“เอิ้ก!!”
ชายหนุ่มเผลอตัว ลมในกระเพาะของเขาแน่นมาก พุงของเขาบวมเปล่ง จนต้องหาทางระบายออกมาด้วยการเรอ
“แม่จ๋าทำกับข้าวอร่อยใช่ม๊า?”
คำถามกระทบใจจากปากอิ่มสีชมพูที่ยังเคี้ยวหยับๆ ดูเหมือนว่าอัปสรายังไม่อิ่ม เขาไม่แปลกใจเลยทำไมเด็กแสบถึงอ้วนจ้ำหม่ำ หล่อนมีแม่ครัวฝีมือดีคอยทำอาหารอร่อยให้รับประทานนี่เอง
“อืมมม...”
เสียงตอบแผ่วเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน ก็คนตอบอายเกินกว่าจะพูดดังๆ เขาก้มหน้าลง หลบสายตาของปูชิดา หล่อนกำลังมองเขา ออสตินรู้...
ชายหนุ่มไม่รู้เขาควรปั้นปึ่งกับหล่อน แต่ทุกวันนี้ออสตินทำไม่ได้อย่างใจนึก เขาเสียเวลาอยู่กับสองแม่ลูกนี่นานขึ้นทุกวัน เมื่อก่อนเวลาของเขาทั้งหมดคือการทำงาน จนใครๆ มักจะสัพยอก เขาคงไม่แคล้วแต่งกับงานแน่ๆ ช่วงเวลาหลังงานในหน้าที่จบลง เขาหมกตัวอยู่ตามแหล่งบันเทิง มีสาวๆ
