บทที่ 6 ผมอยู่ด้วยได้ไหม
1540 Words
บทที่ 6
จากที่จะได้นั่งรถแอร์เย็นๆ เปลี่ยนเป็นต้องเดินลัดเลาะไปตามร่มไม้ ผมว่าการเดินมันก็ไม่แย่ ผมมีกระเป๋าเป้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเหมือนเด็กเนิร์ดในการ์ตูนญี่ปุ่นด้วยนะ
ผมสแกนด์บัตรนักศึกษาเพื่อผ่านเข้าไปในหอสมุด พอขึ้นไปชั้นสามพบว่าไม่มีโต๊ะว่างเลย เห็นดังนั้นแล้วผมจะน้อยหน้าไม่ได้ วันนี้ต้องหาหนังสือสักเล่มกลับไปอ่าน
“นั่งด้วยกันสิ”
ผมขนลุกซู่เมื่อเสียงคุ้นหูดังอยู่ใกล้มาก ใกล้...จนลมหายใจรดใบหู ผมตัวแข็งตกใจจนตาเหลือกถลนโดยไม่รู้ตัว
“พี่ทักษ์ สวัสดีครับ”
“สวัดดีอะไรเยอะแยะ” เอ่ยเสียงทุ้ม “ไปนั่งกับพี่ไหม ตรงโน้นน่ะ”
“ไปครับ” ทำเลน่านอนซะด้วย
“ชวนง่ายจังวะ”
“ก็ผมเป็นเด็กดีครับ ชวนง่าย” ผมแปลงร่างเป็นเจ้าหนูโดบิตะของจริง ว่าแล้วก็เดินตามแผ่นหลังขนาดใหญ่ไปยังจุดหมาย มองจากตรงนี้พี่ทักษ์โคตรของโคตรเท่ ถ้าให้เดาพี่เค้าคงสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร ไหล่กว้าง ผมเซทเป็นทรง คิ้วเข้มดกดำทำให้คิดถึงดาราลูกครึ่ง จมูกคมเป็นสันนี่คือใบหน้าฟ้าประทานที่เค้าพูดถึงกันแน่ๆ ‘พี่เค้าควรเข้าวงการไปเป็นดารา’
“นั่งสิ! จะยืนอีกนานไหม”
“ครับ” ผมนั่งลงตรงกันข้ามกับพี่เค้า “พี่หล่อจังเลยครับ” ความหล่อของเขาทำให้ทุกคนมองตาม ผมจึงพลอยเป็นจุดสนใจตามไปด้วย รู้สึกฮอตขึ้นมาอีกระดับ “ทำยังไงถึงหล่อขนาดนี้”
“ไปถามพ่อกับแม่พี่ไหม พี่ก็ไม่รู้ว่าช่วงปฏิสนธิพ่อเขาทำกันยังไง ท่าไหน”
“...” ผมสตั้น! “มะ ไม่ใช่แบบนั้น ผมหมายถึงพี่หล่อมากแค่นั้นเอง ผมไม่ได้อยากปีนเกลียวนะครับ” โดนซัดมาโดยคำพูดไม่ปรานีขนาดนี้ผมเหว๋ออีกแล้ว
“พี่ก็ไม่ได้คิดว่าจะให้เราซีเรียสขนาดนั้น” เอ็นดูทั้งสีหน้าและแววตา ไอ้เด็กตัวเล็กนี่ไม่ต่างจากตัวละครที่เลือกเล่นเลยสักนิด ส่วนสูงสุดมินิมีแก้มนิดๆ จมูกรั้นหน่อยๆ คุมยากน่าดู
“ครับ” ผมรับคำ ชั่วโมงนี้พี่ทักษ์แกเป็นอะไรของแก อารมณ์ดีแปลกๆ ผิดจากทุกครั้งที่เจอ แถมยังชอบยิ้มโปรยเสน่ห์ ผมบอกตามตรงว่าคนมองมาตรงนี้บ่อยมากเพราะเขาคนเดียวเลย ‘รูปหล่อ เย็นชา ขยับแว่นตายังน่าดู’ พี่เค้าหล่นลงมาจากสวรรค์รึเปล่า เทพบุตรชัดๆ
ผมเดินไปยังชั้นหนังสือเดินผ่านชั้นนั้น ออกชั้นนี้ ยังไม่รู้เลยว่าจะอ่านอะไรดี จึงเลือกมาหลายๆเล่ม เพื่อให้ผู้มีประสบการณ์ดู ผมเป็นเด็กปีหนึ่งนี่นาต้องใช้ความเป็นน้องให้เป็นประโยชน์
พอวางหนังสือลงเต็มโต๊ะ ผมเห็นสายตาพี่ทักษ์วาดขึ้นลงจากนั้นเขาจึงยิ้มออกมาเหมือนกับว่าเขาเห็นภาพนี้ทุกเทอม
“ไอ้ปรายก็เคยทำ แล้วดูตอนนี้สิ” หัวเราะหึๆ ในลำคอ
“ผมไม่รู้ว่าเล่มไหนดี พี่แนะนำหน่อยได้ไหมครับ” พี่ทักษ์มองหนังสือเป็นตั้งแล้วส่ายหน้า “บอกผมหน่อยไม่ได้เหรอครับ”
“บอกไม่ได้หรอก”
“โธ่...” ลากเสียงยาว
“ไม่ได้หวงวิชาแต่ไม่ค่อยได้อ่าน”
‘บ้าไปแล้ว’ มีด้วยเหรอคนไม่อ่าน ผมเห็นพี่ๆ เค้าจับกลุ่มติวไม่โรงอาหารก็ใต้ตึกเรียน เขาได้เกรดเฉลี่ย 4.00 ได้ยังไง ‘คนฉลาดไม่ต้องอ่านก็ฉลาดเหรอ จริงเหรอ โม้รึเปล่า’ ผมที่พยายามมาตลอดชีวิตนั่งเอ๋อรับประทาน
“ดูทำหน้า” สมกับที่เป็นTaro ตัวจริงกับในแชทไม่ต่างกันเลยสักนิด ไร้ซึ่งความซับซ้อน สีหน้าเก็บอารมณ์ไม่อยู่แม้แต่น้อย “จริงๆ พี่ไม่ได้อ่านมาหลายปีแล้ว”
“จริงเหรอครับ” เขายืนมือใหญ่ๆ มายีหัวผมซะงั้น ผมหดคอเพื่อรับน้ำหนักมือคนตัวโตกว่า
“จริงสิ” แน่ะยังจะมา... อ้าปากหว๋อใส่อีก “พี่เคยอ่านพวกนี้ตอน ม.ต้น มีเล่มหนึ่งเป็นหนังสือเก่ามากแต่ครอบคลุม ซึ่งไม่มีที่เราเอามาเลย”
“...” ผมเกาหัวยิกๆ “พี่อ่านพวกนี้ตอน... ม.ต้น” ผมควรตกใจอะไรก่อนดี ตกใจที่พี่เค้าไม่ค่อยอ่านหนังสือ หรือตกใจที่เขาอ่านชีววิทยาตอน ม.ต้น เรียบเรียงอาการตกใจไม่ถูก
“มันแปลกเหรอ” ขยับกรอบแว่นเพื่อมองไอ้ตัวเล็กให้ถนัด “ตอนนั้นแค่อยากรู้ในสิ่งที่ไม่รู้ก็เท่านั้น”
“...” ผมเกาหัวอีกรอบ “ทำไมพี่เลือกเรียนหมอครับ”
“ไม่รู้สิ ไม่รู้จะเป็นอะไรดี โยนหัวโยนก้อยแล้วมันได้หมอ”
“...” เออ... ดี... มีคนแบบนี้ด้วยเว้ยเฮ้ย คนอื่นตั้งใจสอบแทบตาย เค้าโยนหัวโยนก้อยเพื่อเข้าสอบ เก่งสัด!! “พี่แนะนำหนังสือให้ผมทีครับ ผมไม่อยากซิวครับ”
“พึ่งเข้าเรียนจะซิวแล้วเหรอ เร็วไปมั๊ง”
“เค้าว่ามาน่ะครับ ว่ายาก” เขาลุกจากตรงนั้นไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “พี่ไปไหนครับ”
“ก็ไปหาหนังสือมาให้ไง ไม่อยากซิวไม่ใช่เหรอ”
“ครับ” ผมยิ้มแก้มแทบแตก “ขอบคุณครับ” ว่าแล้วก็ลุกเดินตามไปในทันที เราเดินทิ้งห่างกันไม่กี่ก้าว คนตัวสูงไม่สนรอบข้างเลยสักนิดกับทั้งที่สาวๆ มองเขาเป็นตาเดียว แหม่ม...ลุงรหัสผมนี่สุดยอดไปเลย เสน่ห์แรงที่สุดในสามโลก
ตุ๊บ
“โอ๊ย!!”
“ระวังหน่อยสิ” ทักษ์หันกลับมาเตือนเมื่อเจ้าหนูจำไมซุ่มซ่ามจนชนเข้ากับแผ่นหลังเขา “เดี๋ยวหัวก็แตกหรอก”
“แฮ่ๆ ครับ”
“ปีหนึ่งเรียนไม่ยากหรอก ก็แค่เรียนปูพื้นฐานฟิสิกส์ เคมี ชีวะใหม่ อ๋อแคลคูลัสด้วย แต่ไม่แน่ใจว่าเราจะได้เรียนหลักสูตรเดียวกันรึเปล่าเพราะปกติมหาวิทยาลัยจะเปลี่ยนหลักสูตรทุก 4 ปี” หยุดยืนที่ชั้นชีววิทยา
“...” ทำไมรู้สึกว่าหน้าตาเขาฉลาดแล้ว คำพูดยังดูฉลาดอีก พี่ทักษ์ขี้โกงเอามากๆ นี่เค้าจะเพอร์เฟคไปไหน “ครับๆ”
ร่างสูงไล่นิ้วไปตามเล่มหนังสือ ดวงตาคมกริบกราดไปตั้งแต่ชั้นบนลงมาชั้นล่าง พี่ทักษ์หันกลับมาเมื่อไม่เจอแล้วผมที่เตี้ยกว่าหลายเท่าก็ชนกับอกเขา...อีกแล้ว
“โอ๊ก!!” ผมชน แล้วกำลังจะหงายเงิบ
ฉับพลันลำแขนของเขาได้คว้าเอวผมไว้ ในขณะที่มือขวาหยิบหนังสือเล่มที่ว่า ผมอยู่ในอ้อมกอดของลุงรหัสตัวเอง มันแปลกไหมที่ผมเต็มใจสบตาและแอบสูดกลิ่นน้ำหอมของเขา หัวใจผมเริ่มเต้นถี่ยิบเมื่อพี่ทักษ์จ้องกลับมาไม่วาง แถมเขากลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกเคลื่อน
‘เชี้ย! เซ็กซี่ชะมัด’
“ขะ ขอบคุณครับ” เขาปล่อยผมในนาทีนั้น ทำไมผมรู้สึกเสียดาย ผมต้องประสาทไปแล้วแน่ๆ ผมต้องพบจิตแพทย์รึเปล่า หัวใจเต้นแรงมาก?? ทำไมล่ะ!!
“โทษที หันกลับ เร็วไปหน่อย” พิศมองกลีบปากสีชมพูอันเป็นธรรมชาติ “ตกใจเหรอ”
“ขะ ครับ ตกใจนิดหน่อย” ตัวผมเย็นวาบเลยล่ะ ตอนเขาปล่อยให้เป็นอิสระ
“เล่มนี้แหละ” เขายื่นหนังสือให้ผม “เล่มนี้เก่ามากเลยนะครับ” เล่มอย่างหนาแถมกระดาษยังเป็นสีน้ำตาลอีกต่างหาก
“ใช่ แต่เนื้อหามัธยมแน่น ไม่ต้องเสียเวลาสรุป”
“ครับ” ตอนนี้ผมยังไม่หยุดประหม่า ส่วนพี่เขาคือเฉยมาก “พี่ใช้น้ำหอมอะไรครับ”
“สนใจเรื่องหนังสือดีกว่าไหม”
“ครับ” เขาดุผมแล้วก็เดินกลับไปโต๊ะดังเดิม “ถามเฉยๆ ก็ไม่ได้ แค่น้ำหอมก็ต้องหวงด้วย” ก็เค้ามีกลิ่นที่ทำให้รู้สึกว่าอยากเข้าใกล้อีกนี่นา ถ้าผมใช้บ้างคนอื่นจะอยากเข้าใกล้ผมไหมนะ
หลังจากนั้นผมก็หอบหนังสือที่เอามาจากชั้นต่างๆ กลับไปคืนที่เดิม พี่ทักษ์เองก็ช่วยด้วยเพราะตอนเอามาผมไหว ตอนเอากลับไปคือหลายรอบ
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง”
“พี่ทักษ์จะไปไหนต่อไหมครับ” เขาหยิบหนังสือanatomyขึ้นมาเปิดดูคร่าวๆ แล้ววางมันลง
“ยัง คิดว่าอยากอยู่นี่อีกสักพัก” เอนหลังแล้วหลับตานิ่ง
“ผม...อยู่ด้วยได้ไหม หรือพี่มีนัดแล้ว”
“อือ อยู่สิ”
“ครับ”
ดวงตาไอ้เจ้าหนูจำไมได้สว่างวาบเหมือนแมวน้อยได้ปลาทู ‘ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ’ ภายใต้กรอบแว่นสี่เหลี่ยมนั้นมีความรู้สึกบางอย่างที่ใครไม่อาจล่วงรู้ เขาเองยังไม่ทราบแน่ชัดว่าคนตัวเล็กนั้นมีแนวคิดยังไงกับการรักเพศเดียวกัน ส่วนตัวเขาชัดเจนว่าชอบแค่ไม่อยากแสดงออก
“เมื่อไหร่พี่จะบอกผมว่าพี่อยู่กิลด์ไหน” พึ่งนึกขึ้นได้ว่าอยากถามเรื่องนี้
“อยากรู้เหรอ” ยกยิ้มมุมปาก “จะเอาอะไรมาแลก
“...” กะพริบตาปริบๆ ‘ต้องแลกด้วย?’
- Writer
