บทที่ 8 เกม! เล่นที่มือ ร้อนที่หัว
1583 Words
บทที่ 8
หลังจากกินหมูกระทะเสร็จพี่ทักษ์ก็มาส่งผมที่หอ จากนั้นเขาก็กลับไป ผมวางกระเป๋าพร้อมหนังสือแล้วรีบเข้าเกม ป่านนี้หัวหน้าไม่รอตีบอสแย่แล้วเหรอ พอผมเข้าเกมก็พบว่าหัวหน้ายังไม่มา ผมจึงไล่ทำเควสต์หลักด้วยตัวเอง แต่พลังอันน้อยนิดทำให้พวกมอนสเตอร์ฟาดผมจนต้องไปคืนชีพที่ฐานทัพหลายครั้ง
‘กาก กาก และยังกากอยู่’ ในหัวผมมีคำนี้วิ่งวุ่นไปทั่ว ‘ไอ้พักรบ ไอ้เวร!”
ผมแพ้แบทเทิลมันรอบหนึ่งแล้ว ด้วยความโมโหผมจึงเปิดตู้เย็นตัวเองเอาน้ำอัดลมที่มันฝากแช่ไว้มาดื่มสองกระป๋องเพื่อย้อมใจ พอดูว่ามันจะไปได้ถึงไหน ไอ้บ้าพักรบมันดันเข้าถึงชั้นสุดท้าย และแน่นอนมันได้นั่งบัลลังก์ผู้ชนะ
“เออ!! มึงเก่ง สัดเอ๊ย!” นี่แหละเกม เล่นที่มือร้อนที่หัว
Taro: หัวหน้าผมแพ้เพื่อนผม ในแบทเทิล
Silver Wolf: [สติกเกอร์ตกใจ]
Taro: [สติกเกอร์ร้องไห้]
Silver Wolf: วันนี้ Warไหมครับ
Taro: ครับ ไปกัน
Silver Wolf: นึกว่าหัวหน้าจะไม่เล่นซะแล้ว
Taro: มาครับ แต่ช่วงนี้ยุ่งๆ
Silver Wolf: ครับ
วันนี้เราเข้าพันเจีย อย่างเคยเราเข้าไม่ถึงชั้น 220 สักครั้ง เพราะกิลด์ผมมีสี่คนที่เข้า แน่นอนว่ามีแต่หน้าเดิม เทศกาลกิลด์หมูพิษก็ไม่เคยปราบสำเร็จสักครั้ง แต่ผมอยากอยู่ตรงนี้เพราะอยากอยู่กับหัวหน้า ถ้าผมไม่อยู่คนในกิลด์ก็น้อยลง หัวหน้าก็จะโดดเดี่ยวมากขึ้น
Taro: หัวหน้าครับ หัวหน้าอยากไปอยู่กิลด์ดีกว่านี้ไหม
Silver Wolf: คุณอยากไปเหรอ?
Taro: ผมแค่คิดว่าหัวหน้าพลังสูงกว่าผมตั้งเยอะ ไปอยู่กิลด์อื่นได้สบายๆ
Silver Wolf: ยังไม่อยากไปครับ
Taro: ผมไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ
Silver Wolf: ครับ
ผมพาตัวเองไปโรงละครผีสิงโรงที่ 2 แล้วเข้าโหมดอะไลฟ์ จากนั้นผมจึงหันหน้าเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ เมื่อเปลี่ยนชุดนอนเสร็จ จึงนั่งทำอารมณ์พักหนึ่ง ก่อนเบนความสนใจตัวเองด้วยหนังสือที่พี่ทักษ์แนะนำ ไหนๆ ก็ยืมมาแล้วผมจึงเปิดมันดูหนึ่งรอบจากนั้นจึงพลิกด้านหน้าด้านหลังตามเสตป
ผมสูดลมหายใจแล้วเริ่มดูสารบัญ เป็นเรื่องที่เคยเรียนในระดับมัธยมมาหมดแล้ว จากนั้นจึงเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าแรกไปเรื่อยๆ
23.00 น.
ผมอ่านได้สองบทยังไม่ง่วงเลย สงสัยเป็นเพราะดื่มน้ำอัดลมของไอ้พักรบ ในเมื่อร่างกายไม่ยอมหลับผมจึงหาเรื่องให้คนอื่นปวดหัวบ้างดีกว่า เท่าทันความคิดผมไล่ทักแชทสายรหัสทุกคน ย้ำทุกคนจริงๆ ดูซิพี่ๆ จะว่ายังไง
[ทักครับ พี่ทักษ์]
[ว่า]
[ผมนอนไม่หลับครับ]
[แล้ว]
[พี่จะนอนรึยังครับ]
[ยัง แล้วไปทำอะไร ทำไมไม่หลับ] ทักษกรขมวดคิ้ว
[ผมแอบกินน้ำอัดลมไอ้พักรบมาครับ ไม่หลับเลย]
[ไวต่อคาเฟอีนนะนั่นน่ะ]
[ผมก็คิดงั้น ไม่น่าขโมยกินของมันเลย]
[ทำไมได้ขโมย] รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะอย่างนั้น
[มันเอามาฝากแช่ไว้ห้องผมครับ]
[แล้วห้องเค้าไม่มีตู้เย็นเหรอ]
[มีครับ แต่มันชอบกวนตีน อีกอย่างมันชอบมานอนเล่นเกมที่นี่ มันก็เลยเอาภาระมาไว้ให้ผมเต็มตู้เย็น] ปกติผมขี้เกียจพิมพ์ แต่วันนี้ผมพิมพ์ยาวมาก
[พี่ทำอะไรอยู่ครับ]
[เล่นเกม] สลับจากหน้าจอคอมมาดูมือถือจนจะแพ้อยู่แล้ว
[ดื่มน้ำเยอะๆ แล้วใครให้ดื่มน้ำอัดลมตอนนี้]
[ก็ผมโดนพักรบมันตีในแบทเทิลจนตายนี่ครับ ตายตั้งแต่ชั้นแรกด้วย ติดลบ 10 คะแนน เครียดเลย] หน้างอคอหัก [มันเยาะเย้ยผมด้วยว่ากาก]
[อินมากนะนั่น]
[ก็อยากชนะ อยากชนะ อยากชนะ] ส่งสติกเกอร์ดิ้นๆ ประกอบ
[ใจเย็นไอ้หนู] อมยิ้มตาม สติกเกอร์ตัวนี้เหมาะจะเป็นของต้าจริงๆ ด้วย
[ผมออกจะน่ารักนิสัยดีขนาดนี้ ทำไมมีแต่คนรังแกก็ไม่รู้]
[แล้วเพื่อนเราอยู่ไหน]
[พี่จะไปตีมันเหรอ ผมหาโลเคชันมันก่อน]
[เปล่า! จะทักไปยกนิ้วให้]
[นิ้วกลาง] ดูเอาเถอะ ขนาดผมเป็นสายรหัสพี่เค้า พี่เค้ายังไม่เข้าข้างเลย
[55555++ เอ็นดู]
[ผมรู้ว่าพี่ต้องเทพมากแน่ๆ ไปตีมันหน่อย]
[รู้มาว่ากิลด์เดียวกัน ตีกันไม่ได้ไม่ใช่รึไง งอแงเป็นเด็กสองขวบไปได้]
[ผมง่วงแล้ว]
[เอ๊า! ไอ้เด็กนี่] ล่ะสายตาจากเกมมามองหน้าจอโทรศัพท์จนได้ [อย่างอแงดิ]
[ไม่ได้งอแงครับ]
[ต้า]
[ฝันดีครับ]
[อิหยังวะ] รู้ตัวอีกทีก็ต่อแชทไอ้เด็กเตี้ยยาวเป็นพลืด [เออๆ เดี๋ยวพี่จัดการมันให้ บอกมาสิว่าเพื่อนเรามันชื่ออะไร]
[มันชื่อ Evil1ครับ]
[จัดให้]
ผมหัวเราะคิกคักสะใจเมื่อลุงรหัสรับคำขอ คราวนี้แหละไอ้พักรบเอ๊ยมึงได้ฟาร์มทิพย์สมใจมึงแน่ ให้เดาตอนนี้เพื่อนผมคงจู๋จี๋กับใบบัว เอาแบบตายไม่รู้ตัวนี่แหละสะใจดี
[เรียบร้อย]
[มันตายแล้วเหรอครับ]
[นอนกองอยู่ตรงนี้ มาดูสิ]
[5555] ผมสะใจอย่างบอกไม่ถูก ‘พลังไม่เยอะ ก็ต้องเรียกคนพลังเยอะช่วย’
[กี่ขวบอ่ะเรา]
[ฉองขวบฮ๊าพพพพ] ผมหัวเราะคิกๆ
[ไม่ง่วงแล้วเหรอ]
[แฮ่ๆ ไม่แล้วครับ]
[เหร๊อ???]
[ขอบคุณครับ]
[ไม่เป็นไร เรื่องง่ายๆ]
[แล้วพี่ทำยังไงถึงไปตีมันได้ครับ ไหนพี่บอกว่าอยู่กิลด์เดียวกับพักรบมัน]
[ก็ออกจากกิลด์ไง]
[ฮ๊ะ!!!เชี่ยละ] การออกจากกิลด์คือเรื่องใหญ่มากสำหรับเกมนี้ เพราะการออกจากกกิลด์จะถูกปรับไม่ให้สามารถเข้ากิลด์ได้อีก 24 ชั่วโมง นั่นหมายถึงไม่ได้รางวัลที่ควรจะเป็น
[อะไรเชี่ย!]
[ผมทำพี่เดือดร้อนเลย]
[เรื่องเล็ก แล้วหยุดดีดรึยัง]
[ยังครับ]
[ชีวิต!!] ทักษ์ทำหน้าเหนื่อย
[งะ]
ตอนแรกผมทักพี่ๆ ทุกคนแต่แชทที่ถูกตอบกลับมากที่สุดคงเป็นพี่ทักษ์กับพี่ปราย นอกนั้นคือถามคำตอบคำให้เป็นที่กังขาของเหล่าสายรหัส ไม่รู้ว่าเราคุยอะไรบ้างแต่ไม่ว่าพี่เขาจะพูดอะไรดูน่าสนใจไปซะหมด ยังดีที่พี่ทักไม่รำคาญ เพราะผมก็ถามไปเรื่อยจนกระทั่งหลับเช่นกัน
07.30 น.
ผมตื่นแหกขี้ตาขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันตามปกติ วันนี้ผมมีเรียนตอนสองโมงครึ่ง นี่ก็ปาเข้าไปสองโมงสิบนาทีแล้ว ผมรีบวิ่งเพราะไม่อยากไปเรียนสาย
“เชี่ยแล้วกู” เมื่อคืนคุยกับพี่ทักษ์เพลินไปหน่อย “ไม่ทันแล้ว ไม่ทันแล้ว” ต่อให้วิ่งเร็วแค่ไหนผมก็คงเข้าเรียนสายอยู่ดี เมื่อยอมจำนนต่อความขี้เกียจดังนั้นผมเดินดีกว่า ชิลล์...
“อยู่บนฟุตบาตรแล้วจะบีบหา...” ดีนะที่ผมยั้งคำสุดท้ายได้ทันเมื่อพี่ทักษ์เปิดกระจกพอดี ‘เกือบ’
“เรียนตึกไหน”
“ตึก S” ผมรีบเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง “ไปเลยครับพี่ ผมสายแล้ว”
“...ออ” แม้จะงงแต่ก็ยอมเหยียบคันเร่งตามสั่ง “เรียนกี่โมง”
“สองโมงครึ่งครับ”
“...” เหล่ตามองคนเหงื่อซึม “ตื่นสายเหรอ”
“นิดหน่อยครับ”
“มัวแต่โม้ก็แบบนี้”
“ผมไม่ได้โม้ซะหน่อย ผมก็คุยแต่กับพี่นั่นแหละ”
“เหรอ? ไม่ใช่คุยกับแฟนจนดึกเหร๊อ”
“ไม่มีหรอกแฟนน่ะ บอกแล้วว่าคุยกับพี่” ยัดเยียดการมีแฟนให้อยู่ได้ “ไม่รู้จะเอาเวลาที่ไหนไปมี”
“เหรอ” อมยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“แอร์เย็นจังเลย”
“วันนี้เรียนวิชาอะไร”
“แคล 1 ครับ กับอาจารย์ธีรเกียรติ”
“อาจารย์ซ้ง แกสอนสนุกดีนะ” เพราะผ่านมาก่อนจึงรู้ชื่อเล่นอาจารย์
“ครับ” ถ้าพี่เค้าบอกว่าสนุก ผมคิดว่าผมน่าจะผ่านไปได้ดีแน่ๆ
“ขอบคุณครับ”
“อือ”
“บ๊ะบั๊ยฮ๊าพพพพ” เมื่อลงจากรถผมไม่ลืมโบกมือให้พี่เขาอีกรอบ เขาโบกมือกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่ง
“ต้า ใครมาส่งเหรอ” เอิร์ทระมัดระวังคำถาม
“อ๋อ พี่ทักษ์น่ะ บังเอิญเจอพี่แกกลางทาง อาจารย์มารึยัง”
“ยังเลย” เดินเข้าห้องเรียนไปพร้อมกัน
อาจารย์ธีรเกียรติ มีชื่อเล่นว่าซ้งจริงๆ อย่างที่พี่ทักษ์บอก อาจารย์แกเปิดตัวสบายๆ เฮฮา แต่พอเข้าเนื้อหาแล้วแกพูดไม่พักหายใจสักนิด ผมอ้าปากหว๋อ ง่วงก็ไม่กล้านอนทั้งที่อาจารย์แกบอกว่านอนได้ตามสบาย ถ้าหลับคือตามไม่ทันแน่ๆ ขนาดนั่งฟังยังแทบทรุด
สภาพผมตอนเลิกคราสเหมือนวิญญาณลอยไปถึงดวงจันทร์ ใครมันจะย่อยข้อมูลทัน แถมโจทย์ที่ให้กลับมาเป็นการบ้านคือโคตรยาก สมแล้วที่อาจารย์สามารถพิสูจน์สูตรได้ตอน ม.3 ผมอยู่ท่ามกลางคนเป็นเลิศเหรอเนี้ย!
‘หึๆ สนุก!! แคลคูลัส ...สนุก’ ครั้งหน้าถ้าพี่ทักษ์พูดผมจะหารความน่าเชื่อถือด้วยหนึ่งหมื่น ‘สนุกของพี่แกฮาร์ทคอร์จัด’
- Writer
