ตอนที่ 7
ตากล้องมือไวนั้นไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังชะตาขาด กล้องในมือถูกแย่งเอาไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! เอามานะ กล้องฉันนะเว้ย” ลูกน้องนายหัวดรัณไม่ฟังเสียงถอดเมมโมรี่การ์ดออกและทุ่มกล้องลงกับพื้น ก่อนจะกระทืบซ้ำอย่างไม่ใยดี
“เฮ้ย! พวกแก...ทำแบบนี้ได้ยังไง”
“จะทำมากกว่านี้ ถ้ายังยุ่งกับนายหัวอีกล่ะก็” วัตถุเย็นเฉียบที่จิ้มอยู่ตรงบั้นเอว ทำให้ช่างภาพคนนั้นเหงื่อตก และรีบลนลานหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจซากกล้องที่เก็บเงินซื้อมานานนั้นเลยด้วยซ้ำ
ดรัณพาปรินดามาที่ร้านรองเท้า และเลือกรองเท้าคู่สวยให้เธอ ก่อนนั่งยอง ๆ กับพื้นจับปลายเท้าเรียวสวยสอดเข้าไปอย่างนุ่มนวล ปรินดาจะชักเท้าหนี แต่มือใหญ่จับข้อเท้าบางไว้มั่น และบังคับสวมเข้าไปในรองเท้าที่เขาเลือกให้
“พอดีเป๊ะ งั้นเอาเบอร์นี้ แบบน่ารัก ๆ สวมใส่สบาย และแบบส้นสูงด้วยนะครับ อ้อ...อย่างละ 3 คู่นะครับ” ดรัณบอกคนขายที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่ข้างๆ
“พี่รัณ
