เมียเด็ก

Ep.2 : ขอความช่วยเหลือ

มีร่า Say::

สายสนทนา

[มีร่าจัง วันนี้ฉันวานหน่อยสิ เอาของที่ฉันไปให้อุลหน่อยได้ไหมจ๊ะ]

“อ๋อ ได้เลยค่ะ เป็นอะไรคะบอกได้ไหม หนูจะได้รู้ว่าควรไปตอนไหน”

[ชุดงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ มาเอาตอนเย็นๆ หลังจากส่งท่านไรเข้าบ้านก็ได้]

“รับทราบค่ะคุณอานานะ”

จบการสนทนา

.

.

แต่สิ่งที่อานานะขอมันไม่ง่ายแบบนั้น เพราะว่าฉันเลิกงานวันนี้ 5 ทุ่มยังไงล่ะ ฉันต้องขับรถไปเอาชุดที่กาสิโนของคุณฟลาน เพื่อที่จะเอาชุดมาให้เซ็นเซ ชุดอะไรสีหวานแหววเลย อย่างเซ็นเซเนี่ยนะจะใส่สีชมพู ฉันเดินถือชุดสีหวานไปกดออดที่หน้าบ้านของอาจารย์ ในยามเกือบจะเที่ยงคืน ฮ้าวววว โคตรง่วง และปวดฉี่

“เปิดช้าขนาดนี้ หลับตายไปแล้วมั้ง” ฉันกดออดถี่รัว เพราะยืนรออยู่นานแล้ว คนปวดฉี่เข้าใจไหม จงมาเปิด จงมาเปิดเดี๋ยวนี้ ไม่นานนักเจ้าของบ้านก็เปิดออกมาเปิดด้วยชุดนอน นึกว่าจะใส่ยูกาตะนอนซะอีก

“นี่มันกี่โมงแล้ว มารยาทมีบ้างไหม” เจ้าของบ้านกล่าวทักทายแขกอย่างฉันได้ เป็นมิตรโคตร ๆ เลย

“หนูมาเพื่อเซ็นเซนะ ฮ้าวววว อานานะให้เอาชุดมาให้ค่ะ วันนี้หนูเหนื่อยมากเลย แล้วหนูก็ปวดฉี่ เพราะฉะนั้น ขอเข้าไปฉี่หน่อยได้ไหมคะ จะไหลอยู่แล้ว ยืนรอมาครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ” ฉันยืนย่ำเท้าให้เซ็นเซรู้!!! ว่าฉันจะราดอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ให้ฉันจะต้องฉี่ตรงนี้แล้ว ทำไมยังนิ่งไม่เข้าใจคำว่าปวดฉี่เหรอคะ ฉันแกล้งทำเป็นถอดเข็มขัดกางเกงขายาวที่ใส่ คนเป็นอาจารย์ถึงยอมให้เข้าบ้านไปฉี่

แล้วประตูรั้วกับตัวบ้าน จะอยู่ห่างกันไปไหน ไม่ไหว ไม่ไหว ปวดฉี่ ไม่ไหวแล้ววววว!!!!! ฉันวิ่งเข้าไปในห้องน้ำรวมของบ้าน แล้วรีบปิดประตูทันที ไม่เข้าใจเลยน้าาาาา ทำไมห้องน้ำที่นี่ต้องไม่มีหลังคาาาาาาา แล้วถ่ายท้องตอนฝนตกไม่เปียกเหรอ แล้วบ้านหลังนี้อีกนิดนึงก็ป่าแล้ว อยู่ไปได้ยังไง เซ็นเซคุยกับงูกับนกแบบเจ้าหญิงดิสนีย์เหรอ??? คิดภาพตามแล้วตลก ถ้าเซ็นเซต้องร้องเพลง Let it go แบบเอลซ่า

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ คิดแล้วขำว่ะ หรือคุยกับหนูกับนก เหมือนจีเซลใน Enchanted กวาดบ้านไป มีงูมาเลื้อยร้องเพลงด้วย ขอตั้งชื่อเซ็นเซใหม่ว่า จีอุล” ฉันคิดภาพในหัวก็เกิดหัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ คำจนท้องจะแข็ง ถ้าจะเป็นแบบนั้นเซ็นเซต้องไปหันร้องโอเปร่า

ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ต้องตกใจ เพราะเจอคนที่ฉันเพิ่งจะเปลี่ยนชื่อให้ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ หน้าตาบอกบุญไม่รับเลย

“ไม่ได้ยินเนอะ” ฉันยิ้มแห้ง ๆ แล้วพยายามจะขอตัวกลับ หน้าแบบนี้สงสัยคุณจีอุลจะได้ยินทุกคำ หนี ต้องรีบหนี แต่กลับถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้

“ได้ยิน”

“จีอุลงั้นเหรอ นี่เธอยังเห็นฉันเป็นอาจารย์จริงใช่ไหม คุกเข่ายันเช้าเป็นยังไง ไหน ๆ ก็เลิกงานแล้ว โปรดจำไว้ด้วยเด็กน้อยฉันอาวุโสกว่าเธอตั้ง 17 ปี ตอนที่เธอเกิดฉันก็ถือมีดฆ่าคนมาหลายสิบแล้ว” โกรธจริงด้วยว่ะ ฮื่อออออ ฉันแค่แซวเล่นเองนะ ไม่กล้าเถียงเซ็นเซเลย เดี๋ยวโทษ x2

“แต่หนูทำงานมาทั้งวัน หนูเหนื่อยอ่า”

“คุกเข่า ไม่ถึงเช้าห้ามลุก” คำสั่งที่เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ แต่มันก็ทำให้เข่าของฉันต้องทรุดลง อยู่ตรงหน้าห้องน้ำ

ใจร้าย ใจร้ายที่สุด คนอุตส่าห์เอาชุดมาให้ ทำไมมาสั่งทำโทษกัน เซ็นเซไม่น่ารักเลยยยยยยยย คนใจร้ายย่อตัวลงมาหาฉันที่นั่งคุกเข่า

“แล้วอย่าแอบหลับ เพราะคิดว่าฉันไม่เห็นล่ะ ทั้งคืน ต่อให้เธอหลับฉันก็จะลุกขึ้นมาตี”

ฉันรีบอ้อนวอนขอความเมตตา แค่ 1 ชั่วโมงก็พอ ทุกวันนี้ฉันต้องทำงานอย่างหนักถ้าไม่ได้นอน จะต้องตายแน่ ๆ ฉันคลานเข่าเข้าไปขอร้องเซ็นเซ ที่กำลังจะไปนอน โดยการรีบเกาะขาเขาไว้ แต่กลับโดนเขาดันออกอย่างไม่ไยดี ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยที่สุดเลยยยยยย

.

.

อุล Say ::

‘เหอะ ๆ เหอะ ๆ ตายภายใน 15 นาที ง่วงขนาดนี้ คงขับรถกลับไม่ไหวหรอก จากบ้านฉันถึงบ้านเธอตั้งไกล ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้พ่อเธอโทรมาคุยกับฉันก็แล้วกัน’

ผมเดินไปอุ้มคนที่หลับตากยุงอยู่หน้าห้องน้ำขึ้นมาจากพื้น คิดว่าผมคุยกับนก คุยกับหนู คุยกับงู เห็นผมเป็นคนยังไง ผมอุ้มคนที่หลับไปที่ห้องนอนแขก แล้วครั้งนี้ก็เหมือนเช่นเคย แกล้งหลับให้อุ้มอีกแล้ว ครั้งนี้ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วค่อย ๆ วางเธอลง ผมไม่ได้คิดกับเธอฉันชู้สาวอะไร ผมแค่รู้สึกว่าเธอเป็นเด็กน่ารัก ชอบคิดมากและทำเพื่อคนอื่นก่อนตัวเองอยู่เสมอ ขนาดวันนี้ดึกขนาดนี้ยังเอาชุดบ้าบอของนานะมาให้ผมเลย เมื่อวางเธอลงนอน ผมก็เปิดแอร์ให้เธอได้พักผ่อน แต่เพิ่งจะสังเกตในห้องมันไม่มีผ้าห่ม เดี๋ยวผมไปเอามาให้เธอก็แล้วกัน

ผมเดินออกไปเอาผ้าห่อมาให้เธอ นอนในห้องแอร์ไม่มีผ้าห่มคงหนาวแย่ การมีแขกมันช่างวุ่นวายสำหรับผมจริง ๆ ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องกลับเจอมีร่ากับแกะผ้าพันอก เธอหันมามองผมด้วยตาปรือเล็กน้อย แล้วแกะผ้าที่พันหน้าอกของเธอต่อ

“อึ้งอะไรคะเซ็นเซ แต่ก่อนเซ็นเซก็เป็นคนสอนฉันพันเอง”

“แล้วเธอจะแกะต่อจนเสร็จเลยรึไง มารับผ้าห่มจากฉันก่อนสิ จะให้ฉันเอาเข้าไปให้เธอตอนนี้คงไม่เหมาะ” ผมไม่ใช่พวกชอบฉวยโอกาสหรอกนะ แต่ยังไงผมก็ผู้ชาย แล้วผมก็ไม่ได้ละทางโลก

“มาแล้วค่ะ ใส่เสื้อเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้ผมตาปรือ

ฮึ้ยยยย มา No Bra ในบ้านผู้ชายได้เหรอ!!!!! ถึงเธอจะใส่เสื้อ แต่อะไรที่ผมไม่ควรเห็นมันก็ดันออกมา แม้เธอจะไม่ได้รู้สึกอะไร รับผ้าห่มจากผมแล้วไปนอนต่อ แต่ผมก็รู้สึกไง ใช่ ตอนเด็ก ๆ ผมสอนเธอพันผ้า แต่ตอนนั้นเธออายุแค่ 12 ขวบ ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วไง การโตมาในบ้านที่มีแต่ผู้ชาย มันทำให้เธอไม่ละเอียดอ่อนเอาซะเลย จุกโผล่แล้ว ไปดีกว่าอยู่ใกล้เธอแล้วผมเสียแก่ ผมเดินกลับห้องของตัวเอง ให้เราได้ต่างคนต่างนอน

.

.

เช้าวันต่อมา

“เซ็นเซขอบคุณนะคะ สำหรับพี่พักเมื่อคืน ฉันต้องไปทำงานเป็นคนใช้ต่อแล้วค่ะ อ่อ...อาจจะต้องกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนแหะ ๆ สูทสีชมพู เข้ากับเซ็นเซนะคะ” หญิงสาวที่ตื่นเช้ามาพูดอย่างอารมณ์ดี สีชมพูเข้ากับผมงั้นเหรอ

“ใส่แบบนี้ก็อาจจะดูเด็กลงสัก 5 ปี”

“แก่มันอยู่ที่ใจ ใช่อายุค่ะ พ่อฉันสิคะวัยรุ่นกว่าเซ็นเซเยอะ” คนที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน ช่างกล้าเอาผมไปเทียบกับพ่อของเธอ

“มีร่าาาาาาาาาา”

“หนูไปนะคะ ไม่อยากคุกเข่าแล้ว” แล้วเธอก็รีบวิ่งจู๊ดออกจากบ้านของผมไปเลย เด็กอะไรวุ่นวายเหลือเกิน

“คุณหนูมีร่าเธอน่ารักนะคะ เวลาเธอมา ท่านอุลดูมีสีสันขึ้นเยอะ มีโกรธบ้าง มียิ้มบ้าง มีหงุดหงิดบ้าง แถมวันนี้ยังยอมใส่สีชมพู” อากิยิ้มให้ผม ผมไม่ได้ยอมใส่ชุดนี้เพราะเธอ แต่เพราะนานะให้เธอเอามาให้ต่างหาก

“หึ ลูกศิษย์ เธอแค่ลูกศิษย์ อย่าคิดอะไรเลอะเทอะ มันเป็นไปไม่ได้” เรื่องของผมกับเธอมันไม่มีวันเกิดขึ้น ไม่ต้องมาชงให้เมื่อยมือ ความรักของศิษย์และอาจารย์มันผิดศีลธรรม

“ลูกศิษย์ก็ลูกศิษย์สิคะ แค่ท่านอุลของอากิเอ็นดูเธอกว่าใครมานานแล้ว เป็นสิบปีแล้ว เธอไม่ได้เก่งโดดเด่นเหมือนท่านไดและท่านไร แต่เธอก็ยังคงเป็นศิษย์คนโปรดใช่ไหมคะ” อากิยิ้มให้ผม ลูกศิษย์คนโปรดงั้นเหรอ ใช่ไหมนะ...ตั้งแต่เด็กยันโต ความหมายของตัวเธอเป็นเหมือนชื่อ มีร่า ที่แปลว่าเงาสะท้อน ใครเสียใจ เธอเสียใจด้วย ใครดีใจเธอดีใจด้วย เป็นคนตรงไปตรงมา เปิดเผย และวุ่นวาย

.

.

@นัดดูตัวครั้งที่ 8

17:35

หลังจากเลิกงานผมก็โดนนานะลากมางานดูตัว แต่คนนี้ดูไม่แย่ อายุ 26 ปี แลดูเป็นคุณหนู ดูเป็นกุลสตรีเรียบร้อย อื้มมมม แบบนี้ผมชอบนะ ชื่อเรนสินะ

“คุณอุลนี่การดูตัวครั้งที่ 8 แล้วจริง ๆ เหรอคะ ฉันเองดูตัวเป็นครั้งแรก ฉันไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่ถ้าคุณอุลดูมาเยอะขนาดนี้ ไม่ลองสัมผัสสักครั้ง แล้วแบบนี้จะรู้ได้ยังไงคะ ว่าที่เราเห็นด้วยตามันจะมีดีหรือไม่ดี” ประโยคที่ฟังคารมคมคาย มีการศึกษา และไม่ด่วนตัดสินผมด้วย

“จากการสนทนา รู้สึกว่าไปได้ ก็ไปต่อ ถ้าทัศนคติเข้ากันไม่ได้ก็หยุด ก่อนที่จะต้องเริ่ม” ผมตอบเธอพลางจิบชา เสียดายจังชาอันแก้วนี้ ต้มในน้ำร้อน รสชาติเสียหมดเลย

“ชารสเสียหมดเลย แย่จัง” คนที่พูดขึ้นมาทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเธอ เธอเองก็รู้เรื่องชาด้วยเหรอ

“น้ำแค่ 70 องศาก็พอ จะรักษารสชาเอาไว้ได้ ไม่รู้ว่าคุณเรนก็ชงชาเป็นด้วย”

“ค่ะ มันทำให้ใจเย็น และอร่อยด้วย” เธอยิ้มทันทีที่เราคุยเรื่องเดียวกันรู้เรื่อง การดูตัวครั้งนี้ก็ไม่แย่นะ

นานะที่มาด้วยเห็นผมอยู่คนเดียวได้แล้วก็ขอตัวกลับ ทิ้งผมให้อยู่กับคุณเรน แต่เธอยังเด็กอยู่เลย อายุพอ ๆ กับมีร่าเองล่ะมั้ง

“ผมอายุมากกว่าคุณ 16 ปี ไม่คิดว่าผมแก่ไปเหรอ” ผมถามเธอออกไปตรง ๆ ทำให้เธอหัวเราะออกมา

“ฉันอายุน้อยกว่าคุณ 16 ปี คุณคิดว่าฉันเด็กไปหรือคะ”

“สำหรับผม ผมไม่ค่อยชอบคบใครเล่น ๆ ถ้าคบกันไปก็ต้องดูไปถึงอนาคต ถ้าคุณไม่ได้คิดจะคบเล่น ๆ ผมคิดว่าคุณก็ไม่เด็กไป แต่กว่าจะไปถึงคบกัน เราก็คงต้องเรียนรู้กันอีกนาน”

ผมเดินคุยกับคุณเรนไปตามทาง คุยเรื่องความสนใจ งานอดิเรก ก็ดูเป็นคนน่ารักที่พอจะพัฒนาได้ เลยถือโอกาสไปส่งเธอที่บ้าน แล้วขอเบอร์ติดต่อเอาไว้ เมื่อเราว่างจะได้นัดเจอกันใหม่ ซึ่งเธอก็น่ารัก ยอมให้เบอร์ติดต่อ

“ไว้เจอกันใหม่นะคะ แล้วฉันจะรอค่ะ ไว้เราไปเดตกัน” คุณเรนยิ้มให้ผม ก่อนที่จะเข้าไปในบ้านของเธอ

เดตงั้นเหรอ เดตยังไง พาไปดูหนัง ฟังเพลงอะไรแบบนี้อะเหรอ เด็กสมัยนี้เขาฟังเพลงอะไรกัน คาราบาวเหรอ เรนโบ ชาตรีอะไรพวกนี้เหรอ หรือฟัง The beetle เหรอ เอ่ออออ สงสัย ผมจะไม่สันทัด

.

[Mira Calling.....] ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด

สายสนทนา

[คะ เซ็นเซ]

“เอ่ออ มีร่า ฉันคิดว่า ฉันต้องการความช่วยเหลือ”

[เซ็นเซอยู่ที่ไหนคะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้] น้ำเสียงของมีร่าดูตกใจมาก ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นมันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย

“เจอที่สวนสาธารณะ ก็แล้วกัน”

[เซ็นเซทำใจไว้ดี ๆ ไว้นะคะ ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้]

จบการสนทนา

.

เอ่อออ!!!! เธอจริงจังไปรึเปล่า เธอกำลังคิดอะไรอยู่

.