เด็กแสบของคนเถื่อน NC20+

7. เสียจูบแรกให้คนกันเอง

'ปากโคตรหวานเลย'

เสียงดังขึ้นในหัวของผู้สำเร็จโทษหนุ่ม เมื่อปลายลิ้นได้สัมผัสกับผนังปากนุ่ม สัมผัสวาบหวามใสบริสุทธิ์ของเธอสร้างความสยิวซาบซ่านให้เขาไม่น้อย

เด็กดื้อคงจะตกใจที่โดนแตะต้องไม่น้อย จึงได้ยืนนิ่งให้เขากอดจูบลูบคลำไร้อาการต่อต้านขัดขืน

ขณะที่ลิ้นตวัดกวาดความหวานซาบซ่าน มือหนาก็ปล่อยต้นแขนแล้วเคลื่อนไปยังแผ่นหลังนุ่ม ลูบไล้อย่างย่ามใจก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปหาต้นคอเล็ก ประคองลำคอระหงด้วยฝ่ามือแกร่งไว้แล้วบดริมฝีปากเข้าใส่กลีบปากนุ่มแรงขึ้น เมื่อความกระสันทางอารมณ์ที่ปะทุขึ้นจนยากจะคุมให้อ่อนโยนได้ ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดไล่ต้อนลิ้นเล็กอย่างคนช่ำชอง ความวาบหวามทำให้เขาเผลอตักตวงความหวานของเธอเต็มที่ วงแขนแข็งแรงเกี่ยวเอวคอดให้ร่างบางเข้ามาชิดจนแทบจะจมเข้ามาในอกกว้าง

"อื้อ!"

เสียงร้องประท้วงในลำคอพร้อมกับมือน้อยที่ผลักดันไหล่แข็ง ทำให้วายุรู้ว่าเด็กดื้อคงจะถึงขีดจำกัดในการกลั้นลมหายใจแล้ว จึงต้องยอมผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งอาลัยอาวรณ์ ก็ยังจูบไม่สาแก่ใจเลยนี่นา

"พี่ยุทำอะไร.." แป้งร่ำถามเสียงสั่น สองมือดันไหล่หนาไว้พยายามขืนตัวออกจากวงแขนแข็งทั้งสองข้างของคนหยาบคาย น้ำตาคลอเบ้าทั้งสองข้างเพราะความตกใจเมื่อต้องเสียจูบแรกให้คนกันเอง คนที่เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ

"จูบ" วายุตอบสั้น ๆ ฝืนแขนไว้ไม่ปล่อยให้เด็กตัวนุ่มได้หลุดพ้นออกไป

"จูบหนูทำไม ทำแบบนี้กับหนูทำไม!" แป้งร่ำตะคอกถามเสียงดัง พยายามขืนตัวออกให้พ้นไปจากแผงอกแข็ง แต่เธอดิ้นเท่าไรก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปได้

"เราดื้อ พี่เลยลงโทษ" วายุตอบเสียงดุ สายยังจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มไม่ละไปไหน ความอยากครอบครองปากนุ่มยังค้างอยู่เต็มความรู้สึก

"ไอ้พี่ยุบ้า! ออกไปเลยนะ!" แป้งร่ำถึงกับโมโหเมื่อได้ยินเหตุผลที่โดนพี่ชายเพื่อนช่วงชิงจูบแรกไป เขามีสิทธิ์อะไรมาลงโทษเธอ ขณะที่ปากไล่สองมือน้อยก็ทุบไหล่แข็งเต็มกำลังที่มี ระบายความโมโหให้คนมักง่ายที่บังอาจมาล่วงเกิน

"นี่ อย่ามาก้าวร้าว อยากโดนแบบเมื่อกี้อีกใช่ไหม!" วายุตะคอก แรงทุบเท่ามดของเธอไม่สามารถทำให้เจ็บได้ แต่เขาไม่ชอบกิริยาก้าวร้าวทั้งวาจาและการกระทำของเด็กเมื่อวานซืน ถ้าห้ามแล้วยังไม่หยุดเขาคงต้องทำโทษอย่างที่พูดออกไป ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเด็กมันจะคิดว่าเขาไม่เอาจริง

"....!" แป้งร่ำชะงักกึกด้วยความหวาดเกรง เหลือไว้แค่การดันอกนุ่มให้ออกห่างจากแผงอกแข็งเท่านั้น เธอเชื่อว่าหากไม่หยุดทุบตี เขาต้องทำแบบเมื่อกี้แน่ ๆ

"ออกไปเลยนะ ไปเลย"

แม้คนโดนทำโทษจะหยุดเสียงดังแล้ว เพราะกลัวจะโดนรังแกอีก แต่เธอก็ยังไม่หยุดผลักไส วายุได้แต่สูดลมหายใจลึก ๆ สะกดกลั้นอารมณ์ปรารถนาเอาไว้ ทั้งที่ใจนั้นยังอยากสัมผัสกับกายนุ่มนั้นแต่ก็จำเป็นต้องปล่อยให้ร่างนุ่มเป็นอิสระ

'เธอยังเคยเขาไม่ควรจะรุกไปมากกว่านี้ ไว้ค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน' วายุคิดพลางขบฟันกรามแน่นเมื่อต้องข่มความปวดหนึบของอวัยวะกลางหว่างขา

"ทีหลังอย่าพยศกับพี่อีก ล็อกประตูด้วย" พูดจบวายุก็ผลุนผลันออกจากห้อง กลัวใจตัวเองเหลือเกินว่าถ้ายังอยู่ต่ออาจจะหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ปากก็หวาน นมก็นิ่ม ตูดก็แน่น เจอแบบนี้ใครก็ตบะแตกทั้งนั้นละวะ

"คนบ้า.." แป้งร่ำต่อว่าตามหลังคนตัวสูงไปก่อนจะถลาไปล็อกประตูเมื่อคนด้านนอกผลักประตูปิดให้แล้ว ใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำลายที่เริ่มแห้งตามมุมปากแรง ๆ เจ็บใจที่ไม่อาจจะเอาคืนคนลามกได้เพราะกลัวจะโดนรังแกอีกครั้ง

การกระทำของพี่ชายเพื่อนทำให้แป้งร่ำรู้ว่าเขาไม่ได้คิดว่าเธอเป็นพี่น้องเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว เธอไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่าทำไมวายุถึงได้มาทำรุ่มร่ามใส่เธอ วายุไม่ได้เห็นเธอเป็นน้องสาวแต่มองเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าเขามองเธอเป็นอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไร เพราะเธอยังคิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่แสนจะดุและขี้บ่นอยู่เลย แล้วแบบนี้เธอจะมองหน้าเขาติดได้อย่างไร

"บ้าเอ๊ย!" วายุสบถด่าให้ตัวเองขณะที่ยืนในลิฟต์เพื่อลงด้านล่าง มือหนายกขึ้นยีแรง ๆ อย่างหงุดหงิดที่หุนหันพลันแล่นไปจูบเด็กดื้อ แล้วแบบนี้จะมีสมาธิทำไงได้อย่างไร ลำพังแค่โดนนมก็สมาธิกระเจิดกระเจิง แล้วนี่ทั้งได้จูบได้กอด มีหวังคืนนี้ได้เมื่อยมือชักลูกชายทั้งคืนแน่ ๆ

ติ๊ด ๆ

ขณะที่โมโหให้กับการกระทำของตัวเองอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น วายุจึงรีบล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อที่จะหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมา มองหน้าจอก็ต้องถอนหายใจเหนื่อยเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์น้องสาวตัวดี จังหวะนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดพอดีจึงได้ก้าวขาเดินแล้วปัดหน้าจอรับโทรศัพท์ไปด้วย

"ฮัลโหล" วายุกรอกเสียงเข้มลงไป ขาก็ก้าวไปข้างหน้าไปเรื่อย ๆ หูรอฟังว่าน้องสาวมีธุระอะไรถึงได้โทรมา

'พี่ยุอยู่ไหน..'

เสียงวาวีลากยานในตอนท้าย บ่งบอกว่าเธอยังไม่หายเมา

"อยู่ข้างล่างตึกแก มีอะไร?" วายุตอบเสียงห้วน อยากให้พ่อแม่มาเห็นสภาพลูกสาวสุดที่รักตอนนี้จริง ๆ ดูสิว่ายังจะตามใจกันอีกไหม

'พี่ยุ ตอนเช้าหนูจะปวดหัวไหม ได้ยินว่าถ้าเมาแล้วจะปวดหัว'

"แกโทรมาเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"

'ก็หนูไม่รู้จะปรึกษาใครนี่'

"ครั้งแรกแกกินไปขนาดนั้นก็น่าจะปวด" วายุจึงต้องตอบน้องสาวไปแล้วกระแทกลมหายใจแรง ๆ เหนื่อยใจกับน้องสาวตัวเอง

'เห็นว่ามีเครื่องดื่มแก้แฮงค์ด้วยใช่ไหม พี่ยุซื้อมาให้หนูหน่อยสิ'

"แกนี่มันจริง ๆ เลย!" วายุบ่นน้องสาว รู้แล้วว่ามันโทรมาทำไม ที่แท้ก็จะใช้ให้เขาไปซื้อเครื่องดื่มแก้เมาค้างให้นี่เอง

'พี่ยุ.. น้า..'

"เออ!" เสียงออดอ้อนปนยานคางทำให้วายุต้องรับปากเสียงห้วน ถึงจะเหนื่อยใจกับน้องแต่เขาก็รักน้องมากเช่นกัน ก็เป็นห่วงมันอยู่เหมือนกันว่าเช้ามามันจะเป็นอย่างไร

'พี่ยุน่ารักที่สุด'

ติ๊ด

หยอดคำหวานให้เขาเสร็จยัยน้องตัวดีก็ตัดสายไป ถ้ามันปกติไม่มีทางที่มันจะพูดคำนี้แน่

วายุเก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋ากางเกงพลางมองหาซุปเปอร์มาเก็ตที่วาวีบอก ซุปเปอร์มาเก็ตอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนสองเลนซึ่งมีรถวิ่งไปมาประมาณหนึ่ง ดีแล้วที่วาวีโทรให้เขาซื้อไปให้ ถ้าเธอลงมาตอนเช้าทั้งที่มีอาการมึนหัวก็อาจจะประสบอุบัติได้

วายุซื้อเครื่องดื่มแก้เมาค้างมาสองขวด ขวดหนึ่งเอาไปให้วาวีก่อน แล้วจึงเดินย้อนกลับมาอีกห้องที่มีเด็กดื้อที่เมาเหมือนกัน และเช้ามาเธอก็คงมีสภาพไม่ต่างจากวาวี

ก๊อก ๆ

มาถึงหน้าประตูห้องของแป้งร่ำ วายุก็เคาะประตูเรียกคนข้างใน แต่เมื่อรอไปสักพักก็ไม่มีทีท่าว่าประตูจะถูกเปิดออก เขาจึงต้องเคาะอีกครั้งพร้อมกับใจที่หงุดหงิดที่คนข้างในชักช้า

ก๊อก ๆ

"แป้ง!" และครั้งนี้วายุกก็เคาะแบบรัว ๆ เพื่อเร่งเจ้าของห้องพร้อมกับตะโกนเรียกเสียงดัง

แกรก..

ได้ผล ในที่สุดเจ้าของห้องก็มาเปิดประตูเสียที

แต่เมื่อประตูถูกเปิดออก จากที่อารมณ์ขุ่นเคืองก็กลับกลายเป็นอารมณ์ตื่นเต้นพลุ่งพล่าน เมื่อเจ้าของห้องอยู่ในสภาพมีผ้าขนหนูกระโจมอกเผยให้เห็นผิวขาวเป็นยองใย ลมหายใจเกิดสะดุดฉับพลันกับภาพตรงหน้า

"มาทำไมอีก?" แป้งร่ำถามด้วยความหวาดหวั่น เมื่อครู่เธอกำลังอาบน้ำอยู่ พอได้ยินเสียงเคาะประตูจึงได้ออกมา จะไปหาผ้าขนหนูเล็กก็มีเสียงเคาะเร่งรอบสองพร้อมกับเสียงตะโกนเรียก เธอจึงได้อยู่ในสภาพนี้เพราะเกรงว่าคนมาเรียกจะมีเรื่องคอขาดบาดตายอะไร

"เอาเครื่องดื่มแก้แฮงค์มาให้ เผื่อตอนเช้าปวดหัว" วายุตอบเสียงทุ้มเลื่อนลอยขณะที่ใจแกร่งนั้นเต้นระทึกโครมครามไม่หยุด สายตาคมพยายามมองแค่ที่ใบหน้าขาวใสไร้เครื่องสำอาง แต่ใจเจ้ากรรมก็เรียกร้องให้ต้องเสตาลงมองเนินเต้าอวบที่พ้นขอบผ้าขนหนูออกมาหมิ่นเหม่

แม้ว่าเธอจะแง้มประตูให้เห็นแค่หน้าและครึ่งตัว แต่สายตาดุจสิงห์ของเขาก็สามารถเก็บรายละเอียดได้ทั้งหมดว่าผิวเนินอกและไหล่ขาวเนียนนุ่ม คงจะลูบลื่นมือไม่น้อยทีเดียว

"ไหนล่ะคะ?" แป้งร่ำถามหาสิ่งที่คนตัวโตบอกว่าจะเอามาให้ เขาเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่ยอมส่งสิ่งนั้นให้เสียทีจนเธอต้องเอ่ยปากทวง

"อยู่นี่" วายุตอบเสียงเบาพลางยกมือส่งขวดเครื่องดื่มให้สาวสวยน่าฟัด สายตายังคงมองไปที่ความขาวเนียนไม่ละสายตา

"ขอบคุณค่ะ" แป้งร่ำพูดขอบคุณเร็วแล้วรับขวดเครื่องดื่มมา ก่อนจะรีบปิดประตูใส่หน้าคนหวังดีที่เพิ่งประสงค์ร้ายไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

ปึ้ง!

"อืม.." วายุครางเสียงรับคำขอบคุณของสาวสวยต่อหน้าประตู สายตายังจับจ้องตรงตำแหน่งของเนินเต้าสวยไม่หยุดแม้ว่ามันจะมีเนื้อไม้ประตูแทนที่เนื้อขาวไปแล้ว รู้สึกได้ถึงลำเนื้อที่ได้อ่อนตัวไปแล้วแต่ตอนนี้กลับมาพองคับกางเกงอีกแล้ว

.......................

ตายแล้วพ่อมึง เห็นนมขาว ๆ แบบนี้จะมีสติสตังทำงานอีกไหมเนี่ย 55555