รสรักเสน่หา

11

11

เพราะอะไร…เพราะอะไร ก็เพราะอักษรานั่นไง ใช่เพราะอักษราคนเดียว

อยู่ๆ คำพูดของพีรวัฒน์และครอบครัวที่สนทนากันในห้องนั่งเล่นก็ก้องในหู พีรวัฒน์พูดว่า หากเขาได้เงินตามที่ต้องการจะขอเลิกกับเธอเพื่อไปแต่งงานกับอักษรา จะไปใช้ชีวิตคู่กันอย่างมีความสุข แล้วปล่อยให้เธอทนทุกข์ใจอยู่คนเดียวตามลำพัง

ไม่…ปนัดดาไม่มีวันยอม หากไม่มีอักษราสักคน พีรวัฒน์ก็ต้องเป็นของเธอคนเดียว ฉับพลันนั้นความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในสมอง เป็นความคิดที่จะสามารถดึงอักษราให้ออกห่างจากชีวิตของพีรวัฒน์ได้อย่างถาวร

“ฉันไม่มีวันยอมให้แกเสวยสุขกับพี่พีแน่ น้ำหอม”

เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของปุณณ์ที่กำลังดวลดื่มเชี่ยงชุนอยู่กับคนงานในเกาะ เขาล้วงหยิบมือถือราคาแพงออกมาจากกระเป๋า มองดูหมายเลขบุคคลที่โทรเข้ามา ก่อนจะกดรับสาย

“ว่าไงแต้ว?” เขากรอกเสียงตามสาย

“พี่ปุณณ์ พี่พียังไม่ลืมมัน ฮือ พี่พีไม่รักแต้ว ฮือ”

ปนัดดาเข้าโหมดโศกร้องห่มร้องไห้ราวกับคนเสียใจสุดแสน คนเป็นพี่เนื้อแทบเต้นเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของน้องสาวที่บาดหัวใจพี่ชายเหลือเกิน

“ให้พี่ไปฆ่าไอ้พีมันเลยดีไหม แต้วจะได้ไม่ต้องร้องไห้อีก” ปุณณ์พูดอย่างคับแค้นใจ คนที่โทรเข้ามาตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเช่นนั้น

“ไม่ได้นะคะพี่ปุณณ์ ถ้าพี่ปุณณ์ทำอะไรพี่พี แต้วจะไม่พูดกับพี่ปุณณ์อีกเลยตลอดชีวิต โกรธสิบปีอย่ามาดีร้อยชาติด้วย คนที่พี่ปุณณ์ควรจะจัดการคือน้ำหอมต่างหาก ถ้าไม่มีน้ำหอมพี่พีก็ไม่สนใจมันหรอกค่ะ” ปนัดดาโต้กลับด้วยคำขู่เล็กๆ น้อย

“พี่ก็จัดการน้ำหอมให้แล้วไงล่ะ ไอ้พีมันยังละเมอเพ้อพกอีกเหรอ?” น้ำเสียงยิ่งเพิ่มความไม่พอใจขึ้นทุกขณะ ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นเมื่อเสียงสะอื้นของน้องสาวดังข้างหู

“จัดการแค่นั้นไม่พอหรอกค่ะพี่ปุณณ์ พี่พีคลั่งมากเลยที่น้ำหอมหายตัวไป บอกว่าจะออกไปตามหาน้ำหอม แต้วไม่ให้ไปก็ต่อว่าต่อขานแต้วใหญ่เลยค่ะ หนำซ้ำยังบอกด้วยว่าถ้าน้ำหอมกลับมาจะให้น้ำหอมมาเป็นเมียอีกคน ฮือ…ฮือ พี่ปุณณ์ต้องจัดการน้ำหอมให้แต้วนะคะ อย่าให้มันมีหน้ากลับมาหาพี่พีอีก ฮือ…ฮือ ไม่อย่างนั้นพี่ปุณณ์ต้องได้ยินแต้วร้องไห้ไปตลอดชีวิตแน่ๆ ค่ะ ฮือ”

ปนัดดาใช้ไม้เดิมที่ได้ผลทุกครั้ง จุดอ่อนของปุณณ์คือรักปนัดดามาก ถึงขั้นมากเกินไป อาจเป็นเพราะก่อนที่บิดามารดาจะเสียชีวิต ได้ฝากฝังให้เขาดูแลปนัดดาอย่างดีที่สุด เขาทำตามคำสั่งของบุพการีอย่างดี ตามใจน้องสาวทุกอย่าง อยากได้อะไรเขาประเคนให้หมด ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวใดๆ ทั้งสิ้น แม้ว่าสิ่งนั้นน้องสาวของเขาจะเป็นคนผิดก็ตาม พี่ชายคนนี้ก็จะมองข้ามเสมอ และนั่นทำให้ปนัดดามีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองอย่างแรงกล้า อยากจะได้อะไรต้องได้ ไม่อย่างนั้นก็จะร้องห่มร้องไห้จนพี่ชายใจอ่อน

“แล้วแต้วจะให้พี่จัดการยังไงล่ะ?”

“พี่ปุณณ์ต้องจับมันทำเมีย ให้มันอยู่ที่นั่นไปสักสองสามเดือนแล้วค่อยเขี่ยมันทิ้ง น้ำหอมมันคงไม่กล้ากลับมาหาพี่พีแน่ๆ ค่ะ” ปนัดดาบอกแผนการที่ตนคิดไว้

ปุณณ์ตกใจกับสิ่งที่น้องสาวจะให้ทำ คราแรกเขานึกว่าจับตัวน้ำหอมมาไว้ที่นี่จนกว่าจะผ่านพ้นงานแต่งงานของน้องสาว แต่ไม่เป็นเช่นนั้น ปนัดดาจะให้เขาทำในสิ่งที่ไม่คิดจะทำ

“ไม่มีทางอื่นหรือแต้ว พี่ไม่คิดว่าการที่พี่ได้น้ำหอมมาเป็นเมียจะทำให้ไอ้พีไม่หันมามองน้ำหอม สมัยนี้เขาไม่สนใจกันหรอกว่าจะมีลูกมีผัวมีเมียมาก่อนหรือเปล่า หาทางอื่นดีไหม ฆ่าทิ้งเลยเป็นไง” เขาคิดว่าวิธีหลังสุดคือวิธีที่ดีที่สุด แก้ปัญหาได้แบบถาวร ไม่ต้องมารำคาญใจภายหลัง

“ไม่เอาค่ะ ใช่วิธีของแต้วนั่นแหละดีแล้วค่ะ” ปนัดดาแย้งพี่ชายทันควัน

“พี่ว่ามันจะไม่แก้ปัญหาได้ตรงจุดน่ะสิ ปล่อยตัวน้ำหอมไปเดี๋ยวไอ้พีมันก็ตามไปวอแวเหมือนเดิม” ปุณณ์ไม่คิดว่าวิธีของน้องสาวจะช่วยแก้ปัญหาอะไรได้ รังแต่จะกลับมาในรูปเดิม

“ไม่เหมือนเดิมค่ะ เอาอย่างนี้ก็ได้ถ้าหากพี่ปุณณ์ไม่อยากจับน้ำหอมทำเมียก็ให้คนงานของพี่ปุณณ์คนใดคนหนึ่งจับมันทำเมียก็หมดเรื่อง แล้วต่อจากนั้นก็ถ่ายภาพตอนที่มันนอนกับผู้ชายมาสักสองรูป บังคับให้น้ำหอมเขียนมาบอกพี่พีว่า มันมีผัวแล้วและจะไม่กลับไปหาพี่พีอีก รับรองค่ะว่าพี่พีคงไม่กลับไปกินของเหลือเดนจากใครแน่ๆ ต้องตัดใจอย่างเด็ดขาดเลยค่ะ” เธอขยายความให้พี่ชายได้เข้าใจในแผนการมากขึ้น

ปุณณ์ทำหน้าไม่ดีนัก พูดตรงๆ ว่าเขาเองก็ไม่อยากแตะต้องร่างกายของอักษรามากนัก ผู้หญิงร่านโลกีย์ที่ชอบแย่งคนรักของคนอื่นแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผ่านอะไรมานักต่อนัก อีกทั้งคำแนะนำของน้องสาวที่ว่า ให้หาคนงานบนเกาะแห่งนี้ยัดเยียดความเป็นสามีให้อักษราก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เนื่องจากบนเกาะแห่งนี้มีคู่ผัวตัวเมียทั้งสิ้น

“หรือว่าพี่ปุณณ์อยากให้แต้วร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด ฮือ…หรือว่าอยากเห็นแต้วเจ็บปวดหัวใจ ทรมานไม่เป็นอันกินอันนอน ต้องทุกข์ใจเรื่องพี่พีที่ไม่หันกลับมามองแต้วเพราะหลงน้ำหอม พี่ปุณณ์ไม่รักแต้วแล้วใช่ไหมคะถึงไม่ยอมช่วยแต้ว ฮือ…ฮือ” ปนัดดาใช้ไม้เด็ด ตัดพ้อพี่ชายทั้งน้ำตาและเสียงสะอื้น

“โอเคๆ พี่จะทำตามที่แต้วบอก” ปุณณ์ยอมในที่สุด

“ยังมีอีกเรื่องที่พี่ปุณณ์ยังไม่รู้ ฮือ” ไหนๆ พี่ชายก็รับปากทำตามคำอ้อนวอนของเธอแล้ว จะให้ชัวร์งานนี้ต้องตีเหล็กให้ร้อน แผนการจะได้สำเร็จตามแผน

“อะไร มีเรื่องอะไรที่พี่ยังไม่รู้?” เขากระตือรือร้นถาม

“พี่พี่เขา…เขา…ฮือ” สาวเอาแต่ใจเริ่มตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ

“ไอ้พีมันทำไม มันทำอะไรแต้วบอกพี่?” ฝ่ายพี่ชายเนื้อเต้นเมื่อได้ยินประโยคที่ยังพูดไม่จบ

“พี่พีไม่ได้ทำอะไรแต้วหรอกค่ะ น้ำหอมต่างหากที่ทำ พี่ปุณณ์คะ น้ำหอมมันร้ายมากๆ เลยค่ะ มันส่งข้อความมาหาแต้วทางมือถือ มันบอกว่าจะทำทุกอย่างที่จะแย่งชิงพี่พีมาเป็นของมัน แล้วมันมั่นใจว่าจะต้องแย่งได้แน่ๆ เพราะพี่พีหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วที่ร้ายไปกว่านั้นนะคะ ฮือ…ฮือ” เธอหยุดพูด ร้องไห้สะอื้นฮัก

“ยังไม่หมดนะคะพี่ปุณณ์ เรื่องนี้สำคัญมากๆ ค่ะ แต้วไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะคะ น้ำหอมน่ะคะมันมาหาแต้วที่คอนโด มาขอพี่พีจากแต้ว พอแต้วไม่ให้มันก็ ก็…ฮือ”

“น้ำหอมทำอะไรแต้ว บอกพี่…บอกพี่มา?”

เขาตะโกนถามกลับ จนลูกน้องที่นั่งอยู่ใกล้ๆ สะดุ้งเป็นแถว เสียงแบบนี้ อารมณ์แบบนี้มีหวังเกาะนี้ต้องพังไปเป็นแถบแน่นอน

“ฮือ ฮือ มันตบแต้วค่ะ ตบตั้งหลายครั้งค่ะพี่ปุณณ์ พอมันตบแต้วจนพอใจมันก็ยังด่า ยังว่าแต้วเสียๆ หายๆ แต้วด่ามันไม่ทันเลยค่ะพี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์ต้องแก้แค้นให้แต้วนะคะ ฮือ ฮือ” ปนัดดาทำเสียงร้องห่มร้องไห้ ส่งเสียงสะอึกสะอื้นไม่หยุด

ปุณณ์กำโทรศัพท์แน่นเมื่อได้ยินคำพูดของน้องสาว เกิดมาเขาไม่เคยทำร้ายปนัดดาเลยสักครั้ง ทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก แต่กลับมาถูกผู้หญิงหน้าไม่อายทำร้าย หนำซ้ำยังมาทำร้ายน้องสาวเขาถึงที่อีกด้วย อย่างนี้เขาต้องจัดการกับอักษราให้สาสม

“เดี๋ยวพี่จัดการให้ พี่จะแก้แค้นแทนแต้วเอง ใครทำแต้วเจ็บมันต้องเจ็บยิ่งกว่า”

ปุณณ์ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ แววตาของเขาลุกโชนไปด้วยไฟแค้นสุมทรวง ภาพจินตนาการตอนที่อักษราตบหน้าปนัดดา ภาพน้ำตาที่ไหลอาบแก้มน้องสาว เสียงสะอื้นที่ทำให้หัวใจของผู้เป็นพี่เจ็บปวด มันมากพอที่จะก่อให้เกิดพลังความแค้นขุมใหญ่ เขาเดินจ้ำอ้าวออกจากเพิงพักคนงาน เดินฝ่าสายฝนมุ่งตรงไปยังบ้านพักของเขาที่อยู่ห่างไปราวสองร้อยเมตร

“แกเสร็จแน่ๆ นังน้ำหอม พี่ปุณณ์ไม่มีวันปล่อยแกแน่ๆ”

ปนัดดาพูดกับมือถือด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ เธอไม่ต้องทำอะไรมาก แสร้งทำเป็นร้องห่มร้องไห้แค่นี้ทุกอย่างที่ปรารถนาก็จะได้มาไม่ยากเย็น