ตอนที่ 16
“ไปแก้ม ถึงโรงพยาบาลแล้ว” ดรัณบอกแต่ปรินดาก็ไม่ยอมเปิดประตูลง ลูกน้องคนที่นั่งด้านหน้าคู่คนขับจึงต้องลงไปเปิดประตูให้อย่างรู้หน้าที่
“ไม่นะ แก้มไม่หาหมอ” หญิงสาวหันไปอ้อนวอนขอแล้วยังตีหน้าเศร้าทำน้ำตาปริ่มๆ เบ้าตาจวนเจียนจะหยดแหล่ไม่หยดแหล่
“ไม่ได้ แก้มต้องให้หมอดูแผล” ชายหนุ่มบอกและลงรถอีกฝั่งก่อนเดินอ้อมมาเรียกหญิงสาว
“เร็วๆ แก้ม พี่บอกแล้วไงว่าอย่าดื้อ”
“หือ...ก็...ว้าย!” เสียงหวีดร้องอย่างตกใจดังขึ้น เมื่อร่างของเธอลอยขึ้นจากเบาะ
ดรัณอุ้มร่างบางเดินไปที่ประตูโรงพยาบาล แต่พอเห็นประตูแล้ว หญิงสาวก็มองผ่านกระจกเข้าไปข้างใน เห็นคนมากมายกำลังมองตรงมาที่เธอ ตอนนี้ความอายมีมากกว่าความกลัว ถ้าเธอจะต้องถูกอุ้มเข้าไปหาหมอผ่านผู้คนมากมายที่มองตามอย่างสนใจ เธอยอมเดินเข้าไปเองจะดีกว่า
“แก้มเดินเองได้ค่ะ ปล่อยแก้มนะคะ แก้มจะเดินเข้าไปเอง”
“สัญญานะ ว่าจะเดินเข้าไปดีๆ”
“ค่ะ แก้ม
