รชาใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้วยืนแอบฟังเงียบๆด้วยความสงสัยและพอจะมองออกหลายอย่างออก ก่อนจะสูดหายใจแล้วตั้งใจเดินเข้าไปขัดจังหวะพวกเขาสองคนพร้อมกับสีหน้ามึนงงกับแววตาตกใจที่จ้องมองกันเพียงไม่กี่วินาทีของคุณวี เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรแล้วนั่งลงบนเตียงให้คุณวาดิมได้มองร่องรอยเล็กน้อยจากการปะทะที่อยู่นอกแผนจนได้แผลมาแบบนี้
“ที่เอวไปโดนอะไรมา”
“สะเก็ดระเบิด”
“เธอไปทำอะไรมากันแน่ห่ะ แล้วนี่ไปกับใครบ้าง?”
“ไปกับพี่ชาย รถนั่นก็ของขวัญให้ฉันที่เก่งจนสามารถหนีออกมาจากบ้านได้ อีกไม่กี่วันพี่ชายฉันจะมาหาอีกครั้งและฉันคงบอกคุณไม่ได้ว่าเรานัดเจอกันที่ไหน ทุกอย่างเป็นความลับ”
“คงไม่ใช่แค่ระเบิดใช่ไหม?”
“อื้อ”
“ที่ฉันให้ไปมันไม่พอรึไงรชา เธออยากได้เท่าไรก็บอกมาสิฉันจะให้เดี๋ยวนี้เลย! ทำไมต้องไปเสี่ยงอันตรายขนาดนี้ด้วยห่ะ เธอไม่คิดว่าฉันจะเป็นห่วงจนแทบบ้ารึไง!!”
“โกรธเหรอ?”
“ใช่! ฉันโกรธมากด้วยรชา!!
