สามวันต่อมา
ที่ท่าเรือเปียเหว่ยซึ่งบัดนี้มีเรือกำปั่นเหล็กสีดำทะมึนมาจอดเทียบท่าเป็นที่เรียบร้อย สินค้าต่างๆประดามีถูกขนขึ้นมาบนฝั่ง ลังไม้บรรจุผลไม้ทั้งผลไม้เมืองหนาวที่มาจากประเทศฝั่งตะวันตกและผลไม้เมืองร้อนจากเมืองท่ารายทางต่างๆ ทั้งจากชมพูทวีป ศรีลังกา อินโดนีเซีย หรือว่าสยามต่างถูกขนย้ายขึ้นมาเรียงรายไว้รอให้รถม้าจำนวนหนึ่งมาขนเอาไป
“ลังผลไม้เหล่านี้ถูกขนไปที่ใดหรือใต้เท้า?”
พ่อค้าผู้หนึ่งเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เขาตั้งใจจะมาเหมาผลไม้จากเรือกำปั่นนี้ไปขาย คงฟันราคาได้สูงลิ่วเพราะตอนนี้จวนคหบดีและขุนนางต่างๆล้วนมีความต้องการผลไม้เป็นจำนวนมาก
“ผลไม้ทั้งหมดนี้มีผู้เหมาไปหมดแล้ว ท่านมาช้าไป เห็นทีจะต้องเป็นคราวหน้าแล้วล่ะ” ขุนนางที่ดูแลท่าเรือเปียเหว่ยผู้นั้นมิได้กล่าวบอกไปว่าผู้ใดเป็นผู้เหมาผลไม้ไปทั้งหมด อันที่จริงผลไม้ที่อยู่ในเรือทั้งหมดนั้นถูกเหมาไปตั้งแต่เรือกำปั่นยังไม่เข้ามาจอดเทีย
