"เห็นเดินเขยก ๆ เจ็บมากเลยเหรอ?" วายุเอ่ยถามพลางจับต้นแขนนุ่มช่วยรั้งตัวเด็กดื้อของเขาตอนที่เธอหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟา แต่ไม่ต้องถึงสาเหตุที่ทำให้เธอบาดเจ็บเขาก็รู้ได้ว่าที่เธอเป็นนี้ก็เพราะต้องรองรับความหื่นของเขา
"ก็เจ็บน่ะสิ" แป้งร่ำตอบพลางตวัดสายตาขึ้นค้อนให้คนต้นเหตุ นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็นึกโมโห คนบ้ากาม ทำไมถึงต้องทำเยอะขนาดนั้น
"พี่ขอโทษ ครั้งหน้าจะทำเบา ๆ ก็แล้วกัน" วายุเอ่ยเสียงทุ้มอารมณ์ดีก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เด็กตัวนุ่ม ก็พูดไปแบบนั้นแหละ ถึงเวลาจริง ๆ จะห้ามใจตัวเองไม่กระแทกแรงได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
"หมายความว่ายังไง?" แป้งร่ำถามเสียงแข็ง ตวัดสายตาเคืองให้คนข้าง ๆ
"เอ้า เป็นผัวเมียกันเมียกันแล้วก็ต้องอึ้บกันเรื่อย ๆ สิ ใครจะบ้าอึ้บแค่ครั้งเดียว ลงแดงตายพอดี" วายุตอบน้ำเสียงทีเล่นทีจริง แต่ใจนั้นจริงจังสุด ๆ ว่าจะต้องแนบชิดกับเด็กดื้อบ่อย ๆ เขาอดทนมานานแล้ว ไม่มีท
