เมียเด็ก

@White Casino “ไป!!!! ฉันหาเมียมาให้ แกชอบเด็ก ๆ อายุ ไม่เกิน 30 ใช่มะ” นานะ หญิงสาววัย 47 ที่ห่วงน้องชายของเธอเหลือเกิน ว่าชาตินี้น้องชายของเธอจะไม่มีคนดูแลตอนแก่ ไม่มีทายาทสืบสกุล และกลัวที่สุด คือ กลัวว่าน้องชายของตัวเองจะปลงทางโลก “ไม่ได้ชอบ อย่ามาพูดจาชวนเข้าใจผิด ฉันแค่บอกว่ามีโอกาสในการตั้งครรภ์สูง” อุลที่นั่งจิบชามองเจ้านายของตัวเองทำงานเดินไป เดินมา ตอบคนเป็นพี่สาวที่ไร้มารยาท เข้ามาไม่รู้จักเคาะประตู “ไปเร็ว...คนนี้สวย น่ารัก แกต้องชอบ ริน ฉันขอตัวน้องชายหน่อยนะ” นานะพูดกับคุณนายเจ้าของกาสิโน ที่ตอนนี้ยังยืนเหวอกับการมาของคนที่โผงผางไม่เคยเปลี่ยน “ตอนนี้ไม่มีงานอะไร มีแค่หลาน ๆ ของฉันที่ยังอาเจียนไม่หยุด กับร้องงอแงทั้งวันก็แค่นั้น น่าจะท้องปรับรับนมใหม่ไม่ทัน ก็เลยต้องหานมที่เหมาะกับหลาน ถ้านานะจะเอาไปก็ได้นะ นั่งตรงนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย” “ผมช่วยแล้ว ช่วยอยู่เงียบ ๆ ไงครับ ผมเห็นคุณนายกำลังต้องการสมาธิ ซึ่งเรื่องการเลี้ยงเด็ก คนไม่มีลูกอย่างผมนั้นคงช่วยคุณนายไม่ได้” คำตอบของคนที่สามียกมาให้เป็นบอดี้การ์ดของเธอ ทำให้เธอต้องกุมขมับ “สรุปได้นะ ไปไอ้อุล” “เรื่องอะไร ฉันจิบชาตรงนี้ก็สงบดี คุณนายเป็นมนุษย์ที่เงียบเป็น แต่เจ้คือคนที่เงียบไม่เป็น” . . และแล้ว @ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง “ไม่ทราบว่าคุณ IQ เท่าไหร่” คำถามจากชายวัยกลางคนที่มาดูตัว ตามที่พี่สาวของเขานัดมาให้ ท่าทางไม่แยแสคู่สนทนาทำให้นานะที่เป็นแม่สื่อแม่ชะงัก ถึงกลับต้องกลืนน้ำลาย เพราะตอนนี้น้ำลายของเธอเริ่มจะฝืดคอแล้ว “IQ เหรอคะ คงจะ 110 ตามมาตรฐานคนปกติอ่าค่ะ” หญิงสาวตอบเจื่อน ๆ “ต่ำกว่ามาตรฐาน” คำตอบจากปากของอุลเริ่มทำให้หญิงสาวที่เป็นคู่ดูตัว เริ่มไม่พอใจ “90-110 ก็เป็นเกณฑ์ ปกติ ที่คนปกติเค้ามีไม่ใช่เหรอคะ” “แต่มันต่ำกว่ามาตรฐานสำหรับผม ถ้าลูกผมต้องเกิดมาแล้วมีค่ามาตรฐานใน IQ เกณฑ์ของสัตว์กินพืชทั่วไป ผมคงจะไม่ยินดี” อุลใช้นิ้วหนีบหูแก้วชาแล้วค่อย ๆ จิบช้า ๆ โดยไม่ได้มองหน้าคนที่เขากำลังสนทนาด้วยซ้ำ “ฉันคิดคุณควรจะตรวจ EQ เพราะคุณไม่เหมาะที่จะอยู่กับสังคม ขอโทษนะคะ ดิฉันขอตัว” หญิงสาวคว้ากระเป๋า แล้วเดินออกจากร้านอาหารไปเลย ทิ้งนานะและอุลให้นั่งจิบชากันอยู่ที่เดิม “ไอ้อุล แกแก่ขนาดนี้ อยากได้เมียเด็ก แกยังเสือกเลือก IQ อีกเหรอ!!!! ฉันละกลุ้มใจ ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของลูกค้าประจำที่กาสิโน แกคงจะต้องปล่อยนามสกุล โทโจชิระ ตายไปกับแกแล้วล่ะ” นานะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กับน้องชายที่ไม่มีมนุษยสัมพันธ์กับใครเลย “ฉันเป็นมิตรที่สุดแล้ว IQ มันก็ต้อง 130-140 สิ ลูกเกิดออกมาจะได้ไม่ซื่อบื้อ” “อยากได้เมียฉลาดไปเดินแถวมหาลัยพวกแผนกวิศวะไหม แบบที่แกชอบ” “เด็กนักศึกษา เอามาเลี้ยงเป็นลูกรึไง ทำลูกยังรู้สึกผิดเลย คิดได้ยังไง ฉันกลับแล้วดีกว่า เจ้ก็ควรจะกลับไปได้แล้ว” อุลทิ้งเงินบนโต๊ะ สำหรับค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการดูตัววันนี้ ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่แสนจะวุ่นวาย เขาไม่ได้ชอบที่ที่คนเยอะสักเท่าไหร่ แม้จะไม่ได้รู้สึกแย่ แต่ก็ไม่ชอบการที่ตัวเองต้องมาเบียดเสียดกับใคร อาจจะเป็นเขาเองที่เข้ากับใครไม่ได้เลย มันเลยทำให้เขาต้องอยู่คนเดียวมาจนกระทั่งอายุ 42 แบบนี้ “กลับเลยไหมครับหัวหน้า” ลูกน้องที่ขับรถให้ถามคนที่เข้ามานั่งในรถด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “มีใครอยู่ที่กาสิโนบ้าง” “ครบเลยครับ ท่านได ท่านโทร่า ท่านเก็น คุณนาย ครับ” “ขานชื่อต้องเอาอาวุโสขึ้นก่อน ไม่มีใครเคยสอนรึไง เฮ้ออออ งั้นกลับบ้านเลย ฉันเบื่อพวกคนแก่ไม่รู้จักแก่ ตอนนี้หลานแฝดท่านโทร่าเพิ่งจะป่วย ปู่ที่หลงหลานคงจะพูดทั้งวัน ฉันขี้เกียจฟัง กลับบ้านเลย รีบออกรถ ก่อนที่นานะจะมา” อุลได้แต่ถอนหายใจให้กับสังคมที่เขามี เพราะสังคมรอบตัวเขามีแต่คนชั่วร้าย การคบค้าสมาคมกับใคร ๆ มันเลยทำให้เขาไม่อยากจะรับคนชั่วร้ายมาเพิ่ม . . รถ BMW สีขาวถูกขับมาจอดที่หน้าบ้านสไตล์ญี่ปุ่นที่ตกแต่งไว้สวยงามและเรียบง่าย บ่งบอกถึงคนเป็นเจ้าของบ้านว่าเป็นคนเรียบง่ายแค่ไหน บ้านหลังน้อยบนพื้นที่ 200 ตารางวา ล้อมรอบไปด้วยสวน นี่คือที่ที่อุลคิดว่าสงบที่สุดแล้ว “ท่านอุลจะรับชาเลยไหมคะ” “พอแล้ว วันนี้กินจนคาเฟอีนจะเกินแล้ว เดี๋ยวจะนอนไม่หลับ” อุลส่งของให้อากิหัวหน้าแม่บ้านสูงวัยรับต่อ ก่อนที่ตัวเองจะเดินมาที่บ่อปลาคาร์ปหน้าตัวบ้าน ปลาคาร์ปหลากหลายสีแหวกว่ายรอรับอาหารที่เขากำลังโปรยให้ วิถีชีวิตที่ไม่ต่างจากคนสูงวัย ชีวิตที่เขามองว่าสงบ ต่อให้เขาไม่ต้องมีคู่ชีวิต มันก็ไม่ได้แย่อะไร แต่การที่เขาไม่มีลูกมันทำให้ตระกูลของเขา จบลงที่รุ่นของเขา ไม่มีผู้สืบทอดอีก “ถ้าดูตัวแล้วเข้ากับเด็กไม่ได้ คนที่อายุไล่ ๆ กันจะดีไหมนะ” อุลพูดกับปลาคาร์ปที่ไม่ได้ตอบ เพราะพวกมันทำเพียงไล่งับอาหารเท่านั้น เขาได้แต่มองพวกมันด้วยรอยยิ้ม เพราะพวกมันไม่เคยทำให้เขาต้องหนวกหู . . ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง~* เสียงกดออดหน้าบ้าน ทำให้เขาต้องเดินออกไปดูว่าใครมาเขาในยามเย็นเช่นนี้ เพียงแค่ประตูเปิดออกเขาก็แทบจะปิดประตูทันที แต่แขกผู้มาเยือนกลับเอาแขนเข้ามาขวาง แล้วค่อย ๆ แทรกตัวเข้ามาในบ้าน “ความไม่สงบมาแล้วสิ” อุลได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยอมให้หญิงสาว เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเอาซะเลย หญิงสาวที่เป็นลูกศิษย์ของเขา หญิงสาวที่มีเขาเป็นอาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชาการป้องกันตัวทั้งหมดตั้งแต่เด็กยันโต จนเป็นสาวสวยแบบนี้ “เซ็นเซ ฉันทำงานพลาดอีกแล้ว ครั้งนี้ฉันพลาดครั้งใหญ่เลย ท่านไรใช้ฉันซื้อนมให้คุณหนูใช่ไหม แต่คุณหนูแพ้นมที่ฉันซื้อ อ้วกออกมาไม่หยุด ท่านไรโกรธมาก แม้จะไม่ทุบตี แต่ก็ตวาดใส่ฉันยกใหญ่ ถ้าคุณหนูเป็นอะไรไป จะทำยังไง เธอเพิ่งจะ 6 เดือนเอง ฉัน ฉัน รู้สึกผิด” หญิงสาวที่เริ่มเล่าเรื่องของตัวเอง ต้นเหตุที่ทำให้ตัวเธอต้องมาอยู่ที่นี่ “มีร่า อย่าสติแตก กลับไปตั้งสติก่อนไป แล้วค่อยมาใหม่” “เซ็นเซขาาาาาา หนูว่าหนูอาจจะไม่เหมาะกับงานนี้” หญิงสาวเริ่มร้องไห้ ทำให้อุลต้องต้อนรับ แล้วเดินนำเธอเข้ามาในบ้าน “แล้วใครเหมาะ ทำไมขี้แพ้จังเลย การทำงานพลาด มันไม่แปลว่าโลกของเธอจะพังลงมา พลาดก็แก้ไข ไม่ใช่หนีหาย ไม่มีใครไม่เคยทำพลาด พลาดมันจะเป็นประสบการณ์ ให้เราได้เติบโตขึ้นจากการลองผิดลองถูก ฉันเป็นแค่อาจารย์ไม่ใช่ตัวเธอ แล้วฉันก็ควรจะหยุดสอนเธอได้แล้ว เรียนมา 16 ปีแล้ว ไม่เบื่อขี้หน้าฉันรึไง แต่ฉันเบื่อขี้หน้าเธอนะ” อุลพูดขึ้นมาด้วยหน้าเรียบเฉย แต่ดูเหมือนคนที่โดนเขาว่าจะไม่รู้อะไร เพราะยังรู้สึกผิด กับความผิดที่เธอได้ทำอยู่ “เซ็นเซก็เห็นอยู่ฉันจะปรึกษาใครได้ พ่อฉันเหรอคะ ตั้งแต่แม่ฉันทิ้งไป ก็เอาแต่มีเรื่องกับเขาไปทั่ว หรือจะให้ปรึกษาพี่เคน ไม่ไหวหรอกค่ะรายนั้น ยังโดนเจ้านายถีบอยู่ทุกวัน ฉันก็เหลือแค่เซ็นเซ เซ็นเซคิดว่าคุณหนูแฝดจะเป็นอะไรไหมคะ” มีร่า ยังคงปาดน้ำตา “แค่อาเจียนเอง อาจจะไม่ได้แพ้อะไรด้วยซ้ำ อาจจะแค่ปรับท้องรับนมไม่ไหว นั่งเปิด Google ดูสิ มันมีทุกอย่าง ฉันก็ไม่เคยมีลูกถามฉันให้ได้อะไร เลิกขี้แพ้แล้วกลับไปทำงานได้แล้ว” อุลไล่คนที่น่าจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ให้กลับไปได้แล้ว “ดูตัวไม่สนุกเหรอคะ เซ็นเซอารมณ์บูด ที่กาสิโนเขาก็พูดไปทั่วเลย ว่าวันนี้เซ็นเซไปดูตัว” มีร่าถามขึ้นในขณะที่อากิ นำชามาเสิร์ฟให้แขก “พังตั้งแต่คุยกัน 10 นาทีแรก เรื่องแบบนี้ไม่เหมาะกับฉันเท่าไหร่ ฉันแค่ถามเค้าว่า IQ เท่าไหร่ แล้วก็บอกว่า 110 มันน้อยไป ลูกออกมาจะโง่ เค้าก็หนีไปเลย ฉันคิดว่า 130-140 กำลังดี” อุลเทชาลงแก้วดินเผา ก่อนจะค่อย ๆ ซดเข้าปากเหมือนเขาไม่ได้รู้สึกอะไร กับสิ่งที่ทำลงไป “เซ็นเซจะมีลูกเป็นศาสตราจารย์หรือคะ” “ฉลาดเอาตัวรอดได้ พร้อมจะแก้ปัญหาด้วยตนเอง ฉันตาย ลูกฉันต้องอยู่ได้ ผลผลิตที่ดีก็ต้องมาจากเมล็ดพันธุ์ที่ดี เพราะฉันคิดแล้ว ว่าฉันจะอยู่เลี้ยงลูกได้แค่ 40 ปี อาจจะมีโอกาสได้เลี้ยงหลาน ถ้าอีก 40 ปีข้างหน้าฉันยังแข็งแรงแบบนี้” ประโยคของอุลทำให้ลูกศิษย์อย่างมีร่า ทำได้แค่อ้าปากค้างกับอนาคตที่อาจารย์ของเธอวางเอาไว้ ก่อนจะหันไปสบตาอากิ ว่านี่ใช่ความคิดของคนปกติไหม “อากิว่า ชาตินี้ทั้งชาติ เซ็นเซของคุณหนูมีร่าคงจะไม่มีซึมะเป็นของตนเองแล้วล่ะค่ะ” สาวใช้สูงวัยหัวเราะออกมาเบา ๆ กับสิ่งที่เจ้านายของตนพูด [ซึมะ = ภรรยา] “ใครจะไปสนใจ มนุษย์เกิดมาเพื่อสืบพันธุ์ มีลูกได้ก็พอแล้ว อากิเตรียมน้ำได้เลย ฉันจะอาบน้ำ อีกไม่นานลูกศิษย์ของฉันจะกลับแล้ว” “เดี๋ยว แค่นี้จะไล่กันเลยเหรอคะ!!! ทำไมเซ็นเซถึงไม่ละเอียดอ่อนเล๊ยยยย นี่ลูกศิษย์กำลังร้องไห้อยู่นะ!!!” “แล้วฉันเป็นคนทำให้ร้องรึไง ออกไปได้แล้ว เปลืองอากาศหายใจ รู้ไหมตอนกลางคืน ต้นไม้มันปล่อยคาร์บอนไดออกไซด์ ชิ่ว ๆ” อุลโบกมือไล่คนเป็นลูกศิษย์ . . อีกด้าน @บ้านไป๋ “นี่ไงว่าแล้ว ว่าทำไมพวกหนูน้อยของยายต้องถูกกับนมอันนี้ เพราะตอนเล็ก ๆ หนูมาร์ก็เป็น ไม่ใช่แพ้หรอก แค่ไม่สบายท้อง ไม่ย่อย อะไรแบบเนี้ยะ” นานะผู้เป็นยายของเด็กแฝด มาช่วยจัดการเรื่องนมให้พ่อแม่มือใหม่ แต่ก็เหมือนมาช่วยชีวิตมีร่าด้วย ในขณะที่นานะกำลังจะกลับ มีร่าเลยอาสาเดินมาส่ง “ไม่ได้อานานะหนูแย่เลย อาใจดี ผิดกับน้องชายของอาเลย วันนี้หนูหนักใจแทบตาย เค้าไล่หนูชิ่ว ๆ” มีร่าบ่นเรื่องอาจารย์ของเธอให้นานะฟัง “อุลสังคมต่ำไปไหมนะ หรือกำลังจะปิดตัวเอง ฉันกลัวมากเลย กลัวว่าอุลจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว และค่อย ๆ ทิ้งทุกคนไว้ข้างหลัง ฉันเป็นพี่สาว ฉันก็อยากให้น้องตัวเองมีครอบครัว มันจะได้นิสัยดีขึ้นบ้าง แต่มันนั่นแหละ ข้อแม้เยอะ จะเอาผู้หญิง IQ 130-140 อายุ 25-30 ปี เพราะจะได้มีลูกง่าย ๆ มันเคยคิดบ้างไหม ว่าคนที่จะเอามัน มันไม่มี หึ พูดแล้วขึ้น” นานะระบายอารมณ์จากสิ่งที่เจอวันนี้ “ทำไมข้อแม้เยอะจัง แค่จะหาเมียรุ่นลูกก็ยากแล้ว 25-30 เนี่ย ยังวัยรุ่นอยู่เลยนะคะ เซ็นเซอะทำตัวแกอย่างกับคนวัยทอง หนูว่าถึงดูตัวไป ไลฟ์สไตล์ก็ไม่ตรงกัน ไม่ต้องพูดถึงมีลูกเลย แค่จีบก็ไม่ติดแล้ว จะมีคนอายุ 25 ที่ไหน มานั่งเงียบ ๆ ชงชา ตัดแต่งต้นไม้ เลี้ยงปลา” มีร่ายิ่งคิด ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย แต่ประโยคของมีร่ากลับทำให้นานะเห็นด้วย จนเกิดความคิดที่มีเพียงหลานสาวคนนี้จะทำได้ “มีร่า ไปเปลี่ยนวิถีแก่ของเซ็นเซหนูหน่อยสิ” คำขอของนานะ ทำให้มีร่าต้องเอียงคอด้วยความสงสัย “ยังไงคะ” “เดี๋ยวอาบอก ตอนนี้ขอกลับบ้านก่อน สามีชะเง้อคอรอแย่แล้ว” . =====================