ความลับของคุณวาดิม

ปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆที่รอยแผลเป็นตรงหน้าอกข้างขวาด้วยหัวใจที่วูบไหวอีกครั้ง ผ่านมาสามปีแล้วแต่ไม่เคยลืมเหตุการณ์ในครั้งนั้นเลยแม้แต่นาทีเดียว เขาถูกลอบทำร้ายและโดนยิงก่อนที่รถจะตกหน้าผาไป ในวินาทีนั้นรู้ได้ทันทีว่าต้องตายในซากรถใต้น้ำแล้ว แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับเจอเด็กอายุราวๆสิบห้าปีนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่ง เพียงไม่กี่นาทีเธอตื่นขึ้นมาพร้อมยิ้มกว้างให้อย่างสดใส วินาทีนั้นแหละที่เขาตกหลุมรักเข้าอย่างจัง ความรักที่ไม่ควรเกิด เธอเล่าให้ฟังว่าไม่ได้เจอขาเพราะความบังเอิญ แต่เพราะวันนั้นเห็นว่ามีรถขับตกเขาลงมาเลยขับขับเรือไปดูทันทีและกระโดดลงไปในน้ำก่อนที่รถจะจมหายไป เธอหาทางงัดกระจกได้แล้วดึงตัวเขาออกมาขึ้นเรือ จากนั้นถึงขับรถมาส่งโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งมันก็แค่โรงพยาบาลเล็กๆธรรมดาทั่วไป หลังจากผ่าตัดและตรงตรวจเช็คอาการเรียบร้อยแล้วว่าปลอดภัยเลยเข้ามาดูก่อนจะกลับ แต่เพราะว่าง่วงเลยเผลอหลับไป เธอจะโทรบอกญาติให้มารับเขาที่โรงพยาบาล มุกความจำเสื่อมนั้นหลอกเด็กได้ หลังจากนั้นเขาก็ขอไปอยู่กับเธอในช่วงที่คิดอะไรไม่ออก เขาอ้างเรื่องความปลอดภัยเพราะเห็นชัดว่าโดนทำร้ายมาอย่างหนัก เธอในตอนนั้นยังเด็กมากเลยเชื่อแล้วพาเขาไปที่บ้านพักหลังเล็กที่อยู่ในสวน ส่วนตัวเธออยู่บ้านอีกหลังที่ไม่ได้ไกลมากเท่าไร เขาขายแหวนเพชรและนาฬิกาหรูที่ติดตัวมาในราคาต่ำมากกว่าราคาที่มันควรจะได้เพื่อเธอจะได้ไม่ต้องสงสัยในเงินทองที่มีใช้ในช่วงนั้น เขาให้เธอไปแทบทั้งหมดและพยายามซับพอร์ตเธอทุกอย่างที่ต้องการ เรื่องของเขาถูกเก็บเป็นความลับอยู่นานนับเดือนโดยไม่มีใครรู้หรือสงสัยด้วยซ้ำ นับตั้งแต่วันนั้นเธอคือนกน้อยในกรงทองของเขา จนกระทั่งวันหนึ่งที่ความลับแตก เขาฆ่าคนต่อหน้าเธอ เด็กคนนั้นวิ่งหนีไปด้วยความตกใจขวัญผวาอย่างหนักและหลังจากนั้นเขาไม่เคยเจอเธออีกเลย ข่าวที่ได้รู้ในเวลาไม่กี่นาทีต่อจากนั้นคือบ้านหลังใหญ่ไฟไหม้และเจอศพที่กลายเป็นตอตะโกนแล้ว สาเหตุไฟไหม้นั้นมาจากไฟฟ้าลัดวงจรซึ่งเขาได้ส่งคนไปตรวจสอบแล้วพบเจอความผิดปรกติ แต่คนที่ทำนั้นมีฝีมือสูงมากถึงได้แนบเนียนจนแทบไม่มีหลักฐานอะไรเหลือทิ้งไว้เลย เขาสั่งคนตามสืบประวัติของเธอ แต่ไม่มีเลย เด็กอายุแค่สิบห้าปีควรจะมีข้อมูลหลายอย่างให้สืบแต่ทุกอย่างนั้นว่างเปล่า ชื่อที่เขารู้จักก็ไม่มีคนในระแวกนั้นรู้จัก โรงเรียนแถวนั้นไม่มีเธอเป็นนักเรียน ร้านค้าต่างๆที่มีกล้องวงจรปิดก็ไม่เคยบันทึกภาพของเธอได้เลยด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่รู้คือบ้านหลังนั้นทำประกันวงเงินสูงมาก อยู่กับทั้งหมดสี่คนคือพ่อ แม่ ลูกชายและลูกสาว ญาติที่ได้รับผลประโยชน์นั้นอยู่ต่างจังหวัดที่เข้ามาจัดการเรื่องนี้ก่อนจะขายบ้านและที่ดินในราคาสูงพอสมควร แต่เพราะอยู่ในพื้นที่ทำเลดีเลยขายได้ราคางาม หลังจากนั้นญาติคนนั้นก็ย้ายไปอยู่เมืองนอกถาวรและไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย ผ่านมาสามปีแล้วสินะที่ตามหาเธอ ในตอนนี้น่าจะอายุสิบแปด “คุณวาดิมรถพร้อมแล้วครับ” “สายของเราแทรกแซงเข้าไปแล้วใช่ไหม?” “เรียบร้อยครับ งานนี้เราน่าจะจับตัวมันได้สักที” “รอยแผลนั่น…ไม่เชื่อว่าจะรอดมาได้” “ฉันไม่มีวันพลาดอีกครั้งแน่นอน” คืนนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่างานประมูลที่จัดขึ้นในรอบหลายปี คนที่เข้าร่วมล้วนได้รับบัตรเชิญและไม่เชิญคนนอกเด็ดขาดเพื่อความปลอดภัย ส่วนใหญ่ของที่จะประมูลนั้นมักจะได้มาผิดกฏหมายและช่วงท้ายก่อนจะปิดนั้นจะมีผู้หญิงมาให้ร่วมประมูล เขาไม่ค่อยชอบไปงานแบบนี้แต่เพื่อตามเอาตัวเป็นเหยื่อล่ออดีตคู่หมั้นที่ทรยศความไว้ใจและหักหลังกัน แต่ว่าเธอไม่ใช่ตัวบงการ เธอก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมนี้เท่านั้น ในระหว่างที่คนในงานกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานแต่เขากลับเบื่อหน่าย เขาเดินออกมาหาที่สงบแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อเอาสารแห่งความสุขพร้อมกับพ่นควันออกไป เปลวไปสีส้มแดงแผดเผาช้าๆในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆเกี่ยวกับการเคลียร์ปัญหาที่ยืดยาวมานานมาก เด็กคนนั้นกำลังเดินมาทางนี้ โตขึ้นมากเลยนะ เรื่องในอดีตที่มีรสชาติหวานที่ซ่อนไปด้วยความขมถูกเก็บเป็นความลับมานานแสนนาน นกน้อยในกรงทองโบยบินหนีออกไปโดยไม่มีคำร่ำลา หัวใจที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหาไม่เคยได้รับการเยียวมานานหลายปี แต่ในวันนี้แม่นกน้อยอยู่ตรงหน้ามีเหรอจะลังเลที่จะคว้ามากอดไว้แนบแน่น เจอกันอีกครั้งอย่าคิดว่าจะหนีไปไหนได้อีก เขาไม่มีวันโดนทิ้งอีกแน่ "ไม่เจอกันนานเลยนะ" "คุณวาดิม!!" "ฉันเจอเธอแล้ว เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก" ก่อนที่เธอหนีถูกจับแขนดึงเข้าไปจนตัวกระแทกชนหน้าอกและถูกกอดเอาไว้แน่นจนแทบขยับตัวไม่ได้ เราไม่ได้เจอกันมานานถึงสามปีไม่น่าเชื่อเขาจะยังจำเธอได้ แล้วการที่เขาโผลมาที่นี่นั่นก็เป็นการบอกได้ดีว่าสถานะของเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เขานับว่าเป็นบุคคลอันตรายคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพียงแค่เขาคลายอ้อมกอดก็ตั้งท่าจะวิ่งหนีออกไปจากที่ตรงนี้ทันที แต่เขารู้ทัน เขาอุ้มเธอจนตัวลอยเลย “คิดว่าครั้งนี้จะหนีพ้นเหรอ?” “ปล่อยฉันนะ!!” “ไม่ปล่อย!!” “คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย!?” “กลับบ้าน” “ห่ะ!?” “ฉันจะพาเธอกลับบ้านและจะไม่ให้หนีไปไหนได้อีกแล้ว” “คุณวาดิมปล่อย!!” เธอดิ้นไม่หยุดแต่ด้วยแรงขนาดนี้ทำให้ยากที่จะหลุดได้ เขาหันไปมองบอดี้การ์ดที่ตามมาเพียงไม่กี่นาทีก็ขับรถมารอรับทันที แล้วเด็กดื้อคนนี้จะต้องอยู่ในเขาสอบปากคำทั้งวันทั้งคืนและจะกักขังเธอให้อยู่ด้วยกันตลอดไป เขาจะไม่มีวันพลาดทำให้เธอหลุดหายออกไปจากชีวิตอีกเด็ดขาด สิ่งแรกที่ต้องรู้คือเธอชื่ออะไรกันแน่ หวังว่าจะไม่โดนหลอกด้วย “หยุดดิ้นได้แล้ว!!” “ก็ปล่อยสิ!!” “บอกมาก่อนว่าชื่ออะไร?” “คุณลักพาตัวฉันมาทั้งที่ไม่รู้จักชื่อนี่นะ คุณบ้าไปแล้วรึเปล่าห่ะ!?” “จะตอบดีๆให้ฉันบังคับ?” “คุณ…” “เลือกดีๆ ตอนนี้ชีวิตเธออยู่ในกำมือฉันแล้ว” “วันนั้นฉันไม่น่าช่วยคุณเลย!!” “คิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว” “คุณ…ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณเลยด้วยซ้ำทำไมต้องจับตัวมาด้วยล่ะ!?” “ทำสิ” “ทำอะไรคะ?” “ทำให้ฉันคิดถึงจนแทบบ้าไง เธอหลอกทุกคนว่าตายรู้ไหมว่าฉันเสียใจมากขนาดไหนห่ะ เธอคิดว่ามีโอกาสขนาดนี้ฉันจะปล่อยให้เธอหนีไปงั้นเหรอ สามปีแล้วนะที่ฉันตามหาเธอ สามปีที่คว้าน้ำเหลวมาตลอด จนกระทั่งวันนี้ที่เธอเดินมาหยุดตรงหน้าฉันเอง คิดว่ามันเป็นพรหมลิขิตไหมล่ะ?” “เวรกรรมมากกว่า!” “เธอเป็นของฉัน เราก็เลยต้องกลับมาเจอกันไง” “ฉันไม่ชอบคนแก่!” “ยี่สิบแปดยังไม่แก่!” “ตอนนี้ฉันอายุสิบแปดปีนั่นเท่ากับว่าคุณแก่กว่าสิบปี” “เธอ!!” “แก่ก็คือแก่ คุณวาดิมคือเ*******ู!!”