Şu hayatta en çok insana koyan şey kursakta kalınan hevestir derler ya, çok doğru demişler. Ne bekliyordum bilmiyorum ama kursağımda kalan şeyin büyüklüğü ve utancı ile saatlerdir uyumaya çalışıp oflayıp puflayarak sağa sola dönüyorum. Kulağımda ise aynı odunca cümle.
"Sen önüne bakmayı bilmez misin?"
Zaten bu sözden sonrası benim için derin bir utanç seansı oldu. Bana bu sözü söyleyip lavabodan çıktığında sıkışan mesaneme rağmen kendimi boğmak istemem tamamen hayal dünyamın ürünü değildi. Gerçekten banyoda bulunan küvette kendimi boğmak istedim. Hayır madem bana hödükçe bir laf edeceksin ne demeye nefesini hissettirecek, bana saçma sapan hayaller kurduracak kadar yaklaşıyorsun ki.
Anla be adam anla. Ben saçı okşanınca ya da bir güzel söz söylenince inanan biriyim. Ama yok. Bir insan na
