ท่านหญิงรั่วนำของขวัญแต่งงานไปให้ท่านแม่ทัพโจวถึงที่จวน นางมีดวงตาที่อ่อนไหวในยามที่พบกับแม่ทัพโจว
ม่านหรงมองแล้วถอนหายใจขึ้นมา ด้วยบุรุษนี้ก็กล่าวเอาไว้แล้วว่า อีกมินานก็ต้องมีอนุติดตามมา นางแต่งกับคนผู้นี้ด้วยวาสนาของนางแล้ว แต่ทว่าวาสนาของนางนั้นก็ย่อมแลกมาด้วยการตัดดวงดอกท้อของผู้อื่น
เช่นนั้นนางคงต้องวางตนให้ดี คิดได้เช่นนั้นจึงทำทีมิใส่ใจคนนัก โจวอิ่นเซิงเห็นนางเป็นเช่นนั้นก็คิดแกล้งนางขึ้นมา หันไปไต่ถามท่านหญิงลั่วเบาๆ
“คารวะท่านหญิงลั่ว ท่านหญิงให้เกียรติมาเยี่ยมเยียนพวกเราเช่นนี้เกรงใจนัก ”
“อิ่นเซิงเจ้าอย่ากล่าวเช่นนี้เลย ที่ข้ามาในยามนี้ก็เพื่อมาไต่ถามถึงบทกลอนในยามเก่า ข้านั้นล่วงเลยวัยดอกไม้บานมานานแล้ว แต่ด้วยสงครมก็ยังคงรอคอยเจ้า ในยามนี้แม้ว่าเจ้าจะแต่งสตรีตามคำสัญญาของบรรพบุรุษแล้ว แต่ทว่าข้านั้นก็ยังคงหวังและรอคอย ข้ารอคอยท่านมาเนิ่นนานแล้ว ท่านจะให้ข้านั้นรอคอยท่าน
