Tok-Hang

Repeat % Of Probability

By: Michael Juhagetmybox@hotmail.com

Fb: Michael Juha Full

---------------------------------

WARNING: This episode contains scenes which are not suitable for readers under 18.

Tila himatayin ako nang nabasa ko ang resulta, “% of Probability of Paternity: 99.5%”

Nilingon ko si John. Kitang-kita ko sa kanyang mukha ang ibayong pagkadismaya. Pinunit niya ang papel at dali-daling lumabas ng apartment, ni hindi man lang nagpaalam sa Tito namin.

Nang tiningnan ko si Tito, bakas sa kanyang mukha ang pagkagulat sa inasta ni John. Syempre, nagtaka siya kung bakit galit iyong tao samantalang na-kumpirma naman na anak talaga siya ng kanyang ama. Napailing-iling na lang siya.

“Alis na muna kami Tito. Sa bukid na lang din siguro kami matutulog,” ang pagpaalam ko.

Sinundan ko si John. Doon siya humantong sa paborito naming kainan at inuman. Umurder siya ng beer. Wala siyang imik. Kitang-kita ko sa kanyang mukha ang pagkadismaya. Hindi na ako nagsalita.

Lasing na kaming pareho nang tinawag na niya ang waitress upang magbayad. Dahil nahirapan kaming maglakad, sumakay kami ng tricycle at bumalik ng apartment imbes na sa bukid.

Tinulungan kami ng tito ni John na makapasok sa aming kuwarto. Bagsak kaagad ako nang nasa loob na kami. Ilang segundo lang ay naidlip na agad ako.

Hindi ko matandaan kung gaano ako katagal na nakatulog ngunit nang magising ako, nakatihaya na ako, walang saplot at si John ay nakapatong sa ibabaw ng aking katawan. Hinahalikan niya ang aking mga labi!

“John, huwag! Huwag John!” ang pilit kong pagsigaw.

Ngunit tila bingi siya sa aking mga pakiusap. Hindi niya ako pinansin. At dahil lango pa ako sa aming nainom, wala akong lakas upang labanan siya.

Maya-maya ay pilit niya akong pinatagilid at pinadapa. Nang nakadapa na ako ay nilawayan niya ang kanyang ari at ipinasok niya ang kanyang p*********i sa aking likuran.

Napasigaw ako sa sakit nang bumaon na ang kabuuan ng kanyang ari. At lalo na nang idiniin pa niya ito at pagkatapos ay inilabas-masok. Napakagat-labi na lang ako sa sakit. Tiniis ko hanggang sa makaraos siya.

Nang matapos siya, itinihaya niya ako at hinalikan uli. Muli niyang pinaliguan ng halik ang aking buong katawan. Hanggang bumaba ang kanyang bibig sa aking leeg, sa aking dibdib, sa aking tiyan, hanggang sa aking p*********i. Nang naroon na siya ay nilaro-laro ng kanyang bibig ang paligid nito. Dinilaan, sinisipsip-sipsip ang aking bayag, pati na ang aking bulbol at singit.

Ramdam ko ang paggapang ng kakaibang kiliti at sarap sa aking katawan sa kanyang ginawa. Hanggang sa naramdaman ko na lang na tumigas ang aking p*********i.

Isinubo niya ito. Napa-igtad ako nang halos ang buong kahabaan ng aking p*********i ay bumaon sa kanyang bibig. At lalo na nang itinaas-baba pa niya ang kanyang ulo habang subo-subo niya ang aking p*********i. Napaungol ako. “John, ahhhh, John!” ang sambit ko habang hinablot ko ang kanyang buhok.

At dahil nalibugan na rin ako, idiniin ko pa ang ulo ni John sa aking harapan. “Ahhhh! Ahhhhh!” ang pag-ungol ko. Nang malapit na akong labasan, doon na ako umindayog habang hindi ko naman mapigilan ang pag-ungol ng malakas. “Ahhhhhhhhhhhhhhhh!!! Ahhhhhhhhhhhh! Ahhhhhhhhh!”

Pumilandit ang aking katas sa loob ng bibig ni John. Nilunok niya ang lahat. Muli siyang humiga sa tabi ko. Iyon ang huli kong natandaan.

Nagising ako kinabukasan nang tumama ang sinag ng araw sa aking mukha. Nakahawi ang kurtina at wala si John sa aming higaan. Bumangon ako upang magtungo sa CR. Naramdamn ko muli ang hapdi ng aking likuran. Dumiretso ako sa loob ng palikuran at dumumi. May lumabas na kaunting dugo at parang laway na likido.

Pagkatapos kong maligo ay tinumbok ko ang terrace. Naroon si John na tila malalim ang iniisip.

Bumalik ako sa kuwarto. Ako man ay naguluhan sa nangyari. Nagustuhan ko na ang ginawa sa akin ni John. Ngunit may isang parte ng aking utak na nagsasabing hindi ito tama. Mahirap tanggapin. Okay lang sana kung hindi kami magkapatid. Ngunit naging kumplikado na ang lahat. Nabulabog ang aking konsiyensya. Naawa ako kay John, naawa ako sa aking sarili.

“John, Timmy. Kain na tayo!” ang sigaw ng katulong.

“Opo... nasa terrace po si John. Susunod na po ako, Ate,” ang sagot ko.

Nang nasa harapan na kami ng agahan, tila wala akong kasama sa pagkain. Maliban sa kalatong ng kutsara, tinidor at plato ay wala nang iba pang ingay ang maririnig.

Maya-maya ay nagsalita ang Tito namin ni John. “Uhum! Mukhang may iniisip kayo. Ano ba ang problema?” ang tanong niya.

Nilingon ko si John na nanatiling nakayuko, hinintay kong magsalita siya. Ngunit nanatiling tahimik si John. “Eh... wala naman po, Tito. Iniisip lang namin iyong sunod naming activity sa klase,” ang sagot ko na lang.

“Anong activity ba iyon?” ang tanong niya.

“Eh... stage play eh. Kailangan pa naming gumawa ng---” Hindi ko na naituloy pa ang aking sasabihin gawa nang biglang tumayo si John at gumawa ng kalampag. Pagkatapos ay bigla ring umalis nang walang paalam at hindi tinapos ang pagkain.

Susundan ko sana siya ngunit pinigilan ako ng Tito namin. “Tapusin mo muna ang pagkain mo, Timmy. Hayaan mo si John. Ganyan ang ugali niyan. Masanay ka na sa ganyan. Kakain din iyon kapag nagugutom.”

Sinundan ko na lang si John ng tingin. Dumiretso siya sa kuwarto at padabog na isinara ang pinto.

Nang matapos na akong kumain, sinundan ko siya sa aming kuwarto. “Kuya! Kuya!” ang sambit ko.

Tahimik na binuksan niya ang kuwarto. Tila hindi niya ako kilala. Hindi man lang niya ako binati. Pagkatapos niyang buksan ang kuwarto ay bumalik siya sa paghiga sa ibabaw ng kama.

“Galit ka ba sa akin?” ang tanong ko.

Hindi siya umimik. Nanatili siyang tahimik.

“Galit ka ba sa akin!” ang paggiit ko sa tanong na ang boses ay tumaas na.

Nanatili pa rin siyang tahimik, nakatutok ang mga mata sa kisame.

“Kung ‘di ka makipag-usap sa akin, aalis na lang ako. Sa bukid na ako matutulog at hindi na ako babalik pa rito,” ang sambit ko.

“Oo galit ako!” ang sigaw niya. “Galit ako sa sarili ko! Tanginaaa!” at humagulgol na naman siya.

Nagulat ako sa pagsigaw niyang iyon. Hindi ako nakakibo.

“Nahihiya na ako sa iyo, Tok. Hindi ko talaga kayang ma-control ang sarili ko. Gusto ko ay palagi kitang katabi. Gusto ko ay akin ka lang. Ayokong may ibang aangkin sa iyo.”

Ako naman ang natameme. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Nilapitan ko na lang siya at inakbayan.

“Patawarin mo ako Tok. Lagi na lang kitang sinasaktan. Lagi na lang akong lumalabag sa kagustuhan mo.”

Yumuko na lang ako. Naghalo kasi ang aking naramdaman. May galit ako sa ginawa niya, nakonsiyensya, ngunit naawa rin sa kanya. Ako man ay naguluhan. Hindi ko alam kung ano ang gagawin.

“Mapatawad mo ba ang kuya?” ang tanong niya.

Hindi pa rin ako kumibo.

“Ikaw ba ay hindi naapektuhan sa ating estado ngayon?”

“Syempre, naapektuhan. Pero ‘di ba pinag-usapan na natin ito?” ang sagot ko.

Hindi niya sinagot ang aking tanong. Bagkus, “Tara, uwi na tayo sa bukid. Na-miss ko na si Tokhang.”

Kaya umuwi kami sa bukid sa araw na iyon. Inaliw na lang namin ang aming mga sarili sa paliligo sa ilog at pangingisda.

Nang nasa higaan na naman kami kinagabihan, ramdam kong naiilang siya. At sa panig ko naman, ganoon din ang aking naramdaman. Nakatagilid akong nakahiga, patalikod sa kanya.

Simula noon ay ramdam kong malungkutin na si John. Hindi na nagsasalita at walang ganang pumask sa eskuwela. Naninigarilyo na rin siya at halos hindi na nag-aayos sa kanyang sarili. Kapag binanggit ko naman ang aming ama ay nagagalit siya. Nagmumura. Minsan din ay hindi siya sumasama sa akin. Nagpapaiwan, o ‘di kaya ay talagang ayaw sumama sa mga lakad ko, bagamat sa bukid pa rin naman siya umuuwi kadalasan bagamat mga gabi na hindi siya umuuwi. Kapag tinatanong ko ang Tito namin kung sa apartment ba siya natutulog kapag wala siya sa bukid, hindi rin daw siya umuuwi roon. Kapag tatawagan ko naman ay patay ang kanyang cell phone. Nagsimula na akong mag-alala para sa kanya.

Lumipas pa ang isang linggo, ako lang mag-isa sa bahay. Hinintay ko kasi siya ngunit hindi dumating hanggang mag-alas 12 na ng hatinggabi. Kaya natulog na lang ako. Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatulog nang nagising ako sa ingay ng pagbukas ng pinto.

Si John. At lasing na lasing. Nang pumasok na siya sa aming kuwarto, nagulat na lang ako nang bigla niya akong dinaganan. Pinilit kong labanan siya ngunit dahil mas malakas siya at mas malaki, kaya ‘di pa rin ako nakapalag. Isa pa, may isang bahagi rin sa aking isip na naaawa sa kanya at gustong pagbigyan siya.

Hanggang sa nahubad niya ang aking damit at nagawa na naman niya ang panghahalay sa akin.

Kinabukasan ay ganoon uli ang eksena. Nagsisisi siya at umiiyak.

Ilang beses pang naulit ang eksenang iyon. At sa bawat paggawa niyang iyon sa akin ay hindi na ako pumapalag. Hinahayaan ko na lang siya, dahil sa awa, at dahil na rin sa wala naman talaga akong magagawa sa lakas niya. At sa paulit-ulit niyang paggawa noon sa akin ay nararamdaman ko na rin ang sarap. Ewan. Siguro ay tanggap ko na.

Hanggang isang araw, habang nakaupo kami sa pampang, hawak-hawak namin ang kanya-kanyang pamingwit. May inamin siya. “Gusto kong umalis...  magpakalayo-layo.”

“Huwag ka namang magbiro ng ganyan ah! Kaka bad trip ka!” ang galit kong sabi sa kanya.

Nilingon niya ako. Seryoso ang kanyang mukha. “Hindi ako nagbibiro, Tok. Matagal ko nang balak na lumayas sa poder ng papa. At ngayong alam kong hindi niya pala talaga minahal ang inay kung kaya ay mas lalo pang lumakas ang aking loob na hanapin siya. Gusto kong makita ang aking inay at makausap.” Nahinto siya. “At tungkol sa atin... upang matutunan ko na ring malimutan ang lahat sa atin, hindi na kita na masasaktan pa, at ikaw, makapagpahinga ka na rin sa kababuyan ko. Kapwa tayong magsimula...”

Bigla ko na lang naramdaman ang pagdaloy ng aking mga luha. “T-tungkol sa mga ginawa mo sa akin, napatawad na naman kita, eh. At kahit ilang beses mong gawin iyon sa akin, paulit-ulit pa rin kitang patatawarin dahil... mahal na mahal kita. At kuya rin kita.” Napahagulgol ako. “Sana ay huwag mo akong iwan...”

Umusog siya palapit sa akin. Inakbayan niya ako. “Buo na ang isip ko, Tok.”

Hindi na lang ako umimik. Hindi ko naman kasi talaga alam kung ano ang tunay niyang naramdaman. Ang alam ko lang ay kagaya ko, naghahanap ng pagmamahal ng ama na nahanap ko na. Marahil ay ganoon din ang naramdaman niya para sa ina. Gusto niyang makita siya. Hindi ko siya masisisi.

“Tandaan mo na lang palagi na mahal na mahal kita. At ginawa ko ito, para na rin sa atin. Para iwas tayo sa pagkakasala. Lalo na sa akin, dahil hindi ko kayang kontrolin ang sarili ko.”

“Sana ay tapusin mo muna ang pag-aaral natin. Sana ay sabay tayong gagraduate...”

“Gusto mo?”

“Oo... iyan lang ang hihilingin ko sa iyo.”

“Sige. Sabay tayong ga-graduate. At huwag mong sabihin kay papa hanggang sa makaalis ako.”

Sa buong gabi ay hindi ako nakatulog. Nakatalikod ako sa kanya at umiiyak nang palihim.

Sumapit ang araw ng graduation. Nakasuot kaming dalawa ng toga ni John habang nakasakay pa kami kay Tokhang pababa ng bukid. Iyon ang pinakamasaya na araw sa buhay ko dahil sa wakas ay natupad ko ang pangako ko kay inay. Ako ang class valedictorian, tatanggap ako ng leadership award, at iba pang medalya sa academic achievements at scholarships. Maliban sa graduation kong iyon, Masayang araw din iyon para sa akin na makita si John naka-graduate sa kabila nang pagiging pasaway niya dati. Ang sabi pa nga niya, kung hindi raw dahil sa akin ay hindi niya makamit ang kanyang diploma. At syempre, ang matagpuan ko ang aking tunay na ama ay napakalaging bonus na para sa akin. Tila kumpleto na sana ang lahat.

Ngunit kung gaano katindi ang saya na dapat kong maramdaman sa mga oras na iyon ay ganoon din katindi ang sakit na aking naramdaman. Tila tinadtad ang aking puso ng ilang beses at paulit-ulit akong namatay. Iyon ang pinakamakapangyarihang emosyon na naramdaman ko sa sandaling iyon, ang sakit. Habang nasa likod ko si John, naka-toga at handa ring tumanggap sa kanyang diploma, bitbit din niya ang kanyang bag at baon para sa kanyang pag-alis pagkatapos na pagkatapos ng graduation.

Hindi ko mapigilan ang pagdaloy ng aking mga luha habang binabaybay ni Tokhang ang kahabaan ng daan patungo sa bayan. Imbes na nakangiti ako at proud na nakasuot ng toga, umiiyak ako ng palihim habang paminsan-minsang pinapahid ang aking mga luha.

Nang nakarating na kami sa bahay ng aming pinakikisuyuan kay Tokhang, kinausap siya ni John. “Manong, iiwan ko na rin muna itong bag ko. Pero babalik din ako kukunin ko ang bag. Si utol na ang bahala kay Tokhang,” ang sambit ni John sa kanya.

Naglakad na lang kami patungo sa venue ng graduation. Dederetso na lang din kasi roon ang papa namin.

Oras ng graduation, umakyat kaming mga graduates sa entablado upang tanggapin namin ang aming mga diploma. Nauna kaming mga may honors. “Timmy Suarez, Valedictorian!” ang pagbasa ng principal sa aking pangalan.

Nang nasa upuan na kami, iniabot ni John sa akin ang kanyang diploma. Napatingin ako sa kanya. “Bakit?” ang tanong ko.

“Ikaw ang magtago. I-frame mo at ipagtabi ang diploma mo at diploma ko. Nang dahil sa iyo ay nakapagtapos ako kaya sa iyo ko iyan iaalay. Ingatan mo siya,” ang sambit niya.

Tinanggap ko ang kanyang diploma. Maya-maya ay tinawag uli ang pangalan ko para sa mga awards at medals. Halos hindi ako makabalik sa upuan dahil sa sunod-sunod na pagtawag. Ang papa naman namin ni John ang nagsabit sa aking mga medalya.

Tinawag na ako noon para magbigay sa aking valedictory address. Umakyat ako sa entablado. Nag-speech ako. Ikinuwento ko ang aking buhay, mula nang kami pa lang ng inay ang nagsama sa bahay namin sa bukid, hanggang sa dumating sa buhay ko si John at nahanap ko ang tunay kong papa... Sinabi ko na ipinangako ko sa aking inay na magiging veledictorian ako at iniaalay ko ang aking pagtapos sa kanya, pat kay John na aking kapatid, at dahil nakilala ko na ang aking papa, iniaalay ko rin ito sa kanya.

Habang nagkukuwento ako, napatingin ako sa kinauupuan ni John. Wala na siya roon. Doon na ako napaiyak. Naalala ko kasi ang sinabi niya. “Hindi ko na tatpusin ang graduation, Tok. Ayokong ang papa ang mag-pin sa akin ng bulaklak. Nasusuklam ako sa kanya.” Doon ko naisip na umalis na talaga siya. Hindi na niya nahintay pa ang seremonyang iyon.

Itinuloy ko pa rin ang aking speech kahit nag-c***k ang aking boses. Marahil ay iniisip ng marami na napaiyak ako dahil sa sobrang tuwa o dahil sa mga mapapait na karanasan bago ko nakamit ang aking diploma at mga medalya.

Nang dumating na ang bahagi ng pag-pin ng mga corsage at garland sa mga graduates, ako na lang ang naroon. “Nasaan ang kuya mo?” ang tanong ng papa namin ni John.

“H-hindi ko po alam pa, eh,” ang sagot ko na lang. Kinuha ko na lang ang corsage at garland na para sana kay John. “Ako na lang po ang maglagay nito sa kanya, pa pag bumalik na siya,” ang sambit ko.

Tumango ang aking ama.

Subalit hindi na bumalik si John...

Nang makabalik na ako sa aking upuan, may ipinasang envelope sa akin si Jeff. “Bigay ni John!” ang sabi niya.

Binuksan ko ang envelope. Isang nakatuping papel ang laman nito. Binuklat ko ito at binasa -

“Dear Tok... sa pagkabasa mo nito ay marahil nasa bus station na ako. Ngayon na ikaw na lang ang maiwan para sa ating papa, ikaw na nag bahala sa kanya. Ramdam kong mahal ka niya. Proud na proud siya sa iyo. Pasensya ka na, hindi na ako makahintay. Alam mo na ang dahilan. Congratulations sa iyo, Tok. Hindi mo lang alam kung gaano ako ka proud sa iyo. Idol kita, hingahangaan kita, at higit sa lahat, mahal na mahal kita. Sana ay mapatawad mo ako sa mga nagawa ko sa iyo. Alam mo naman siguro na kung hindi dahil sa pangungulit ko ay hindi ka makaramdam ng kakaiba para sa akin. Hindi mahulog ang loob mo sa akin. Ako ang nagbukas sa iyo sa ganitong klaseng pagmamahalan. At ngayon ay galit na galit ako sa aking sarili. Gusto kong magpakatino, gusto kong tanggalin sa sistema ko ang nararamdaman ko para sa iyo, ngunit hindi ko magawa. At ngayong nalaman natin na magkapatid pala tayo, hindi naman puwede. Iyan ang isa sa dahilan kung bakit kailangan kong umalis. Ayaw kong magdusa ka, ayaw kong masaktan ka. Hindi ko alam kung kailan tayo magkikitang muli, Tok. Sana ay darating pa ang panahon na iyan. Kung darating man iyan, ipangako ko sa iyo na ibang John na ang makikita mo, iyong John na ang turing sa iyo ay isang tunay na kapatid. Hangad ko ang iyong kaligayahan, Tok. Sana ay mahanap mo ang taong tunay na magmahal sa iyo, iyong taong makarelasyon mo na walang malalabag na mga alituntunin at pamantayan. Palagi mong ingatan at alagaan ang sarili mo. At si Tokhang, ingatan mo rin siya. Siya ang buhay na alaala ng ating maiksing pagmamahalan. Ang iyong Kuya, -John. PS. Huwag mo na akong tawagan o i-text. Pinalitan ko na ang aking number.”

Doon na naman ako nahagulgol. Pilit kong nilabanan ang aking kalungkutan ngunit hindi ko kayang pigilan ang pagdaloy ng aking mga luha.

May salo-salong inihanda ng papa namin ni John sa apartment. May iilang bisita. Sa kainan ay binilisan ko ang pagkain upang matapos agad. Sinabi ko sa kanila na busog na ako at pagod pa. Dahil hinahanap nila si John, nagpaalam ako na puntahan ko ang bukid at sunduin ko siya roon. Ginawa ko ang pagsisinungaling na iyon upang makaalis sa apartment at mapag-isa sa bukid. Ayaw kong makita nila ang aking kalungkutan.

Nang makarating ako sa bahay ng pinakisuyuan namin kay Tokhang, doon ko nakumpirmang nakaalis na nga si John at wala na roon ang kanyang bag. Iniwan din niya roon ang kanyang toga.

Kinuha ko si Tokhang at sinakyan ko. Habang binaybay ni Tokhang ang daan pabalik, para akong baliw na kinusap ang kabayo, “Hang, wala na ang amo mong isa. Tayong dalawa na lang ang maiiwan uli. Pero at least narito ka pa, may kasama pa rin ako kahit papaano. Sana ay hindi mo rin ako iiwan, kagaya ng inay at ni John...”

Nang nakarating na ako ng bahay, agad kong inilatag sa mesa ang aming mga diploma. Pinagtabi ko sila. Isinabit ko rin sa dingding ang toga namin ni John. Pinagtabi ko.

Binasa ko ang nakasulat sa aming diploma -

“Republika ng Pilipinas, Kagawaran ng Edukasyon, Pinatutunayan nito na si John Iglesias ay nagtapos ng kurikulum sa Sekundaryo...”

“Republika ng Pilipinas, Kagawaran ng Edukasyon, Pinatutunayan nito na si Timmy Suarez, Veledictorian, ay nagtapos ng kurikulum sa Sekundaryo...”

Pagkatapos kong basahin, inilagay ko sa ibabaw ng mga ito ang aming mga corsage at garland.

“Kuya.. kung saan ka man ipadpad ng panahon, sana ay mahanap mo ang iyong inay, bigyan ka ng malusog at malakas na pangangatawan, at magiging masaya ka. Palagi mong ingatan ang iyong sarili. Mahal na mahal kita,” ang bulong ko sa aking  sarili.

(Itutuloy)