“ฮองเฮาพะย่ะค่ะ ชุนมามาจาก พระตำหนักเหลียนฮวานำความจากไทเฮามากราบทูลพะย่ะค่ะ” ขันทีน้อยที่ด้านหน้าพระตำหนักเข้ามารายงาน
“ให้เข้ามาได้” อี้เหม่ยหรงพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
ชุนเจียอียอบกายถวายความเคารพประมุขแห่งวังหลังแล้วจึงเอ่ย
“ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันได้รับคำสั่งจากไทเฮาให้นำข้อความในกระดาษแผ่นนี้มาส่งต่อเพคะ” ชุนมามาส่งกระดาษแผ่นนั้นให้เป๋ามามา จากนั้นเป๋ามามาจึงส่งให้กับมือของอี้ฮองเฮา ประมุขแห่งวังหลังรับไปอ่าน แต่สีหน้าหาได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด
“ไทเฮาต้องการให้มีเนื้อสัตว์เก้าอย่าง ผักสดเก้าชนิด ผลไม้สดเก้าอย่าง อืม…” อ่านจบอี้เหม่ยหรงก็ส่งยิ้มให้ชุนเจียอี ในขณะที่บรรดานางกำนัลและขันทีของพระตำหนักเหมยกุ้ยต่างพากันทำปากอ้าตาค้าง
“ไทเฮาทรงรับสั่งว่าฮองเฮาทรงพระปรีชาสามารถยิ่งนักย่อมสามารถจัดการให้ได้แน่เพคะ” ชุนเจียอีแย้มยิ้มขณะเอ่ย ทว่า…ดวงตากลับมิได้ยิ้มด้วย
“กลับไปทูลไทเฮ
