เด็กแสบของคนเถื่อน NC20+

9. คู่แข่ง

สามชั่วโมงต่อมา

ทั้งที่วาวีขอต่อเวลาไปสองชั่วโมง แต่พอเอาเข้าจริงวายุก็ปล่อยให้น้องสาวและน้องสาวต่างสายเลือดได้สนุกกับเพื่อน ๆ ไปอีกตั้งสามชั่วโมงจึงได้ชวนพวกเธอกลับ และครั้งนี้เขาก็ได้รับความร่วมมือจากสองสาวเป็นอย่างดี

เมื่อแป้งร่ำและวาวีขอตัวกับเพื่อนร่วมสังสรรค์ว่าพวกเธอจะกลับ เพื่อน ๆ ของพวกเธอก็มีความประสงค์จะกลับด้วย แสดงให้เห็นว่าเด็กกลุ่มนี้ไม่ได้เด็กรักสนุกแบบสุดโต่งที่จะอยู่ท่องราตรีจนถึงร้านปิด เด็กกลุ่มนี้ยังรู้จักหักห้ามใจกับแสงสีเหล้าเบียร์ นั่นทำให้วายุพอใจกับกลุ่มเพื่อนของน้องสาวประมาณหนึ่ง

วายุเดินนำหน้ากลุ่มนักศึกษาเพื่อออกไปยังลานจอดรถ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คอยเงี่ยหูฟังบทสนทนาจากคนข้างหลัง ที่ไอ้หนุ่มหน้ามนชวนน้องสาวต่างสายเลือดของเขาคุยตลอด

"แป้งกลับรถเรานะ เดี๋ยวเราไปส่ง" หนุ่มหน้ามนนามว่าอาร์ตพูดขึ้นในตอนที่เดินเข้าเขตลานจอดรถ ส่งยิ้มหล่อไปให้สาวที่เขารู้สึกดีด้วยตลอดสองปี เพื่อหวังว่าแป้งร่ำจะเห็นความจริงใจ

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรากลับกับวา อาร์ตไปเถอะ" แป้งร่ำตอบกลับ อยู่ตึกเดียวกับวาวี อย่างไรเสียเธอก็ต้องได้ติดรถวายุกลับไปด้วย ไม่รู้จะให้อาร์ตมาเสียเวลาขับรถวกไปวนมาทำไม

"ตอนอยู่ข้างในเราไม่เห็นแป้งกินอะไร เราพาไปกินข้าวต้มรอบดึกไหม ร้านตรงข้ามมออร่อยมาก" อาร์ตยังคงเซ้าซี้ เห็นแป้งร่ำดื่มแต่เครื่องดื่มก็กลัวว่าคืนนี้เธอจะหิว เลยจะพาไปหาอะไรรับประทานให้หนักท้องเสียหน่อย

"กินตอนนี้เดี๋ยวก็อ้วน" วายุที่ทนฟังมานานถึงกับทนไม่ไหว เลยพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่รักษามารยาท และเขาก็ไม่คิดมารยาทกับไอ้หนุ่มคนนี้แม้แต่นิด มีอย่างที่ไหนจะชวนผู้หญิงไปไหนมาไหนดึก ๆ ดื่น ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันมีเจตนาไม่ดี

"ไม่อ้วนหรอกครับ แป้งหุ่นดีจะตาย" อาร์ตพูดพร้อมกับส่งยิ้มเป็นมิตรให้กับพี่ชายของเพื่อน เพราะหุ่นที่ดึงดูงเพศตรงข้ามและหน้าตาสะสวยของแป้งร่ำ เขาจึงตามมาตลอดสองปีนี่อย่างไร

"ฉันบอกว่าอ้วนก็อ้วนสิ! วาพาเพื่อนแกมาขึ้นรถ พี่อุตส่าห์ยืดเวลาให้แล้วนะ อย่าไปเถลไถลที่ไหนอีก" วายุพูดตะคอกพลางชักสีหน้าเมื่อโดนไอ้หนุ่มรุ่นน้องย้อน หันไปออกคำสั่งกับวาวี แต่คำหลังเขาตั้งใจพูดกระทบเด็กเกเรอีกคน ที่มัวแต่ยืนให้ผู้ชายป้ออยู่นั่น มันช่างขัดหูขัดตาเสียจริง ไม่สนใจเด็กนักศึกษาอีกสามคนยืนอยู่ด้านหลังที่มองมาราวกับว่าเขาเป็นตาแก่ขี้บ่น มองก็มองไปสิ ก็คนมันโมโหนี่หว่า

"ไว้วันหลังแล้วกันนะอาร์ต" แป้งร่ำกลัวว่าอาร์ตจะเสียหน้าที่โดนวายุขัดเลยปฏิเสธอย่างรักษามารยาท ก็อาร์ตไม่ได้ผิดอะไรถึงจะต้องมาโดนผู้ใหญ่อันธพาลโมโหใส่

แต่การกระทำของแป้งร่ำกลับทำให้วายุหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม กลัวว่าขืนยังอยู่ตรงนี้เดี๋ยวได้เปิดศึกกับชายรุ่นน้อง จึงได้เดินล่วงหน้าไปที่รถยนต์ก่อน เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งแล้วปิดประตูดังปึ้งระบายความหงุดหงิดที่ไม่สามารถจัดการออกไปจากหัวใจเป็นคำพูดได้

"ช่วงนี้พี่ยุดูหงุดหงิดชอบกล อาร์ตอย่าไปสนเลยนะ" วาวีขอโทษเพื่อนทางอ้อม พี่ชายเพิ่งจะเจออาร์ตเป็นครั้งแรกแต่ก็เสียมารยาทใส่จนเธออายเพื่อน นี่ถ้าเป็นผู้หญิงเธอก็จะคิดว่าพี่เธออยู่ในช่วงประจำเดือนมานะเนี่ย

"ไม่เป็นไรหรอก" อาร์ตยิ้มอบอุ่นให้วาวีแล้วยิ้มเผื่อให้แป้งร่ำด้วย พี่ชายของวาวีอาจจะไม่ชอบใจที่เห็นน้องสาวมาเที่ยวกลางคืนก็เป็นได้ เขาจะไม่สนใจให้รำคาญหัวใจ สนใจแค่หน้าสวย ๆ ของแป้งร่ำดีกว่า

"วากับแป้งไม่ไป แต่เราอยากไป หิวว่ะอาร์ต ฉันเลี้ยงเหล้าแล้วแกเลี้ยงข้าวต้มหน่อยสิ" แตงโม เพื่อนหญิงหนึ่งในสามที่ยืนฟังอยู่นานพูดขึ้น วันนี้วันเกิดเธอ เธอเลยพาเพื่อนที่ไม่เคยมาสถานบันเทิงมาเที่ยว อีกใจก็อยากมาเที่ยวกับแฟนของเธอที่กำลังยืนกอดคออยู่ด้วยแหละ

"ก็เห็นกินแต่เหล้า" อาร์ตว่าให้แตงโม

"โถ่ มาผับใครเขากินข้าววะ" บอลทนไม่ได้ที่แฟนสาวโดนต่อว่าจึงได้ออกรับแทน

"เออ ๆ ไป ๆ " อาร์ตพยักหน้าตกลง เพราะขี้เกียจเถียงกับคู่รัก

"งั้นพวกเราแยกกันตรงนี้ ขอบใจแตงโมมากที่พามาเที่ยว มาครั้งแรกตื่นเต้นมาก" แป้งร่ำจึงได้พูดร่ำลา การที่แตงโมชวนมาเที่ยวกลางคืนเป็นการเปิดประสบการณ์ให้เธอได้ดีทีเดียว

"วันหลังมากันอีกนะ" แตงโมยิ้มหวานให้กับเพื่อนทั้งสองที่กำลังจะแยกตัวไปก่อน

"โอเค" แป้งร่ำยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์ตกลงแล้วยิ้มทะเล้น นั่นสร้างเสียงหัวเราะให้กับกลุ่มเพื่อนจนดังไปทั่วบริเวณนี้

เมื่อร่ำลากันเสร็จ ชายหญิงทั้งห้าคนก็ถึงเวลาได้แยกกันเสียที ทั้งหมดไม่รู้หรอกว่าคนที่รออยู่ในรถที่มีแอร์เย็น ใจร้อนรุ่มขนาดไหนที่เห็นไอ้หนุ่มหน้ามนส่งสายตาอบอุ่นให้แป้งร่ำในระหว่างที่สนทนากัน

"นายนั่นเป็นใคร แฟนเหรอ?" วายุพูดขึ้นเมื่อขับรถออกจากหน้าสถานบันเทิงได้ประมาณห้านาที ไม่ได้เอ่ยชื่อว่าเขาถามใคร แต่สาวสวยทั้งสองก็น่าจะรู้ว่าเขาคุยกับใคร เพราะมีแค่คนเดียวที่ตัวติดกับไอ้หน้ามนคนนั้นตลอดสามชั่วโมง

"แฟ.." แป้งร่ำรู้ดีว่าวายุกำลังถามเธอจึงจะตอบด้วยอารมณ์อยากประชด คนเผด็จการจะได้ไม่มายุ่งกับเธออีก แต่เธอก็พูดไม่จบประโยคเสียงวาวีก็ดังแทรกขึ้นมา

"อาร์ตน่ะเหรอ เปล่าหรอกพี่ อาร์ตตามจีบแป้งตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว แต่แป้งก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับอาร์ต" วาวีพูดไปตามความจริงที่เธอรู้

"เหรอ.." วายุส่งเสียงพอใจในลำคอ ลอบอมยิ้มขณะที่ตามองไปยังถนนเบื้องหน้า ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมา มลายหายไปฉับพลันราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน โล่งใจและสบายใจจนบอกไม่ถูก

"แต่อาร์ตน่ารักดีนะ ให้เกียรติดี" ดีกว่าคนเถื่อนแถวนี้ คำหลังแป้งหลังให้มันดังแค่ในใจ ถ้าพูดออกมามีหวังวาวีได้ซักไซร้ยกใหญ่ว่าเธอและพี่ชายเพื่อนมีเรื่องอะไรผิดใจกัน

"ทีแบบนี้ทำเป็นพูดดี ถ้าอาร์ตมันน่ารักทำไมแกไม่คบกับมันไปเลยล่ะ" วาวีเอี้ยวตัวไปต่อว่าเพื่อน ทำเป็นชมแต่เอาเข้าจริงเธอก็รู้ว่าเพื่อนไม่ได้ชอบอาร์ตแบบแฟน แป้งร่ำมองอาร์ตแบบเพื่อนสนิทเท่านั้น ถึงอาร์ตก็รู้ข้อนี้ดีแค่ไหนก็ไม่ยอมตัดใจจากแป้งร่ำเสียที แต่ถ้าอาร์ตยังคงตามจีบอยู่แบบนี้ มีความหวังว่าแป้งร่ำจะใจอ่อน น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจคนที่เป็นแค่ก้อนเนื้อนุ่ม ๆ

"ยังเรียนกันอยู่ อย่าเพิ่งคิดเรื่องมีแฟน" วายุเตือนสองสาวเสียงเข้ม เพิ่งจะโล่งใจที่ไอ้หนุ่มคนนั้นไม่ใช่แฟนแป้งร่ำ แต่ก็ต้องเริ่มจะคิดหนักที่แป้งร่ำเอ่ยปากชมมัน เธออาจจะเริ่มมีใจกับเจ้าคนนั้นแล้ว มัวแต่ใจเย็นไม่รุกต่อจากจูบคืนนั้นเพราะมั่นใจว่าไม่มีคู่แข่ง แต่เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้เขาคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว

........................

ปากบอกไม่ให้น้องคิดมีแฟน แต่ตัวเองคิดจะเคลมน้องพุ่น