บทที่ 6 ตัดสัมพันธ์
1908 Words
“นี่ของโปรดตัวเล็ก”
“ขอบคุณค่ะ..กินไปเลยไม่ต้องตักให้แฟหรอกต่อไปมีแฟนจะมาเอาใจแฟแบบนี้ไม่ได้นะ”ร่างบางพูดติดตลกวันนี้วันหยุดและอัศวินอยู่บ้านเขาเลยชวนออกมากินอาหารข้างนอกตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่มาแต่เขากลับซักไซ้ไม่เลิกและบอกว่าถ้าไม่ว่าจะมานั่งเฝ้าทั้งวันฉันเลยต้องมาถ้าเป็นแต่ก่อนมันคงดีแต่พอรู้ความรู้สึกของเขามันทำให้ฉันไม่ชอบ
“แฟนพี่ก็ตัวเล็กไง”อัศวินตีมึนตอบแต่กลับทำให้อีกคนวางช้อนซ้อมลงอย่างแรง
“พี่วินแฟไม่ตลก”ฉันว่าฉันควรพูดให้มันชัดเจนไปเลยดีกว่า
“พี่ก็ไม่ตลกนะพี่ออกจะจริงจัง”
“แฟไม่ชอบพี่น่าจะรู้”ฉันมองสบตาเขานิ่งไม่มีแววล้อเล่น
“เดี๋ยวก็ชอบเองพี่รอได้”เขาทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนม้วนเส้นสปาเกตตีในจานไปเรื่อยๆ แต่บรรยากาศระหว่างเรามันไม่เหมือนเดิม
“ไม่ต้องรอหรอกค่ะ..แฟพูดตามตรงนะคะแฟไม่เคยคิดอะไรกับพี่เลยนะ”
“พี่ก็บอกว่าพี่รอได้”อัศวินเสียงแข็งขึ้นมาก่อนจะเลื่อนสายตามาสบกับสายตาของเธอตั้งแต่เด็กเขาคอยตามดูแลเธอตลอดเปรียบเธอดั่งสมบัติของเขาแต่พอโตขึ้นความรู้สึกมันเปลี่ยนไปเขารักกาแฟเกินกว่าน้องมันจะผิดอะไรในเมื่อเขารักเธอ
“แฟบอกว่าไม่ต้องรอ”
“ทำไม….ขอเหตุผลหน่อย”
“เพราะว่าแฟมีคนที่ชอบแล้วค่ะ”ฉันกลั้นใจตอบออกไปพร้อมกับใบหน้าเรียบนิ่งเพื่อไม่ให้เขาจับสังเกตได้
“ฮ่าฮ่า..แฟนงั้นหรอเธอโกหกเธอจะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟนไหนลองบอกมาสิในคิงเวลล์พี่จัดการคนที่ชอบเธอหมดแล้วใครมันกล้าเข้าหาเธออีก”
ปึก!
ร่างสูงหัวเราะก่อนจะเอ่ยประโยคนิ่มๆ ที่ทิ่มแทงจิตใจของร่างบางและแสดงอารมณ์ฉุนเฉี่ยวในตอนท้ายก่อนจะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะอาหารอย่างแรงจนพนักงานและโต๊ะอื่นๆ หันมามอง
นี่แหละที่เธอเกลียดเขา..เจ้าอารมณ์และเขาไม่ได้รักเธอสักนิดนอกจากเห็นเธอเป็นสมบัติส่วนตัวของเขาแล้วจะได้เห็นดีกันว่าเธอนั้นจะหลบเลี่ยงเขาได้ยังไง
ริมฝีปากบางฉีกยิ้มพร้อมกับพูดถึงบุคคลที่สามตาพราวระยับการโกหกไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่ยากจนเกินไป
“หึ พี่คงไม่รู้”
“...”
“ว่าคนที่แฟชอบไม่ได้เรียนที่คิงเวลล์”ริมฝีปากบางเอ่ยตอบก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้กับผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชาย
“หมายความว่ายังไง”
“ก็..ตามที่พูดไปค่ะคนที่ชอบไม่ใช่คนในมหาลัยเรา”กาแฟพูดจบก็ฉีกยิ้มตบท้ายอย่างกวนๆ ตามปกติที่คุยกันแต่กลับทำให้ฝ่ายตรงข้ามกัดฟันจ้องหน้าเธอเขม็ง
“ใคร..”
“อะไรหรอคะ”
“มันเป็นใคร..คนที่เธอชอบน่ะ”
“อื้มมมมใครน้า”
“อย่ามาเล่นลิ้น”
“แฟไม่บอกแต่มีแน่นอนค่ะเดี๋ยวจะพามาเปิดตัวกับพี่วินนะคะ”
“ไม่มีทางเธอจะไม่มีโอกาสนั้นแน่นอน”
“พี่วินจะทำอะไร”
“ทำแบบที่เคยทำ”
“พี่จะไม่ยอมรับการตัดสินใจของแฟหรอ” เธอถามหยั่งเชิงเขาอีกครั้งความสัมพันธ์แบบพี่น้องเขาก็จะตัดง่ายๆ เลยอย่างนั้นหรอ
“ใช่” อัศวินตอบอย่างไม่ลังเลเขาไม่อาจทนเห็นเธอไปเป็นของใครได้
“โอเคค่ะ..แฟเข้าใจแล้วต่อไปจะได้ไม่ต้องมาเกรงใจอะไรอีก”ร่างบางพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเลยเดินออกร้านอาหารไปเลยด้วยอารมณ์โกรธโดยไม่แม้แต่จะพูดอะไรกับอัศวินต่อเหมือนกับว่าเธอและเขาได้ตัดขาดความเป็นพี่น้องไปแล้ว
ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่กับที่นัยน์ตาคมมองตามแผ่นหลังบางไม่ละสายตาภายในใจของเขารู้สึกวูบโหวงเหมือนเขาจะเสียเธอไปแต่อีกใจก็บอกตัวเองว่ายังไงกาแฟก็หนีเขาไม่พ้นเธอถูกกำหนดมาให้เขาแล้วถึงวันนี้เธอจะพูดว่ามีคนที่ชอบแต่เขาก็จะกีดกันทุกวิถีทางอยู่ดี
ฉันเดินออกมาจากร้านอาหารด้วยความโมโหไม่คิดเลยว่าเขาจะยอมรับมาตรงๆ แบบนี้ไม่ได้การฉันต้องรีบเดินตามแผนให้เร็วที่สุด
“ถ้าอยากได้ก็ต้องเข้าหาเขาสินะ”
ไวเท่าความคิดฉันล้วงหยิบมือถือในกระเป๋าแบรนด์หรูออกมาก่อนจะกดโทรหาเพื่อนสาวคนสนิท
“นิด้าคืนนี้ว่างไหม”
[ทำไมหรอก็ว่างอยู่นะ]
“คืนนี้ไปผับกัน”
[อืมเอาสิ..ที่ไหนหรอ]
“อีลิทผับ”
[ห๊ะ..อย่าบอกนะ]
“อืม ฉันจะไปตกเหยื่อ”
[ตกเหยื่อ]
“ไว้เจอกันนะ”
[เดี๋ยวๆ ว่าแต่ใคร]
“ลุ้นเอาแค่นี้แหละ”
ฉันกดตัดสายก่อนจะพุ่งตัวไปยังร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูเพราะคืนนี้ต้องสวยเป็นพิเศษเผื่อเขาจะประทับใจแต่พอนึกถึงใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์แล้วรู้สึกท้อใจมากจะทำยังไงให้เขาสนใจดีนะแต่ก่อนจะเข้าไปดูเสื้อผ้าฉันเลยแวะร้านประเป๋าที่อยู่ข้างกันแทน
“เอ๋..”
ระหว่างกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดเป็นอันต้องพังทลายลงเมื่อเห็นคนหน้าด้านตรงหน้าตอนแรกเหมือนผู้หญิงสองคนหน้าตาสวยกำลังยืนคุยและชี้ไปที่กระเป๋าใบสีดำที่เป็นรุ่นแบบลิมิเต็ดมีแบบจำกัดวางอยู่แต่ไม่นานก็มีมือดีมาฉกไปอย่างหน้าด้านๆ ทำเอาฉันอดขมวดคิ้วทันที
และทั้งสองฝ่ายก็กำลังถกเถียงกันไปมาโดยที่พนักงานในร้านไม่กล้าเข้าไปยุ่ง
“ขอโทษนะคะมีอะไรให้ช่วยไหมเหมือนกับว่าทุกคนกำลังมีปัญหากันนะคะ” จะว่าสะเหล่อก็ได้แต่รำคาญพวกสันดานทรามอะอีกอย่างยัยคนที่ทำตัวทรามเธอคือรุ่นพี่คณะฉันเองชื่อ ปราง เห็นแล้วรำคาญตามาก
“กาแฟ..”
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกยิ้มทักทายแต่ว่าเธอกลับทำหน้าตาแปลกใจระหว่างนั้นฉันเลยหันมามองสองสาวที่มีปัญหากับปราง
“ไม่มีอะไรเธอไปเถอะ..นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ”เพราะรู้สึกไม่ถูกชะตารุ่นพี่สาวเลยออกปากไล่รุ่นน้องในคณะอย่างกาแฟทันที
“ฉันถามสองคนนี้ค่ะ..ไม่ทราบว่าต้องการให้ช่วยไหมพอดีแฟเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้ค่ะ”ฉันเมินหน้าหนีรุ่นพี่อย่างปรางและฉีกยิ้มหวานให้กับสองสาวแทนแต่แอบรู้สึกคุ้นหน้าทั้งสองคนอย่างไรไม่รู้ก่อนจะสลัดความคิดออกไปเพราะนึกยังไงก็นึกไม่ออกสองสาวนี้ก็หน้าตาโดดเด่นมากถ้าเคยเจอคงไม่มีทางลืม
“ค่ะ..พวกเรากำลังต้องการพยานพอดีว่ากระเป๋าใบนี้ควรเป็นของใครเพราะเพื่อนก็ชี้แล้วว่าจะเอาใบนี้แต่คุณคนนี้กลับหน้าด้านมาหยิบไปต่อหน้าต่อตา”สาวสวยผมสีดำขลับถลึงตามองปรางอย่างโมโห
“แล้วยังไงใครเร็วใครได้”
“โทษนะคะไม่คิดว่าอยากจนลืมเอามารยาทมาด้วยหรอ”ตามด้วยสาวสวยผมสีบลอนด์เอ่ยจิกกัดอย่างตรงไปตรงมาทำให้ปรางโมโหจนตัวสั่น
“จะมากไปแล้วนะ”
“แล้วไงทีตัวเองทำตัวทรามละไม่เคยส่องกระจกดูบ้างเลยหรอ”
“อีนี่!”ปรางจะพุ่งตัวเข้าใส่สาวผมบลอนด์แต่ฉันไวกว่าเลยผลักเธอออกไป
พลั่ก!
“อีกาแฟหลายทีแล้วนะยุ่งอะไรด้วย”
“แล้วไงก็ไม่ได้อยากยุ่งนะแต่เธอทำตัวเองเป็นใครก็รับไม่ได้อยากแค่ไหนก็ต้องอดทนนะรู้ไหมเพราะไม่ใช่ของเรา” มีโอกาสได้เอาคืนฉันต้องดับความมั่นของนางลงให้ได้
“พี่พนักงานคะ กระเป๋าใบนี้ถ้าลูกค้าเขาแจ้งแล้วก็ต้องเป็นของเขานะคะแค่นี้ตัดสินใจไม่ได้หรอในเมื่อคนที่มาฉกของคนอื่นคือคนหน้าที่มาทีหลัง”ฉันหันไปบอกพนักงานก่อนจะเน้นหนักทุกคำพูดคนมีมารยาทที่ไหนจะมาฉกชิงของคนอื่นไปต่อหน้าแบบนี้
“จริงค่ะ พวกเราชี้แล้วและตกลงแล้วว่าจะเอาก็ควรเป็นของพวกเรานะคะ”สาวสวยผมดำพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะมองพนักงานตาเขม็งจนพนักงานรีบหยิบกระเป๋าเตรียมจะไปที่เคาน์เตอร์
“เดี๋ยวก่อนค่ะ”สาวสวยคนผมสีบลอนด์ผิวขาวเอ่ยรั้งพนักงานไว้ทำให้ฉันและสาวสวยผมดำขลับหันไปมอง
“มีอะไรรึเปล่าคะ” พนักงานเอ่ยตอบหน้าซีดปากสั่นเพราะพึ่งมาทำงานวันแรกเลยกลัวโดนตำหนิ
“ฉันไม่เอาแล้วค่ะ”
“ห๊ะ/ซิน” ทั้งฉันและสาวสวยผมดำร้องออกมาพร้อมกันอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมล่ะ..แกอยากได้ไม่ใช่หรอ”นี่ฉันก็สงสัยเหมือนเธอนะในเมื่ออยากได้ทำไมตอนนี้ถึงไม่เอาแล้ว
“อยาก..แต่ของที่มีตำหนิหรือสกปรกไปแล้วฉันไม่อยากได้เอาไว้ให้เฮียซันซื้อจากช็อปอิตาลีมาให้ก็ได้”เธอพูดเรียบนิ่งก่อนจะหันมายิ้มให้สาวสวยผมบลอนด์พอฉันฟังจนจบก็เข้าใจก่อนจะเบิกตากว้างผู้หญิงคนนี้ร้ายและเก่งในการใช้คำพูดมากจริงๆ
“เออเอางั้นก็ได้งั้นเรากลับเลยไหม”
“อือ..ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่อุตส่าห์เข้ามาช่วยเป็นพยานให้”เธอตอบสาวสวยผมสีดำแล้วหันมายิ้มพร้อมกับเอ่ยขอบคุณฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ขอบคุณเช่นกันนะคะทั้งที่ไม่มีพนักงานคนไหนกล้ามาช่วยเลย”เมื่อพูดจบพนักงานในร้านต่างทำหน้าเลิ่กลั่กกันไปหมด
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”จะว่าไงดีฉันช่วยเป็นพยานนิดหน่อยอีกใจก็อยากจัดการยัยปรางด้วย
“งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ”
“ค่าาา”
ทั้งสองคนกอดแขนกันเดินออกจากช็อปไปส่วนฉันก็หันไปมองยัยปรางที่ทำหน้าแค้นใจและเดินออกไปเช่นกันพนักงานแบบนี้ใครจะอยากเข้ากันล่ะ
กาแฟยกยิ้มก่อนจะเดินออกจากร้านไปอย่างสวยๆ และเดินไปหาซื้อเสื้อต่อร้านข้างกันโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังจ้องเธออยู่ร่างสูงใบหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายกับผู้คนกำลังรอน้องสาวสองคนเลือกซื้อของด้วยความที่เป็นผู้ชายเขาไม่ชอบสถานการณ์ที่คนเยอะและวุ่นวายอยู่แล้วเลยทำเพียงยืนรอข้างนอกแต่ละสายตาเพียงชั่วครู่เหมือนพวกเธอจะมีปัญหาเขาเลยเดินหลบมุมไปโทรหาไอ้ต้าร์มาจัดการแต่ไม่ทันเพราะเหมือนว่าจะมีคนมาช่วยน้องสาวซะก่อน
เขาจำเธอได้ดี..ผู้หญิงชุดสีแดงที่ทำเขาไม่เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
- Writer
