บท 6

2943 Words

“อะไร56? เบอร์รองเท้าหรือไง” เปอร์ถามกลับไปทั้งคิ้วขมวด เมื่อเขาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไร ทว่าหลังจากนั้นเพียงไม่นานนักความสงสัยของเปอร์ก็ได้รับความกระจ่างชัด เนื่องจากสายตาของคาร์เตอร์มันได้ตอบเขาแล้วว่าเจ้าตัวกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ “ให้ตายเถอะ...” พอนึกได้ว่าคาร์เตอร์กำลังพูดถึงขนาดบางอย่างที่เป็นอวัยวะ ไม่ใช่เบอร์รองเท้าของเจ้าตัว เปอร์ก็ถึงกับอุทานพร้อมพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง เพราะเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรต่อดี จริงอยู่ที่เขาย้ายมาอยู่กับแม่ได้หลายเดือนแล้ว และผู้คนในเมืองนี้ก็ค่อนข้างเปิดเผยเรื่องบนเตียงอย่างตรงไปตรงมา แต่เปอร์ก็ไม่เคยเจอใครบอกขนาดของตัวเองแบบนี้มาก่อน นั่นจึงทำให้เขาเกิดอาการทำตัวไม่ถูก “มนุษย์ปกติเขาไม่มาพูดอะไรแบบนี้หรอกนะ” เมื่อตั้งหลักได้ เปอร์ก็รีบบอกกลับไปทันที “ผมก็พูดไปงั้นแหละ เผื่อว่าคุณจะเก็บเอาไปพิจารณา” คาร์เตอร์ตอบกลับมาพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ ใส่เปอร์ราวกับเจ้าตัวเป็นคนไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยอะไร ทว่าเขากลับรู้ดีว่ามันก็เป็นแค่เปลือกนอกเท่านั้น “แล้วตอนนี้คุณกินอิ่มหรือยัง?” อีกฝ่ายถามต่อ เมื่อเห็นว่าเปอร์หยุดกินอาหารตรงหน้าไปได้พักใหญ่แล้ว “อืม ผมอิ่มแล้ว” เปอร์ตอบกลับไปพร้อมกัดขนมปังที่แข็งราวกับหินอีกหนึ่งคำ เพราะเขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง และเปอร์จะได้กินอาหารแบบนี้อีกหรือเปล่า “แล้วอยากอาบน้ำไหม หรือว่าจะให้ผมเลียให้” “ว่าไงนะ?” “ทำความสะอาดไง” คาร์เตอร์ขยายความ โดยนาทีนั้นเปอร์ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังลามก เพราะเขาคิดไปว่าอีกฝ่ายจะมาใช้ปากให้กัน “ผม... อยากอาบน้ำมากกว่า” เปอร์ตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ และเป็นฝ่ายถามบ้าง “ว่าแต่ที่นี่มีห้องน้ำใช่ไหม” “อืม ที่นี่มีทั้งห้องน้ำและก็มีน้ำตกด้วย ถ้าคุณอยากไปน่ะนะ” สิ้นเสียงของคาร์เตอร์ ดวงตาของเปอร์ก็เป็นประกายทันที เมื่อเขาอยากไปน้ำตก “ผมอยากไปอาบน้ำที่น้ำตก” เขาบอกความต้องการของตัวเอง “ได้สิ งั้นผมจะพาไป” คาร์เตอร์ตอบกลับมาพร้อมลุกขึ้นยืนเต็มสูง เมื่อเจ้าตัวต้องการไปหยิบอะไรบางอย่างก่อนถึงค่อยพาเปอร์ไปยังน้ำตก “เดี๋ยวผมไปหยิบของใช้ให้ ส่วนคุณก็นั่งรออยู่นี่” “...” “นั่งรอเฉย ๆ ห้ามหนีไปไหนเด็ดขาด เพราะป่าข้างนอกมันอันตรายเกินไปสำหรับมนุษย์อย่างคุณ” “รู้แล้วน่า” เปอร์พยักหน้ารับ เขายังไม่มีความคิดที่จะหนีในเร็ว ๆ นี้ เนื่องจากเขารู้ดีว่าต่อให้หนีไปยังไงเปอร์ก็ต้องหลงป่าอยู่ดี เพราะเขาไม่มีความรู้เรื่องการเดินป่าเลย สู้เขาอยู่ที่นี่จนกว่าคาร์เตอร์จะใจอ่อนยอมพาเขากลับไปส่งที่บ้านลุงนิคน่าจะดีกว่า เพราะอย่างน้อยมันก็มีโอกาสรอดชีวิตมากกว่า “ก็ดี” อีกฝ่ายตอบกลับมาเพียงสั้น ๆ พร้อมเดินจากไป ทิ้งให้เปอร์ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างใช้ความคิด “ขอถามหน่อยสิ... น้ำตกที่ว่านั่นน่ะ มันอยู่ไกลจากที่นี่หรือเปล่า?” ขณะที่กำลังเดินตามหลังคาร์เตอร์ เพื่อมุ่งตรงไปยังน้ำตกตามคำบอกของอีกฝ่าย เปอร์ก็ตัดสินใจเอ่ยถามเจ้าถิ่น เพราะเขาเดินมาได้สักพักแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าใกล้จะถึงน้ำตกสักที “ก็ประมาณหนึ่ง” คาร์เตอร์ตอบกลับมาและยังคงมุ่งตรงไปข้างหน้า โดยที่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเดินง่าย ๆ “โห ถ้าแบบนี้ผมก็ต้องเดินต่ออีกไกลเลยดิ” เปอร์บ่นและเริ่มเกิดอาการท้อขึ้นมา เนื่องจากตอนแรกเขาคิดว่าคาร์เตอร์คงตอบกลับมาว่าใกล้จะถึงจุดหมายแล้วเสียอีก “หรือว่าจะกลับบ้าน?” “ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเราเดินมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว” “...” “คุณนำทางต่อไปเลย ยังไงคืนนี้ผมจะต้องไปที่น้ำตกให้ได้” เปอร์พูดต่อ เพราะเขาจะไม่ยอมให้ความเหนื่อยล้าของตัวเองสูญสิ้นไปโดยเปล่าประโยชน์เด็ดขาด หลังใช้เวลาเดินทางต่อจากนั้นอีกประมาณห้านาทีเห็นจะได้ ในที่สุดเปอร์ก็มาถึงน้ำตกแบบที่คาร์เตอร์บอกเสียที ทว่าสิ่งที่เขาคิดไว้กับความเป็นจริงมันค่อนข้างต่างกันอยู่พอสมควร เนื่องจากกลางป่าเขาแบบนี้มันไม่มีไฟมาให้แสงสว่าง มีแต่ตะเกียงและไฟฉายที่คาร์เตอร์พกติดมือมาด้วยเท่านั้น “ผมจะนั่งรออยู่ที่โขดหินตรงนี้ ส่วนคุณก็รีบจัดการตัวเองแล้วกัน” คาร์เตอร์บอกเปอร์ ขณะที่สายตาของเขาก็จ้องมองน้ำตกด้วยสายตาหวาดหวั่น “แล้วในน้ำมันมีอะไรหรือเปล่า?” เปอร์หันกลับไปถามคนที่พามา พร้อมยกตัวอย่างสัตว์ร้ายที่สร้างความกังวลให้เขาจนทำให้ไม่กล้าลงน้ำ “เช่นงูหรือพวกสัตว์อันตราย อสรพิษอะไรเถือกนั้น” “ไม่แน่ใจ เพราะถ้าไม่จำเป็นผมก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่เหมือนกัน” “...” “กลัวหรือไง ถ้ากลัวก็กลับไปอาบที่บ้าน” “คุณนี่ไล่ให้ผมกลับไปอาบน้ำที่บ้านอยู่ท่าเดียวเลย ถ้าไม่อยากพามาแล้วจะให้เลือกทำไมกัน” เปอร์ถามทั้งคิ้วขมวด จากนั้นเขาก็หันมองซ้ายขวาพยายามหาลู่ทางลงไปยังน้ำตก โดยที่ไม่ให้ตัวเองลื่นหรือโดนหินบาด “ห้ามไปไกลกว่าสายตาผมด้วยนะ เพราะไม่งั้นผมขอไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณ” คาร์เตอร์บอกตามหลังมา เมื่อเปอร์หาเส้นทางที่จะพาเขาลงไปสู่น้ำตกได้แล้ว ซึ่งระหว่างนั้นเปอร์ก็ต้องมองหาหินก้อนใหญ่ที่สามารถปิดบังตัวเขาได้ด้วย เนื่องจากเปอร์จะต้องถอดเสื้อผ้าออก “ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” เขาพึมพำกับตัวเอง หลังถอดเสื้อผ้าท่อนบนออกไปแล้วจนผิวหนังเขาสัมผัสเข้ากับอากาศเย็นและต่อมาเขาก็กำลังจะถอดกางเกงออก แต่เปอร์ก็ต้องชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเขาเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองมาน้ำตกกับใคร “มืดขนาดนี้หมอนั่นคงมองไม่เห็นอะไรหรอก” เขาว่าต่อ จากนั้นเปอร์ก็จัดการถอดกางเกงแล้วลงไปในน้ำทันที โดยอุณหภูมิของน้ำตกมันก็ค่อนข้างเย็น จนทำให้เปอร์เกิดอาการหนาวสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังอยู่ในสภาวะที่ทนไหว “รีบอาบ” คาร์เตอร์พูดเร่งกัน หลังอีกฝ่ายเห็นว่าเปอร์ลงไปในน้ำตกแล้ว โดยคราวนี้แม้เปอร์จะได้ยินเสียงพูดของคาร์เตอร์ชัดทุกถ้อยคำ แต่เขาก็เลือกที่จะเมินเฉยและสนใจแค่สิ่งตรงหน้าของตัวเองเท่านั้น ซึ่งวิธีการที่เปอร์ใช้อาบน้ำที่นี่ก็จะเป็นการอาบแบบที่ปล่อยให้น้ำไหลผ่านตัวเขาไป ส่วนเขาก็คอยใช้มือถูตามร่างกาย พอให้เศษอะไรต่อมิอะไรหายไป ทุกอย่างเป็นไปด้วยความปกติดี เปอร์ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นต่อให้ที่ข้างน้ำตกจะมีมนุษย์หมาป่าคอยนั่งเฝ้ากันอยู่ จนกระทั่งเขารู้สึกได้ถึงสายตาบางอย่างที่กำลังจ้องมองแผ่นหลังของเขา นั่นจึงทำให้เปอร์ต้องหันขวับกลับไปมองทางคาร์เตอร์ทันที เพราะเขารู้สึกเหมือนถูกแอบมองจากทางฝั่งนั้น “นี่คุณแอบมองผมเหรอ” เปอร์ตะโกนถามออกไป “ใช่” คาร์เตอร์ยอมรับกลับมาอย่างไม่อ้อมค้อมแล้วว่าต่อ “ผมก็แค่คิดว่าถ้าผมได้เล่นน้ำตกสักหน่อย มันก็คงจะดีเหมือนกัน” “ว่าไงนะ?” เปอร์ถามต่ออย่างไม่เข้าใจ ซึ่งยังไม่ทันที่เขาจะได้รับความกระจ่างแจ้ง คาร์เตอร์ที่นั่งเฝ้าตะเกียงกับไฟฉายอยู่ในตอนแรกก็ลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วยความว่องไว ทำเอาเปอร์ต้องรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นโดยพลัน ก่อนที่สายตาของเขาจะเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้า ตู้ม! “คาร์เตอร์!” เปอร์ตะโกนเสียงดังลั่น เมื่อในเวลาเดียวกันนั้นคาร์เตอร์ได้กระโดดลงมาตรงบริเวณพื้นที่ข้าง ๆ เขา จนทำให้น้ำกระเด็นใส่หน้าเปอร์เข้าอย่างจัง “คาร์เตอร์... คุณอยู่ไหนน่ะ ผมไม่ตลกด้วยนะ” เปอร์พูดต่อ เมื่อเขาไม่เห็นว่าคาร์เตอร์จะโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำสักที ซึ่งในระหว่างที่เปอร์กำลังใจเสียอยู่นั้น จู่ ๆ คาร์เตอร์ที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างจากเขาก็พุ่งขึ้นมาบนผิวน้ำ แล้วถือวิสาสะใช้มือโอบรัดเอวของเขาเอาไว้ จนทำให้ร่างกายของทั้งคู่สัมผัสกันแบบเนื้อแนบเนื้อ “ผสมพันธุ์กับผม แล้วผมจะปล่อยคุณกลับบ้าน” คาร์เตอร์พูดขึ้น ขณะที่ดวงตาคมของเจ้าตัวก็กำลังจับจ้องริมฝีปากของเปอร์ตาไม่กะพริบ “...” “ได้ไหม แล้วผมจะปล่อยคุณไป” “อันนี้คือข้อแลกเปลี่ยนเหรอ?” เปอร์ถามกลับไป โดยเวลาเดียวกันเขาก็ยังปล่อยให้คาร์เตอร์โอบรัดเอวของตัวเองเอาไว้อยู่อย่างนั้น “ใช่ คุณจะคิดแบบนั้นก็ได้” คาร์เตอร์ยอมรับกลับมา ขณะเดียวกันอีกฝ่ายก็พยายามใช้สายตาอ้อนวอนกับเปอร์ คล้ายต้องการให้เขาเกิดความเห็นใจ “แต่ผมกลัว” เปอร์ตอบกลับไปเสียงแผ่ว ซึ่งเขาก็ไม่ได้พูดเปล่าแต่ยังดึงมือของคาร์เตอร์ให้หลุดออกจากเอวของเขาด้วย นั่นจึงทำให้เวลาต่อมาร่างกายของเขากลายเป็นอิสระอีกครั้ง “กลัว? กลัวอะไร” “...” “คุณกลัวเรื่องผสมพันธุ์เหรอ” คาร์เตอร์ซักไซ้ต่อ และในวินาทีนั้นแก้มทั้งสองข้างของเปอร์ก็เกิดอาการร้อนฉ่าขึ้นมาทันที ก่อนที่ต่อมาเขาจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธกลับไป “ไม่ใช่” “ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วกลัวเรื่องอะไร” คาร์เตอร์ยังคงซักถามต่อเหมือนเจ้าตัวต้องการที่จะรู้ความจริงให้ได้ “ก็กลัวที่จะมีอะไรกับคุณไง กลัวแค่กับคุณเท่านั้น เพราะว่าคุณไม่เหมือนผม” เขาตอบกลับไปด้วยประโยคยาวเหยียด ซึ่งเปอร์ก็คาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคาร์เตอร์จะเข้าใจความหมายที่เขาต้องการสื่อ “ถึงผมจะไม่ได้เหมือนกับคุณทุกอย่าง แต่ผมก็ไม่ได้แตกต่างจากคุณมากมายหรอกนะ ก็แค่มีอีกร่างหนึ่งเป็นหมาป่าเอง” อีกฝ่ายบอกกลับมาพร้อมแสดงความดื้อรั้นออกมาผ่านทางสายตา และหลังจากที่เปอร์เห็นเช่นนั้น เขาก็มองเห็นภาพลูกหมาโกลเดนท์ตัวใหญ่ ๆ ทับซ้อนในตัวของอีกคนมากกว่าความเป็นหมาป่าเสียอีก “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ... ยังไงผมก็กลัวอยู่ดี” เปอร์ว่า เขายังคงส่ายหน้าปฏิเสธเช่นเดิม เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าหากเขายอมมีอะไรกับคาร์เตอร์ตามที่อีกคนปรารถนามันจะส่งผลร้ายต่อเขาในอนาคตหรือไม่ “ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ไม่เป็นไร” นานเกือบนาทีกว่าที่คาร์เตอร์จะตอบกลับมา และในระหว่างนั้นเปอร์ก็สังเกตเห็นว่าหูตาของคาร์เตอร์มันเหมือนจะลู่ตกลงยังไงก็ไม่รู้ ให้ตายเถอะ... นี่เป็นมนุษย์หมาป่าจริง ๆ เหรอเนี่ย เปอร์ถึงกับต้องถามตัวเองในใจ “แต่ว่าผมพอจะช่วยได้อยู่นะ ถ้าคุณอยากน่ะ” เปอร์บอกกลับไปเสียงแผ่วแทบจะเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอด้วยซ้ำ แต่เพราะคาร์เตอร์เป็นหมาแหละมั้ง อีกฝ่ายถึงได้ยินคำพูดของเขา “ยังไง?” คาร์เตอร์ถามกลับมาด้วยท่าทีใคร่รู้ สายตาของอีกฝ่ายกลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง ทำเอาเปอร์ต้องถามตัวเองในใจว่าเขาคิดถูกแล้วหรือยังที่จะช่วยคาร์เตอร์ “ก็ใช้มือไง” “...” “ใช้มือคนอื่นช่วย มันน่าจะรู้สึกดีกว่าใช้มือตัวเองนะ” เขาพูดต่อพลางกระแอมเสียงเบา ๆ ในลำคอ เพื่อเรียกคืนสติให้ตัวเอง โดยหลังจากที่คาร์เตอร์ได้ยินข้อเสนอของเปอร์แล้ว อีกฝ่ายก็นิ่งไปอีกครั้งคล้ายกำลังขบคิดอะไรบางอย่าง “ถ้าไม่ชอบแบบนั้น งั้นก็ไม่ต้องทำ คุณลืม ๆ มันไปเถอะ ถือเสียว่าผมไม่เคยพูดแล้วกัน” เนื่องจากเห็นคาร์เตอร์นิ่งนานเกินไป เปอร์จึงพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมยืนหันหลังให้อีกฝ่าย ตั้งใจจะรีบอาบน้ำและออกไปจากที่นี่ ทว่าคาร์เตอร์กลับอาศัยจังหวะนั้นเคลื่อนเข้ามาโอบรัดเปอร์จากทางด้านหลังเสียอย่างนั้น “ก็ได้” “ก็ได้อะไร?” เปอร์ถามอย่างไม่เข้าใจ “ก็ใช้มือนุ่ม ๆ ของคุณไง” “...” “เพราะมันคงรู้สึกดีกว่ามือของตัวเองเป็นไหน ๆ” อีกฝ่ายว่าต่อ ซึ่งคาร์เตอร์ก็ไม่ได้พูดเปล่า แต่ยังถือวิสาสะมาพูดข้างหูของเปอร์พร้อมเอาแก้มสากของเจ้าตัวมาแนบชิดกับข้างแก้มของเขาด้วย ทำเอาเขาต้องรีบดันร่างของอีกฝ่ายออกให้ห่างตัวพลางหันกลับไปจ้องอีกคนด้วยท่าทีไม่พอใจ โดยคาร์เตอร์ก็ทำแค่ส่งยิ้มกลับมาให้เท่านั้น แถมยังดูไม่ได้สำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำด้วยซ้ำ “ผมทำธุระของตัวเองเสร็จแล้ว” เปอร์บอกอีกฝ่ายพร้อมตั้งท่าจะขึ้นจากน้ำ เมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองแช่อยู่ในนี้นานเกินไป “ไหนบอกว่าจะใช้มือให้ไง” คาร์เตอร์รีบทักท้วงทันที “แล้วจะให้ทำในน้ำหรือไง” “...” “ถ้าอยากให้ทำเร็ว ๆ ก็รีบจัดการธุระของตัวเองซะ แล้วผมจะนั่งรออยู่ตรงนั้นที่ข้างตะเกียง” พูดจบ เปอร์ก็สะบัดแขนของตัวเองเบา ๆ ให้หลุดจากการเกาะกุม แล้วรีบเคลื่อนตัวเข้าหาฝั่งเพื่อหยิบเอาผ้าเช็ดตัวที่คาร์เตอร์จัดเตรียมไว้ให้มาห่อหุ้มร่างกายของตัวเองเอาไว้ นี่ถ้าคาร์เตอร์ไปเอาดีทางด้านวงการบันเทิง อนาคตของอีกฝ่ายคงรุ่งน่าดู... ขณะที่เปอร์กำลังนั่งอยู่บนโขดหินตรงตำแหน่งเดียวกันกับที่คาร์เตอร์เคยนั่ง เขาก็นึกในใจพร้อมจ้องมองคาร์เตอร์ในน้ำตกไปด้วย เพราะเมื่อเขาได้ลองพิจารณาดูดี ๆ แล้ว เปอร์ก็รู้สึกว่าคาร์เตอร์เป็นเด็กผู้ชายที่ค่อนข้างมีรูปร่างดี มีมัดกล้ามเนื้อที่ชัดเจน ไหนจะหน้าตาของเจ้าตัวที่หล่อเหลาเอาเรื่องอีก แต่น่าเสียดายที่คาร์เตอร์เป็นมนุษย์หมาป่า “นี่ถ้าไม่เคยเห็นอีกร่างหนึ่ง ก็คงไม่อยากเชื่อว่าเรื่องพวกนี้มันจะมีอยู่บนโลกนี้จริง ๆ” เขาว่าต่อ และระหว่างนั้นเปอร์ก็คอยจ้องมองทุกท่วงท่าของคาร์เตอร์ตาไม่กะพริบ เหมือนกับว่าเขาถูกตรึงสายตาเอาไว้ให้มองแค่คาร์เตอร์เท่านั้น ซึ่งพออีกฝ่ายหันหน้ามามองเปอร์ เขาก็รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นโดยพลัน “แอบมองผมเหรอ” ทันใดนั้นเสียงของคาร์เตอร์ก็ดังขึ้น “อืม” เปอร์ยอมรับอย่างตรงไปตรงมาเหมือนอย่างที่คาร์เตอร์เคยพูดกับเขา “ก็แถวนี้มีแค่คุณ ถ้าไม่ให้ผมมองคุณจะให้ผมมองใครกัน” “นั่นสินะ..” คาร์เตอร์พึมพำ ก่อนที่ต่อมาเจ้าตัวจะเคลื่อนตัวเข้ามาทางฝั่งที่เปอร์นั่ง เมื่ออีกฝ่ายได้ทำธุระของตัวเองเสร็จแล้ว “ผมไม่ได้เตรียมผ้าเช็ดตัวของตัวเองมาด้วย เพราะงั้นผมขอใช้ผ้าของคุณได้ไหม?” คาร์เตอร์ถามเปอร์ หลังเจ้าตัวมาหยุดที่ตรงหน้าเขาแล้ว แต่ยังไม่ได้ขึ้นมาจากน้ำเนื่องจากไม่มีอะไรมาห่อหุ้มร่างกายของเจ้าตัวเอาไว้ “แล้วถ้าไม่ให้ล่ะ” เปอร์ถามกลับไป เพราะเขาอยากรู้ว่าคาร์เตอร์จะทำยังไงต่อ “ก็ขึ้นจากน้ำทั้งสภาพโป๊ ๆ แหละมั้งแล้วค่อยกลายร่างเป็นหมาป่า เพราะถ้าผมทำแบบนี้มันคงทำให้คุณรู้สึกดีกว่าการที่ผมพาคุณเดินกลับบ้านทั้งร่างมนุษย์” “...” “แล้วนี่จะใช้มือให้กันตอนไหน” อีกฝ่ายถามต่อคล้ายกับกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้สิ่งนี้ “คุณก็ขึ้นมาจากน้ำสิ แล้วผมจะใช้มือให้” เปอร์บอกกลับไป ทว่าคราวนี้คาร์เตอร์กลับไม่เห็นด้วยกับความคิดของเขาเสียอย่างนั้น “ลงมาทำในนี้ดีกว่า เพราะถ้าพวกสัตว์มาเห็นเข้า พวกนั้นคงตกใจน่าดู” สิ้นเสียงของคาร์เตอร์ อีกฝ่ายก็จับข้อเท้าข้างหนึ่งของเปอร์เอาไว้พร้อมออกแรงกระตุกเบา ๆ เพื่อลากร่างของเขาให้ไถลตกอีกครั้ง ทั้งที่เปอร์สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว “คาร์เตอร์!” เปอร์ร้องเสียงดัง ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะถูกประกบโดยอีกฝ่าย พร้อมดันแผ่นหลังให้แนบชิดกับโขดหิน ขณะที่ริมฝีปากของคาร์เตอร์ก็ยังคอยประกบกันไม่ห่าง แถมยังมีการส่งท่อนลิ้นเข้ามาข้างในโพรงปากของเขาด้วย ทำเอาเปอร์เกิดอาการเสียวท้องวูบ และรู้สึกว่าคาร์เตอร์น่าจะไม่ได้ต้องการให้เขาใช้มือกับเจ้าตัวแน่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more