Game of Chance พี่หมอคนนั้นบังเอิญเป็นหัวหน้ากิลด์ผม [Boy love 18+]

บทที่ 1 ร่างเพรียวมีตำราเป็นอาวุธกำลังวิ่งไม่คิดชีวิตเมื่อเหล่ากวางปีศาจหันเหความสนใจมาไล่ล่าเธอแทนที่เธอจะเป็นคนไล่ล่ามัน กระโปรงของสาวน้อยน่ารักพลิ้วไหวตามแรงสะบัด เธอหอบหายใจแรง ปกติร่างเล็กกระฉับกระเฉงจะตายไปเพียงแค่เธอโดนรุมจนเอชพีแทบหมดแล้ว ประเมินโดยสังเขปถ้าไม่ออกจากบริเวณนี้เธอตายแน่! เธอที่กล่าวถึงนี้คือตัวละครในเกมของเขา ตัวละครที่เขาเลือกมีอาชีพสกอร์ลาร์ เป็นหญิงสาวตัวเล็กน่ารัก สามารถเรียกสัตว์วิเศษออกจากตำราเพื่อสู้ต่อสู้ ต้าคือชื่อของผมเอง ใครๆก็บอกว่าผมคือหนุ่มหน้าหวาน ส่วนสูงร้อยหกสิบเซนติเมตรกำลังพอดี พอดีสำหรับผมคนเดียวเพราะเพื่อนผมสูงร้อยเจ็ดสิบกันหมด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่สน แชทเกมแบบ 1:1 Taro: อ๊าก... ตายแน่ ตายแน่ ตายแน่ๆ ไอ้พักรบมึงมาช่วยกูด่วน Venom: กูไปไม่ได้ เข้าเทศกาลกิลด์อยู่ มึงเอาตัวรอดไปก่อน Taro: ไอ้สัด!!! Venom: รีบเก่งไอ้น้อง แล้วตามพี่มา ต้ากลอกตามองบน เขาใช้นิ้วพายัยจิ๋วไปหยุดยังพื้นที่ปลอดภัย ภารกิจนำเขากวางปีศาจยี่สิบคู่ช่างยากเย็นนัก เขาชักท้อแท้ที่พลังยังต่ำเตี้ย ส่วนคนที่ชวนเล่นเกมมันก็ฟอร์มตัวละครจนเก่งกว่าเขาไปเท่าตัว เหตุนี้การทำภารกิจจำต้องมีแบคอัพอย่างพักรบไม่อย่างนั้นคือตายสถานเดียว แชทกิลด์ Silver Wolf: วันนี้สองทุ่มครึ่งมีป้อมปราการปีศาจ Taro: ครับผม Wayu: OK! หัวหน้ากิลด์แจ้งให้ทราบจากนั้นแชทกิลด์ก็เงียบเป็นป่าช้าตามเคย ต้ากลับมานั่งวิเคราะห์ยัยจิ๋วของเขาอยู่อย่างนั้น ตอนแรกกะเล่นแก้เบื่อแต่ตอนนี้เขาเริ่มจริงจังมากขึ้นเพราะโดนฆ่าตายในดันเจียนบ่อยเกินความจำเป็น แชทกิลด์ Taro: ผมอยากเก่งขึ้นครับ ไม่ทราบว่าต้องทำยังไง Silver Wolf: ทำอุปกรณ์ให้เป็นเซท V ให้หมด แล้วก็อัพพลังทุกอย่างที่อัพสกิลให้หมด Taro: ว่าแต่มันทำยังไงครับ ผมมือใหม่ Silver Wolf: เข้าไปในโรงตีเหล็กมันจะมีสี่ช่อง ไปหาอาวุธหรือไม่ก็เสื้อเซทเดียวกันมาให้ได้ จากนั้นก็จัดการจุติ พลังจะเพิ่มขึ้นมาก ทำวัตถุศักดิ์สิทธิ์ก็สามารถเพิ่มพลังได้ เพียงแค่ขุดแร่มาซื้อแล้วก็ทำเหมือนกันกับเสื้ออุปกรณ์ได้เลยครับ [อาวุธในตำนานเลเวล 220] อันนี้ถึงสามารถจุติได้ และมันจะจุติได้แค่เลเวล 200, 220, 240 Taro: ขอบคุณครับ ผมต้องเก่งขึ้นให้ได้ ฮึบ!! Silver Wolf: [สติกเกอร์สู้ๆ] Taro: [ส่งสติกเกอร์ไฟลุกท่วม] หลังจากได้กำลังใจจากหัวหน้ากิลด์ ผมจึงเริ่มค้นคว้าหาวิธีที่จะเก่งขึ้นจากทุกทิศทุกทาง จากที่อยากผ่อนคลายกลายเป็นจริงจัง ทั้งดูวิดีโอแคชเกมเกือบทุกคลิปในยูทูป “แล้วเจอกัน” ผมมองไอ้พวกกวางนักฆ่า ชนตัวละครผมตายได้อนาถาที่สุด ความมุ่งมั่นของผมไม่ได้ช่วยให้ตัวละครแข็งแกร่งขึ้นเลย ผมยังโดนฆ่าอยู่เรื่อยในขณะขุดแร่เพื่อนำมาแลกวัตถุศักดิ์สิทธิ์ “เอาเลยลูกพี่ จัดมาหนักๆ” พลังเพียงแค่เจ็ดล้านของยัยจิ๋วหรือจะสู้พลังเก้าสิบล้านเข้าไปแค่ไอ้บ้านั่นมันหายใจ ยัยจิ๋วของผมก็แอ้งแม้งคาที่แล้ว “โธ่ ยัยจิ๋วของป๊ะป๋า ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวป๊ะป๋าจะพยายามหาวิธีให้เธอเก่งขึ้น” พร่ำเพ้อโอดครวญ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ไอ้หมอทาโร่ไปหาอะไรกินกัน” พักรบโพล่งเปิดประตูเข้ามาราวกับว่าเป็นห้องของตัวเอง “ต้าออกไปหาอะไรกินกัน กูหิว” ผมคิ้วหมวดมองเพื่อนด้วยสายตาหงุดหงิด คำว่ามารยาทสะกดเป็นบ้างไหมแต่ถามก็คงได้คำตอบว่า ‘ไม่มี’ จากปากมันเหมือนเดิม ไม่เข้าใจว่ามันจะมาเรียนมหาลัยเดียวกันกับผมทำไม? แค่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมก็ขมคอแล้วเหอะ นี่ยังจะตามติดชีวิตบัดซบของผมมาเรียนที่เดียวกันอี ร้ายกว่านั้นพักรบมันยังมาเช่าหออยู่ตรงข้ามกับผมอีก เวรกรรม! ผมสอบติดแพทย์ส่วนพักรบมันสอบติดวิศวะ ด้วยความที่ตื่นเต้นเกิดมาพึ่งเคยเข้ามหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก ผมกับพักรบจึงชวนกันมาใช้ชีวิตอยู่หอก่อนวัยอันควร “หิวมึงก็ไปหากินดิ เกี่ยวไรกับกู” คนยิ่งจริงจังกับเกมอยู่ แม่งก็ชอบมาขัดจังหวะ ใช่สิ! มึงมันเก่งแล้วนี่! “เอ๊า! ก็มาชวน” ว่าแล้วก็ใช้ลำแขนหนีบคอต้าเหมือนเคย “น๊า...กลับมาเดี๋ยวกูพาไปตีแมงมุมผี” “จริงนะ” “เออ...ลุกเร็ว ไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยกัน เมื่อวานไปมา!!อย่างนี้เลย” ยกนิ้วโป้งให้รสชาติอันถูกปาก “ไปก็ได้” อย่างน้อยมันก็รับปากแล้ว เดินไปหยิบเสื้อแขนยาวมาสวม เพราะไอ้พักรบมันคงพาซิ่ง ‘น้องอบเชย’ บิ๊กไบค์ที่มันพึ่งซื้อมาใหม่หมาดๆ เหมาะกับส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบเจ็ดเพราะขามันยาวต่างจากผมที่...ไม่อยากจะพากย์ ‘แค่ขาก็ไม่ถึงพื้น’ “นี่ไอ้เด็กแพทย์หน้าหวาน อยากขับไหมวะ” “ให้ขับจริงเหรอ” ผมตาวาววับ เมื่อพักรบมันยืนข้อเสนอน่าสนใจ ถ้ามันอนุญาตนี่อาจจะเป็นครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้า “ล้อเล่น ซ้อนก็ให้มันรอดก่อนเถอะ” พักรบยีหัวต้าเหมือนเคยๆ “ถ้ากูให้มึงขับกูกลัวว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้ายที่เห็นล่ะมั๊ง” “โอ๊ย อย่ามาจับหัวกู” แล้วมาเสนอหาพ่อง!! “นี่มึงกล้าหวงตัวกับกูเหรอ” ล็อกคอแล้วยีหัวแรงกว่าเดิม “ไอ้พัก...มึงปล่อยกู มึงพักเหมือนชื่อบ้างเถอะ โว๊ย...ไอ้จั๊กกะแร้เปียก” เหม็นเต่าจนลมแทบจับ “ทำหงุดหงิดไปได้...เมียรัก” “เมียพ่อง” ถีบมันให้ออกไปห่างๆ “อย่ามาใกล้กู สัด!!” “กูไม่ชอบสกิลชิพ มึงก็รู้...” ผมจะกินหัวอยู่แล้ว ห้ามไว้ก่อนเพราะบางทีพักรบชอบเล่นพิเรนทร์ “เออๆไปกันเถอะ แต่งตัวเร็วหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว” “ก็มึงอ่ะ ชอบวุ่นวาย” “รักหรอกจึงหยอกเล่น ไม่มีคนอย่างกูจะมีใครคบเด็กเนิร์ดอย่างมึงแล้ว” ยิ้มอ่อน “รีบๆ ซะน้องหมอ” “เฮ่อ...” เดินไปเปลี่ยนชุดอย่างที่พักรบบอก เจ้ากี้เจ้าการยิ่งกว่าพ่อผมอีก “หล่อสัด!” “ไปได้แล้ว หิวไม่ใช่ไง!” เท้าสะเอวมองคนที่เปิดเกมเล่นรอ “ไปครับๆ” พักรบมันตัดสินใจสอบเข้าวิศวะโดยวางแผนไว้ว่าปีสองจะเรียนวิศวะซอฟต์แวร์เพราะหลงใหลในโปรแกรมคอมพิวเตอร์ พักรบมักหมกมุ่น เพียรแสวงหาความรู้ด้วยการแอบแกะคอมพิวเตอร์พี่ชายหลายครั้ง จนพี่ชายไล่ให้มาเรียน เมื่อได้ทดลองอยู่หอมาสามวันพร้อมคอมพิวเตอร์เก่า พักรบได้ค้นพบว่าเขาชื่นชอบจนสามารถขลุกอยู่กับมันได้ทั้งวัน จะออกจากห้องก็ตอนหิวเท่านั้น การได้อยู่คนเดียวก็เหมือนปล่อยปลาไหลลงน้ำ ความอิสระที่รอคอยมาถึงแล้ว “ไม่ต้องมาครับใส่กูเลยมึง” ความที่เป็นเพื่อนกันมานาน จึงรู้เช่นเห็นชาติเพื่อนรักเป็นอย่างดี พักรบพูด ‘ครับ’ ครั้งสุดท้ายในการแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนตอน ป.4 หลังจากนั้นหยาบถึงพริกถึงขิงตลอด “ลุกสิ มึงจะลีลาเพื่อ?” “อือๆ” สิบนาทีต่อมาบิ๊กไบค์คันใหญ่จอดลงหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว ทั้งคู่ถอดหมวกกันน็อคแทบจะพร้อมกัน ทำเอาสาวๆ ในร้านมองมาเป็นตาเดียว “มึงเขียนนะเดี๋ยวกูไปเอาน้ำเอง” ผมไม่อยากเขียนกลัวแม่ค้าอ่านลายมือไม่ออก ลายมือผมอภิมหาเลวร้าย “อือ มึงเอาไร” “เนื้อน้ำตก” เมนูเก่าเมนูเดิม “...พิเศษ” “อือ” พักรบจดยิกๆ ตามคำบอกแล้วนำส่งป้าเจ้าของร้าน ส่วนผมเดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำวางไว้บนโต๊ะเหมือนทุกครั้ง ระหว่างรอทั้งผมและมันได้หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกม พอออนไลน์ปุ๊บก็โดนตีตายปั๊บ สะใจจ๊อช! “มึงมาตีกวางช่วยกูก่อน กูทำเควสหลักไม่ได้” สุดทนกับการโดนยำ “แม่งเล่นรุมซะ แมงมุมผีเอาไว้ก่อน” “ฮ่าๆ ไปทำเครื่องประดับเทียร์หกก่อนไป มึงอะอ่อน! เอาหินไปแลกชุดมาแล้วค่อยจุติ พลังจะเพิ่มขึ้น” “กูรู้แล้วว่าต้องใช้หินแลก พยายามอยู่นี่ไง แต่กว่าจะเข้าไปตีได้ กูไม่โดนปีศาจฆ่าก็โดนคนกิลด์อื่นฆ่าตาย” วางโทรศัพท์ไว้ด้านหน้า “ต้องมีความพยายามมากกว่านี้” ยักคิ้วท้าทาย หัวดีอย่างต้าไม่น่ายอมแพ้อะไรง่ายดายแน่นอน “จะช่วยไหม” “ไปแล้วคร๊าบเพื่อน ดุยังกะเมีย!” อมยิ้มที่ก่อกวนอารมณ์ “เรียกตี้มา” หลังจากเรียกพักรบมาช่วยตีได้ ผมนี่ยิ้มเลย พอเอชพีใกล้หมดผมจะอาศัยพลังพักรบเพื่อทำภารกิจจนเสร็จสิ้น “เสร็จแล้วไปต่อนะ” “เออ กูกดติดตามอยู่ จัดมาได้เลยน้อง” บอกพอดีกับที่พี่พนักงานเสิร์ฟวางชามก๋วยเตี๋ยวไว้ตรงหน้า นอกจากนั้นแล้วยังมีส้มตำอีกต่างหาก สงสัยคงหิวจัด “...” ดูไม่ออกเลยว่าไอ้พักรบมันจะกินหมดได้ยังไง ถ้ากินหมดพุงแตกตายแน่นอน “กินดิ มอง-ไม!” “มันเยอะมาก กินหรือ...” ยังพูดไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็สวนทันที “แดกครับผม” จ้วงไม่รอใคร กดติดตามยัยจิ๋วของไอ้ต้าไปด้วย “ได้กี่ตัวแล้ววะ” “สิ[แปด อีกสองตัวครบ” “กูต้องไปแล้วนะ” “ไปไหนวะ กูต้องเข้าโรดเวฟ เดี๋ยวไม่ทัน” ว่าแล้วก็กระโดดออกจากปาตี้ของเพื่อนทันที เมื่อไม่มีคนคุ้มครองต้าก็ทำอะไรไม่ได้ ความเก่งกาจมันมาพร้อมกับเงินที่ต้องเสียไป ผมอยากก้าวเข้ามาเป็นสายฟรีไม่ใช่สายเติม แต่กว่าจะผ่านแต่ละด่านก็แสนยากโดนปีศาจรุมยำไม่พอยังต้องทนกับไอ้พวกกร่างที่มันฟาดในสมรภูมิแร่อีกต่างหาก Taro: หัวหน้าครับ ผมท้อแท้ ผมจมกองตีนไอ้ตัวแดงๆ อีกแล้ว Silver Wolf: เรียกผมตี้สิ ผมว่าง Taro: ได้เหรอครับ แล้วหัวหน้าไม่ไปไหนใช่ไหมครับ Silver Wolf: ไปมาหมดแล้ว เรียกได้ Taro: ขอบคุณครับ ผมแปลงกายเป็นเด็กขี้ฟ้อง ก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนี่นา ครั้งจะใจป๋าซื้อของ เงินดันไม่มีเพราะช่วงนี้เป็นช่วงใกล้เปิดเทอม แม้ว่าพ่อแม่สามารถส่งเขาเรียนได้ไม่ลำบาก แต่ใช่ว่าจะสุรุ่ยสุร่ายเหมือนไอ้พักรบมัน หลังจากนั้นไม่ว่าผมทำภารกิจอะไร หัวหน้ากิลด์จะคอยตามติดเสมอจนผ่านไปห้าภารกิจ กระทั่งภารกิจที่ต้องทำเดี่ยว ผมจึงขอหยุดเอาไว้แค่นี้ก่อน Taro: ถ้าไม่ได้หัวหน้าผมแย่แน่ ผมผ่านหลายเควสเลยครับ : [สติกเกอร์กอดขา] : ขอบคุณครับท่านหัวหน้า Silver Wolf: ไม่เป็นไร ช่วยได้ก็ช่วย จากที่ประทับใจอยู่แล้วกลายเป็นปลื้มหัวหน้ากิลด์กว่าเดิมหลายเท่า ในตอนแรกที่พลังผมน้อยไม่มีใครรับเข้ากิลด์เลย แต่มีกิลด์Justicewar ที่รับ เมื่อได้เข้าร่วมกิจกรรมกิลด์ต่างๆ ทำให้ได้รับรางวัลมาพัฒนาสกิลเพิ่มขึ้น Taro: ถ้าครั้งหน้าผมมาเดี่ยว หัวหน้ามาด้วยได้ไหมครับ Silver Wolf: ได้สิ ถ้าผมออนนะ Taro: ครับ พอได้ตอบโต้บ่อยครั้งทำให้ผมเผลอจินตนาการว่าหัวหน้ากิลด์ นั้นเป็นคนแบบไหนกัน คงใจดี อบอุ่น หรือไม่ ส่วนสูงของหัวหน้าเท่าไหร่ ที่แน่ๆ หัวหน้ากิลด์คือผู้นำที่ดีมาก ถ้าเขาใส่แว่นด้วยล่ะ หรือออกแนวแบดบอย เดาไม่ถูกเลยแฮะ! อาจจะเป็นเด็กน้อยอยู่ หรือเป็นพวกวัยทำงานแล้วนะ พักรบสังเกตว่าคนนั่งตรงข้ามเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้หน้าจอโทรศัพท์จึงแอบยืดคอดู ปกติต้ามักหัวเสียหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์นี่นา “ผ่านเควสแล้วเหรอ” พยายามส่องให้รู้ว่ามันคุยกับใคร “ไม่ผ่าน” ตอบตามความจริง เพิ่งโดนปีศาจเขาหนามรุมมาหยกๆ “ทำไม!” “แล้วยิ้มอะไร” “ยิ้มเหรอ” เอามือลูบหน้าตัวเองเช็กตัวเอง “ไม่นะ ยิ้มที่ไหน” “ก็กูเห็นอยู่ว่ามึงยิ้ม” “อ๋อ ยิ้มเพราะพยายามตีไอ้ตัวแดงๆ นี้ไม่ตายซะที” หันหน้าจอไปให้คนขี้สงสัยมันดู “มีอะไรไหม ไอ้คนแล้งน้ำใจ” “เออ เดี๋ยวไปช่วย” “ช่วยไม่ได้ มันไม่ให้คนอื่นเข้า มันเป็นเควสเดี่ยว” “บอกให้รีบเก่งไงไอ้น้อง จะได้มาอยู่กิลด์พี่” พักรบยิ้มล้อเลียน “ไม่อยากไปหรอก กิลด์มึงมีแต่พวกอันทพาล หยาบคาย แถมชอบตีกูตอนขุดแร่ด้วย วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนขนาดนี้ยังตามมาตีกันอีก เหมือนรวมพวกเหี้ยไว้ด้วยกัน” “แอบแรงนะเราน่ะ” เลิ่กลั่กขึ้นมาซะอย่างนั้น “ช่วยไม่ได้ ก็คนมันเทพอะน้อง” “เอ๊อ อย่าให้กูเทพบ้างก็แล้วกัน” “บอกแล้วไงว่ารีบตามมา” พอนึกได้อีกที “ต่อให้ไม่เก่งก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ปกป้องเองน้อง” “พูดดี! เมื่อกี้หนีเฉย ปล่อยกูตาย” เห็นหน้ากวนๆ แล้วโมโห “อิ่มยัง อิ่มแล้วก็จ่ายให้ด้วย มึงค้างค่าข้าวกูเมื่อวาน” “รู้แล้ว! ไม่เห็นต้องดุเลยที่รัก!” พักรบมองอีกฝ่ายเดินหนีกลับไปรอยังรถ Taro: ทุกคนทานข้าวรึยังครับ Silver Wolf: ทานแล้ว Taro: ผมจัดก๋วยเตี๋ยวมาเมื่อกี้ อิ่มมากครับ Silver Wolf: กะเพราไข่เยี่ยวม้า+ไข่ดาว การถามแล้วตอบระหว่างผมและหัวหน้ากิลด์ มันทำเกมสนุกมากยิ่งขึ้น พอเข้าไปส่องตัวละครยิ่งเท่เข้าไปใหญ่ หัวหน้าสร้างตัวละครในอาชีพแอสซาซินได้กร้าวใจสุดๆ ‘คนอะไรเท่ชะมัด’ “เฮ๊ย!!!!!” ที่ยังเห็นต้าอยู่ในภวังค์ตั้งใจตะโกนเสียงดัง “เฮ๊ย!!!!” เมื่อรู้ตัวว่าโดนแกล้งจึงหันไปต่อว่า “เป็นเชี้ยอะไรของมึงเนี้ย โทรศัพท์กูเกือบตก” “เอานา ไปขึ้นรถ อย่ามางอนแถวนี้เดี๋ยวคนรู้ว่ามึงชอบกู” “ที่พูดเนี้ย! กูกลัวโทรศัพท์ตกจริง ๆ ถ้ามันพังมึงจะซื้อคืนกูป่ะ นอกจากจะไม่ขอโทษแล้วยังพูดอะไรไม่เข้าท่าอีก” โมโหจนออกเดินไปข้างหน้าไม่รอให้ไอ้เพื่อนตัวดีมันกวนตีนได้อีก “ไปไหนล่ะนั่นน่ะ” “ไปไหนก็ได้ รำคาญ” ว่าแล้วก็สาวเท้าเร็วกว่าเดิม ทักษกรพึ่งเดินออกจากร้านสะดวกซื้อมาพร้อมนมเปรี้ยวยี่ห้อหนึ่ง มือใหญ่เจาะมันดังจึ๊กแล้วดูดจู๊ดๆ เหมือนทุกครั้ง สายตาคมเข้มสะดุดอยู่ที่ชายหนุ่มสองคน อาการเหมือนกำลังงอนง้อกันอยู่ “ขึ้นมา...เร็ว...” บิ๊กไบค์เคลื่อนที่ด้วยพลังเท้าทั้งหมดที่มี “ต้า...อย่าดื้อดิวะ ขึ้นมา” “มึงไปได้เลย กูอยากเดินกลับ” ว่าแล้วก็วิ่งเข้าร้านสะดวกซื้อไปซะอย่างนั้น พักรบถอนหายใจยาวเหยียด ร่างสูงเท้าสะเอวตั้งขาตั้งแล้วเดินตามเข้าไป ความตั้งใจอยากง้อของพักรบทำให้จอดขวางบีเอ็มสีดำ เจ้าของรถอย่างทักษกรจึงนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวด้านหน้าอย่างใจเย็น เมื่ออยู่ว่างๆ จึงแกะไอศกรีมแท่งเครือบช็อกโกแลตมากัดคำโต คงต้องรอให้คู่รักง้อกันเสร็จก่อน เขาเองไม่ใช่คนใจร้อนแถมไม่มีธุระอะไรเร่งด่วน “เลี้ยงขนมแล้วก็ขึ้นรถได้แล้ว” พักรบยอมจ่ายค่าขนมให้ต้าทั้งหมด “ไม่ได้บอกให้เลี้ยงซะหน่อย” “ขอโทษนะครับ” เดิมทีไม่อยากยุ่งเท่าไหร่แต่เขากินไอศกรีมเสร็จแล้วนี่สิ “ขยับรถให้ผมหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงทุ้มต่ำไม่ได้ยินดียินร้ายนัก “ขอโทษครับพี่” พักรบหยุดตอแยต้าชั่วคราว เมื่อบิ๊กไบค์คันใหญ่หลบ ทักษกรจึงเหยียบคันเร่งผ่านคู่รักช่างงอนไปโดยไม่อยากแส่ ทว่าเมื่อมองผ่านกระจกแล้วสองคนนั้นดูมีปัญหาหนัก ยื้อยุดกันสักพักทั้งคู่จึงแยกย้าย ปล่อยให้อีกคนเดินไปตามฟุตบาตรตามลำพัง ‘ว่าจะไม่แส่แล้วนะ’ “อื๊ย!” ผมสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่บีเอ็มสีดำก็จอดข้างทาง มือขวาทาบอกโดยสัญชาตญาณ “จะไปไหนครับ ให้ผมไปส่งไหม” “ผมเหรอครับ” ชี้มาที่ตัวเองอย่างฉงน แก๊งลักเด็กเค้าเปลี่ยนจากรถตู้เป็นรถหรูแล้วเหรอ ผมโตแล้วนะแค่ส่วนสูงกับหน้าตามันแบ๊วไปหน่อย “ใช่สิ” อีกฝ่ายเกาหัวแกรกๆ จอดรถตรงนี้ไม่ได้คุยกับเสาไฟหรอกมั๊ง “ผมจะไปหอสมุดพอดี ไม่ทราบว่าคุณจะไปไหน” “พี่เรียนที่นี่เหรอครับ” ถ่อมตัวไว้ก่อน ยังไงซะผมก็ปีหนึ่ง “อะฮะ” พยักหน้ารับ “คณะแพทย์ปี 3 นี่บัตรนักศึกษา” ว่าแล้วก็ยื่นให้เผื่อว่าอีกฝ่ายยังไม่ไว้ใจ “ผม... ผม...” ยังชี้มาที่ตัวเองอยู่ “ผมกำลังจะเข้าปี 1ครับ” “อ๋อ แล้วจะไปไหม?” เปิดหน้าต่างมาสักพักแล้ว ‘ถ้ายังลีลาจะเลิกมีน้ำใจแล้วนะไอ้เด็กใหม่’ “ไปครับพี่ ไปครับ” ว่าแล้วก็เปิดประตูรถเข้ามานั่งสบายใจเฉิบ “ขอบคุณครับ” ยกมือไหว้ตามประสาคนมารยาทดี “คาดเข็มขัดด้วย” พิจารณาผิวขาวจัดของอีกฝ่ายอย่างละเอียด หนุ่มน้อยตุ๊กตาหน้ารถช่างดูแตกต่าง ดวงตาแวววาวสดชื่น ไม่เหมือนคนกำลังโดนทำร้ายหัวใจสักนิด แล้วทำไมปากของเด็กคนนี้ถึงชมพูนักจะว่าทาลิปสติกก็ไม่ใช่ ขนตางอนเป็นแพแถมแก้มยังเนียนละเอียดอีก นี่สินะที่เค้าว่าลูกรักพระเจ้า “...” สายตาของคนขับดูพินิจพิเคราะห์มองประเมินผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้บรรยากาศฉ่ำๆในห้องโดยสายเย็นเยือกกว่าเดิม “พี่ครับ” “ว่า!” “...” คำพูดไม่เป็นประโยคของคนขับทำให้ผมไม่รู้จะไปต่อยังไง “คือว่า...” “ถึงห้องก่อนมั๊ง” อ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้นคงได้ถามอีกทีชาติหน้า “พูดมาสิ” “เรียนยากไหมครับพี่” “แล้วคิดยังไงก่อนมาเรียน” ไม่ทำการบ้านเหรอ อะไรของเด็กนี่วะ ‘เหมือนพี่ปีสามกำลังบอกกรายๆ ว่าหนีไปยังไงยังงั้น’ “ผมอยากเป็นหมอครับ อยาก....” “อยากช่วยคนหรือว่าอยากตายเร็ว” เลือกเอาสักทาง “...” สงสัยจริงๆ ว่าปากแบบนี้ไม่น่าอายุยืนได้จนเรียนมาถึงปี 3 ได้ “คือเรียนหมอมีอะไรดีบ้างครับเนี้ย แฮ่ๆ” “ก็มีบ้าง” เหลือบมองคนข้างกายไล่ตั้งแต่เส้นผมจรดท่อนล่าง “แต่ไม่มาก” “เอ่อ...หอผมอยู่ซอยนี้ครับ” สายตารุ่นพี่มีทั้งความดุดันแต่ในขณะเดียวกันก็ดูว่างเปล่าแปลกๆ “ขอบคุณครับ” “ไม่เป็นไร” กึกๆ กึกๆ พยายามเปิดประตูแต่เปิดไม่ออก จึงหันขวับมาเพื่อโวย “...” พอหันมาคนตัวเล็กกว่าถึงกับผงะเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่หล่อเหลาจ้องมาที่เขาไม่วางตา ระยะประชิดเช่นนี้ทำให้นิสิตหน้าใหม่ทำตัวไม่ถูก “มีอะไรรึเปล่าครับ” เริ่มหลอนเมื่อเห็นว่านัยน์ตาของคนขับมีเขาเต็มหน่วยตาดำ “เสื้อนาย...ตรงนั้นมันเขียนว่าอะไร” เหล่ตามอง “F_ck you, sir!” ตอบไม่เต็มเสียงนัก เพราะกลัวเสียมารยาท “ด่าเหรอ” รู้หรอกว่าแอบด่า “ผมไม่ได้ด่านะครับ ก็พี่ถาม” เอ๊าไอ้พี่คนนี้ หาเรื่องกันอยู่ได้ “เปิดให้ผมลงได้รึยัง” “ว่าแต่ชื่ออะไรล่ะเรา” “ผมชื่อต้าครับ” “อือ” พอได้คำตอบก็ปลดล็อกประตูให้ ต้ารีบเปิดแล้ววิ่งขึ้นหอพักโดยไม่ร่ำลาสักคำ “ไม่ใช่พวกฆาตกรโรคจิตซะหน่อย กลัวไปได้” เปิดกระจกมาส่อง “หรือเหมือนวะ” ’