ตอนที่ 7
1055 Words
“กลัวทำไม มันเป็นเรื่องปกติ ฉันจะสอนเธอให้รู้ทุกอย่าง ให้รับรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง ตำแหน่งเมียของเธอสำหรับฉันแล้ว มีหน้าที่แค่นอนแผ่บำเรอร่างกายให้ฉันเท่านั้น”
“ไม่! อย่ามาทำแบบนี้กับหนูนะ” อินนัดดากลัวขึ้นมาจับใจ เขาเป็นบ้าอะไรกัน ดวงตาดุดันและหน้าตาเอาเรื่องนั่น ทำให้หญิงสาวหวาดกลัว
"ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต" เสียงทุ้มแผดลั่น ขณะที่ร่างใหญ่โตก้าวย่างช้าๆ
เข้าหาร่างเล็กที่นั่งขดตัวอยู่บนเตียงกว้าง ซึ่งโรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดงเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่ เตียงสำหรับคู่บ่าวสาวในคืนแต่งงานคืนแรก
"แล้วหนูไปเกี่ยวอะไรด้วย หนูไม่เคยทำร้ายใคร คุณจะมาทำร้ายหนูทำไม" อินนัดดาตอบโต้ด้วยเสียงไม่เบานักเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงหงอๆที่จะยอมใครไปเสียทุกเรื่องหรอกนะ ที่ยอมแต่งงานด้วยก็เพราะเหตุผลทางธุรกิจตามที่คุณอาขอร้อง ก็เหมือนคู่อื่นทั่วไปที่อยู่ในแวดวงธุรกิจ และต้องอาศัยเกื้อกูลกันเท่านั้นแหละ
"เพราะเธอเป็นครอบครัวเดียวกับมัน" ปัณณธรหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้า ดูเหมือนเขาจะคาดการณ์ผิดเล็กน้อย เพราะจากที่คิดว่าอินนัดดาจะพูดแล้วเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่เธอกลับโวยวายไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง
"เอ๊ะ! นี่คุณ! มันจะพาลเกินไปแล้วนะ หนูไม่อยู่กับคุณแล้ว หนูจะกลับบ้าน" ร่างเล็กในชุดเจ้าสาวสีขาวฟูฟ่อง รวบจับกระโปรงถลกขึ้นแล้วกระโดดลงจากเตียงอย่างว่องไว
"เธอเป็นเมียฉันแล้วเธอต้องอยู่ที่นี่ จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" ปัณณธรยืนจังก้าขวางทางหญิงสาวไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะตรงไปยังประตูได้อย่างต้องการ
"หนูยังไม่ได้เป็นเมียคุณ และจะไม่มีวันเป็นด้วย ถอยไป หนูจะกลับบ้าน" เจ้าสาวหมาดๆเงยหน้าจนคอตั้งตะเบ็งเสียงเถียงเจ้าบ่าวตัวโตที่ยืนขวางทางกลับบ้านของตน
"คิดว่าจะก้าวออกจากที่นี่ได้ง่ายๆเหรอ" มือใหญ่จับแขนเล็กบีบแน่น จ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ
"คุณจะทำอะไร ปล่อยหนู หนูเจ็บนะ" อินนัดดาใช้มืออีกข้างที่ยังเป็นอิสระทุบซ้ำๆที่มือใหญ่ซึ่งบีบแขนตัวเองอยู่ เธอเจ็บจริงๆนะ
"ทำให้เธอเป็นเมียฉันจริงๆไง" ปัณณธรรำคาญเสียงเล็กที่ตวาดแว้ดๆ เขารวบเอวเจ้าสาวที่ถูกต้องตามนิตินัยไว้แน่น ซุกไซ้ใบหน้าลงตรงซอกคอนุ่มหอมกรุ่นรวดเร็วอย่างเอาแต่ใจ
"กรี๊ด!!!”
เสียงซิปที่ถูกรูดลงทำให้อินนัดดาดิ้นรนทุบตีบ่ากว้างแรงขึ้น แต่มันไม่ได้ก่อเกิดประโยชน์อันใดกับเธอเลย แรงน้อยนิดไม่สามารถทำให้คนตัวโตรู้สึกรู้สาอะไร ครู่เดียวชุดเจ้าสาวก็กองลงไปอยู่ที่เท้า ร่างเล็กขาวโพลนเหลือเพียงผ้าชิ้นบางตัวเดียวปกปิดสิ่งที่หวงแหนไว้ แต่ปัณณธรกลับใจร้ายดึงกระชากมันจนขาดวิ่น ร่างของอินนัดดาจึงเปล่าเปลือยในทันที
“ช่วยด้วย ช่วยดะ...” ริมฝีปากหยักได้รูปกดทับดูดซับทุกเสียงโวยวายจากหญิงสาว เอวคอดของเธอถูกรวบไว้แน่นด้วยวงแขนเพียงข้างเดียว ปัณณธรบดเบียดร่างแนบชิดกายสาว จนอินนัดดาแอ่นโค้งตัวไปด้านหลัง ชายหนุ่มตวัดแขนรัดร่างเล็กแน่นขึ้น พาไปทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง โดยที่ยังกอดเกี่ยวร่างนุ่มนิ่มไว้ อินนัดดาจุกเล็กน้อยเมื่อถูกร่างใหญ่ทาบทับไว้ทั้งตัว ใบหน้าสากเลื่อนลงมาซุกไซ้ลำคอระหง ขบเม้มดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ
“ปล่อยๆ ไอ้โรคจิต อ๊า!” อินนัดดาหลุดครางเสียงหวานเมื่อยอดอกสีสวยถูกครอบครอง ลิ้นร้อนชื้นป่ายปัดสร้างความซ่านกระสัน ปัณณธรกดข้อมือเล็กสองข้างแนบไปกับที่นอนนุ่ม ตรึงร่างเจ้าสาวโดยการโถมทับไว้ทั้งตัวด้วยร่างใหญ่ของตนเอง เขาดูดดื่มทรวงอกอวบรุนแรง รวบดูดแล้วคาย ขบเม้มปลายยอดสลับไปมาทั้งสองข้าง ใบหน้าสากระคายที่ถูไถไปกับผิวเนื้อบอบบาง ก่อเกิดอารมณ์ร้อนที่ยากจะห้ามปราม ไม่นานนักเสียงโวยวายก็เงียบหายไป อินนัดดากัดริมฝีปากแน่น ความเสียวกระสันที่ก่อตัวขึ้นทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง
“อุ๊ย!” อารมณ์หวามสะดุดเมื่อผิวขาวนวลที่ลำคอถูกขบเม้มอย่างจงใจ
“อื๊อ! เจ็บนะ ปล่อยๆ” เสียงหวานตวาดแว้ด กำปั้นเล็กทุบบ่าแกร่งรัว กระเสือกกระสนพยายามดันตัวเองให้หลุดพ้นจากการรุกราน
“อินนัดดา...” ปัณณธรซุกหน้าอยู่กับลำคอหอมกรุ่นกดเสียงต่ำเตือนให้หญิงสาวหยุดดิ้นรน
“ฉันเป็นคนมีความอดทนต่ำ”
“คุณไม่จำเป็นต้องอดทนอะไร ปล่อยหนูไปสิ”
ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นสบตาคนที่อยู่เบื้องล่างตนเอง ปัณณธรยิ้มร้ายกาจ ดวงตาคมเข้มดุดันจนคนที่สบตาด้วยรู้สึกกลัว
“หยุดความคิดที่จะให้ฉันปล่อยเธอไปได้เลยอินนัดดา หยุดเรียกร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้”
“หนูจะเอาสินสอดทั้งหมดมาคืนให้คุณ จ่ายค่าจัดงานคืนให้คุณทั้งหมด เราไม่ต้องเป็นเอ่อ...เป็นผัวเมียกันแล้ว หนูอยากกลับบ้าน หนูกลัว” ถ้อยคำสุดท้ายแผ่วเบานัก
“คิดว่าจะมีปัญญาหาเงินมากมายขนาดนั้นมาคืนฉันได้เหรอ”
“ได้สิ...หนูถือหุ้นในบริษัทอยู่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ หนูจะขายแล้วเอาเงินมาให้คุณ” ปัณณธรยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย หรี่ตามองอย่างไม่เชื่อถือ
“บริษัทที่กำลังจะเป็นของฉันนั่นเหรอ หึๆ...อินนัดดา...บริษัทของเธอกำลังจะเป็นของฉันทั้งหมดแล้ว เธอไม่เหลืออะไรแล้ว” หญิงสาวเบิกตากว้างตกใจ เป็นไปไม่ได้...อาเพ็ญบอกว่าเธอเป็นเจ้าของบริษัทครึ่งหนึ่ง ซึ่งเป็นส่วนของบิดา หลังจากบิดาเสียชีวิตมันจึงตกมาเป็นของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เข้าไปบริหารดูแลเองก็ตามเพราะต้องเรียนหนังสือ แต่ชื่อเจ้าของหุ้นนั้นมันก็ต้องยังเป็นของเธอสิ มันกำลังจะกลายไปเป็นของเขาได้ยังไง
- Writer
