สองวันต่อมา
"เฮ้อ!"
"อะไรพี่ยุ ถอนหายใจเสียงดังเลย" วาวีขมวดคิ้วยุ่งรำคาญเมื่อพี่ชายตัวโตส่งเสียงดัง หนำซ้ำยังทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาที่เธอนั่งอยู่อย่างแรง จนตัวเธอกระเด้งกระดอนขึ้นสวนทางกับน้ำหนักของพี่ชาย
"เปล่า เฮ้อ.." วายุตอบก่อนจะถอนลมหายใจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เบากว่าครั้งแรก มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูช่องแชตเพื่อที่จะดูว่าสาวที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดสองวันตอบแชตเขาหรือยัง เพราะก่อนหน้าที่เขาจะออกไปวิ่ง เขาได้ส่งข้อความไปหาเธอ แต่พอเปิดดูก็ต้องผิดหวังเมื่อเด็กดื้อของเขายังไม่ยอมตอบกลับมา เขาไปวิ่งและกลับมาอาบน้ำรวมกันแล้วใช้เวลาตั้งเกือบสองชั่วโมง แต่เธอก็ยังไม่ได้เปิดอ่าน เธอทำอะไรอยู่นะ จะโทรไปหาก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธออนุญาตให้โทร เด็กดื้อของเขาขอให้เขาโทรไปตอนเวลาหลังสองทุ่ม เพราะตอนนั้นเธอแยกตัวกับพ่อแม่เข้าห้องนอนส่วนตัวแล้ว
ตลอดสองวันมานี้วายุเฝ้าเอาแต่อยากคุยกับเด็กดื้
