“ว่าอย่างไรนะ อี้เหม่ยหรงน่ะหรือ ไปเป็นแม่ค้าขายผลไม้ ฮ่าๆๆๆ สตรีจากชนชั้นต่ำก็คงทำได้เพียงแต่เรื่องต่ำๆเท่านั้นแหละ” อวี้หวงกุ้ยเฟยหัวเราะพลางเอามือปิดปาก
“อี้ฮองเฮาจะทำอันใดเป็นเพคะ นอกจากทำไร่ ไถนา ปลูกผัก ขายผักผลไม้ เรื่องพิณ ภาพวาด หมากล้อมหรือการเขียนอักษรนางคงไม่เคยรู้จัก” จางซิงอี๋ นางกำนัลคนสนิทของอวี้ไป๋หลานหัวเราะคิก
ทางด้านพระตำหนักเหลียนฮวา
“ว่าอย่างไรนะ! อี้เหม่ยหรงทำเช่นนี้ถือเป็นการหมิ่นเกียรติตำแหน่งฮองเฮา มารดาแห่งแผ่นดินแคว้นฉางถึงกับต้องกลายเป็นแม่ค้าขายผลไม้ รู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น ช่างน่าขายหน้าจริงๆ” ลู่ไทเฮากำมือแน่น
“เพราะนางต้องการหาเงินมาจัดงานเลี้ยงฉลองวันพระราชสมภพให้ไทเฮาจึงต้องทำเช่นนั้นหรือไม่เพคะ?”ชุนมามาเอ่ย
“ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็เถอะ มันก็ดูไม่เหมาะไม่ควรอย่างยิ่ง”
ลู่อิงเหยาที่นั่งฟังสบโอกาสจึงเอ่ยสมทบ
“อี้ฮองเฮาช่างเป็นฮองเฮาที่ไร้กฎเกณฑ์ยิ่งนัก
