การผ่าตัดเรียบร้อย ผ่านไปได้ด้วยดี นพรัตน์เข้ารับการฟื้นฟูร่างกายต่อจากนั้น จนกลับมาเดินเองได้โดยไม่ใช้เครื่องช่วยใดๆ แล้วถึงได้ทวงถามเธอ ถึงเรื่องที่ขอในวันนอนรอผ่าตัดคราวนั้น
“ขาก็หายแล้วเนี่ย จำได้ว่าใครรับปากเราเอาไว้ว่าจะปลอบขวัญกัน จนป่านนี้แล้ว ยังทำเฉยๆอยู่เลย สงสัยจะลืม”
มองเขา แล้วถามกลับ พร้อมวางผลไม้ที่ปอกเสร็จ ใส่ให้ในจาน “ยอมรับว่าลืมไปแล้วจริงๆ อยากได้อะไรนะ”
เห็นเขาทำหน้ายุ่งเล็กน้อย บอกเสียงจริงจัง
“อยากแต่งงาน”
ก้มหน้าลงปอกผลไม้ ถามเขาอีกหน่อย
“กับใคร จะได้เรียนคุณย่าให้ไปทาบทามสู่ขอให้”
“กับคนถามนั่นแหละ” นพรัตน์บอกจบ เดินเข้ามาหาเธอ เลยวางของในมือลง เลิกคิ้วนิดๆ ถามกลับ
“แน่ใจแล้วนะที่พูดเนี่ย”
“แน่ยิ่งกว่าแน่เสียอีกณัชชา”
นพรัตน์บอกหน้าบาน เอื้อมเอามือเธอไปกุมไว้หลวมๆ พร้อมกับล้วงเอาแหวน
