เด็กแสบของคนเถื่อน NC20+

10. รุกเร็ว

หลายวันต่อมา

ก๊อก ๆ

แกรก..

"อ้าวพี่ยุ มาทำไมเหรอ?" เจ้าของห้องคนสวยที่โดนเคาะเรียกเอ่ยถาม เมื่อเธอเปิดประตูห้องแล้วเจอหน้าหล่อของพี่ชาย ที่ถามก็เพราะเกิดความสงสัย จะว่าพี่ชายมารับกลับบ้านแต่วันนี้ก็ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ที่เธอจะต้องกลับไปนอนบ้าน แล้วเวลานี้ก็เป็นเวลาเกือบ ๆ สี่ทุ่มแล้ว ดึกเกินไปที่จะชวนออกไปรับประทานอาหารเย็น แล้วพี่ชายของเธอจะมาหาทำไม

"พี่ชายมาหาน้องไม่ได้เหรอ พี่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้" วายุตอบก่อนจะยกถุงหูหิ้วสีขุ่นที่มีอาหารประเภทเส้นแยกน้ำแยกเส้นอยู่ในนั้น

"หนูกินข้าวแล้ว" วาวีตอบ ทั้ง ๆ ที่รับประทานอาหารเย็นไปแล้ว แต่พอมองเห็นเส้นสีขาวลวกจนนิ่ม มีเครื่องปรุงอยู่ด้านบน มีไอน้ำเกาะอยู่ที่ช่องว่างของถุง ก็อดน้ำลายสอไม่ได้

"แต่ดูเหมือนแกจะหิวอีกแล้วนะ เอาไปกิน" วายุกระตุกยิ้มให้กับอากัปกิริยาของน้องสาว ปากมันปฏิเสธแต่มองก๋วยเตี๋ยวตาเป็นมันเชียว

"อืม แล้วอันนั้นล่ะ" วาวีรับถุงก๋วยเตี๋ยวมาจากมือพี่ชาย อดทักถุงก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ในอีกมือของพี่ไม่ได้ ไม่ได้ตะกละที่จะเอาอีกแต่เธอแค่สงสัย พี่ชายจะซื้อมาทำไมเยอะแยะ แถมในนั้นมีตั้งสองชุดแน่ะ

"ก็ซื้อมากินเองน่ะสิ เข้าไปได้แล้ว" วายุตอบพลางรีบดันไหล่ให้น้องสาวขี้สงสัยให้กลับเข้าห้องไป ไม่อยากให้มันเซ้าซี้ต่อเดี๋ยวเขาจะหลุดพิรุธ

"ล็อกห้องด้วย" ดันน้องเข้าไปได้วายุก็ตะโกนบอกที่หน้าห้อง พอได้ยินเสียงโลหะเลื่อนเข้าช่องล็อกก็ถึงกับพ่นลมหายใจโล่งใจ ที่น้องสาวไม่ได้สงสัยกับพฤติกรรมของเขา น่าจะเพราะตัวเขาใหญ่ รับประทานก๋วยเตี๋ยวสองชุดก็ปกติดี เลยทำให้วาวีไม่ได้สงสัยอะไรนั่นแหละ

วายุเดินผละจากประตูห้องของวาวี เดินข้ามไปยังอีกฝั่งลิฟต์ไปยังห้องที่เขาตั้งใจมาตั้งแต่แรก

ก๊อก ๆ

"แป้ง พี่เอง เปิดประตูหน่อย" วายุยกมือเคาะประตูพลางส่งเสียงให้คนในห้องรับรู้ว่าใครเป็นคนมาเรียก เธอจะได้รีบมาเปิดประตูเพราะรู้ว่าเป็นคนกันเอง

แกรก..

"พี่ยุ"

เป็นอย่างที่คาดเมื่อประตูห้องถูกเปิดในไม่กี่วินาทีต่อมา ประตูห้องถูกแย้มออกแค่เพียงให้ใบหน้าเจ้าของห้องโผล่ออกมา เธอใช้ตัวดันหลังประตูไว้ราวกับว่าเธอกำลังระแวดระวังตัว กลัวว่าคนด้านนอกจะดันเข้าไป รู้จักกันมาตั้งนมนานเธอจะกลัวเขาทำไม น่าหงุดหงิดชะมัดที่หญิงสาวทำราวกับว่าเขาเป็นคนอื่นคนไกลไปได้

"พี่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้" เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องไม่ยอมเปิดประตูกว้าง วายุเลยต้องบอกว่าธุระที่เขามาคืออะไร พูดบอกพร้อมกับยกถุงใส่ก๋วยเตี๋ยวขึ้นให้ดู

"หนูกินข้าวเย็นแล้ว"

"กินแล้วก็เอาไว้กินตอนเช้าก็ได้ อุตส่าห์ซื้อมาให้" วายุคะยั้นคะยอเมื่อเห็นว่าน้องต่างสายเลือดไม่ยอมรับน้ำใจของเขา อุตส่าห์คิดหาวิธีทำคะแนนตั้งหลายวัน เขาไม่ยอมแพ้แค่เธอไม่รับของฝากหรอกน่า

"ก็ได้ค่ะ"

ได้ผลเมื่อแป้งร่ำขยับตัวออกห่างจากประตู เพื่อที่จะเปิดให้กว้างขึ้นแล้วยื่นมือมารับก๋วยเตี๋ยวจากเขา วายุลอบอมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะลดถุงก๋วยเตี๋ยวลงหนีมือน้อยไม่ให้เธอจับถุงได้

"ยังไม่ได้กินข้าวเย็น ขอเข้าไปกินก๋วยเตี๋ยวในห้องหน่อย" วายุพูดเร็วพลางแทรกตัวเบียดช่องประตูและเจ้าของห้องเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วโดยไม่รอฟังอนุญาตจากเจ้าของห้อง รู้ดีว่าหากรอเธอคงไม่เปิดประตูรับเขาแน่ ๆ

"อ๊ะ พี่ยุ" แป้งร่ำอุทานในตอนที่ตัวเธอเซนิด ๆ เมื่อโดนร่างกำยำดัน จำเป็นต้องถอยออกห่างจากประตูอัตโนมัติ ส่งผลให้คนบุกรุกเข้ามาได้สะดวกและเป็นคนหันไปปิดประตูและล็อกเรียบร้อย

"หิว ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่กลางวัน หยิบชามให้หน่อยแล้วก็มากินเป็นเพื่อนหน่อยสิ" ออกคำสั่งจบร่างกำยำก็ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ วางถุงก๋วยเตี๋ยวบนโต๊ะแล้วรีบหยิบก๋วยเตี๋ยวออกมาให้เห็นว่าเขานั้นหิวจริง ๆ

แป้งร่ำที่ทำอะไรกับคนบุกรุกไม่ได้จึงได้เดินไปหยิบช้อนส้อมและชามมาสองชุดเพื่อที่จะรับประทานเป็นเพื่อน รีบ ๆ กินเขาจะได้รีบกลับไป ถ้าขืนยังต่อล้อต่อเถียงเขาก็จะอยู่ในนี้นานขึ้น เพราะเธอมีประสบการณ์มาแล้วว่าถ้าคนคนนี้ถ้ายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ เธอไล่อย่างไรเขาก็ไม่กลับ

"พี่แกะให้" วายุบอกพร้อมกับแกะหนังยางแล้วเทเส้นใส่ชามตรงหน้าสาวสวย ตามด้วยน้ำซุปกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ เขาเพิ่งซื้อมาจากร้านข้างล่าง เลยทำให้อาหารยังร้อนกรุ่นอยู่

จัดแจงให้เจ้าของห้องเสร็จ วายุก็เทให้ตัวเองบ้าง พอใจไม่น้อยที่เธอมานั่งร่วมโต๊ะ เป็นครั้งแรกที่เขาและเธอรับประทานอาหารกันสองคน ปกติแล้วจะมีวาวีอยู่ด้วยตลอด เพราะเขาต้องใช้วาวีเป็นข้ออ้างในการเลี้ยงข้าวแป้งร่ำนั่นเอง

"นี่ตรงมาจากรีสอร์ตเลยนะ ข้าวกลางวันก็ไม่ได้กิน เสร็จงานแล้วก็มาหาเลย ตั้งใจมากินข้าวด้วย แต่ข้างล่างมีแต่ก๋วยเตี๋ยวเลยซื้อก๋วยเตี๋ยวมา" วายุพูดขึ้นขณะที่เทเครื่องปรุงใส่ชามก๋วยเตี๋ยว จับช้อนคนแล้วตักน้ำขึ้นมาชิมรส

คนพูดพูดโดยไม่ได้เงยมองหน้าคนตรงข้ามเลยว่าตอนนี้คนฟังมีสีหน้าอย่างไร

แป้งร่ำมองใบหน้าหล่อเข้มนิ่ง ในหัวเร่งประมวลผลว่าที่พี่ชายเพื่อนพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร รีสอร์ตที่เขาว่านั้นอยู่ห่างจากกรุงเทพเกือบสองร้อยกิโลเมตรเลยนะ เขาจะบอกว่าเขาตั้งใจมาหาเธอและรับประทานข้าวด้วยอย่างนั้นเหรอ พอคิดถึงตรงนี้ก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นแรงกับคำพูดของเขาไม่ได้

"แล้วทำไมไม่กินล่ะ" แป้งร่ำพยายามเปล่งเสียงให้เป็นปกติ แต่มันก็ยากเหลือเกินเพราะใจของเธอเต้นผิดจังหวะไปหมด เป็นครั้งแรกที่พี่ชายของเพื่อนแสดงเชิงชู้สาวใส่เธอ ไม่นับเรื่องที่เขาจูบ เพราะครั้งนั้นเขาอาจจะอยากทำให้เธอเงียบก็ได้

"กินก่อนก็ไม่มีเรื่องให้มาหาน่ะสิ" วายุเอ่ยเสียงเข้มจริงจัง ช้อนตาคมมองสาวสวยตรงหน้า พอใจไม่น้อยที่ได้เห็นแก้มเนียนออกสีแดงเรื่อ อาการไม่ยอมสบตาของเธอทำให้รู้ว่าเขาทำเธอเสียอาการไม่น้อย

"หิวก็รีบกินสิ" แป้งร่ำพูดเร็วแล้วก้มหน้าก้มตาช้อนเส้นก๋วยเตี๋ยวมาใส่ช้อนแล้วนำเข้าปากเพื่อเลี่ยงการสบตากับคนตัวโต เธอรีบรับประทานเร็วกว่าคนที่บอกว่าหิวเสียอีก โดนอาร์ตหยอดคำหวานใส่มาตลอดสองปี เธอยังไม่ตื่นเต้นเท่าพี่ชายเพื่อนที่พูดห้วน ๆ ใส่ครั้งเดียว

วายุยังไม่ยอมก้มหน้าลงไปรับประทานก๋วยเตี๋ยว เอาแต่จ้องมองปลายจมูกเล็กและริมฝีปากอิ่มที่กำลังก้มอ้ารับเส้นสีขาวจากช้อน ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้วะ

"เดี๋ยวขอเบอร์ด้วยนะ ไลน์ เฟซ เอามาให้หมด" วายุพูดต่อ หากมั่นใจว่าเขาจะจีบเด็กคนนี้ก็ต้องรีบรุกเร็ว ไม่เช่นนั้นอาจจะชวดเอาง่าย ๆ

"แค่ก ๆ อะ..เอาไปทำไม?" แป้งร่ำสำลักอย่างเลี่ยงไม่ได้ รีบหันไปคว้าน้ำมาดื่มเพื่อบรรเทาอาการแสบคอ ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นบัญชีโซเซียลของพี่ชายเพื่อนเลยสักครั้ง ทำให้เธอเข้าใจว่าเขาคงไม่ได้เล่น แล้วจะเอาบัญชีโซเชียลของเธอไปทำไม

"ก็เอาไว้ดูรูป อยากเห็นว่าเราทำอะไรบ้าง เวลาอยากคุยจะได้แชตมาหา"

.....................

จีบสาวแบบฉบับคนเถื่อน บทจะรุกลุงก็รุกเกิ๊น น้องตั้งตัวไม่ทันแล้ว 55555