เมียเด็ก

Ep.1 : แก่

อุล Say ::

“คนเนี้ยอายุ 38 ห่างกับแกแค่ 4 ปี อาจจะคุยกันรู้เรื่อง เธอเป็นโสดลูกค้าในคาสิโนของสามีฉัน ลองดู” นานะกระซิบบอกผม ทันทีที่ลากหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งมาหาผมได้ เมื่อไหร่เธอจะเลิกยุ่งกับชีวิตผมสักที

ผมมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ที่ดูภูมิฐาน เย่อหยิ่ง ดูยโส เชิ่ดคอแข็งแบบนี้อยู่นานแล้ว ก่อนจะหยิบแก้วชาขึ้นมาจิบ อืมมมมม ชาหอมจังเลยมีกลิ่นของดอกมะลิ เสียอย่างเดียวจนทำน่าจะรีบชงไปหน่อย น่าจะมีความเข้มของตัวใบชามากกว่านี้สิ

“คุณทำงานอะไรคะ” คำถามจากหญิงสาวที่เริ่มถามก่อน ทำให้ผมเข้าใจได้ว่า คนที่โตมากแล้ว จะไม่ถามเรื่องไร้สาระให้ต้องเสียอารมณ์

“ผู้จัดการคาสิโนครับ ชีวิตผมมีความมั่นคงค่อนข้างสูง เพราะเจ้านายไม่กล้าไล่ออก ผมทำงานไม่ค่อยจะเป็นเวลา ถ้ารับตรงนี้ได้ เราอาจจะทำความรู้จักกันได้” ผมหยิบชาขึ้นมาจิบ เธอไม่ได้สวยหยดย้อยแต่ก็ดูดีในระดับหนึ่ง ดูเป็นคนค่อนข้างจะเป็นผู้หญิงสังคม ดูจากของที่ใช้ ที่เป็นของแบรนด์เนมทั้งหมด

“ฉันเป็น CEO บริษัทน้ำดื่มเล็ก ๆ เงินเดือนอย่างต่ำ ๆ ก็ 6 หลัก ถ้าเกิดวันหนึ่งที่มีครอบครัว คุณอาจจะต้องลาออกเพื่อมาดูแลครอบครัว คุณคงไม่มีปัญหาอะไร” ผู้หญิงคนนั้นกำลังให้ผมลาออกจากงานเหรอ กล้ามากเลย

“ครับ ผมเงินเดือน 7 หลัก แต่ก็ยินดี ที่จะเป็นคนอยู่บ้านเลี้ยงลูก ถ้าคุณสามารถมีให้ผมได้ ผมอยากมีทายาท คุณเองก็คงอยากจะมี ตรวจร่างกาย ฝากไข่ พร้อมผมแต่งเลย” เออ คนอายุเยอะคุยง่ายดีจัง มือของนานะ กำลังสะกิดผมไม่ยอมหยุด แบบนี้มันก็ดีนะ ไม่ต้องพูดเยอะ

“ดีค่ะ ฉันจะได้ให้คนหาแม่อุ้มบุญเลย” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมาให้ผมเป็นครั้งแรก

“อุ้มบุญ??” ถ้าจะอุ้มบุญจะมีคุณทำไม ประสาท ผมวางแก้วชาแล้วมองหญิงสาวตรงหน้าเพื่อฟังสิ่งที่เธอจะพูด ฟังทัศนคติ ฟังความคิด ก่อนจะหันไปมองหน้านานะ ที่ก็หรี่ตามองคู่ดูตัวของผมเช่นกัน

“ใช่ค่ะ ปีนี้ฉันจะ 39 แล้ว การคลอดลูกในอายุขนาดนี้ มันคงไม่สะดวก ฉันคิดเราควรจะอุ้มบุญ เพราะ 9 เดือนที่อุ้มท้อง ฉันจะยังทำงานได้ปกติ ทุกวันนี้วิทยาศาสตร์ก้าวหน้า เราสามารถเลือกไข่ เลือกอสุจิ เลือกเพศ เลือกตัวอ่อนที่แข็งแรงที่สุด เค้าก็จะมาถึงเรา จะผ่าคลอด คลอดเองก็ว่ากันไป”

“ผมอยากมีแบบธรรมชาติ ธรรมชาติสร้างเรามาดีมากอยู่แล้ว”

“หึ พวกทำงานในที่อโคจร คงจะไม่เข้าใจเทคโนโลยีสมัยใหม่สินะ ตอนนี้เทคโนโลยีไปถึงไหนแล้วคะ” ประโยคของคู่ดูตัวทำให้นานะบีบมือของผมไว้แน่น ด้วยความโมโห ยัยนี่ทำใจเย็นไม่เป็นตั้งแต่เด็กยันโตเลยแฮะ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากพูดกับฝ่ายหญิง

“คุณซินคะ น้องชายฉันเป็นโปรแกรมเมอร์ที่สร้างระบบการทำงานของคาสิโน เป็นคนดูแลเครือข่ายทั้งหมดที่เป็นท่อน้ำเลี้ยงของทุกคาสิโน เป็นคนที่เจ้าของคาสิโนทุกคนไม่มีใคร ไม่รู้จัก น้องชายฉันทำงานได้หลักล้าน มากมายกว่าที่คุณทำมากนัก แต่น้องชายฉัน ไม่เคยอวดอ้างและเหยียดหยามใคร....” นานะที่กำลังโกรธได้ที่ ผมเลยได้แต่ตบไหล่เธอเบา ๆ ให้ใจเย็น ๆ

“ผมคิดว่าทัศนคติของเราไม่ตรงกัน ผมกับพี่สาวคิดว่าที่เรามีลูกธรรมชาติ ไม่รีบร้อน มันทำให้สิ่งที่เราได้มา มันมีค่า มากกว่าเดินไปซื้อกระเป๋าในห้าง แล้วผมเองจะไม่อุ้มบุญ เพราะมันเป็นการที่ผมไปขโมยความรักจากคนเป็นแม่ที่แท้จริงมา ผมอาจจะสังคมต่ำ แต่ผมไม่ใช่คนที่มีความเป็นมนุษย์ต่ำ นานะ ฉันคิดว่าเราควรไป ใกล้เวลานัดแล้ว” ผมควักเงินที่มากพอจะจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ ในส่วนที่ผมและพี่สาวได้สั่งมา แล้วเดินออกจากร้าน โดยไม่สนใจใยดีฝ่ายหญิงอีก เพราะวันนี้พวกเรามีนัด นัดงี่เง่า ที่จะนัดทำไมทุกเดือน

“อืม กลับโบสถ์ครั้งนี้ ซื้ออะไรไปให้ซิสเตอร์เทนเทนดีนะ”

“ฉันคิดว่าคนอายุเยอะ ก็ไม่เหมาะกับฉัน ทิฐิสูง ตัวตนสูง และมีลูกยาก ถ้าออกมาช้ากว่านี้ ฉันเอามีดปักอกไปแล้ว ฉันเนี่ยเป็นคนมีความอดทนสูงมาก แต่ไม่ชอบคนที่ทำตัวมั่นใจ มันดูดัดจริต” ผมตอบพี่สาวไปตามตรง แล้วหยุดที่จะพูดเรื่องฝ่ายหญิงอีก

“เออไม่ต้องไปแคร์ ฉันจะหาให้ใหม่ แบบเอ๊าะ ๆ เพราะน้องชายฉันเองก็หล่อมาก แม้ตอนนี้จะขึ้นคานก็เถอะ มีร่าบอกว่า แกอยากมีเมียเด็กก็ต้องทำตัวเด็กก่อน สงสัยอันนี้น่าจะจริง แกเคยคิดบ้างไหม ต่อให้แกดูตัวสำเร็จ แกต้องต้องจีบเมียแก มันงั้นเค้าไม่ให้แกเอาอุลน้อยของแกผ่านช่องแคบหรอก” นานะตวัดกระเป๋าถือใบสวย พาดไหล่มาไว้ข้างหลังแล้วเดินไปข้างหน้า โดยไร้มาดความเป็นคุณนายเจ้าของคาสิโน เพราะวันนี้คือวันที่เธอและผม ต้องกลับที่ ที่เรียกว่าบ้าน

“คนหรือต่อสะพาน หยาบกระด้างสิ้นดี”

@โบสถ์

ทุกคนมารวบตัวที่นี่ ประหนึ่งวันรวมญาติ วันนี้ มีเคน และ มีร่ามาด้วย พวกเราทุกคนมีที่นี่เป็นที่ให้พึ่งพิงในตอนที่เราไร้ใครเห็นค่า ต่อให้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ที่นี่ก็ยังจะเป็นบ้าน พวกเราสวดมนต์เบา ๆ เพื่อขอพรจากพระเจ้าอยู่ในโบสถ์ พวกเราไม่ได้เชื่อพระเจ้า สิ่งที่พวกเราเชื่อมันมีแค่ตัวเรา แต่เด็ก ๆ นับร้อยที่นี่เชื่อ ได้โปรดช่วยคุ้มครองเด็กที่นี่ด้วย อาเมน

พวกเราทุกคนเดินออกมาจากโบสถ์ มาที่บ้านเด็กกำพร้าที่อยู่ติดกัน ตอนนี้มีเด็ก ๆ มากขึ้นกว่าสมัยก่อนมาก ๆ เห็นเด็กเล่นกันแบบนี้ทำให้.........

“คิดถึงสมัยเด็กเนอะ ดูดิ ตอนนี้ฉันลูกสองละ มีลูกชาย ก็ไม่ยอมมีเมีย มีลูกสาวดันเป็นเลสเบียน” ท่านเก็นถอนหายใจออกมาอย่างกลุ้มใจ คนอย่างท่านเก็นมีเรื่องกลุ้มใจได้แสดงว่าอาจจะหนักหนา

“เมื่อไหร่แกจะมีเมีย” ท่านโทร่าถามผมที่อยู่ข้าง ๆ

“ก็หาอยู่ หาที่ถูกใจ ที่พอมีลูกแล้วจะจบ ๆ กันไป เหมือนเมียท่านเก็น” ผมหันไปมองหน้าคนที่เมียทิ้ง เป็นผม ผมก็ทิ้ง อะไรที่เริ่มด้วยการไปบังคับเขามา มันค่อยไม่ยืนยงถาวร

“ฉันหาให้เอามะ แบบจัดเป็นงานเลือกคู่เลย” แขนใหญ่ของคนเป็นเจ้านายกอดเข้าที่คอของผม แล้วพูดเรื่องไร้สาระออกมาด้วยหน้าตาเฉย

“เลอะเทอะ ยิ่งแก่ ยิ่งเลอะเทอะ” ผมดึงแขนหนัก ๆ ของท่านโทร่าออกจากคอ อย่ามาทำเหมือนสนิทกับผมมากได้ไหมนะ คนแถวนี้มีแต่คนคบไม่ได้

“กล้าด่ากูเหรอ มึงเป็นใครวะ!!!!!! ชิ นี่ไงมันถึงไม่มีเมีย”

“คือผมไง ผมก็ด่าแบบนี้มาตลอด อย่าทำเป็นรับไม่ได้หน่อยเลย ทุกวันนี้ผมยังรู้สึกว่าท่านโทร่าชอบแกล้งผม ให้ผมด่า ผมอยู่ของผมดี ๆ ก็ผลักเมียตัวเองมาให้ผมดูแล” ทุกครั้งที่ผมบอกจะลาออก เพราะเบื่องานที่ทำแล้ว มันก็จะมีงานใหม่มาให้ผมเสมอ จากโปรแกรมเมอร์ กลายเป็นแฮกเกอร์ ตามมาด้วยคุณครู สู่บอดี้การ์ดเมียหัวหน้า ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยผมไปสักที

“ดูแลอะไร เมียฉันบอกวัน ๆ แกนั่งจิบแต่ชา”

“คุณนายเธอเป็นคนเก่ง ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง บางทีผมก็สงสัยมีผมทำไม ผมควรจะได้พักแล้ว” แล้วผมก็อยากพักแล้ว เบื่อความวุ่นวายที่คาสิโนจะแย่แล้ว

“เบื่อแล้วเหรอ ลองมาเป็นหัวหน้าแก๊งไหม กูอยากให้มึงอยู่ไง เราโตมาด้วยกัน เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเหมือนญาติ เป็นคนที่กูจะไว้ใจ มากกว่าตัวกูเอง ชาตินี้ทั้งชาติเราก็จะเกาะกันไว้แบบนี้ กูไม่อยากให้ใครหายไป” ท่านโทร่าเริ่มพร่ำเพ้อ

“แก่แล้วนะท่านโทร่าหน่ะ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา”

ผมเดินไปดูพวกเด็ก ๆ ที่เล่นกันอยู่ในสนามเด็กเล่น ทิ้งพวกคนแก่ คุยกันไปตามภาษาแก่ จะมาดึงกันไว้ทำไม แต่ละคนก็ไม้ใกล้ฝั่ง จะให้ผมมาทนดูพวกพี่ ๆ ตายงั้นเหรอไม่เอาหรอก

“ฮู้ววววววว อ่าว ติด!!! สงสัยพี่จะตัวใหญ่ไป ลงไม่ได้ลุกก็ไม่ได้” เสียงเด็ก ๆ เริ่มโวยวาย เพราะคนที่โตแล้วไม่รู้จักโต ดันไปแย่งเด็กเล่นสไลเดอร์ แล้วติดไม่ขยับ แม้เด็กจะพยายามมาช่วยดึงก็ไม่หลุด

“แง๊ พี่ตัวใหญ่ หนูดึงไม่ไหว”

คนอะไรอยู่เฉย ๆ ก็ทำเด็กร้องไห้ได้ ผมเดินไปที่สไลเดอร์ ที่มีร่าติดแล้วออกมาไม่ได้ อายุ 25 แล้วนะ ไม่คิดว่าตัวเองแก่เกินไปสำหรับของเล่นเด็กเหรอ

“เซ็นเซเด็กร้องไห้ใหญ่เลย หนูติด ออกไม่ได้ น้อง ๆ เค้าไม่มีแรงดึงอ่าค่ะ” เอาอีกแล้ว ทำหน้าหงอยเหมือนสำนึกผิดอีกแล้ว เฮ้อออออ เธออยู่สูงเกินกว่าจุดที่ผมจะดึงเธอได้

“กอดคอฉันไว้ แล้วโน้มตัวลงมา ฉันจะช่วยดึง”

มีร่าทำตามที่ผมบอก เธอใช้แขนกอดที่คอของผม แล้วโน้มเข้ามา ผมเลยออกแรงช่วยดึง จนก้นของเธอหลุดออกมาจากสไลเดอร์ แรงของแรงโน้มถ่วง ทำให้เธอตกลงไปใส่ผมที่อยู่ต่างระดับเพียงเล็กหน่อย

“จะกอดฉันอีกนานไหม”

“ตูด ตูดเคล็ด อะ โอ้ยยยยยย ซี้ดดดดด เจ็บ”

หึหึ เฮ้ออออออ จำไม่ได้แล้ว ว่านี่คือการถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่ แล้วนี่จะยังกอดผมอีกนานไปเนี่ย

อีกด้าน

“กอดกันด้วยอ่ะ!!!!” นานะพูดขึ้น กับภาพน้องชาย ที่ช่วยเด็กสาวที่ติดสไลเดอร์

“หรือจะมีอะไรในก่อไผ่” โทร่าพูดขึ้นเพราะภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ปกติอย่างแรง ความผิดปกตินี้ ไม่ใช่ว่าอุลกับมีร่ากอดกันเพราะอุบัติเหตุ แต่เพราะ......

“มันแค่ช่วยมีร่า กอดที่ไหน จะบอกอะไรให้นะ คนทั้งโลกที่ฉันคิดว่าจะปลอยภัย คือไอ้อุล เพราะมันเป็นอาจารย์ไง พวกแกก็รู้อยู่แล้ว อาจารย์ลูกศิษย์ มันเป็นรักต้องห้าม รักผิดศิลธรรม คนหัวโบราณอย่างไอ้อุล ไม่มีทางคิดเด็ดขาด อีกอย่างลูกสาวฉันก็ชอบตีฉิ่ง” เก็นรีบแก้ข่าวแทนลูกสาว

“ไม่ใช่แบบนั้น มึงดู มึงเห็นอะไรไหม”

“เห็นเหี้ยอะไรเจ้านาย นั่นมันเป็นพ่อลูกกูได้เลยนะ ไม่มีอะไรหรอก ไอ้อุลมันก็สั่งทำโทษลูกกูตามปกติ มึงอะคิดเยอะ” เก็นยังคงไม่เข้าใจและไม่ชอบใจสิ่งที่โทร่ากำลังจะบอกด้วย

“มันมองลูกมึงเกิน 8 วิแล้ว” โทร่าล็อคคอเก็นให้ดูภาพตรงหน้า

“ตรรกะเหี้ยไรของมึงเจ้านาย อย่ามาปั่นประสาทกู”