Nakangiting inilapat na ni Avril ang kanyang likod sa kamang para sa kanya ngayon ay naging maliit na. Saglit na ipinikit niya ang kanyang mga mata upang damhin ang amoy ng hangin sa loob ng kanyang silid. Hindi maitatanggi ng kanyang reaction na na-miss niya ang bagay na ito. Ilang sandali pa ay gumulong siya padapa doon, hindi pa rin mapawi ang kanyang mga ngiti. Tila parang kahapon lang ay batang paslit pa siya at naglalamyerda sa higaang iyon tuwing sasapit ang tanghali. Hindi siya aalis doon hangga’t hindi pumupunta si Yuriah upang ayain siya nitong magtungo ng bayan. Kapag weekend noon ay madalas siya doong tambay, kaharap ang papel kung saan kung anu-ano lang ang kanyang isinusulat. Idinilat niya na ang kumikislap na mga mata at lalo pang lumawak ang kanyang ngiti nang masilayan niy
