NANLABO ang aking mga mata dahil sa luhang naiipon dito habang nakatingin kay Zeke matapos niyang sabihin at kumpirmahin na siya nga ang pumatay sa aking ina.
Dumaloy ang luha ko sa aking pisngi. Kung kanina ay nagagawa ko pang mapaniwala ang sarili ko na wala siyang kinalaman sa pagkamatay ng aking ina, ngayon ay hindi na dahil mismong…mismong si Zeke na ang nagsabi sa akin.
“Hindi, Zeke! Hindi iyan t-totoo, ‘di ba? Bakit mo sinasabi sa akin na ikaw ang pumatay? Hindi ka namin kilala—” Nasamid akong muli sa aking sariling mga salita kaya hindi ko nagawang ituloy ang gustong sabihin. “Please…sabihin mo sa aking hindi totoo!”
Nilapitan ako ni Zeke pero may kung ano sa akin na ipinagtulakan siya. Paulit-ulit kong naririnig sa kanya ang mga salitang I’m sorry, but I don’t think it was eno
