วายุกลับมายังเพนต์เฮาส์ในสองชั่วโมงถัดมา ในมือทั้งสองข้างของเขามีถุงกระดาษใบโตซึ่งสกรีนร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมหลากหลายร้านหลายถุง
ร่างสูงหิ้วถุงกระดาษพะรุงพะรังก้าวมาหยุดยืนกลางห้องขณะที่สายตาก็กวาดมองหาเด็กดื้อที่เขาทิ้งให้เธออยู่คนเดียว
"หายไปไหนนะ หรือว่ากลับไปแล้ว" วายุพูดกับตัวเองเสียงเครียดเมื่อมองหาแล้วไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ ชั้นล่างนี้เงียบเชียบราวกับไม่มีคนอยู่ ถอนลมหายใจเฮือกใหญ่อย่างคนกังวล กลัวว่าตอนที่เขาออกไปซื้อเสื้อผ้าให้ พอแม่บ้านเอาชุดมาส่งแล้วคนตัวเล็กจะเปลี่ยนแล้วหนีกลับไปก่อน
'แต่เมื่อกี้เหมือนจะเห็นรองเท้าเธอยังอยู่ที่หน้าประตูนี่นา'
วายุนึกขึ้นได้จึงได้หันไปมองยังบริเวณที่ถอดรองเท้าหน้าประตูอีกครั้ง ก็พบว่าเห็นรองเท้าผ้าใบสีขาวยังวางแอบชิดผนัง จมูกโด่งพ่นลมหายใจโล่งอกที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เขากังวล ไม่อยากให้เธอกลับไปเองในสภาพนั้น เธอยังมีไข้แถมเดินไม่ค
