“สามปีแล้วณัช ไม่เคยยุ่งกับใครเลย ห่อเหี่ยวไปหมด”
นพรัตน์บอกขึ้น เมื่อเดินตามมาได้อึดใจใหญ่
มองหน้าเขาแวบหนึ่ง แล้วถามกลับอย่างมึนตึง กระนั้นแก้มก็ออกแดงระเรื่อนิดๆ “บอกทำไม”
นพรัตน์กลั้นยิ้มแทบแย่ อ้อมแอ้มตอบ “ก็อยากบอก จะได้รู้”
เมินหน้าหนีเขา ชะลอเท้าเดินช้าลง เพราะเริ่มเหนื่อย สติเริ่มกลับมา มองไปรอบๆ เห็นว่ามืดไปหมด บ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ
“จะกลับยังไงล่ะทีนี้”
“กลับตอนนี้หรือ ลำบากแย่ ดึกขนาดนี้แล้ว ก็หาที่นอนแถวนี้ไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยโทรให้คนที่รีสอร์ตมารับ” นพรัตน์จัดแจงตอบให้เสร็จสรรพ แล้วคว้ามือเดินจูงเข้าไปที่ตึกข้างทางแทน
เห็นป้ายไฟกระพริบๆ เป็นคำว่า
‘แฮปปี้สวีทโมเตล’
ชั่วคราว 3 ชม. 300
ต่อชั่วโมง 90
ค้างคืนเต็มวัน 500
หลัง 21.00 น. 450
“นอนที่นี่ก่อนแล้วกัน ขี้เกียจเดินกลับ เอากี่ชั่ว
