ตอนที่ 6
1034 Words
“นี่คุณแม่ฉัน” อินนัดดาเหวอไปชั่วขณะ รีบยกมือไหว้แทบไม่ทัน
“สวัสดีค่ะ” มือเล็กกระพุ่มไหว้อย่างงดงาม ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มจริงใจและรู้สึกได้ถึงความกังวลใจที่อีกฝ่ายมองมาที่ตน
“แม่ยินดีรับหนูมาเป็นลูกสะใภ้นะ ขอโทษด้วยที่เมื่อเช้าไม่ได้มาร่วมงาน พอดีคุณหมอนัดตรวจน้องปานน่ะจ้ะ” อินนัดดาพยักหน้ารับทราบ ก็เธอกับปัณณธรแต่งงานกันราวกับสายฟ้าแลบ มันเร็วจนเธอยังเองยังตั้งตัวไม่ทันเลย แล้วคนอื่นใครเขาจะไปเตรียมตัวทัน
“ขอบคุณค่ะคุณผู้หญิง”
“อุ๊ย! เรียกแม่เถอะจ้ะ อ้อ...นี่น้องปานเป็นน้องสาวของตาปัณ สุดรักสุดหวงของเขา เอ่อ...น้องมีปัญหาเรื่องสุขภาพนิดหน่อย”
“พอแล้วครับคุณแม่ เดี๋ยวผมจะให้คนพาคุณแม่กับน้องไปพักผ่อนที่บ้านเรานะครับ” ปัณณธรตัดบทสนทนาของทั้งสอง ในขณะที่ปานรักยิ้มหวานมองหน้าคนนั้นคนนี้คุยกัน โดยที่หญิงสาวไม่พูดอะไร
“คุณพ่อไม่ให้ค้างจ้ะปัณ เดี๋ยวแม่จะพาน้องกลับเลย น้องปานคิดถึงคุณพ่อใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ น้องปานคิดถึงคุณพ่อ พี่ปัณจะพาเจ้าสาวสวยๆไปอยู่กับน้องปานใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามขณะที่จ้องหน้าพี่สะใภ้ของตนเองอย่างชื่นชม
“เอาไว้พี่จะพาคุณอินไปหาน้องปานนะครับ”
“พี่อินไปหาปานบ่อยๆนะคะ พี่ปัณไม่ค่อยไปหาน้องปานเลย” อินนัดดายิ้มให้หญิงสาวที่กุมมือตัวเองแน่น รู้สึกได้ว่าปานรักมีบางอย่างผิดปกติ สังเกตจากรอยยิ้มเศร้าของเธอ น้ำเสียงที่ขาดความมั่นใจ รวมทั้งแววตาห่วงใยจากทั้งผู้เป็นแม่และพี่ชาย
“ได้สิคะ อินจะไปหาคุณปานบ่อยๆ”
“สัญญานะคะ” ปานรักชูนิ้วก้อยขึ้น อินนัดดายกนิ้วก้อยขึ้นเกี่ยวกับนิ้ว
ของหญิงสาว
“สัญญาค่ะ”
ปรางทิพย์และปานรักกลับอออกจากงานทันที หลังจากทักทายกับเจ้าสาวสมาชิกใหม่ของครอบครัวแล้ว
“อิน!” เสียงทุ้มคุ้นเคยที่ดังขึ้นทำให้อินนัดดาหันหลังไปตามเสียง หญิงสาวสะบัดมือหนีจากการกอบกุมของมือใหญ่ จับยกชายกระโปรงเดินเร็วเข้าไปหาชายหนุ่มคุ้นเคยทันที
“พี่ก้อง” อินนัดดาอ้าแขนกอดร่างใหญ่แน่น ด้วยความคิดถึงพี่ชายที่เธอ
รักและเคารพ ซึ่งคอยดูแลช่วยเหลือเธอเสมอมา
“เอ่อ...อิน...พี่ว่าปล่อยพี่ก่อนเถอะ” ก้องภพจับบ่าบอบบางของน้องสาวต่างสายเลือดแล้วดันออกจากร่างของตนเบาๆ ก็สายตาดุที่มองมาและร่างใหญ่ที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้ ทำให้เขารู้สึกเกรงใจคนเป็นเจ้าบ่าว เพราะใครๆต่างก็รู้ดีว่าเขาและอินนัดดาคนละสายเลือดกัน แต่การได้อยู่ใกล้ชิดในครอบครัวเดียวกันทำให้ทั้งเขาและเธอห่วงใยผูกพันกันเหมือนกับพี่น้องกันจริงๆ
“สวัสดีครับคุณก้องภพ ผมปัณณธรเป็นสามีของน้องสาวต่างสายเลือดของคุณ” ปัณณธรจงใจย้ำชัดคำว่าต่างสายเลือด ก้องภพยิ้มทักทายตามมารยาทแล้วยื่นมืออกไปสัมผัสกับมือของปัณณธรที่ยื่นรออยู่ก่อน
“อุ๊ย!” อินนัดดาอุทานแผ่วเมื่อร่างของเธอถูกเจ้าบ่าวรวบเอวคอดไว้แน่น จนร่างของเขาและเธอแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน
“นี่คุณ! หนูเจ็บนะ”
“เจ็บก็อย่าร่านให้มันมากนัก กล้าดียังไงไปกอดกับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเอง”
“คนพาล นั่นพี่ก้อง พี่ชายของหนูนะ คุณบ้าไปแล้ว”
“พี่น้องต่างสายเลือด อีกหน่อยก็จะกลายเป็นพี่น้องท้องชนกัน”
“หยาบคาย”
“หยาบคายของจริงรอคืนนี้ ฉันจัดหนักเธอแน่อินนัดดา”
ก้องภพมองดูเจ้าบ่าวและเจ้าสาวกัดฟันสบตาและกระซิบกระซาบกันอยู่สองคน
“เอ่อ...คุณปัณครับ อิน...พี่ขอตัวไปหาคุณลุงกับคุณป้าหน่อยนะ”
“หนูไปด้วยค่ะพี่ก้อง” อินนัดดาดิ้นขยุกขยิก พยายามแกะมือใหญ่ที่กดอยู่เอวคอด แต่พันธนาการจากปัณณธรก็แน่นเหลือเกิน ก้องภพมองดูท่าทางของทั้งสองคนอย่างแปลกใจ เขาพอรู้มาบ้างว่าอินนัดดาถูกขอร้องแกมบังคับให้แต่งงานกับชายหนุ่มคนนี้ ซึ่งน้องสาวเขาเองก็ไม่ได้เต็มใจสักเท่าไร นี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้หญิงสาวไม่อยากใกล้ชิดกับปัณณธรก็เป็นได้
“เอ่อ...อินไปทักทายแขกกับคุณปัณเถอะ พี่ขอตัวก่อนนะ”
“พี่ก้อง...รอหนูด้วย” เมื่อแกะมือใหญ่ไม่ออก อินนัดดาจึงเลือกที่จะหยิกลงบนมือนั้นสุดแรง ปัณณธรถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามระงับอารมณ์เดือดดาล เขายอมรับว่ารู้สึกโกรธที่เห็นอินนัดดากอดกับก้องภพ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าสองคนนั้นไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ ร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นนี้เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ใครหน้าไหนก็ห้ามมาแตะต้อง
“คนบ้า” เมื่อทำทุกวิถีทางแล้วก็ไม่สามารถรอดพ้นจากอ้อมแขนแข็งแรงได้ อินนัดดาจึงต่อว่าเขาเบาๆ ก่อนหันไปยิ้มให้กับแขกที่เดินมากล่าวแสดงความยินดีกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว
ปัณณธรเลือกที่จะใช้ห้องนอนในบ้านหลังใหญ่ของตนเป็นห้องหอ เมื่อพิธีการต่างๆจบลง แขกเหรื่อและญาติผู้ใหญ่ที่มาร่วมพิธีส่งตัวเข้าหอกลับกันไปหมดแล้ว อินนัดดาจึงขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงกว้าง หญิงสาวกวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้อง แล้วไปหยุดนิ่งที่เจ้าบ่าวซึ่งยืนกอดอกมองเธออยู่ก่อนแล้ว
“หนูขอไปนอนห้องอื่นได้ไหมคะ” อินนัดดายื่นข้อต่อรองทันที
“เป็นผัวเมียก็ต้องนอนห้องเดียวกันสิ”
“หนูกลัว” ใบหน้างามก้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ยประโยคนั้นออกไป
“กลัวเหรอ...หึ!” ปัณณธรยิ้มเยาะ ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าออกจากร่างเผยให้เห็นแผงอกกว้างบึกบึน คงเหลือไว้เพียงกางเกง อินนัดดาขยับขึ้นไปนั่งอยู่กลางเตียง เธอรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย
- Writer
