ฉินหย่งเต๋อเสด็จมาที่พระตำหนักเหมยกุ้ยแบบเงียบๆ ขบวนเสด็จไร้ซึ่งโคมไฟนำทาง มีเพียงฉิงกงกงและนางกำนัลกับขันทีน้อยผู้หนึ่งติดตามมาเท่านั้น เวลานี้ความมืดแห่งราตรีกาลค่อยๆคืบคลานเข้ามา อี้เหม่ยหรงมองเห็นใบหน้าเขาเลือนลางภายใต้แสงโคมไฟสลัวที่แขวนอยู่บนเสา
“ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ ไม่ทราบว่าเสด็จมาในเวลานี้ เอ่อ…” อี้เหม่ยหรงให้แปลกใจยิ่งนัก หวังว่าเขาคงจะไม่เสด็จมาที่ตำหนักของนางเพื่อ…เอ่อ…หญิงสาวสลัดความคิดไร้สาระที่รบกวนจิตใจนั้นออกไป
หวังกงกงเคยเล่าให้ฟังว่าเวลาที่ฮ่องเต้เสี่ยงป้าย ก็คือ เลือกว่าจะไปนอนกับสนมนางใดนั่นแหละ จะมีการส่งคนจากพระตำหนักหลงเฟยเฟิ่งมาแจ้งที่พระตำหนักของพระสนมนางนั้นล่วงหน้าก่อน เพื่อที่ทางตำหนักนั้นจะได้เตรียมตัว แต่นี่…ฮ่องเต้เสด็จมาโดยที่ไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า อีกทั้งขบวนเสด็จยังมีแค่ผู้ติดตามสามคน และเวลาโพล้เพล้เช่นนี้ยังไม่มีโคมไฟส่องนำทาง แท้จริงแล้วฮ่องเต้น้ำ
