“มานี่สิ...ชื่ออะไรล่ะเรา” ปากบอกว่าเกลียดแม่ แต่กับหน่อเนื้อของหล่อน มาดามเยาวเรศอดไม่ได้ที่จะเอ็นดู ใบหน้ากลมป้อมยิ้มแป้น ผิวพรรณดูดีมีชาติตระกูล จนนางเสียดาย...ไม่น่าไปเกิดในท้องมารดาจนๆ เลย หากเป็นลูกออสตินจริงๆ ก็ดี นางไม่รังเกียจเด็ก หลานคนเดียวเลี้ยงได้ แต่แม่เหมือนเดิม...ไม่เอา!!...
“ลุง...” อัปสรายังคงเรียกออสตินว่าลุง แม้ชายหนุ่มจะพยายามชักจูงให้เจ้าตัวแสบเรียกในแบบอื่น แม้แต่คำว่า ‘พ่อ’ เขาก็ไม่เกี่ยง แต่อัปสรายังยืนกรานเรียกด้วยคำๆ เดิม
“ไปเถอะ คุณย่าใจดี” ถึงจะถูกห้าม แต่ใจรักเสียแล้ว ออสตินรู้สึกผูกพันกับอัปสรา ในบางครั้งเขายังนึกอยากให้ตัวแสบเป็นลูกของเขาเลย
เด็กหญิงตัวอวบเดินเหนียมๆ ไปทรุดนั่งใกล้ๆ คุณเยาวเรศ เจ้าตัวก้มกราบที่ตัก เป็นการประจบฝากตัวเหมือนที่เคยทำกับคนอื่น ตามที่มารดาคอยสอนสั่ง
“หน้าตาดีนี่ พ่อเป
