ดรุณียั่วรัก

บทที่5 ยาปลุกกำหนัด

"โอ๊ย ทำไมถึงได้ร้อนวูบวาบขนาดนี้นะเนี่ย ห้องเปิดแอร์แล้วยังนะ" เมื่อมธุรสกลับมาถึงห้องพักโดยผู้เป็นแม่ได้เดินมาส่งลูกสาวที่ห้อง ก่อนที่จะขอตัวกลับเข้าไปในงานเลี้ยงอีกครั้งเพราะAfter Party งานแต่งยังไม่จบลงแต่มธุรสเริ่มง่วงนอนไม่ไหวมารตีแม่ของมธุรสจึงเดินมาส่งลูกสาวที่ห้องก่อน พอมาถึงห้องพักมธุรสก็รู้สึกร้อนวูบวาบแทบอยากจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองทิ้ง

"เอ๊ะ หรือว่าเราเมาน้ำพันช์ ทำไมมันถึงได้มึนหัวร้อนวูบวาบอย่างนี้นะ อาบน้ำหน่อยดีกว่าเผื่อจะดีขึ้น" มธุรสพยายามประคับประคองสติพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จก็พยุงตัวเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วไปล้มตัวลงนอนที่เตียงแต่ความรุ่มร้อนก็ไม่ได้เบาบางน้อยลงไปเลย

"ร้อนจัง มึนหัวด้วยนี่เราเป็นอะไรไปนะ" มธุรสพูดกับตัวเองเบาๆ กึ่งมีสติและไม่มีสติแล้วประตูห้องก็เปิดออกมา มธุรสรีบยกตัวขึ้นพยายามจะเดินลงจากเตียงเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้าห้องมานั้นคือนายหัวภาคิน

"นายหัว นายหัวเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไงคะ" มธุรสพยายามรวบรวมสติและสลัดศีรษะไปมา ตาเริ่มพร่าลงทุกที อีกทั้งภายในร่างกายก็ร้อนวูบวาบ

"อะไรนะ ห้องเธอเหรอ นี่มันห้องผม" นายหัวภาคินเถียงขึ้นและบัดนี้นายหัวภาคินเองก็เริ่มมีอาการร้อนวูบวาบมีอาการมึนๆ ตาพร่าแล้วด้วยเช่นกัน

"ห้องน้ำผึ้งค่ะ ห้องนี้แม่เป็นคนพาดิฉันมาส่ง ทางเจ้าภาพเขาจองห้องนี้ไว้ให้ นายหัวออกไปเถอะฉันร้อนมากอยากอาบน้ำอีกรอบ ฉันจะได้เข้านอนเสียที" มธุรสพยายามทบทวนเรื่องราวและอธิบายนายหัวภาคิน

"นี่เธออย่าบอกนะว่าที่ร้อนวูบวาบอยู่นี่มันคืออาการเดียวกันกับที่ฉันเป็นอยู่ เธอสองคนแม่ลูกนี่มันร้ายนักนะ" นายหัวภาคินพูดน้ำเสียงเยาะหยันเมื่อผูกเรื่องประติดต่อกัน

"คุณพูดบ้าอะไร ออกไปเลยนะ" มธุรสพูดไล่นายหัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพราะทนร้อนต่อไปไม่ไหว และรีบถอดชุดคลุมอาบน้ำออกแล้วไปยืนเปลือยกายอาบน้ำใต้ฝักบัว นายหัวภาคินเมื่อโดนมธุรสไล่ก็เหมือนยิ่งยุ รู้สึกว่าเหมือนโดนมธุรสท้าทายจึงเดินตามมธุรสเข้าไปในห้องน้ำแล้วถอดเสื้อผ้าของตนเอง โยนทิ้งไว้บนพื้นห้องแล้วพาตัวเองไปยืนอาบน้ำใต้ฝักบัวโดยยืนซ้อนหลังของมธุรสเอาไว้

"คุณ นายหัวปล่อยฉัน นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ" มธุรสปัดป้องวุ่นวายแบบคนกึ่งมีสติและคนไม่มีสติเท่าที่ควร

"เธอบ่นว่าร้อนไม่ใช่เหรอ ผมเองก็ร้อนมาก แล้วไอ้วิธีดับร้อนเธอก็วางแผนเอาไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะดับลงได้ยังไง ผมว่าเรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะน้ำผึ้ง ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องหรอกมันเสียเวลา" นายหัวภาคินพูดเสร็จก็ปล้ำกอดรัดบีบหน้าอกและยอดบัวตูมสีสวยนั้นทันที

"ไม่ ปล่อยฉัน..." มธุรสพูดได้เท่านั้นนายหัวภาคินก็จูบปิดปากบางของมธุรสเสียก่อน เมื่อจูบจนพอใจมือหนาก็บีบคลึงสะโพกผายขาวเนียนอย่างต้องการระบายความเร่าร้อนในอารมณ์อยากรัก ทั้งความอยากภายในที่แอบซ่อนอยู่ภายในใจที่เป็นความต้องการอย่างแท้จริง ไหนจะเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปอีกทำให้อารมณ์ความต้องการเลยยิ่งกระเจิง นอกจากจะบีบคลึงสะโพกผายแล้วมือหนาอีกข้างก็ยังทำหน้าที่บิดบี้ยอดปทุมถันสีหวานชมพูอมแดงของสาวเจ้าคนงาม จนทำให้มธุรสเผลอร้องครางออกมาด้วยความกระสันเสียว

"อือ อ้า อย่าค่ะ พอแล้วปล่อยฉันเถอะ" ปากร้องครางแต่จิตใต้สำนึกแห่งความรู้ดีชั่วก็สั่งให้มธุรสปัดป้องเพื่อรักษาความดีงามของตัวเองเอาไว้

"ร้องครางเสียจนเสียงแหบแล้วยังจะมาแสดงละครเล่นตัวเป็นนางเอกหนังอีก คุณน่ะถ้าเป็นนางเอกก็คงนางเอก AV แหละคุณน้ำผึ้งคนสวย" นายหัวภาคินพูดเยาะเย้ยถากถาง สมองรู้สึกรังเกียจผู้หญิงที่ยืนเปลือยกายอาบน้ำอยู่ใต้ฝักบัวตรงหน้าของเขาอย่างมากแต่หัวใจและความต้องการแห่งเพศรสก็สั่งเขาว่าอย่าหยุดนะ วันนี้เขาต้องได้ลิ้มชิมรสรวงน้ำผึ้งหวานตรงหน้า คิดได้เช่นนั้นนายหัวภาคินจึงกอดกระชับเอวบางเอาไว้มั่น เขาดึงร่างบางเข้ามาเบียดเสียดสีกับอกแกร่ง ก่อนที่จะก้มลงดูดเลียบัวคู่งามทั้งสองเต้าสลับกันไปมาเพื่อสร้างความกระสันเสียวให้กับมธุรส

"อือ อ้า นายหัว พอแล้วฉันไม่ไหวแล้ว" มธุรสร้องครางแล้วบิดตัวพยายามที่จะพาตัวออกไปจากวงแขนแข็งแรงและความเสียวซ่านทรมานนี้ ทั้งฤทธิ์ยาและความต้องการที่นายหัวหนุ่มปลุกขึ้นทำให้สาวน้อยสูญเสียการควบคุมเผลอร้องครวญครางอย่างน่าอายออกมา

"ไม่ไหวเหรอ รอหน่อยนะbabyผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ว่าแต่คุณพร้อมแล้วใช่มั้ย" นายหัวภาคินถามมธุรสทั้งที่เนื้อตัวและกล้ามเนื้อแข็งแรงของนายหัวสั่นกระตุกด้วยความต้องการที่อัดแน่นอยู่ภายใน แต่ก็ไม่วายใช้นิ้วสำรวจไปในช่องทางที่มีรอยแยกเพื่อสำรวจความพลั้งพร้อมของมธุรสก่อน

"อือ อ้าย อย่านะ..."

"อย่าอะไร เยิ้มพลั้งพร้อมเสียขนาดนี้ยังจะมาปฏิเสธอีก" นายหัวหนุ่มต่อว่ามธุรส ก่อนที่ส่งท่อนเนื้อเข้าไปในช่องทางแคบนั้น

"กรี๊ด... โอ๊ยฉันเจ็บ อย่า..." มธุรสสะดุ้งสุดตัวเมื่อนายหัวนำพาท่อนเนื้อร้อนที่แข็งแกร่งราวกับท่อนเหล็กเข้ามาในกายสาวของตน

"ฉิบ..ทำไมถึงได้แน่นเข้าไปไม่ได้วะ"

"ปล่อยฉัน ฉันเจ็บ" มธุรสดิ้นและสะบัดตัวจนหลุดจากการกอดรัดของนายหัว เมื่อพาตัวหลุดมาได้สติอันมีอยู่น้อยนิดจวนเจียนจะหมดลงของมธุรสก็สั่งให้มธุรสกระชากผ้าเช็ดตัวมาพันกายและพยายามพาตนเองประคองร่างกายที่โคลงเคลงทรงตัวไม่ค่อยจะอยู่เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ไม่ทันจะเดินพ้นขอบประตูนายหัวภาคินก็เดินมาประชิดตัวแล้วช้อนร่างบางขึ้นอุ้มพาเดินที่เตียงกว้างในทันที

"แม่ตัวดี แม่ดาวยั่ว คิดจะมายั่วปั่นหัวให้อยากได้แล้วจะมาทิ้งให้ค้างอยู่กลางทางเหรอ ทั้งความอยากเพราะทุนเดิมและอยากเพราะไอ้ยานรกนั่นอีก เธอคิดเหรอมธุรสว่าเธอจะรอดไปได้" นายหัวภาคินจับแขนเรียวทั้งสองข้างของมธุรสตรึงไว้กับเตียงด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ส่วนมืออีกข้างนั้นได้ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันร่างบอบบางขาวเนียนนั้นทิ้งลงข้างเตียง หลังจากนั้นนายหัวภาคินก็ได้เริ่มลงมือปลุกปล้ำมธุรสอีกครั้ง แวบแรกมธุรสก็ปัดป้องขัดขืนแต่พอโดนนายหัวสัมผัสและรุกจูบเล้าโลมซุกไซ้ด้วยฤทธิ์ยาด้วยสถานการณ์บวกกับความเก่งกาจในเกมรักของนายหัวด้วย ทำให้มธุรสโอนอ่อนยอมคล้อยตามในเกมรักที่นายหัวภาคินเป็นคนจุดขึ้นและนำพาไป

"อ้า ซีด ทำไมถึงเข้ายากเข้าเย็นคับแน่นขนาดนี้วะ" นายหัวภาคินบ่นเบาๆ หลังจากที่พยายามนำพาตัวตนชำแรกเข้าไปในกายสาวอย่างยากลำบาก แต่ด้วยความพยายามของเขาก็สามารถนำพาตัวตนเข้าไปในกายสาวน้อยได้สำเร็จ

"โอ๊ย เจ็บ ฉันเจ็บ" มธุรสร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนร่างจากแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วก็พยายามขยับสะโพกหนีการรุกรานของนายหัวภาคิน

"นี่เธอ น้ำผึ้ง นี่คุณยังไม่เคยเหรอ" เมื่อสามารถแทรกตัวเข้าไปในกายสาวได้สำเร็จ นายหัวภาคินก็มึนงงเหมือนคนเมาหมัดอีกครั้ง ความตื่นตัวความอยากและความต้องการแห่งเพศรสที่เกิดจากฤทธิ์ยาแทบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง เหลือไว้แค่ความอยากและเสน่หาอย่างแท้จริงที่มีต่อสาวน้อยที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาเพียงเท่านั้น

"เจ็บ ฉันเจ็บมากคุณปล่อยฉันเถอะนะ" มธุรสพูดอ้อนวอนก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาทางหางตาทั้งสองข้าง

"ผมหยุดไม่ได้แล้วน้ำผึ้ง มันเข้าไปจนยากจะถอนตัวออกมาได้แล้ว อดทนหน่อยมันจะเจ็บนิดเดียวนะ" นายหัวภาคินบีบมือเรียวสวยแบบให้กำลังใจสาวเจ้า หลังจากนั้นก็ดันตัวตนไปจนสุดแรง

"อือ โอ๊ย" มธุรสร้องออกมาทั้งเจ็บทั้งจุกจนเผลอใช้เล็บจิกหลังของนายหัวภาคินที่กำลังบรรเลงเพลงรักไปตามท่วงทำนอง ช้าบ้างเร็วบ้างเปลี่ยนท่ารักไปหลายรอบตามท่วงท่าและอารมณ์รักเหมือนน้ำที่กำลังไหลเชี่ยวกรากพัดผ่านเกลียวคลื่นแห่งแรงอารมณ์ของทั้งสองคน กว่าเกมรักเกมแรกจะจบลงมธุรสแทบจะสิ้นแรง หลังจากเกมรักจบลงมธุรสได้นอนอยู่ใต้ร่างแกร่งของนายหัวภาคิน สองกายยังสอดประสานกันอยู่แม้ว่าทั้งนายหัวเองและตัวมธุรสจะเสร็จสมอารมณ์รักไปแล้วก็ตาม

"ดีจัง คุณยังสดยังใหม่ถอดด้ามแบบนี้ทำไมถึงได้ลงทุนวางยาผมและวางยาตัวเอง เอาตัวเองมาเสนอให้ผมถึงที่ล่ะ คุณอยากได้เงินหรือว่าคุณอยากได้อะไรมธุรส คุณบอกผมได้นะ ถ้าทำดีๆ ผมมีพิเศษให้คุณนะ" นายหัวภาคินพูดชื่นชมในรสรักที่ได้รับจากมธุรสแต่ก็ไม่วายปากเสียพูดถามและกล่าวหาเรื่องการวางยาปลุกเซ็กส์ว่าเป็นฝีมือของมธุรส เมื่อมธุรสได้ฟังก็รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งใจและกาย ต้องมาเสียตัวแล้วยังจะมาโดนปรักปรำว่าเป็นคนวางย***านั่น และที่น่าขันหนักคือมธุรสวางยาตัวเองเพื่อให้มาเสียตัวเป็นเมียเขาเนี่ยนะ

"ปล่อยฉัน ไม่รู้ว่าคุณยังมึนงงหรือเป็นบ้าเพราะไอ้ยานรกนั่นนะ ถึงตอนนี้สติฉันจะไม่ครบถ้วนสมบูรณ์แต่ฉันจะบอกคุณว่าฉันคงไม่บ้าวางยาตัวเอง เอาตัวเองมาให้คุณทำบ้าแบบนี้กับฉันหรอก ปล่อย โอ๊ย เจ็บ" มธุรสต่อว่านายหัวภาคินแล้วออกแรงผลักร่างหนาที่ยังนอนทาบทับตนเองอยู่ แต่พอออกแรงผลักร่างหนานั้นมันยิ่งทำให้จุดเชื่อมประสานนั้นยิ่งร้าวระบมจนต้องเผลอร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บ

"อย่ามาพูดทำท่าทางอวดดีใส่ผมนะมธุรส ผมก็ไม่แน่ใจหรอกว่าคุณวางยาตัวเองได้ยังไง แต่ไอ้ที่มานอนแบให้ผมเอาอยู่คุณมีวัตถุประสงค์แน่"

"ไอ้คนเลว ปล่อยฉัน ขยับไปสิ" มธุรสพยายามใช้มือผลักหน้าอกแกร่งให้ออกไปจากร่างบอบบางของตัวเอง เมื่อผลักแล้วร่างหนาไม่ขยับมธุรสจึงใช้เล็บคมข่วนหลังนายหัวภาคินจนได้เลือด

"โอ๊ย อย่าข่วน เจ็บนะ ฤทธิ์เยอะจริงนะ จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ยได้" เมื่อโดนข่วนเจ็บหลังหนักเข้านายหัวภาคินก็เกิดความโมโหพูดว่ามธุรสด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันและไม่ยอมปล่อยมธุรสไป

"อยากจะเล่นบทนางเอกโดนขืนใจใช่มั้ย ได้ผมเล่นกับคุณก็ได้ถึงแม้ว่ามันจะขัดกับความรู้สึกเพราะยังไงผมก็คิดว่าคุณร่านรัก สมยอมผมจนถึงขั้นวางยาผมเพื่อที่จะจับผมทำผัวด้วยซ้ำไป"

"ไอ้คนเลว ปล่อยฉัน"

"ทำมาเป็นสะดีดสะดิ้ง ลงทุนวางยานรกกระตุ้นต่อมความอยากถึงขนาดนี้แล้วเราจะจัดกันแค่รอบเดียวเองเหรอ ผมยังไม่อิ่มและยังไม่หายสนุกเลยจะปล่อยคุณไปได้ยังไงเล่า" นายหัวภาคินพูดเสียงเหยียดแล้วโยกตัวทำรักกับมธุรสต่ออีกรอบอย่างไม่ฟังเสียงต่อว่าหรือสนใจท่าทีต่อต้านใดๆ