รักในรอยราคี

ตอนที่ 8

“หึๆ...ฉันไม่รู้หรอกนะว่าครอบครัวเธอหมกเม็ดอะไรกันอยู่ เธอทำให้ฉัน

เสียเวลามากเกินไปแล้ว”

“อื๊อ!” เสียงหวานถูกดูดซับด้วยริมฝีปากหยักได้รูป จุมพิตเร่าร้อนรุนแรง ไม่อ่อนหวานซาบซ่านเหมือนอย่างที่เพื่อนๆแซวไว้สักนิด

ความช่ำชองและมากประสบการณ์ของอีกฝ่ายทำให้อินนัดดาพ่ายแพ้ กายสาวบิดเร่าแอ่นรับทุกสัมผัสจากเขา ทุกสัมผัสดุดันรุนแรง แต่กระนั้นก็ยังปลุกอารมณ์เร้นลับในกายสาวให้ลุกโชติได้

ปากร้อนลามเลียไปตามผิวเนื้อสาว ตีตรารอยราคีให้เด่นชัดทุกตารางนิ้วบนผิวเนื้อ ร่างเล็กสะดุ้งทุกครั้งที่ถูกขบเม้มด้วยฟันซี่สวย หากแต่อารมณ์หวามที่โหมกระพือรุนแรงทำให้อินนัดดาไม่ดิ้นรนผลักไส เธออยากได้บางอย่างจากปัณณธร อยากให้เขาปลดปล่อยเธอจากความทรมานที่แสนอึดอัด

“อื๊อ! คุณปัณ” เสียงกระเส่าของคนใต้ร่างทำให้คนที่ซุกไซ้อยู่กับอกอวบเหยียดยิ้ม ใบหน้าสากระคายเลื่อนต่ำลงสู่เนินเนื้อล่อตาล่อใจ ขาเรียวถูกจับแยกกว้างอวดความงามสีสดท้าทายสายตาคนมอง ปัณณธรไม่อ่อนโยนสักนิด ผิวเนื้อนิ่มถูกฉกชิมขบเม้มรุนแรงตามอารมณ์ร้อนและร้าย มือใหญ่จับตรึงสะโพกมนแน่น ปากและลิ้นของเขาทำให้กายสาวสั่นระริก สัมผัสรุนแรงจาบจ้วง ทำให้เธอเจ็บจนต้องจิกผ้าปูที่นอนแน่น ขณะเดียวกันก็ก่อให้เกิดอารมณ์เสียวซ่านแทบขาดใจ

“อ๊ะ อื๊อ กรี๊ดดด!” ใบหน้างามส่ายสะบัดก่อนจะแหงนเงยเกร็งค้าง เมื่อถูกส่งไปยังปลายทางของอารมณ์หวาม หยาดน้ำหวานกระเซ็นซ่าน ช่องทางรักตอดรัดลิ้นร้ายกาจที่สอดแทรกอยู่ภายในกาย

อินนัดดาหอบหายใจแรง เธอเหนื่อยและอ่อนเปลี้ยอย่างที่ไม่เคยเป็น ดวงตากลมโตปรือปรอยมองคนตัวโตผละจากตัวเอง เขากำลังจัดการปลดเปลื้อง

กางเกงออกจากตัวอย่างรวดเร็ว

“เธอเป็นของฉันอินนัดดา” เสียงทุ้มพร่าดังอยู่ชิดใบหูเล็ก อินนัดดาปรือตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ชะโงกอยู่เหนือกายตน แววตาคมดุดัน สะกดให้หญิงสาวนอนนิ่ง มือใหญ่จับต้นขาขาวแยกกว้าง กดแนบไปกับที่นอนนุ่ม หมดเวลาล้อเล่นแล้ว แค่นี้ก็นับว่าเขาใจดีมากพอแล้ว มากเกินไปด้วยซ้ำ

“กรี๊ดดด” อินนัดดากรีดร้องสุดเสียง เมื่อความแข็งแกร่งกดแทรกลงกลางร่างรุนแรง ผ่านเยื่อปราการบางเบา ปัณณธรชะงักอยู่เพียงครู่เดียว เขาไม่ใส่ใจกับความบริสุทธิ์ของเธอสักนิด หญิงสาวเจ็บปวดราวกับว่าร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง น้ำตาไหลรินลงที่หางตา ยกมือขึ้นจับท่อนแขนแกร่งและจิกเล็บฝังลงในเนื้อแน่น ปัณณธรไม่ปล่อยให้เธอปรับตัวเข้ากับความใหญ่โตของเขา สะโพกสอบโหมรัวเร็วและหนักแน่น

“หนูเจ็บ ออกไปจากตัวหนู คนใจร้าย ใจร้าย ฮึกๆ” เสียงตัดพ้อและเสียงสะอื้นดังก้องห้องนอนกว้าง หากแต่ไม่สามารทะลุเข้าไปในหัวใจที่เคียดแค้นของอีกฝ่ายได้ ดวงตาที่มีน้ำเต็มหน่วย สีหน้าเจ็บปวดปานจะขาดใจนั้น คนกระทำรุนแรงไม่อยากเห็น ทำให้ปัณณธรเลือกที่จะซุกใบหน้ากับอกอวบ ขบเม้มดูดดึงเอาแต่ใจ เขาแตะต้องผิวเนียนทั่วร่างลูบไล้ฟอนเฟ้นด้วยอารมณ์ร้อน ไม่คิดจะผ่อนปรนสักนิด ถึงแม้จะรู้ว่าคนที่อยู่ใต้ร่างไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อนก็ตาม

มือที่จิกข่วนและยันอกกว้างหมดแรงร่วงลงข้างลำตัว อินนัดดาหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เธอเลิกสะอื้นร่ำร้องขอให้เขาหยุด หญิงสาวกัดริมฝีปากล่างแน่นจนห้อเลือด ร่างเล็กขยับโยกไปตามแรงขับเคลื่อนของคนเอาแต่ใจ ทุกจังหวะรัวเร็วนั้นสร้างความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่เพียงไม่นานอารมณ์หวามไหวกลับก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง ซ่านเสียวจนหัวใจดวงน้อยหวิวไหว ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ร่างกายไม่รักดีมันร่ำร้องให้เธอตอบสนองเขา

“อ๊ะ!” สะโพกสวยส่ายร่อนรับทุกจังหวะของคนบนร่าง ถึงแม้เจ็บระบมจนน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย หากแต่มีบางความรู้สึกดึงให้เธอไขว่คว้าเขาไว้ เขาจะเป็นผู้นำทางพาเธอไปยังจุดหมาย อินนัดดาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันจะสิ้นสุดตรงไหน รู้เพียงแต่อยากไปให้ถึงตรงนั้น และมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะนำพาเธอไป

ปัณณธรขยับกายนั่งคุกเข่า สองร่างยังสอดประสานล้ำลึก ลำแขนแกร่งสอดลงใต้ขาพับรั้งสะโพกขึ้นเหนือที่นอน ก่อนจะโหมสะโพกใส่ร่องรักคับแน่นอีกครั้ง ดวงตาคมกล้าจ้องมองใบหน้าหวานที่ส่ายสะบัดบนที่นอน อินนัดดาไขว่คว้าวาดมือบนอากาศ ก่อนจะปล่อยลงข้างลำตัว แล้วจิกกำผ้าปูที่นอนแน่น ร่างเล็กบิดส่ายและเขยื้อนไปตามแรงถาโถม รอยปื้นแดงตามเนื้อเนียนขาวผ่องทำให้ปัณณธรเหยียดยิ้ม ร่องรอยแค่นี้ยังน้อยไป เขาจะฝากฝังรอยราคีไว้บนร่างงดงามนี้ ให้มันลึกลงไปถึงก้นบึ้งหัวใจของเธอ ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต หัวใจต้องชดใช้ด้วยหัวใจเช่นกัน

“คุณปัณ คุณปัณ” หญิงสาวหลับตาแน่น ใบหน้าบิดเบ้ ครวญครางเสียงพร่า ความซ่านกระสันบิดเป็นเกลียวแน่น ก่อนจะระเบิดพร่างรุนแรง สะโพกสวยแอ่นหยัดค้าง ปัณณธรตอกย้ำความเป็นเจ้าของเธอด้วยการกระแทกลำกายแกร่งซ้ำๆอย่างรุนแรง เร่งนำพาตัวเองไปยังจุดหมายเดียวกับหญิงสาว

“อินนัดดา...อ๊ากกก” เสียงทุ้มคำรามก้อง ชายหนุ่มกดแช่กายแกร่งอยู่ในช่องทางรักบอบช้ำ ร่างใหญ่ทิ้งตัวลงทาบทับคนใต้ร่าง ไม่สนใจว่าคนร่างเล็กจะอึดอัดหรือหนักหรือเปล่า

“ออกไป!” คนพูดไม่รู้หรอกว่าเสียงของเธอนั้นเบานัก

“คนใจร้าย หนูเกลียดคุณ” อินนัดดาพยายามเหลือเกินที่จะไม่ร้องไห้ ที่เขาทำไปไม่ได้อ่อนโยนสักนิด เขาไม่ได้ทำกับเธอเหมือนคู่สามีภรรยา ทุกสัมผัสรุนแรงสร้างความร้าวระบมไปทั่วร่าง เขาทำราวกับว่าโกรธแค้นเธอนักหนา ทั้งๆที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าไปทำอะไรให้เขาเคียดแค้น