ตอนที่ 8
“ง่วงมากเหรอ” ดรัณเอ่ยถามเมื่อเห็นปริญดาหาวแล้วหาวอีก จนหน้าแดงตาแดงไปหมด หญิงสาวส่ายหน้า “ช่วงนี้ติดนอนมากไปหน่อยเท่านั้นเองค่ะ”
“แล้วจะนอนต่อหรือจะไปกับพี่” ดรัณเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่ค้อมตัวลงนิด ๆ ให้หญิงสาวผูกเนกไทให้
ปริญดาส่งสายตาไม่เข้าใจไปให้ในคำถาม ก็เขาจะไปทำงานไม่ใช่หรือ แล้วจะให้เธอไปไหนกัน
“ไปบริษัทกับพี่ อยากเห็นไม่ใช่เหรอที่ฝึกงาน แล้วก็จะได้กินกลางวันด้วยกัน” คำตอบนั้นทำเอาคนฟังยิ้มอ่อนหวาน จะไม่ให้ดีใจได้ยังไง อยู่แต่ในห้องทั้งวัน ทั้งเบื่อทั้งเหงา ดรัณยิ้มเอ็นดู เอื้อมมือกดศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีดำสนิทเบา ๆ
“จะไปชุดนี้เหรอ” เขาถามมองชุดนอนที่เธอสวม
“รอด้วยนะคะ” ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่เนียนเรียบไปกับพื้นผนัง เปิดกว้างเข้าไปเป็นพื้นที่ขนาดห้องเล็กห้องหนึ่งได้เลยทีเดียว ปริญดากวาดเสื้อผ้าไปมา ในที่สุดก็ได้ชุดถูกใจ หญิงสาวก้าวยาว ๆ ไปทางห้
