บทที่ 7 กินได้จริงเหรอ?
1689 Words
บทที่ 7
แอร์ในหอสมุดเย็นเกินต้านทานเมื่อหนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อน ต้าขยับเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นนอน หนุ่มน้อยหน้าหวานเอนกายแล้วแอบงีบ เขาหวังว่าจะงีบสักพักแต่พอตื่นมาอีกทีฟ้ากลับมืดแล้ว
“กี่โมงแล้ววะ” ดูนาฬิกาข้อมือ “ทุ่มหนึ่ง ...ไปไม่บอกกันเลย” เหลือเพียงเสื้อกันหนาวสีดำเจือปนกลิ่นน้ำหอมที่ผมชอบคลุมตัวผมอยู่ พี่ทักษ์เป็นพวกอินโทรเวิร์ดสิ่งที่เกี่ยวกับเขาลึกลับซับซ้อนไปหมด แน่นอนมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมเลยสักนิด แต่ทุกสิ่งที่เป็นเขามันกวนใจผม กวนกระทั่งเสื้อตัวนี้ที่เขาคลุมให้
“ทำอะไร” ทักษ์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าเหมือนฟุดฟิดกับเสื้อเขาเหมือนหมาชิบะในการ์ตูนญี่ปุ่น แถมต้ายังทำท่าเหมือนฟินมากซะด้วย
“ขะ คือว่าไม่มีอะไรครับ” รีบวางเสื้อลงแทบทันทีเหมือนมันคือของร้อน “พี่ยังไม่กลับเหรอครับ”
“ถ้ากลับจะเห็นเหรอ” นั่งลงฝั่งตรงข้ามเหมือนเดิม
“...” พี่เค้าตอบดีๆ เป็นไหมวะ
“กลับได้แล้วไป”
“ครับ” ผมเก็บข้าวเก็บของ ส่วนพี่ทักษ์ทำเพียงหยิบเสื้อกันหนาวของตัวเองกลับไป “ให้ผมเอาไปซักให้ไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้พี่ซักเองได้ เดี๋ยวเราทำมิดีมิร้ายกับเสื้อพี่อีกพี่จะทำยังไง สงสารเสื้อ” ไม่ไว้วางใจอย่างแรง
“แต่ผม...”
“กลับยังไงล่ะ”
“กลับเหมือนตอนมาครับ” เขานิ่งคิดไปพักหนึ่ง ส่วนผมยิ้มแฉ่งให้ คนละดอกสองดอกครับลูเพ่!! ผมเนี้ย!ตัวจี๊ดเลย
“กวนตีน!!พี่เหรอ” เอียงคอเอาเรื่อง
“เปล๊า...นะครับ” ดวงตาเขาวาววับ “พี่คิดมากไปเอง”
“อะไรนะ? ไหนพูดใหม่ซิ” สงสัยไอ้เด็กนี่อยากโดนดี
ลำแขนแกร่งกักตัวผมไว้กับโซฟา ตัวเขาหนักเอาเรื่องผมพยายามดิ้นแต่พี่แกก็กดน้ำหนักลงมาอีก
“พะ พะ พี่จะทำอะไร” ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง “ผมไม่ตั้งใจ”
“กวนตีนพี่เหรอ?” ยิ่งใกล้ยิ่งน่ารักแฮ่ะ!
“ผมขอโทษครับ” เขาเลือดร้อนใช้ได้เลยนะ “พี่ทักษ์คร๊าบบ...ผมไม่ตั้งใจ” ผมใช้เสียงสองคุยกับเขา “อย่าทำอะไรผมเลยนะฮัพ”
“พี่จะทำอะไรเหรอ” ถอยออกไปนั่งที่เดิม “กลับเถอะ ค่ำแล้ว”
“ครับ” เสียงผมเบาหวิว “ผมไม่ตั้งใจกวนพี่”
“พี่ล้อเล่นน่ะ ใครมันจะไปโกรธง่ายขนาดนั้น” หัวเราะหึๆ ในลำคอ
ผมเดินตามร่างสูงไปยังชั้นล่าง จากนั้นจึงยืมหนังสือเล่มที่เขาบอกออกมาด้วย พี่ทักษ์เดินนำออกมาด้านนอก ส่วนผมก็เตรียมปลีกตัวกลับหอเหมือนเคย
“กลับกับพี่นะ”
“ครับ” คำพูดของเขาดูไม่ใช่คำถามปลายเปิดเลยสักนิด ดีเลยผมก็ขี้เกียจเดินเหมือนกัน
“เอากระเป๋ามาสิ” พอต้ายื่นกระเป๋ามาให้ ทักษ์ถึงกลับหันขวับมองคนน่ารักกว่า “แบกบ้านมาเป็นหลังเลยมั๊งเนี้ย”
“...” ผมอึ้ง “ไม่หนักขนาดนั้นซะหน่อย”
“แสดงว่าถ้าเอาบ้านมาได้ก็จะเอามาด้วยเหรอ” ทึ่งทั้งสีหน้าและแววตา ‘ใจนายมันได้จริงๆ’
“เปล่าซะหน่อย” น่าขายหน้าชะมัด “ก็ผมไม่รู้ว่าต้องเตรียมอะไรบ้างนี่ครับ”
“หาข้าวกินกันเถอะ” ทักษ์สะพายเป้ไว้กับแขนข้างหนึ่ง เขาก็บ้าจี้ขอมาถือ ส่วนไอ้เจ้าตัวเล็กก็ดันให้หน้าตาเฉย นี่มันเหตุการณ์อะไรกันวะเนี้ย
“ครับ”
“พูดคำอื่นเป็นไหม”
“ครับ”
“เฮ่อ...” เดินไปหยุดยังรถบีเอ็มสีดำของตัวเอง “ไปสิ”
พี่ทักษ์พาผมตระเวนหาของกิน เขาขับรถออกมาไม่นานก็เจอร้านหมูกระทะ แค่เห็นหน้าร้านกระเพาะไม่รักดีของผมก็ร้องขึ้น
“อยากกินหมูกระทะ”
“ครับ” ตาผมหลุกหลิก “ผมไม่ได้กินนานแล้ว แค่นั้นเอง”
“ไปสิ”
“ครับ” ผมรอให้พักรบมันว่างแล้วพามากิน มันก็ไม่ว่างพามาสักที “หรือพี่ไม่ชอบ ถ้าพี่ไม่ชอบไม่กินก็ได้นะครับ”
“กินได้” เอาเบรกมือขึ้นเมื่อรถจอดสนิท “อยากกินเหมือนกัน”
“จริงเหรอครับ ผมชอบหมูกระทะมากเลย ปกติมากินกับเพื่อนแต่ช่วงนี้มันไม่ค่อยว่าง จะให้มากินคนเดียวก็โด่ดเดี่ยวเกินไป”
“นั่งตรงไหนดี” เดินผ่านเข้าไปภายใน
“สวัสดีค่ะ มากี่ท่านคะ” พนักงานเอ่ย
“สองครับ” ผมรีบตอบพี่พนักงาน ส่วนพี่ทักษ์เดินไปนั่งจองโต๊ะเรียบร้อย ขณะที่ผมกวาดสายตาไปรอบๆ ผมจึงเห็นใครบางคน ผมเห็นไอ้พักรบเดินเข้ามาพร้อมผู้หญิงคนหนึ่ง
“เฮ้ย...มากินหมูกระทะเหมือนกันเหรอ” พักรบยักคิ้วให้
“เออ”
“มากับใครวะ มีเพื่อนใหม่แล้วดิ” เอานิ้วไสจมูก
“ไม่ใช่... กูมากับลุงรหัส”
“เหรอ?” รู้สึกโล่งอกเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายมากับรุ่นพี่ ไม่ได้มากับใครอื่น...ใครอื่นสถานะอื่น
“แล้วจะไม่แนะนำหน่อยรึไง” เป็นผมที่ท้วงมันบ้าง มากับหญิงแล้วทิ้งกู ยังมีหน้ามายิ้มกริ่มอีก “ผมต้านะ เป็นเพื่อนกับไอ้เชี้ยพับรบมัน”
“ใบบัวนะ เราเป็นเพื่อนพักรบเหมือนกัน”
“เพื่อน?” ต้าทำหน้าล้อเลียน “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ค่ะ”
“ไปนะครับ เดี๋ยวลุงรหัสรอ”
“ค่ะ/เออ”
“ใบบัวครับหาที่นั่งกัน”
พักรบจูงมือบัวไปยังโต๊ะที่ว่าง ส่วนต้าเดินกลับมายังโต๊ะที่ทักษ์นั่งอยู่ เขานั่งลงตรงกันข้ามคนตัวสูงอย่างระมัดระวัง
“เพื่อนเหรอ”
“ใช่ครับ ไอ้พักรบมันเรียวิดวะ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมแล้วครับ” พูดซะหมดเปลือกทั้งที่คำถามมีแค่นิดเดียว ผมจะตื่นสีหน้าเข้มๆ ของเขาอีกนานไหม
“อ๋อ เหรอ” รับทราบเอาไว้เท่านั้น “ชอบหมูสามชั้นไหม”
“ของโปรดครับ”
“กุ้งล่ะ กินไหม”
“อันนั้นคือที่สุด ชอบมากครับ” พี่ทักษ์เริ่มพูดเยอะขึ้นนั่นเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับผม “พี่กินได้เลยครับ ผมแกะกุ้งให้”
“เรานั่นแหละกิน หิวจนท้องร้องแล้วนั่น พี่แกะกุ้งเอง”
“ได้เหรอครับ งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ”
“กินเถอะ ใช้ความเป็นปีหนึ่งให้คุ้มค่า” ทักษ์นั่งแกะกุ้งไปเรื่อยๆ
“พี่ไม่กินเหรอครับ” เสียงมันหมูโดนกระทะนี่มันไพเราะจนผมอดยิ้มไม่ได้ “ไม่ได้กินตั้งเดือนกว่าแน่ะ ของรักของผม” ส่ายไหล่ดุ๊กดิ๊ก “ชอบมากเลยครับ”
“ชอบก็กินเยอะๆ”
ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีโอกาศได้นั่งตรงกันข้ามกับพี่ทักษ์แถมเขายังแกะกุ้งให้อีกต่างหาก ตอนนี้ผมว่าผมสนิทกับพี่เค้าแล้วแต่ไม่รู้ว่าพี่เค้าอยากสนิทกับผมบ้างไหม
“มีอะไร มองทำไม”
“มองเฉยๆ ครับ คนอื่นยังมองเลย” ผมพูดจริงนะ สาวๆมองเขาเหมือนกัน
“พรุ่งนี้มีเรียนไหม” เทเปลือกกุ้งลงถังขยัง จากนั้นจึงคีบหมูฝั่งของตัวเองให้น้องอย่างใจเย็น
“พี่ทานเลยครับ”
“กินๆ ไปเถอะนา”
“ขอบคุณครับ” ผมต้องรับอย่างเดียวสินะ ผมอยากหาเรื่องคุยกับเขาให้มากกว่านี้ จะคุยเรื่องอะไรดี ถ้าเป็นเรื่องเรียนเขาก็บอกมาตลอดทางแล้ว “พี่เล่นเกมนานรึยังครับ”
“สักพักแล้ว” มองขอบปากเปื้อนน้ำจิ้ม “ปาก” จิ้มไปที่แก้ม
“ครับ” ผมหยิบทิชชูมาซับปากลวกๆ วันนี้ผมโคตรของโคตรหิว “เรียบร้อยรึยังครับ”
“ยัง...ขยับมานี่มา”
พี่ทักษ์หยิบทิชชูมาพับแล้วเช็ดปากให้ผม มือเค้าเบามากแทบไม่รู้สึก ผมพึ่งสังเกตเห็นเส้นเลือดแถบมือและแขนที่มันปูดขึ้นให้เห็น
“เป็นอะไร กินต่อสิ”
“ฮ๊ะ ขะ ครับ” รับคำและรีบกิน
“สวัสดีครับพี่ ผมพักรบนะครับ เป็นเพื่อนไอ้เตี้ยนี่”
พักรบมันมาจากไหนไม่รู้ อยู่ๆ มาแนะนำตัวให้ผมงงเฉย แล้วก็ปล่อยบัวให้นั่งยิ้มอยู่อีกฟาก มันเป็นบ้าไปแล้วเหรอ
“อะไรของมึง” ผมอยากด่ามัน ที่กล้ามาบอกว่าผมเตี้ย “เค้าเรียกไซซ์มินิ น่ารักน่าอุ้มเว้ย”
“เหร๊อ” ที่มาอยู่ตรงนี้เพราะเห็นต้ากับลุงรหัสของมันจู๋จี๋กันเกินงาม ลุงรหัสบ้าอะไรเช็ดปากให้กัน เขานั่งไม่ติดตั้งแต่เห็นภาพนั้น
“แล้วมึงมาทำไมวะ” มาล้อเลียนกันอยู่ได้ ไอ้เชี้ยนี่ แม่ง!
“มาทักทายเฉยๆ สวัสดีครับพี่...”
“ทักษ์” ผมตอบแทนคนหน้าหล่อ
“สวัสดีครับพี่ทักษ์” พักรบยกมือไหว้อีกที “ผมแวะมาแนะนำตัวเฉยๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“สวัสดี” อึดอัดรอบทิศทาง
“นี่ครับไอ้พักรบ คนที่ชวนผมเล่นเกม มันเล่นเก่งมาก อยู่กิลด์อันดับหนึ่งแน่ะ ถ้าให้เดา ผมว่าพี่ก็คงอยู่กิลด์นั้นแน่ๆ” ใครจะมาอยากอยู่กิลด์กากๆ เหมือนผม
“คนกากก็อยู่กิลด์กากไปเว้ย”
“...” ทักษ์หูผึ่ง ‘ปากนะปาก กากพ่อง!’
“กูนะจะเก่งขึ้นและไปตีหัวมึงให้ได้ แน่จริงวันนี้มึงเข้าแบทเทิลกับกูสิ เอาป๊ะล๊า...”
“ก็มาดิคร๊าบบบบ”
ปัง!!!!!!
“O_O” ผมกับพักรบเงียบ เมื่อพี่ทักษ์ทุกโต๊ะจนจานผมเด้ง ‘สงสัยรำคาญแน่เลย’
“...”
“รีบกินดีกว่าไหม ทั้งสองคนเลย” ข่มใจพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“ครับ” ผมก้มหน้า “ไอ้รบมึงก็ไปหาใบบัวได้แล้ว”
“ผมไปนะครับพี่”
“อืม” พยักหน้าตาม เข้าใจว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ในสายตาของพักรบมันมีบางอย่างที่เขาไม่ชอบ โดยเฉพาะเวลาที่ไอ้หมอนั่นมองเจ้าหนูจำไม ‘ของเขา’ เหมือนที่เขากำลังมองเปี๊ยบ!
- Writer
