PSYCHO ROMANCE+ :: INTRO [100%]
917 Words
ด้านบัวตอนนี้กำลังนั่งรถไปกับอาคินที่เป็นน้องชายของพ่อเธอ อันที่จริงคินไม่ได้เป็นอาแท้ๆ ของเธอ แต่กลับเป็นคนที่ย่าของเธอเก็บมาเลี้ยง เขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับครอบครัวเธอเลย แต่ทว่าเขามีศักดิ์เป็นอาของเธอเพราะทำงานให้กับพ่อเธอ ที่สำคัญเป็นคนที่ย่าของเธอรักมาก ย่าของเธอรักเขาเหมือนกับลูกชายคนหนึ่ง และพ่อของเธอก็รักเขาเหมือนกับน้องชายคนหนึ่ง ซึ่งพ่อและครอบครัวของเธอไว้ใจเขามาก แต่สำหรับเธอแล้วไม่เลยสักนิด
“บัว ไปอยู่กับไอ้เด็กนั่นได้ไง มันเป็นใคร?”
“อาจะอยากรู้ไปทำไม มันเรื่องของบัว”
“จะให้อาพูดเรื่องนี้กับพ่อเราดีไหมล่ะ?”
“อาจะใส่ไฟอะไรบัวอีกล่ะ ตั้งแต่ตอนเรทแล้ว แต่ดีนะที่ว่าพ่อเขาเชื่อบัว”
“แต่ถ้าเรื่องไอ้เด็กนั่นคงไม่... หึ” สีหน้าของเขาหันมาสบตากับเธออย่างเหนือกว่า ที่บัวต้องไปอยู่เมืองนอกเพราะนอกจากจะไปเรียนด้านดีไซน์เนอร์แล้ว เธอยังต้องการหนีไปจากผู้ชายคนนี้ที่สามารถทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่กับเขา ใช่ เขาคิดกับเธอมากกว่าหลานไง ซึ่งบัวรู้ดีว่าเขาคิดยังไง และไพเรทก็รู้ถึงได้พยายามปกป้องเธอมาเสมอเวลากลับไปที่บ้าน
“บัวจะกลับคอนโด บัวไม่กลับบ้าน”
“ต้องกลับ เพราะว่าอาจะพาบัวกลับ”
“แต่...”
Rrr
เสียงมือถือของบัวดังขึ้น ทำให้คินหยุดชะงักและพยายามฟังว่าใครโทรมาหาบัว ร่างบางหยิบมือถือขึ้นมาจากที่กำลังหงุดหงิดก็ยิ้มออกมาทันทีและไม่รีรอที่จะรีบรับสาย
“พี่นับแสน”
(“ไงครับ ไปอยู่ที่นู้นลืมพี่หรือยัง?”)
“บัวไม่เคยลืมพี่แสนเลยนะ บัวคิดถึงพี่จังเลย” บัวยิ้มออกมาที่ได้ยินน้ำเสียงนุ่มลึกและอบอุ่นของรุ่นพี่ของเธอที่ชื่อว่านับแสน เขาเป็นรุ่นพี่หรือพูดง่ายๆ เลยคือเขาเป็นคนที่เธอสนิทมากที่สุดที่ไปเรียนอยู่ที่เมืองนอก นับแสนอายุยี่สิบห้าปี เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่น หล่อน่ารัก และเขาก็ห่วงใยเธอเหมือนกับพี่น้อง แต่ทว่าตอนที่เธอกลับมาเขาก็กำลังทำธุรกิจเกี่ยวกับเสื้อผ้าแบรนด์ผู้ชายอยู่ ทำให้เธอไม่ได้ลาเขาและก็ไม่ได้ติดต่อเขาเลย
(“พี่ก็คิดถึงบัวนะ อืม อีกประมาณอาทิตย์กว่าๆ พี่จะบินไปหาบัวนะ”)
“จริงเหรอคะพี่แสน พี่พูดจริงๆ นะ”
(“จริงครับ พอดีพี่จะไปเปิดร้านที่นั่นด้วย บัวช่วยงานพี่ด้วยนะ”)
“ได้เลย สำหรับพี่แสนบัวให้ได้ทุกอย่าง บัวคิดถึงพี่ที่สุดเลย” ใช่ เธอคิดถึงเขา เพราะอย่างน้อยคนที่เธอไว้ใจได้นอกจากไพเรทแล้วก็มีนับแสนที่หวังดีกับเธอเสมอมา และเขาก็รู้ด้วยว่าคินคิดยังไงกับเธอ ตอนแรกที่เธอมาเขาก็ค้านและอยากจะตามมาด้วย แต่พอเธอบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะเพื่อนของเธอดูแลเธอได้ แต่ตอนนี้ไพเรทกับยิ้มไปยุโรป และเธอก็ให้สัญญากับไพเรทไว้ว่าจะเข้มแข็งกับเรื่องนี้ ส่วนเพื่อนเธออย่างภูผา รายนั้นไม่หวังจะพึ่งพาหรอก... ก็มีแต่นับแสนเนี่ยล่ะ
(“เอาเป็นว่าเดี๋ยวเจอกันนะครับ”) บัววางสายจากนับแสน เธอก็หันไปมองคินที่ดูไม่พอใจ ก่อนที่รถจะเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านที่เธอไม่อยากจะย่างกายเข้ามาเหยียบ เพราะถ้าเธอเข้ามาแล้ว เธอก็จะเหมือนลูกนกที่อยู่ในกรงของคินที่ตอนนี้กำลังโน้มตัวมาจนใบหน้าของเขาแทบจะจูบกับเธอ
“มันเป็นใคร?”
“อาจะอยากรู้ไปทำไม รู้แค่ว่าบัวคิดถึงเขามากก็แค่นั้นพอ”
“บัว! บัวคือของอานะ ใครหน้าไหนก็ห้ามแตะต้อง” ฝ่ามือร้อนจับมือของบัวไปบีบอย่างแน่น จนเธอบิดมือให้ออกไปแต่ทว่าเธอกลับสู้แรงเขาไม่ได้เลยสักนิด คินยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะไล่จมูกไปตามลำคอที่หอมหวาน บัวใช้ฝ่ามือผลักอกแกร่งให้ออกไป แต่ทว่าเขากลับคว้าข้อมือเธอไว้ และวางไปที่หน้าขาของเธอ
“คืนนี้ปิดประตูให้ดีนะ อาจะจับบัวลงโทษแน่ๆ”
“ฝันไปเถอะ บัวจะไม่อยู่ที่นี่!”
“เหรอ? เดี๋ยวรู้กันว่าอาจะทำให้บัวนอนที่นี่ได้หรือเปล่า... บัวหนีอาไม่พ้นหรอก สักวันบัวก็ต้องเป็นเมียอา”
บัวเบือนหน้าหนีคินก่อนที่เขาจะลงจากรถไปปล่อยให้เธอนั่งกรีดร้องอยู่ในรถคนเดียว ใบหน้าสวยมองเขาด้วยสีหน้าที่คับแค้นใจ เหตุผลที่เธอไม่อยากมาที่นี่ก็เพราะเขาเนี่ยล่ะ ไม่ว่าเธอจะหนีไปที่ไหนก็ไม่เคยหนีเขาพ้นเลย เธอไม่ได้ต้องการคนอย่างเขานะ เธอเกลียดเขาที่สุด และใช่เธอก็เกลียดอีกคนด้วย
“ปืน! ไอ้เด็กบ้า เพราะนายคนเดียวเลย ฮือ”
- Writer
