Wonderwall (Touch #4)

Chapter 15

“Ilibing mo na sa limot, at huwag nang alalahanin pa ang mga nangyari noong panahon. Masdan mo, Ako ay gagawa ng isang bagong bagay, ito’y nagaganap na hindi mo pa ba nakikita? Gagawa Ako ng isang daanan sa gitna ng disyerto at magkakaroon ng ilog sa lugar na ito.” – Isaias 43:18-19

***

Chapter 15

Iris

It was probably very different from before. Waking up in my room then realized that I wasn’t alone. That some mighty man was already in between my legs. I felt the warmth of his tongue sliding in and out of my entrance. There was a slurping sound in the middle of the morning solitude of my own place. Hindi ko siya mapigilan. Nag-iinit ang mukha ko habang ginagawa niya iyon sa akin. Para ba akong first time na makaranas no’n sa kanya. Hindi ko alam kung dapat na ba akong kabahan sa nararamdaman o okay lang dahil ikakasal na rin naman kami mamaya. Malalim akong bumuntong hininga. Inabot ko ang kamay niyang nakahawak sa hita ko.

Tiningala niya ako. Mga namumungay na mata ang sumalubong sa akin. Hindi ko makita ang labi niya. Dahil kahit nakatingin siya sa akin ay naroon pa rin sa tapat ko ang bibig niya. Tila sumabog ang kumukulong tubig sa mukha ko pagkakita sa kanya. Nilipat ko ang kamay sa buhok ni Achilles. Basang pawis na agad iyon kahit na nakatapat sa amin ang electric fan. He looked savagely handsome.

He buried his face once more in my feminine area. I sleepily closed my eyes and my lips parted. I bit my lower lip to suppress a moan. But I startled when Achilles did something that surprised me. Agad ko siyang tiningnan sa gitna ko. He did look at me grinning. “You’re so sweet, baby,” he murmured against my sensitive area. “Morning, sweet love . . .” he added. Tinanggal na niyang tuluyan ang kumot na tumatakip sa kalahati ng katawan ko. Gumalaw lang siya nang kaunti. He slept very naked. That’s why he was already naked over me. He kneeled and positioned his fat and hard shaft in my entrance. The hotness was above me. Kinulong niya ang labi ko ng kanyang labi at doon ay naipit ang sigaw ko.

Nang maisagad niya ay hindi siya agarang gumalaw sa loob. Hinalikan niya ako nang hinalikan hanggang sa mapagod at mamanhid ang labi ko. Gumalaw siya nang kaunti at pinagdikit ang mga noo namin. “Iris,” he whispered my name over and over. “Iris . . .”

Humawak ako sa leeg niya. Tiningala ko siya. Kahit sa gitna ng pagbabaga niya ay nagawa kong makangiti. “Kapag mas lumaki pa ang tiyan ko sa mga susunod na buwan, mahihirapan na tayo sa ganitong posisyon,” hindi na ako nahiyang sabihin iyon sa kanya.

He didn’t smile. He didn’t chuckle. Bumaba ang mga kamay sa baywang ko. “We’ll think of other position. I’ll just savor this moment that I can still watch your pretty face while I’m inside you,” he then started his thrusting while staring at me.

Achilles was a man that I couldn’t read. He has something that I wasn’t allow to touch or see. Ramdam ko ngayon habang inaangkin niya ako. Binibigay niya sa akin ang pangangailangan ng katawan ko pero ramdam kong hanggang doon lang. Mayroon akong gustong gawin niya o gusto kong makita sa kanya pero hindi ko siya maabot. Para ba siyang taong balot na balot ng plastic o may mataas na pader. Pwede ko siyang hawakan pero hindi pwedeng tibagin.

He allowed me to reach my highest peak and then cuddled me for a few minutes. Magkayakap kaming tahimik. Hinayaan niya akong paglandasin ang kamay ko sa hubad niyang katawan na para bang pinagsasawa niya ako sa katawan niya. Pagkapahinga ay nagpaalam na siyang uuwi sandali at saka ako susunduin para sa kasal namin. Si Mommy ang naghanda ng susuotin ko. Kasama rin namin mamaya si Romulo. Bumalik si Achilles ng pananghalian. Nakasuot ng puting longsleeve at itim na pantalon.

**

Si Achilles din ang nag-ayos at nag-asikaso ng lahat sa kasal. Pinapanood ko siya habang kinakausap ang mga tao sa City Hall at maging ang Mayor namin. May Pari ring kasama. I saw him talked to some guy. Nakangiti ang lalaki at tila busog na busog ang tainga sa mga sinasabi ni Achilles sa kanya. He let him in the room with us. Kakaunti lang kami. At walang kamag-anak ni Achilles ang dumating. Siguro dahil madalian ang kasal na ito kaya ganoon. Hindi na ako nagtanong pa sa kanya. Pero si Mommy hindi napigilan. Sandaling hindi nakaimik si Achilles bago nakasagot sa kanya.

“Nasa America po ngayon ang parents ko, Ma’am. ‘Wag po kayong mag-aalala, nasabi ko na po sa Papa ko ang tungkol kay Iris,” he said to her.

Tipid na ngiti ang binigay ni Romulo sa kanya. Inakbayan niya si Mommy at banayad na hinaplos ang balikat nito. Si Mommy naman ay bumuntong hininga. I could see that she was worried about his parents. Kung sana ay may isa man sa mga kamag-anak niya ang dumating. Kahit papaano ay mapanatag ang Mommy ko.

“Kailan ko sila pwedeng makilala, hijo?”

I sighed. Nilingon ko si Achilles. He was calm. Okay. That was really him. Hindi siya iyong uri ng tao na madaling kabahan o ma-intimidate. Like as if every little thing around him was properly organized and systematic. He glanced at me.

“Magse-set po ako ng family dinner pagdating po nila rito, Ma’am,” he answered.

Wala nang nagawa si Mommy kundi ang tumango. “Okay sige. Aasahan ko ‘yan, Achilles.”

“Yes, Ma’am.” Magalang niyang sagot.

It was a quiet and very formal wedding ceremony. Sa tuwing napapatingin ako kay Achilles, may sumasagi sa aking tigilan na lang ito at umalis na. But he kept on staring at me and on my belly. Ano kaya iyong kumislap sa mga mata niya? Is it victory or regret? I kept on guessing silently. Like as if it was the cure for my nervousness.

Pagkatapos ng kasal ay hindi na matanggal-tanggal ang haplos ng kamay ni Achilles sa baywang ko. Nanibago ako. Hindi ako sanay na may palaging may nakadikit sa akin. Hindi na rin ako tinitingnan ni Mommy nang palihim. Wala na iyong pandidilat niya ng kanyang mga mata kapag nariyan si Achilles at nakabuntot sa akin na para bang mawawala ako sa City Hall. We were transferred to a restaurant. Si Achilles din ang nagpa-reserve ng VIP room para sa aming apat.

Hindi ako masyadong nakakain. Para pa nga akong masusuka. Gusto ko sanang umuwi na lang para makapagpahinga pero nakakahiya kina Romulo. Naramdaman ko ulit ang mainit na paggapang ng kamay ni Achilles sa baywang ko. Nilingon ko.

“Are you okay?” bulong niya sa tapat ng tainga ko.

Tipid ko siyang nginitian. Hindi ko halos ginagalaw ang pasta ko. “Okay lang ako,”

Bahagyang bumaba ang kamay niya. Ang dulo ng kanyang mga daliri ay nakadapo sa umbok ng tiyan ko. “Pinapahirapan ka ba ng mga bata, hm? Ano’ng gusto mong gawin ko?” timplado ng lambing ang boses niya. Kung hindi ako nagkakamali ay parang may pagmamakaawa pa sa kanyang tono.

Nakakahalina. Bumuntong hininga ako at inirapan na lang siya. “Para namang may magagawa ka nga,”

Inusod pa niya palapit sa akin ang upuan niya at siya. “You’re not feeling well, Iris. What do you want me to do, mm?” marahan niyang hinaplos-haplos ang tiyan ko. Lumalapit ang init no’n sa pagitan ng mga hita ko kaya’t agad kong pinagtabi ang mga tuhod. He chuckled on my ear. At pinagbutihan pa ang paghaplos sa ibaba ko. “I guess, my wife wants me now, huh?”

Siniko ko siya sa tiyan. Nang maramdamang parang bato ang nasiko ko ay tiningala ko siya. Nakangisi pa rin ito. “Hindi ako palaging ganoon, Achilles,” binigyang-diin ko ang sinabi.

He tilted his head. He was making fun of my anger. “Sa akin ka lang gan’yan.” may pagmamayabang niyang sabi.

Hindi ko na siya sinagot para hindi na rin humaba ang diskusyon sa ganoong topic. Umiinit na rin ang mukha ko nang maalala kung paano ako nagising kaninang umaga. His face in between my naked thighs. And I wouldn’t discuss those here in our table together with my mother and Romulo.

“Achillles, ano’ng mga plano mo ngayong mag-asawa na kayo ng anak ko?” biglang tanong ni Mommy sa kanya.

We both looked at my mother. Tumaas ang isang braso ni Achilles at pinatong sa ibabaw ng sandalan ng upuan ko. Ang isang kamay niya’y binaba naman sa ibabaw ng hita ko. Marahang pinisil ang balat ko’t laman.

“Dadalhin ko po sa mansyon ang asawa ko, Ma’am. Doon ko po muna siya ititira habang naghahanap ako ng sarili naming bahay,”

Napatingin ako sa kanya. Well, he really planned everything . . . alone.

“Kasama ang parents mo sa mansyon?”

“Opo, Ma’am,”

Napatda ako. Hindi ako agad na nakakilos pagkasabi niya. Ibig sabihin ay dadalhin niya ako sa mansyon nila kung saan naroon din ang mga magulang niya. Lalo na si Regina Alva Castillano! Ito ang hindi ko kayang paghandaan. Ang makasama sa iisang bubong ang mother niya. Bigla akong kinabahan. Ang sabi pa niya kanina ay ang Papa niya ay alam na ang tungkol sa akin. Eh, sa Mama niya?

Napatingin ako kay Romulo nang tumawa ito. Si Mommy ay nakita kong sumimangot.

“Stop calling me “Ma’am”, hijo. Asawa ka na ni Iris kaya Mommy o ‘Mi na lang din ang itawag mo sa akin magsimula ngayon,”

Ngumiti si Achilles. “Yes, Mommy.” Malinaw niyang sagot.

Malaking ngiti sa labi at galak na galak ang mukha ni Mommy pagkarinig no’n sa kanya.

“Sa wakas, may anak na rin akong lalaki. Ang gwapo ng manugang ko, ‘di ba, Romulo?” sabay-lingon niya sa katabi.

“We’ll get married next year. Para dalawa na kaming gwapo sa buhay mo,”

Namula nang husto ang mukha ni Mommy. Nakakatuwa. Kinuha ni Achilles ang kanyang wine glass at tinaas. Nakuha iyon ng lalaki kaya’t tinaas na rin niya ang kanyang wine glass.

“For our new beginnings,”

Romulo agreed. “New beginnings. Cheers!”

Pagkainom, Achilles leaned on me and kissed my temple. Nginitian ko lang siya. He sipped again and resumed on eating his food. The chatting continued. Hindi ako ganoong nagsasalita dahil sa kakaibang nararamdaman. Kung sanhi ba nito ang pagbubuntis ko o sadyang kinakabahan ako sa pagbabago ng buhay ko. Bagong yugto ng buhay ko. Pinag-isipan ko na ito. Para sa mga bata kaya kami nagpakasal. Pero syempre, hindi lang doon natatapos ang lahat. I am now his wife. I am now his Iris Lewis Castillano. Kung mayroon man akong nasagasaan dahil sa pagpayag kong magpakasal, ayokong ng alamin pa.

Pagkauwi sa bahay ay nag-inuman pa ulit sila ni Romulo. Pinaghanda muna namin sila ng pulutan bago umakyat sa kwarto para makapagpahinga muna. Iidlip lang sana ako dahil mukhang ayaw pang magpahinga ni Achilles.

Nagising akong mayroong kumikiliti sa leeg ko. Nagunaw ang antok ko nang maamoy ko ang hininga ni Achilles. Hindi ko talaga gusto ang amoy ng alak. Nakakainis. Nabibwisit ako. “Lumayo ka nga sa akin. Ang baho mo, Achilles,” daing ko sa kanya. Nilingon ko siya. Nakaluhod pa ito sa sahig. Sa gilid ng kama ko at nakatungo sa mukha ko na para bang inaantok na. Inabot ko ang noo niya at bahagya siyang nilayo. Pulang-pula ang mukha nito. Pati ang labi. Mapupungay ang mga mata na parang nakangiti rin sa akin. “Nakarami ka ba ng inom?” ang tanda ko ay isang malaking bote ng Alfonso ang binuksan nila ni Romulo sa sala.

He clawed my waist by his long arm. He grinned. “Sweet love, I kept thinking about you. I couldn’t stop thinking about you. I kept on staring at the stairs. I couldn’t believe . . . I won you, sweet love. You’re my jackpot. I want you so,” he murmured then lowered his mouth against mine. Pero dahil sa talim ng kanyang amoy ay mabilis kong iniwas ang mukha sa kanya.

“Achilles, ang baho mo. Maligo ka nga muna,” bumangon ako. Pag-upo ko ay siya namang bagsak niya sa kutson. Inipit ko ang buhok sa likod ng tainga ko. Pinagmasdan ko siya. Mukhang bagsak na nga ito sa kalasingan at kung anu-ano na ang sinasabi. Niyugyog ko ang braso niya. “Achilles? Achilles, huy. Tulog ka na?” natatawa ko pang tanong sa kanya. Sinilip ko ang mukha niya. Nakapikit na’t bahagyang nakanganga pa ang labi. Napailing ako.

Bumaba ako ng kama para ayusin ang pwesto niya. Naglagay na lang ako ng unan sa sahig dahil hindi naman kami kasya sa kama ko sa laki ba naman ng katawan nito. Pero nalulukot ang mukha nang maamoy ang umaakatibong alak sa balat niya’t hininga. Grabe. Inubos ba nila ni Romulo ang matabang bote ng Alfonso?

Nang hindi ko magalaw ay naglatag na muna ako ng kumot sa sahig. Bahala na kung sumakit man ang katawan nito pagkagising. Kaysa naman matulog siyang nakadukwang lang sa gilid ng kama ko. Hinila ko siya ulit sa braso nang hindi makuha sa tapik-tapik lang para magising kahit papaano. Nagtagumpay ako’t bumagsak siya sa unan. Dumaing siya nang kaunti dahil tumama ang ulo niya sa paanan ng drawer ko. Hinilot ko ang ulo niya. “Sorry, sorry,” bulong ko habang hinihilot siya.

Tinitigan ko siya. Unti-unting bumagal ang paghilot ko sa kanyang ulo. Bumaba ang kamay ko sa kanyang makakapal na kilay. Sinuklay ko iyon ng thumb ko. Mahaba ang kanyang pilik-mata. Ang tangos ng ilong ang labi ay alam kong sensual kung humalik. His thin stubble looked so roughed on his jaw. Binuksan ko ang tatlong butones malaking sa kanyag leeg para maginhawaan siya. Hindi na niya nakuhang maghubad matapos malasing nang ganito. Napangisi ako. Hindi ko akalain, na ang lalaking inayawan ko ang naging asawa ko’t ama ng mga supling ko. Kung magbiro nga naman ang tadhana. Big time. Kung ano’ng ayaw mo ang siyang mapupunta sa iyo.

Lumipas ang mahabang minutong nakatitig lang ako sa mukha ni Achilles. Nakatiklop ang mga tuhod ko sa kanyang gilid. Para ba siyang isang napakasarap na ulam. Hindi ako nagsasawang titigan siya habang natutulog. Malaya ang mga mata ko’t busog na busog ang paningin ko. Napapatanong tuloy ako sa mga anak ko, “Gustong-gusto niyo yatang tinititigan ko ang ama niyo,” nangiti pa ako.

Achilles’ arms were sprawled on the floor. Kalmado ang paghinga. Sobrang kakaiba siyang tingnan sa sahig na ang sapin lang ay ang kumot ko. Pangalawang gabi na niya rito sa amin at wala pa akong naririnig na reklamo sa kanya. Wala kaming air- conditioning. Makitid pa ang kama ko. May ingay pa sa labas ng bintana. Pero kalmado pa rin siya.

Nag-iinit naman ang mukha kapag naiisip siyang katabi sa pagtulog. Na may machong lalaking mainit ang katawan ang nakadikit sa tabi ko. Hindi lang mainit, nagbabaga pa. Gosh, Iris. Kumalma ka.

At habang sumusulat sa isipan ko ang lahat ng katangian ni Achilles, saka ko lang napagtanto ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Tiyak na maraming magtataas ang mga kilay kapag nalaman ng ibang tao na kinasal na kaming dalawa. Mga kilay na may lihim na diskusyon at panlalait. Bakit ako? Bakit ako ang pinakasalan? Iyong laman ng tiyan ko ang dahilan.

Bumuntong hininga ako. Dahan-dahan akong tumayo. Kumuha ako ng bagong kumot at saka pinatay na ang ilaw. Nahiga ako’t tumitig muna sa kisame. Hindi nagtagal ay nag-adjust din ang mga mata ko sa dilim. Nilingon ko sa sahig si Achilles. Hindi nagbago ang pwesto nito. Binalik ko ulit ang titig sa kisame. Nilagay ko ang kamay sa ibabaw ng tiyan ko’t marahan iyong hinaplos. “Napagod yata ang Daddy niyo sa pag-aasikaso ng lahat sa kasal namin,” napanguso ako. “Nagmamadali kasi, eh.” Dagdag ko. I chuckled the alluring thought of him. Then, I bit my lower lip. Agad kong winagwag ang isipan sa mga pumasok na imahe at lumukob na init ng katawan. Pambihira. Init na init na naman ako. Pinilit ko na lang na tulugan ang lahat.

Though it was hard since he was just on my floor.

**

Pagkagising ko kinaumagahan ay nakita kong gising na rin si Achilles. Nakatayo ito sa tapat ng nakabukas na bintana. Nakapamulsa at para bang kay layo ng tingin sa labas. Iba na rin ang suot niyang damit. Isang pulang polo T-shirt na humahakab sa katawan niya’t braso. He looked so fresh. Like as if he was ready to be eaten.

What? Ano ba, Iris! Ang aga-aga ang laswa na ng utak mo!

Sandali ko siyang tahimik na tinitigan. Sumimsim ito sa kanyang umuusok na tasa ng kape. Dinala ng hangin ang halamuyak ng kape sa ilong. The sun was embracing him. Sa sinag na iyon ay nakita kong hindi itim na itim ang kulay ng buhok niya’t pilik-mata. Pinagmasdan ko siya at tinitigan. May soft spot akong nababanaag sa features niya habang tahimik na nagkakape. Nakakatuwa rin. Na kahit ang ganitong klaseng lalaki na mamasel ay may kalambutan ding itinitago. Parang lalaking may malalim pang pagkatao. Pero hindi ba, lahat naman yata ay ganoon? Napagtanto kong hindi pala dapat nanghuhusga ng isang tao lalo na kung hindi lubos na kilala. Kasi kahit ang mukhang pinakamasama ay may tinatago ring kabutihan. Iba ang nagagawa kapag standard ng tao ang pinagbabasehan natin. In my case, I said nasty comments about Achilles. Kung ano ang nakikita ko, iyon ang sinasabi ko. Hindi ko akalaing aabot kami sa pagpapakasal.

Bigla niya akong nilingon. He didn’t look surprise when he saw me staring at him quietly. Binaba niya lang ang kanyang tasa ng kape at saka ako nilapitan. He stood beside my tiny bed. Dinantay niya ang kamay sa ibabaw ng tuhod ko. “Eat your breakfast,” he almost murmured.

“H-ha?”

He smirked and slid his hands in his pocket. “So, we can leave early.”

“Leave?” napabangon ako ng wala sa oras. “Saan tayo pupunta?”

“Sa magiging bago mong bahay,”

Sinundan ko siya ng tingin nang buksan nito ang luma kong aparador. Namilog ang mga mata ko nang makita kong halos maubos na ang laman no’n. Nasaan na ang mga damit ko roon? Naiwan ang tanong na iyan sa isipan ko dahil mula sa loob ng aparador ay nilabas niya ang isang malaking bag. Kay Mommy iyong bag. Nakuha na rin niya? Pambihira. Napailing ako. “Ninja ka ba? Halos hindi ko maramdaman ang mga kilos mo rito, ah.” Tunog reklamo ko.

Hindi niya ako nilingon. Inabot niya lang ang tuwalyang panligo ko at saka binigay sa akin. Kinuha ko iyon at naupo nang maayos.

“Hindi ako aalis dito nang hindi kita kasama, Iris. Kaya kung gusto mo pang ipagpaliban ang paglipat mo sa mansyon, dito muna ako tutuloy. Sabihin mo lang sa akin kung ano pang kailangan mo bago lumipat para mabigay ko sa ‘yo. Pwede tayong mag-shopping at grocery ngayon. Anything you want?”

Napabuntong hininga ako. Naglaho na rin pati ang antok ko. “Hindi. Okay lang ako. Talaga bang ngayon na tayo lilipat doon?”

“Ayaw mo pa ba?”

Halos mangiwi ako sa sagot niya. Kapag sinabi kong ayaw ko, ano’ng gagawin niya? Alangan namang dumito rin siya sa amin. E, ang liit ng bahay para sa kanya. Sa kama ko pa nga lang hindi na siya magkasya. Sakit ng katawan ang aabutin niya rito.

Napasuklay ako ng buhok. “Maliligo lang ako. Sandali lang ‘to,” wala rin naman akong magagawa kasi mag-asawa na kami. Dapat na sundin ko rin siya.

After breakfast ay tumungo na kami sa mansyon nila. Mangiyak-ngiyak si Mommy nang magpaalam na ako. Nag-aalala ako. Kasi maiiwan siyang mag-isa sa bahay. Kahit na may kapitbahay kaming nakakachikahan niya’t palitan ng ulam, iba pa rin kapag may kasama mismo sa bahay. Kaya I will make sure na nati-text ko siya araw-araw. Hindi ko pa alam kung anong balak nila ni Romulo sa buhay. Kung magpapakasal nga o echos lang. Pero sana ay totoong magpakasal na.

Hindi ko rin hinakot lahat ang mga gamit ko. Hindi naman ito isang kuhaan lang. Pwede pa akong bumalik kung may nakalimutan. Habang nasa byahe ay tinitigan ko ang gold wedding ring na sinuot sa akin ni Achilles. Pinaikot ko iyon sa daliri ko. This is it. I am really married. Ang bilis lang. Parang hangin na dumating si Achilles at pinaikot-ikot ang buhay ko sa maikling panahon. Tumingin ako sa labas ng bintana ng kanyang mamahaling sasakyan. Nag-aalala pa rin ako at hindi maiwasang makaramdam ng takot. Okay lang siguro ang ganitong pakiramdam, ‘di ba? Kasi nagsisimula pa lang naman kaming may buhay-asawa. Ang dapat kong paganahin ngayon ay paninindigan. Hindi na ako pwedeng umatras pa. Kailangan kong panindigan ito. Makakaya ko naman.

“We’re here,” he announced after one hour of driving.

Sandali akong natigilan nang ipasok niya ang sasakyan sa higanteng gate. My jaw literally dropped. Kulang na lang yata ay alalayan ko ang panga ko nang makita ang kanilang mansyon. Dalawang gwardya ang nagtulong sa pagbukas ng gate. Pareho silang sumaludo sa sasakyan namin. Tapos ay pinaandar pa niya ang sasakyan sa malapad na pathway na pinaggigitnaan ng mga mamayabong na halaman. Alaga ang mga halaman at para bang natutulad sa garden ng mga palasyong nakikita ko sa England. Parang maze pattern pa kung hindi ako nagkakamali. Sa labas ng front door ng bahay ay may matandang babaeng nakatayo’t nakatanaw sa amin. Hininto ni Achilles ang sasakyan. Nilingon ako.

“Nagpahanda ako ng pagkain kina Manang Lupe. Nagugutom ka ba?” pormal niyang tanong sa akin habang tinatanggal ang seatbelt niya at ng sa akin.

“H-hindi naman,” nanginginig kong sagot.

Kumunot ang noo niya. Tinaas ang kamay at pinatong sa noo ko. “Namumutla ka. What’s wrong?”

Hilaw ko siyang nginitian. “Kinakabahan lang ako,”

“What for?” nagsalubong ang kanyang mga kilay.

Nagkibit ako ng mga balikat. “Bagong bahay, bagong buhay. Mga ganoon lang. ‘Wag mo na lang pansinin,” tinitigan pa niya ako. Hindi ako makatagal doon kaya’t nauna ko nang buksan ang pinto ko. Agad akong sinalubong ng isa sa mga gwardiyang nagbukas ng gate. He held the door for me. “Salamat po,” the wind blew my hair. Nilingon ko iyong matanda at payat na babaeng nasa labas ng bahay. Nasa harapan ang kanyang mga kamay at magkasalikop. Kahit hindi ngumningiti ay hinanda ko sa kanya ang pinakamatamis kong ngiting may nginig pa. “Hello po!” bati ko sa kanya.

Narinig ko ang pagbaba ni Achilles pero hindi ko siya tiningnan. He also asked to bring out my bags from his car. He called my name. Nanatili ang paningin ko kay Manang Lupe. Mukha siyang istrikta. Heto na naman ako, may pauna nang komento sa matandang hindi ko pa nakakausap.

Sabay naming nilapitan ni Achilles ang matanda. She finally smiled at him.

“Napaaga ang dating niyo, Sir Achilles,” her smile was tight. Parang ngumiti lang kasi obligado.

I looked up at my husband. Pinaikot niya ang braso sa baywang ko. Hindi ako nagsuot ng jeans dahil ayaw ni Achilles. Maiipit na raw ang tiyan ko. Kaya bestida ang sinuot ko na medyo hapit na sa baywang. Bumaba roon ang mapanuring mga mata ni Manang Lupe. Tumaas ang isang kilay bago inangat sa mukha ko.

“Niyaya ko na po agad umuwi ang asawa ko rito, Manang. This is Iris, my wife,” pakilala sa akin ni Achilles sa matanda.

Malakas siyang tumikhim. Pinasadahan ako ng tingin at muling nagtagal sa umbok ng tiyan ko. Nakaramdam ako ng pagkaasiwa sa uri ng pagtingin niya sa tiyan ko. Para bang ngayon lang siya nakakita ng buntis.

“Maligayang pagdating sa Castillano Mansion,” even her voice was tight. I couldn’t feel the welcoming tone but an eerie tune that I couldn’t erase from my head.

Napalunok ako at sabay kapit sa damit ni Achilles. “T-thank you po, Manang . . .”

“Lupe.”

“Manang Lupe.”

She arched her brow once again. “Handa na ang pagkain ninyong mag-asawa. Pati ang kwarto ninyo’y napalinis ko na. Kung may kailangan ka Ma’am Iris, ‘wag kang mag-atubiling magsabi sa akin. Ipapakilala rin kita sa ibang kasambahay ng mansyon,”

Mangha kong nilingon si Achilles. “Busog pa naman ako pero-“

“Gusto mong magpahinga sandali?” agap ni Manang Lupe.

“Mmm . . . ”

“I’ll be at the library, Iris.” Achilles said. Marahan niyang hinaplos ang baywang ko. Medyo napanatag ang malakas na t***k ng puso ko dahil sa ginawa niyang iyon. I finally released some tension in my body.

Pakiramdam ko ay para bang numipis ang hangin sa kapaligiran. Kabadong-kabado ako. Na-intimidate ako sa laki ng kanilang mansyon at sa paunang bungad sa akin ni Manang Lupe.