เด็กแสบของคนเถื่อน NC20+

6. อดใจไม่ไหว

"ปวดฉี่ อยากเข้าห้องน้ำ" พูดจบวายุก็เดินผ่านเจ้าของห้องเข้าไปด้านในเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ ไม่รอฟังคำอนุญาตจากเจ้าของห้องคนสวยเลยแม้แต่น้อย

"แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ไปเข้าที่ห้องวาล่ะ!" แป้งร่ำตะโกนตามหลังคนตัวสูงที่กำลังจะเดินผลุบเข้าไปในห้องน้ำของเธออย่างถือวิสาสะ ถ้าเขาปวดห้องน้ำก็น่าจะเข้าที่ห้องของน้องสาวจะสนิทใจกว่าไหม ถึงเขากับเธอจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่วันเวลาที่ผ่านไปต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเรียนก็เกิดความเหินห่าง เลยทำให้เกิดช่องว่างของความสัมพันธ์ไปแล้ว ตอนนี้เธอจึงไม่ได้สนิทใจเหมือนแต่ก่อนแล้ว

"เพราะพี่ต้องเดินมาส่งเราไง" วายุหันไปตอบเด็กขี้บ่นที่หวงแม้กระทั่งห้องน้ำก่อนจะเดินตีหน้ายุ่งเข้าห้องน้ำไป อุตส่าห์เดินมาส่งที่ห้องตั้งสองครั้งสองคราเลยนะ จะไม่สำนึกบุญคุณกันบ้างเลยหรือไง ครั้งก่อนน้ำสักอึกก็ไม่ได้ดื่ม

"อะไรของเขา พูดเหมือนเราผิดเลย ไม่ได้อยากให้มาส่งสักหน่อย" แป้งร่ำบ่นพร้อมกับตวัดค้อนให้ประตูห้องที่มีคนเผด็จอยู่ในนั้น ปลดสายกระเป๋าออกจากบ่าแล้วนำไปวางยังชั้นวางของหน้าห้องนอน แล้วยืนรอให้ชายตัวโตเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วออกไปก่อน เธอจึงจะทำธุระส่วนตัวของตัวเองบ้าง ทั้งที่เวียนหัวจะตายอยู่แล้วแต่ยังต้องมารอปิดประตู น่าหงุดหงิดจริง ๆ

แกรก..

ไม่กี่นาทีคนขอเข้าห้องน้ำก็ออกมา คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อออกมาเจอเจ้าของห้องยืนกอดอกดึงหน้าบึ้งตึงอยู่กลางห้อง เด็กคนนี้ช่างไม่มีมารยาทเลยที่บังอาจมาชักสีหน้าใส่คนที่อายุมากกว่าเป็นสิบปีอย่างเขา

"ขอน้ำกินหน่อย คอแห้ง" พูดจบวายุก็เดินไปยังตู้เย็นขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ในส่วนของห้องครัว เปิดประตูตู้เย็นออกแล้วหยิบขวดน้ำออกมาเปิดฝาแล้วยกดื่มต่อหน้าเจ้าของห้องคนสวย

"ได้กินแล้วจะกลับได้หรือยัง หนูจะได้พักผ่อน เวียนหัวจะตายอยู่แล้ว" แป้งร่ำพูดแล้วเดินไปรอที่หน้าประตูเพื่อส่งแขกและเหมือนกับไล่กลาย ๆ

"ใครใช้ให้ดื่มเยอะขนาดนั้น ดื่มครั้งแรกก็ล่อไปห้าขวด ดื้อ" วายุบ่นให้น้องต่างสายเลือดในตอนที่เดินผ่านหน้าเธอไปยังประตูทางออก ใจจริงอยากจะอยู่ต่อล้อต่อเถียงกับเด็กให้นานกว่านี้ แต่ก็ไม่มีข้ออ้างอะไรจะอยู่แล้วจึงจำเป็นต้องกลับ

"พี่ยุมีสิทธิ์อะไรมาว่าหนูเนี่ย หนูไม่ใช่วานะ หนูไม่ได้เป็นน้องพี่นะ!" เส้นโมโหของแป้งร่ำถึงกับพุ่งสูงปรี๊ดเมื่อได้ยินคำต่อว่าของพี่ชายเพื่อน

" ถึงไม่ใช่พี่ชายแต่พี่ก็ต้องดูแลเราแทนพ่อแม่ เพราะพวกท่านคงไม่รู้ว่าลูกสาวทำตัวเกเร" วายุหันกลับไปตำหนิสาวสวย เธอคิดว่าห่างอกพ่อแม่จะทำตัวอย่างไรก็ได้สินะ ฝันไปเถอะ เป็นเขาเองนี่แหละที่จะเป็นหูเป็นตาให้พ่อแม่เธอเอง

"พี่ยุ!"

"อย่าเสียงดัง รบกวนคนอื่น" วายุดุให้เด็กดื้อที่พอเถียงอะไรไม่ได้ก็ตะโกนเสียลั่นห้อง เดี๋ยวก็โดนห้องข้าง ๆ มาเคาะประตูเตือนหรอก

"พี่ยุออกไปเลย กลับไปเลย!" จะไม่ยอมโดนต่อว่าต่อ แป้งร่ำจึงได้ออกปากไล่พร้อมกับยกมือดันแผงหลังแน่นเนื้อเพื่อให้คนตัวโตเดินออกไปจากห้อง แต่เธอดันเขาไปได้แค่สองก้าวเท่านั้นต้องชะงักเมื่อเขาหันกลับมาด้วยแววตารุ่งโรจน์ขุ่นเคือง

"นี่บังอาจไล่พี่เหรอ จะมากไปแล้วนะแป้ง พี่อุตส่าห์พาไปเลี้ยงข้าว เห็นเมาก็อุตส่าห์มาส่งถึงห้อง ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ" วายุเอ่ยตำหนิไปเพราะหงุดหงิดที่สาวสวยไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ หรือไม่ก็พูดจาหวาน ๆ ให้ชื่นใจหน่อยก็ยังดี นี่อะไรเอาแต่จะไล่ให้กลับท่าเดียว ไม่รู้หรือไงว่าเขาอุตส่าห์เร่งทำงานแล้วมารับไปเลี้ยงข้าวเย็น กลับไปนี่ก็ต้องกลับไปเคลียร์งานต่อซึ่งไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมงกี่ยาม

"ถ้าจะทวงบุญคุณแบบนี้งั้นต่อไปก็ไม่ต้องให้วาชวนหนูแล้วนะ หนูหากินเองได้" แป้งร่ำพูดในตอนที่รวบรวมกำลังที่มีออกแรงผลักเต็มแรงจนร่างกำยำเซไปชนประตูดังตึ้ง

"ปากดีนักใช่ไหม" แม้จะเจ็บที่ไหล่หนึบ ๆ ที่ไปกระแทกประตูแต่วายุก็ไม่สนใจ เขาคำรามเสียงต่ำแล้วก้าววืดไปข้างหน้า สองมือจับต้นสองแขนนุ่มแล้วกระชากคนอวดดีเข้าหาตัวจนอกนุ่มเข้ามากระแทกกับแผงอกอย่างแรง ไม่รอให้เธอโวยวายที่โดนเขาจู่โจม รีบฉกหน้าวูบลงไปประกบกับริมฝีปากช่างเถียงนั้นอย่างไม่ได้นุ่มนวลเท่าไรนักเพราะความโมโห อุตส่าห์ข่มใจที่จะไม่ทำอะไรแต่เพราะความปากดีทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะลงโทษด้วยด้วยปากเขาเอง

"อื้อ!" แป้งร่ำเบิกตาโพลงตื่นตระหนก ปากเม้มแน่นร้องอู้อี้ต่อต้านการลวนลามของพี่ชายเพื่อน สองมือน้อยยกดันต้นแขนกำยำเพื่อให้หลุดพ้นจากความกักขฬะของเขา พยายามเม้มปากไว้ไม่ยอมให้ปลายลิ้นชื้นล่วงล้ำเข้ามาในโพรงปาก ใจดวงน้อยเต้นเร่าอย่างบ้าคลั่งตื่นกลัว ไม่คิดว่าพี่ชายที่เธอเคยอ้อนตอนเด็กจะมาทำรุ่มร่ามอย่างนี้ นี่เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย

"ไง จะปากดีอีกไหม?" วายุถอนริมฝีปากออกแล้วถามเสียงกดต่ำเพราะความปวดหนึบกลางหว่างขาที่มันได้ขยายพองเต็มที่หลังจากที่สัมผัสความจากปากอิ่ม มองเห็นหน้าตื่น ๆ ของเด็กดื้อที่โดนทำโทษก็รู้สึกสะใจไม่น้อย แต่ก็แอบเสียดายที่ไม่สามารถสอดลิ้นไปชิ้มความหวานในโพรงปากอวดดีนั้นได้ อยากรู้เหลือเกินว่าปากของเธอจะหวานเพียงใด

"ไอ้พี่ยุ!" แป้งร่ำตะโกนลั่นเมื่อตั้งสติได้แล้ว ใบหน้าสวยแดงก่ำไปด้วยความโกรธและความอับอาย เพราะความโมโหเลยทำให้เธอเอ่ยเรียกคนที่อายุมากกว่าด้วยคำหยาบคายหวังจะเอาคืน แต่เธอก็คิดว่าเธอคิดผิดเมื่อเห็นแววตาคมฉายแววดุดันเพราะความโมโห

"ยังไม่เข็ดใช่ไหม" คำรามจบวายุก็ใช้ปากปิดปากนุ่มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาหมายมั่นว่าจะต้องลิ้มรสความหวานของปากนุ่มนั้นให้ได้ ดังนั้นแล้วจึงได้ปล่อยมือจากแขนนุ่มข้างหนึ่งแล้วตวัดโอบเอวคอด ออกแรงกอดแรง ๆ จนหน้าท้องแบนมาแนบชิดที่จุดแข็งกลางกาย ความนุ่มหยุ่นของสองเต้าอวบที่แนบชิดสนิทแน่นกับแผงอกจนเนื้อนิ่มปลิ้นออกไปด้านข้าง ยิ่งทำให้จุดกลางหว่างขาปวดร้าวไปหมด

"อ๊ะ!" แป้งร่ำเผยอปากร้องอุทานตกใจที่โดนแขนแข็งแรงกอดรัดจนเจ็บร้าวลึกไปกระดูก นั่นเลยทำให้โพรงปากของเธอถูกลิ้นสากร้อนชื้นรุกล้ำ สติของเธอดับมืดไปชั่วขณะหลังจากที่เรียวลิ้นสัมผัสกับลิ้นเพศชายเป็นครั้งแรก

..........................

ตีกันดุแบบนี้ลูกดกชัวร์คู่นี้ 555555