บทที่7- 8 กาแฟเดินเกม &ตามหาเป้าหมาย

3389 Words

บทที่ 7 กาแฟเดินเกม Elite Pub 21.00 ฉันก้าวเท้าเข้ามาในผับหรูที่เป็นถิ่นของเขาวันนี้ตั้งใจมาเพื่ออ่อยเขาเต็มที่เลยจัดเต็มนิดหน่อยด้วยชุดเสื้อแขนยาวสีดำปาดไหล่โชว์ไหปลาร้าได้รูปสวยและกระโปรงสีขาวพร้อมกับรองเท้าส้นสูงผมดัดลอนเหมือนอย่างเคย “นั่งไหนดีอะ..ได้จองโต๊ะไหม”จิงจิงในชุดเดรสสั้นเว้าเนินอกหันมาถามเพราะเธอไม่รู้รายละเอียดอะไรเลยฉันบอกแค่ว่ามาเที่ยวและมีนิด้ามาด้วยเท่านั้น “วันนี้เราจะนั่งชั้นหนึ่งนี่แหละจะเต้น” “โอเค” พวกเราจับจองที่นั่งกันเรียบร้อยพร้อมกับเครื่องดื่มเต็มโต๊ะไม่นานนิด้าก็ตามมาด้วยชุดเดรสสั้นสีชมพูอ่อนเธอเลือกที่จะนั่งข้างฉันโดยที่ตรงข้ามเธอคือจิงจิง “มานานยัง..”เธอทักทายฉัน “พึ่งมาเองไม่นานเลย..นี่จิงจิงแกคงจะรู้จักเคยเจอกันแล้ว” “อืม หวัดดีจิงจิง” “หวัดดีจ้านิด้า” แต่ก่อนฉันก็พาเพื่อนมาเจอกันบ้างส่วนมากก็ผับแหละแต่นานมาแล้วนึกว่าทั้งสองจะสานต่อแลกคอนแทกต์เป็นเพื่อนกันแต่ทุกอย่างกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเหมือนคนรู้จักธรรมดาฉันเลยไม่ได้พูดอะไร “มาๆ ชนแก้วก่อน” “เค ชนนนน” กริ้ง! พวกเรานั่งดื่มกันจนชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าฉันลอบมองขึ้นไปยังชั้นสองชั้นสามก็ยังไม่เห็นวี่แววของพี่นักรบเลย..หรือวันนี้จะมาเสียเที่ยวกันนะ เฮ้อ… “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”นิด้าสะกิด “ก็..ยังไม่เห็นพี่นักรบเลย” “ตัดสินใจแล้วใช่ไหม” “อืม” ฉันทำหน้าเพลียแบบติดตลกให้เพื่อนเพราะกลัวว่าแผนมันจะพัง “ได้ยินว่าพี่เขามาดึกๆ แกมาไม่เสียเที่ยวหรอกยังไงวันนี้ต้องมีโอกาสได้เจอเขาแน่นอนฉันไปสืบมาแล้ว”นิด้ากระซิบเสียงเบาทำให้ฉันเอียงใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ “ยังไงหรอ” “ได้ยินว่าพี่เขาไม่ชอบควงผู้หญิงและไม่ชอบมีกิ๊กมีเด็ก” ตาของฉันเป็นประกายยิ่งกว่าเดิมอีกพ่อคนแสนดีของกาแฟ “แต่พี่เขาชอบซื้อกิน” “พรวด!” “ยัยแฟ!” “แค่กๆๆ ขอบใจแก” ฉันรับทิชชูจากเพื่อนมาเช็ดรอบปากทันทีเมื่อกี้สำลักเหล้าแรงไปหน่อย ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เขาจะซื้อกินเขาดูไม่เหมือนและไม่น่าใช่นะฉันนึกท่าทางตอนเขามีอะไรไม่ออกผู้ชายแข็งทื่อแบบนั้นอะนะ ไม่ใชแน่ๆ … “ทำหน้าแบบนั้นคืออะไร..แกไม่เชื่อ” “เออมันเชื่อยากนะแก” “แกรู้จักเขาหรอถึงคิดว่าไม่น่าเชื่อ”นิด้าถามเสียงเขม็งส่วนจิงจิงก็ยื่นหน้าเข้ามาฟังคำตอบฉันอย่างสนใจ “ไม่รู้จัก..ก็เห็นวันนั้นจากที่ไกลๆ” “แล้วแกจะเถียงทำไม..อย่างที่บอกฉันให้คนไปสืบมาแล้วแกเลือกคนอื่นเถอะเขาไม่ดีอย่างที่คิดหรอก”จิงจิงขมวดคิ้วถึงจะแอบเห็นด้วยก็เถอะเพราะไม่อยากให้เพื่อนเล่นกับไฟ “ฉันไม่ได้เลือกที่ดีหรือไม่ดี…เลือกที่ความเหมาะสมต่างหาก”เพราะคิดและคำนวณมาแล้ว “อย่าเล่นกับไฟมันจะเผาตัวเอง”จิงจิงเอ่ยขึ้นมาทำลายบทสนทนาระหว่างฉันและนิด้า “ไฟเย็นน่ะสิ..ฉันชอบไฟชอบความร้อนแรงแต่แบบเขาฉันไม่มีทางชอบ” “จ้าจะคอยดู”จิงจิงยกยิ้ม “แกล่ะนิด้าว่าไง” “แล้วแต่แกแต่ฉันน่ะเตือนแล้ว” “อาฮะ..มาชนแก้วกันเถอะยังไงซะแผนนี้ก็ดีที่สุดแล้วเพื่อกำจัดอัศวินฉันทุ่มสุดตัว” กริ้ง!! ฉันยกยิ้มอย่างมีความสุขอย่างน้อยทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทางแล้วเหลือแค่เป้าหมายที่มีไว้พุ่งชนเท่านั้น!!! ชั้นสามห้องวีวีไอพีของเหล่าหุ้นส่วนผับมีเพียงไฟและนักรบนั่งดื่มกันอยู่สองคนส่วนคนอื่นๆ ก็ติดเมียกันหมดที่ไฟมันยอมออกมาก็เพราะต้องมาเฝ้าเมียเหมือนกัน “ไอ้ไนต์มันจะมาไหม” ไฟละสายตาจากควีนที่นั่งอยู่ชั้นสองมาถามเพื่อน “ไม่รู้มัน”นักรบตอบเรียบนิ่งแต่สายตากำลังจ้องมองบางสิ่งบางอย่างอยู่ “แล้วเรื่องน้องสาวมึงกับมัน” ไฟถามอย่างสงสัยเพราะช่วงนี้เหมือนว่าไซซีน้องสาวแท้ๆ ของนักรบกำลังจะตามจีบไนต์อยู่ “แล้วแต่ซี” “นั่นน้องมึง..ไม่กลัวไอ้ไนต์ทำเสียใจ” “เตือนไปแล้วจะฟัง? ให้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเองเถอะ” “ใจร้ายสัด!” “ซีเอาแต่ใจตัวเองมากยิ่งขวางยิ่งดื้อปล่อยให้เจ็บเองจะได้เรียนรู้” “แล้วถ้าไอ้ไนต์ทำซีเจ็บมึงจะจัดการไหม” “ก็ต้องมีเลือดออกกันไปข้าง” ไฟพยักหน้ารับก็พอเข้าใจได้ถึงนักรบจะดูเอื่อยเฉื่อยไม่สนใจอะไรแต่มันก็รักเพื่อนรักพี่รักน้องอีกอย่างไซซีก็น้องสาวแท้ๆ ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกก็ตาม “แล้วมึงมองอะไร” “มองคน” “ใครวะ” ไฟมองลงไปชั้นล่างแต่ไม่รู้ว่าควรจะโฟกัสที่ตรงไหนเพราะคนแน่นมาก นักรบยกยิ้มก่อนจะชี้ไปตรงโต๊ะกลางร้านที่มีผู้หญิงสามคนนั่งอยู่ไฟเพ่งสายตามองไปยังจุดที่เพื่อนชี้ซึ่งในโต๊ะนั้นก็มีผู้หญิงสวยๆ ถึงสามคนแต่มีอยู่คนหนึ่งเขาคิดว่าเพื่อนมองอยู่ “ใช้ได้” นักรบปรายตามองไฟทันทีก่อนจะคิดในใจว่าใช้ได้ที่ไหนต้องบอกว่าสวยมากสิ “ทำไม..มึงไม่พอใจหรอ” “สวย” “ในสายตากูควีนสวยที่สุด” ไฟบอกก่อนจะเอนหลังและยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มเขาจะมองใครได้อีกก็เมียสวยที่สุดทำเอานักรบอดทำสีหน้าเบื่อหน่ายไม่ได้ 1.30 น. “ไหนพี่..นากรบบบน่ะ” เสียงสาวสวยใบหน้าหยาดเยิ้มปรือตาถามเพื่อนสาวทั้งสองเธอนั่งรอแล้วรอเหล่าก็ไม่เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวหน้าของเขาพออยากเจอกลับไม่สามารถเจอได้อย่างใจหวังเธอเลยเซ็งยกแก้วเหล้าไม่มีพัก “ไม่รู้ค่าา..มาววว”จิงจิงยิ้มหวานตอบตอนนี้เธอก็เมามากจนแทบทรงตัวไม่ไหวแต่โชคดีโทรหาที่บ้านให้มารอรับแล้วส่วนนิด้ารายนั้นก็ไม่รู้ไปไหนเธอก็ไม่ได้สนใจเหมือนกัน “กลับบบกันนน..” สาวสวยเซ็กซี่แทบไม่เหลือสภาพรู้สึกว่าเหล้าที่นี่มันแรงกว่าปกติหรือเพราะเพื่อนอย่างกาแฟพายกบ่อยกันนะ “ม่ายย…เพ่นากกกรบบบ” “โอ๊ยยยอิแฟ..” “ฮือ..เสียจายวะ” คนตัวเล็กคร่ำครวญอุตส่าห์แต่งตัวมาแบบจัดเต็มแต่คนที่รอกลับไม่ปรากฏตัวเลย “เออ..กลับก่อนนน” “อือ” “มาครับผมช่วย” คนขับรถบ้านจิงจิงเข้ามาช่วยพยุงร่างบางของกาแฟออกจากผับท่ามกลางสายตาแสนเสียดายของใครหลายคนที่พลาดโอกาสจะหิ้วสาวสวยกลับบ้าน เมื่อออกมาถึงหน้าผับสายลมเย็นๆ กลับตีเข้าที่หน้าอย่างจังทำให้คนตัวเล็กพอมีสติขึ้นมาบางนัยน์ตากลมโตมองรอบๆ พลางประมวลผลในสมองไปด้วยว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและทำอะไร “เบลอมากแก” กาแฟเอ่ยออกมาเบาๆ “จริงเมาอ่าาา”จิงจิงกอดคอกาแฟก่อนจะเสริมอีกแรง สองสาวสวยยืนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะเพราะสภาพดูไม่ได้ทั้งผมยุ่งนิดๆ และกลิ่นเหล้าหึ่งยืนทรงตัวก็แทบจะไม่อยู่กันแล้วโดยเฉพาะกาแฟที่ก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงออก “เฮ้ยๆ ทำรายยย” “ถอด..เดินยากอ่า” คนตัวเล็กบ่นอุบอิบก่อนจะสลัดรองเท้าออกแต่ถึงอย่างนั้นก็ก้มลงเก็บขึ้นมาอยู่ดี “ไม่ทิ้ง” จิงจิงเลิกคิ้วถาม “มันแพ๊งงงง”ถึงจะเมาแต่ยังพอหลงเหลือสติสตังอยู่บ้างเธอเลยหอบรองเ้ทาราคาแพงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ทั้งสองเดินไปยังลานจอดรถด้วยความยากลำบากเดี๋ยวก็เซซ้ายเดี๋ยวก็เซขวาจนคนขับรถวิ่งตามไปดึงไม่ทัน “แกเดินเหมือนปู..ฮ่าๆ” “เออโคตรเมา” กาแฟหัวเราะเพื่อนจนท้องแข็งก่อนจะช่วยพยุงจิงจิงที่เดินเหมือนปูขึ้นไปบนรถแต่ตัวเองก็เดินเซไม่ต่างกันระหว่างที่ส่งเพื่อนขึ้นไปหางตาเหลือบเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยและเสื้อสีดำแบบนั้นลายแบบนั้นมันติดในความทรงจำของเธอมากกาแฟจึงรีบวิ่งตามไปทันที “อ้าวอิแฟ…ไปหน่ายย” “เดี๋ยวมาาาา” คนเมาตะโกนตอบก่อนจะมุ่งหน้าตามแผ่นหลักว้างนั้นไปตลอดทางค่อนข้างมีไฟสลัวเธอพยายามเพ่งสายตามองจนกระทั่งเห็นคนนั้นยืนอยู่ในความมืด เอ๊ะ หรือจะเป็นผีนะ “พี่นักรบ!” เงียบ.. เธอตะโกนเรียกแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งริมฝีปากบางเม้มแน่นทั้งหรี่ตามองเขาก็ยืนอยู่ที่เดิมแต่ว่าไม่ยอมหันหรือจะไม่ใช่พี่นักรบ ไม่สิ..หรือจะไม่ใช่คน ไวเท่าความคิดบรรยากาศรอบข้างพลันเย็นยะเยือกขึ้นมาเท้าเล็กค่อยๆ ถอยหลังเดินสายตาจ้องเขม็งที่แผ่นหลังนั้นไม่วางตามันคุ้นมากแต่อีกใจก็คิดว่าคนปกติที่ไหนจะมายืนตรงนี้ “พี่นักรบ” เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้งแต่เท้ากลับขยับถอยหนีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าของคนเมาภาพตรงพร่าเบลอจนเธอต้องกะพริบตาถี่ๆ ภาพแผ่นหลังกว้างหลับหายไปทำให้เธอเบิกตากว้างกาแฟคิดว่าเธอคงเจอดีเข้าแล้ว “เอ๊ะ..” แต่พอลองกะพริบตาอีกครั้งก็ยังเห็นแผ่นหลังกว้างเหมือนเดิมด้วยความกลัวบวกความเมาทำให้เธอกำรองเท้าไว้แน่นและเขวี้ยงรองเท้าส้นสูงออกไปสุด ตุบ! “โอ๊ย…ใคร!” ฉิบหายแล้ว! ร่างบางชะงักดวงตาเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมสมองประมวลผลแบบด่วนจี๋ทำให้คนเมารีบหมุนตัวกลับและวิ่งหนีแบบสี่คูณร้อยยิ่งกว่าเจอผีอีกฉิบหายเธอเขวี้ยงรองเท้าส้นสูงใส่ใครก็ไม่รู้อยากจะบ้าตาย กรี๊ดดดดดด ปึก! “แฮ่กๆ เกือบตาย” เธอวิ่งกลับมาที่รถก่อนจะปิดประตูและยกมือทาบอกด้วยความตกใจก่อนจะภาวนาว่าอย่าให้เขาเป็นอะไรเลย “ออกรถเลยค่ะ” กาแฟบอกคนขับรถก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่หลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “ไปส่งคุณกาแฟก่อนนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ..แฟนอนกับจิงจิงก็ได้”ด้วยความสงสารเพื่อนและไม่อยากรบกวนคนขับรถดึกๆ เลยเลือกจะไปนอนบ้านจิงจิงแทน เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้คนเมาคิดไม่ตกแต่เมื่อนั่งในรถที่บรรยากาศเงียบทำให้เธอเผลอหลับไปตามเพื่อนสาวตื่นมาอีกทีก็ถึงที่บ้านของจิงจิงแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคิดแล้วกัน บทที่ 8 ตามหาเป้าหมาย เหนื่อย.. หลังจากคืนที่ไปผับเพื่อตามหาพี่นักรบฉันก็ไม่เจอเขาเลยตื่นมาก็กลับบ้านตัวเองส่วนนิด้ารายนั้นก็กลับไม่ยอมบอกกันสักนิดจนฉันต้องโทรไปวีนแต่วีนแบบเล่นนะไม่ได้จริงจังและได้รับคำตอบกลับมาว่า เจอผู้ชายที่คุยกันเลยไปต่อ ฉันเลยไม่ได้สาวความอะไรต่อแค่เป็นห่วงแหละแต่วันนั้นคนที่น่าเป็นห่วงน่าจะฉันมากกว่านิด้านะเมาเละมากเพราะเอาแต่เซ็งที่ไม่เจอพี่นักรบแต่ยังไงฉันก็ไม่ล้มเลิกแผนการแน่ๆ “กาแฟดูนี่เร็ว” สาวสวยจิงจิงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา “ใจเย็นๆ มีอะไร” “แกดูแล้วแกจะไม่เย็นแน่นอน”จิงจิงยื่นมือถือมาตรงหน้าฉันที่มีรูปภาพของฉันกำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่โดยที่ข้อความในรูปคือ My Love เพียงเท่านั้นฉันก็รีบดันมือถือคืนเพื่อนอย่างรวดเร็ว “กรี๊ดดดดไอ้พี่วิน” ฉันแทบอยากจะพุ่งตัวไปฟาดหน้าเขาสักทีกล้าดียังไงมาแอบถ่ายฉันแล้วยังโพสข้อความแบบนั้นอีก “เอาไงอะ..พี่วินดูคลั่งรักแกมากเลยนะ” “ฉันไม่ยอม!!!” “ไม่ยอมแล้วจะทำยังไง” “วันนี้แหละฉันจะต้องไปตามหาว่าที่แฟนให้ได้” “พี่นักรบหรอ” “อืม” “แล้วแกรู้หรอ” “ไม่รู้” “เอ้ายัยนี่..ถามนิด้าดูสิเผื่อจะได้ข้อมูลดีๆ มาบ้าง” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะทักแชทหานิด้าเพราะไม่รู้ว่าเพื่อนติดเรียนอยู่ไหมเลยไม่ได้ถามวันนี้วันศุกร์ด้วย “เป็นไง” จิงจิงยื่นหน้ามาใกล้และเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าฉันวางมือถือลงกับโต๊ะเรียน “นิด้าบอกเดี๋ยวส่งให้..รอแป๊บ” ไม่นานก็มีเสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามา ติ้ง!! สนามแข่ง SG “สนามแข่งรถงั้นหรอ”ฉันพึมพำพร้อมกับตัวเองก่อนจะยกยิ้มโชคดีจริงๆ ที่ถามนิด้ายังไงวันนี้พี่นักรบไม่รอดแน่ “แกจะไปหรอวันนี้ฉันไปด้วยไม่ได้นะติดธุระ” “ใช่ ไม่เป็นไรแกฉันไปคนเดียวได้” “อือ งั้นโชคดีนะ” “อืมขอบใจมาก..ว่าแต่” “หืมอะไร”ฉันมองเพื่อนที่เลิกคิ้วสงสัยก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ทำให้เพื่อนใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา “แกคุยกับพี่นินจาอยู่หรอ” “เอ่อ..” “เอาเหอะ..มั่นใจค่อยบอกก็ได้” “อืม ขอบใจแกมาก” ฉันแอบสังเกตมาสักพักแล้วว่าเพื่อนเหมือนจะแอบคุยกับใครสักคนอยู่และไม่คิดว่าคนนั้นจะเป็นพี่นินจาที่หวงความโหดมานานได้ยินคนพูดกันว่าพี่เขามีคนที่แอบชอบเลยไม่ตกลงคบใครฉันก็หวังว่าเพื่อนฉันจะไม่น้ำตาตกหรอกนะ “งั้นแยกย้ายกันเลยไหมเลิกเรียนแล้วแกจะได้ไปทำธุระ” “อืม ไว้เจอกันนะจิงจิง” “บ๊ายบาย” ฉันกลับมาถึงบ้านก็สี่โมงเย็นแล้วก่อนจะดูแผนที่ไปสนามแข่งคร่าวๆ เพราะไม่คุ้นทางเลยต้องดูแผนที่ไว้ฉันไม่อยากเสี่ยงกับจีพีเอสไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็อย่าไปเชื่อมาก “รอกาแฟได้เลยพี่นักรบ!” เรียกความฮึกเหิมเสร็จฉันก็วิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีเพื่อความทะมัดทะแมงกางเกงยีนขาสั้นกับเสื้อครอปสีขาวถึงจะรีบแต่ก็ต้องส่องกระจกเพื่อดูความเรียบร้อยยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงและรักสวยรักงามมาก “คุณกาแฟพอดีลุงจันแกทำความสะอาดรถแล้วเจอเสื้อของคุณกาแฟค่ะ”ป้าพลอยยื่นเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำส่งมาให้พอคลี่ดูเท่านั้นแหละลายมังกรเด่นหราเลย “ขอบคุณนะคะ” “ค่ะ..ป้าไปทำความสะอาดต่อก่อนนะคะ” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตของพี่นักรบติดมือมาด้วยก่อนจะเข้าไปนั่งประจำที่คนขับวันนี้ฉันเอารถหรูแนวสปอร์ตมาใช้ ระหว่างทางไปสนามแข่งไม่ค่อยมีรถเท่าไหร่แต่พอใกล้ถึงหน้าสนามกลับมีรถแข่งหลากหลายแบบเต็มไปหมดแต่รถธรรมดาก็มีนะที่หน้าทางเข้ามีป้ายขนาดใหญ่ติดไว้ว่า สนามแข่ง SG…. เมื่อขับเข้ามาพนักงานรักษาความปลอดภัยก็ทำสัญญาณมือให้ฉันลดกระจกลง “แสดงบัตรสมาชิกด้วยครับ” ฉันเบิกตากว้างทันทีเพราะไม่รู้ว่าต้องมีบัตรสมาชิกด้วย “เอ่อ..คือ” “มีไหมครับถ้าไม่มีเข้าไม่ได้!”พนักงานรักษาความปลอดภัยเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับจ้องหน้าฉันเขม็ง “คือหนูมาตามหาแฟนค่ะ” ฉันเอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะกะพริบตาเพื่อเรียกน้ำตาปลอมๆ เพื่อความสมจริงใบหน้าเลยก้มต่ำหางตาเหลือบไปเห็นเสื้อแจ็คเก็ตสีดำลายมังกรที่ทิ้งไว้ในรถเมื่อคืนเลยเอื้อมมือไปดึงเสื้อมากอดไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองพนักงานรักษาความปลอดภัยเสียงเท่านั้นน้ำตาที่พยายามสั่งสมมาก็ไหลราวสั่งได้ “ให้หนูเข้าไปตามแฟนเถอะนะคะ..ฮึก”ฉันร้องไห้เป็นเผาเต่าก่อนจะยกเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นมาซับน้ำตา “เอ่อ..ครับๆ” พนักงานตอบตะกุกตะกักก่อนจะปล่อยให้ฉันเข้าไปถึงจะงงแต่ก็คงเพราะการแสดงคงตัวเองละมั้ง “ฮึก..ขอบคุณนะคะ” ฉันยกยิ้มผ่านม่านน้ำตาก่อนเลื่อนกระจกขึ้นและขับเข้าไปภายในสนามแข่งที่มีอาณาเขตกว้างขวางมาก นี่มันใหญ่มากจริงๆ นะไม่คิดว่าที่ไทยจะมีสนามแข่งที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนดูในเพจก็ไม่ค่อยเท่าไหร่แต่พอมาเจอสถานที่จริงฉันอดตาลุกวาวไม่ได้ทั้งสนามที่ใช้แข่งและโซนวิลล่า โรงแรม และโซนของนักแข่งทุกอย่างจัดสรรปันส่วนเป็นอย่างดีและที่นี่ถูกเนรมิตราวกับอยู่ทะเลทราย พอขับรถเข้าไปภายในสนามก็เลี้ยวเข้าไปจอดยังลานจอดขนาดใหญ่ทันทีโดยมีพนักงานคอยอำนวยความสะดวกตามเคย ฉันลงจากรถพร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตที่สวมทับเสื้อครอปสีขาวสั้นเพียงปรากฏตัวไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีคนมองจนเหลียวหลังโดยเฉพาะเหล่าชายหนุ่มที่มาดูการแข่งขันกาแฟสวยและมีเสน่ห์มากกว่าสาวสวยที่แต่งตัวจัดเต็มซะอีก วี้ดดดดวิ้วววว ~ เสียงผิวปากดังขึ้นมาเป็นระยะแต่สาวสวยเจ้าของเรือนร่างบอบบางผิวขาวจัดในชุดทะมัดทะแมงกลับไม่สนใจเพราะความสนใจของเธอตอนนี้คือบริเวณสนามแข่งต่างหาก บรื้นนนน~ เพียงก้าวเท้าเข้ามาใกล้สนามแข่งเสียงเครื่องยนต์ก็ดังกระหึ่มเข้ามาในโซนประสาทจนฉันอดยกมือขึ้นมาปิดหูไม่ได้ แก้วหูจะแตกไหมเนี่ย…. ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อตามหาพี่นักรบเพราะวันนี้นิด้าบอกว่าเขาจะมาที่สนามแข่งแม้ตอนนี้จะยังไม่ค่ำมากแต่ผู้คนก็ค่อนข้างหนาแน่นมากเลยทีเดียว “ขอโทษนะคะรู้จักคนนี้ไหม” เดินไปเรื่อยๆ ก็เจอตึกหรูที่มีป้ายข้างหน้าว่า club house เมื่อมองไปชั้นล่างเห็นเหมือนมีช่างทำรถและพนักงานฉันเลยเปิดรูปพี่วินและเข้าไปถามเพราะได้ยินว่าเขามาแข่งบ่อยแสดงว่าต้องมีคนคุ้นบ้างแหละ “ครับเอ่อ..” ชายหนุ่มในชุดช่างฉีกยิ้มให้สาวสวยแต่เมื่อเหลือบตาลงมามองชุดเขาก็ขมวดคิ้วก่อนจะเลื่อนไปมองใบหน้าของเธออีกครั้ง “มีอะไรรึเปล่าคะ..หรือคุ้นคนนี้ไหม” “พี่นักรบหรอ” “ใช่ค่ะ..รู้จักพี่นักรบใช่ไหมเขาอยู่ที่นี่ไหมคะ” ฉันถามอย่างตื่นเต้นดวงตาเปล่งประกายอย่างมีความหวัง “มาบ่อยแต่..วันนี้ไม่เห็นมานะ” “อ้าว” “ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไรค่ะไม่รบกวนแล้ว” ฉันเอ่ยขอบคุณก่อนจะปลีกตัวออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็วจนช่างคนนั้นรั้งไม่ทัน คนตัวเล็กเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยจนมาถึงโซนสนามที่ใช้แข่งรถเธอจึงหยิบมือถือออกมากดเข้าแชทเพื่อถามนิด้าอีกครั้งพลางคิดขอโทษที่รบกวนเพื่อนบ่อยๆ แต่ยังไม่ทันจะได้พิมพ์ข้อความเสียงกรีดร้องดังลั่นสนามก็ทำเธอปวดจี๊ดขึ้นมาในหัว กรี๊ดดดดดดด หล่อมากกกกก หล่อจริงๆ แกว่าคนไหนหล่อกว่ากัน ไม่รู้หล่อหมดเลย แกนั่นๆ อันดับ 2 มาแล้ว บุญตามากกกก แกร๊เอ๊ย!อันดับ 1 มา มึงงงงงงนั่นพี่เสือพี่เพทายยยย เสียงกรี๊ดของสาวๆ ดังลั่นแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ทำให้เธอหันไปมองอย่างสนใจแต่เพราะคนเริ่มเยอะแล้วกลัวโดนเบียดเธอเลยตัดสินใจหันหลังเดินออกจากแถวขอบสนามแข่งแต่ว่าไม่ทันเมื่อแรงกระแทกจากด้านหลังพุ่งชนที่ไหล่อย่างแรง ปึก! “โอ๊ยยยย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more