Chained Engineerล่ามรักวิศวะ[นักรบxกาแฟ]

ร่างบางเรือนร่างสะโอดสะองในชุดเดรสสั้นสีแดงสดอวดเรียวขาสวยก้าวเข้ามาภายในผับสุดหรูย่านมหาลัยแอลมหาลัยฝั่งตรงข้ามกับมหาลัยคิงเวลล์ ผมสลวยสีดำดัดลอนปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังบอบบางใบหน้าสวยอย่างหาตัวจับยากตกเป็นเป้าสายตาของชายหนุ่มทันทีที่เธอปรากฏตัว ผู้หญิงสวยใครก็ต้องมอง… “ขอโทษนะครับไม่ทราบว่ามีโต๊ะรึยังครับ”ชายหนุ่มใจกล้าเดินเข้ามาทักทายเธอ ริมฝีปากสวยที่เคลือบลิปสีสดยกยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบเสียงหวาน “มีแล้วค่ะพอดีมากับแฟน” “อ่า งั้นหรอครับ” “ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ชายหนุ่มรับคำอย่างแสนเสียดายเมื่อเธอมีเจ้าของแล้วแต่ไม่แปลกหรอกสวยขนาดนี้ไม่มีสิแปลก คนสวยที่ทำให้คนมองเหลียวหลังเดินขึ้นไปยังชั้นสองโซนวีไอพีที่เพื่อนของเธอจองโต๊ะไว้ส่วนเรื่องแฟน..เธอไม่มีหรอกก็แค่หาข้ออ้างเท่านั้นเพราะไม่อยากเสียเวลาต่อความยาว “กว่าจะเสด็จมานึกว่าต้องให้ราชรถไปรับคุณหนูกาแฟที่พระราชวังซะแล้ว”เสียงแหลมของเพื่อนสาวที่นั่งอยู่โต๊ะทักทายขึ้นแกมแซะเมื่อเห็นเธอมาถึงโต๊ะ “เว่อร์..ไม่ได้ช้าขนาดนั้น” “หนึ่งชั่วโมงคือไม่ช้าเลย” สาวสวยในชุดเดรสสีชมพูแขวะไม่เลิก “ขอโทษได้ไหมล่ะ”สาวสวยในชุดสีแดงสดกะพริบตาออดอ้อนส่งให้เพื่อนสาวจนอีกฝ่ายพยักหน้าอย่างปลงเพราะมีเพื่อนที่สวยและชอบขี้อ้อนแบบนี้แหละจะด่าก็ด่าไม่ลง “อืมๆ รีบนั่งลงได้แล้ว” “เพื่อนด้าน่ารักที่สุดเลย” ร่างบางในชุดเดรสสีแดงสดเอื้อมมือไปบีบแก้มเพื่อนสาวคนสนิทอย่างมันเขี้ยวก่อนจะทรุดตัวนั่งลงโซฟาข้างกัน สวัสดีค่ะทุกคนฉันมีชื่อว่า กาแฟ กำลังจะอายุ 21 ปีเรียนบริหารปีสามที่มหาลัยคิงเวลล์ส่วนเพื่อนสนิทของฉันเธอมีชื่อว่านิด้าเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษรู้จักกันตั้งแต่เรียนไฮสคูลที่อังกฤษแล้วแต่พอเข้ามหาลัยเธอกลับเลือกที่มหาลัยแอล และวันนี้เธอและฉันว่างตรงกันพอดีเลยนัดมาปาร์ตี้ที่ผับแห่งใหม่ย่านมหาลัยแอลซึ่งฉันก็ต้องลากสังขารมายังอีกฟากของเมืองฝ่ารถติดเพื่อมาเจอเพื่อนสาวคนสนิททันทีที่เธอทักมา “ทำไมชวนมาที่นี่ปกติเห็นชอบไปสกายผับ”ฉันรับแก้วเหล้าจากเพื่อนสาวขึ้นมาจิบก่อนเอ่ยปากถามอย่างแปลกใจเพราะเพื่อนไม่ค่อยเปลี่ยนที่เที่ยวเท่าไหร่ “ก็..เจ้าของผับหล่อน่ะ”คำตอบของเพื่อนทำให้ฉันขมวดคิ้วมากกว่าเดิม “แค่เจ้าของหล่อแค่เนี่ย?” “โอ๊ยแกจะไปรู้อะไรเจ้าของที่นี่เป็นรุ่นพี่มหาลัยของฉันเองเขาเรียกกันว่า..แก๊งหนุ่มฮอตวิศวะ” “นึกว่ามหาลัยแกมีแต่หนุ่มฮอตมอแอล”ฉันเปรยออกมาเพาะจำได้ว่าที่มหาลัยแอลมีการจัดอันดับชายหนุ่มหน้าตาดีซึ่งฉันเคยได้ยินเพื่อนในคณะพูดถึงอยู่บ่อยๆ แต่ฉันไม่เคยสนใจอะไรแบบนี้ “ก็หนุ่มฮอตนี่แหละแต่หนุ่มฮอตที่ว่าดันเป็นเพื่อนสนิทกันแก่คิดดูสิแก๊งพี่เขามีทั้งหมด 7 คนเลยนะแล้วได้ตำแหน่งหนุ่มฮอตกันทุกคนด้วยที่สำคัญผับนี้ก็มีพวกเขาหุ้นกัน..คิดดูซินี่มันพระเอกนิยายชัดๆ”นิด้าเอ่ยเล่าอย่างกระตือรือร้นจนฉันอดเบะปากใส่ไม่ได้เว่อร์มาก “จะหล่อขนาดไหนกัน..หล่อสู้พี่วินมหาลัยฉันได้ปะ?” ด้วยความหมั่นไส้เลยยกผู้ชายที่หล่อที่สุดในมหาลัยของฉันหรือพี่อัศวินปี 4 ขึ้นมาเทียบหนุ่มฮอตของเพื่อนสาว “หึ..พี่วินของแกก็หล่อจริงแหละ”ยัยด้าตอบเสียงอ่อย “ของฉันอะไรไม่ใช่ซะหน่อย” “ถ้าแกตอบรับเขา..พี่เขาก็เป็นของแก” “เอิ่ม..คงไม่มีวันนั้นหรอก” ฉันถอนหายใจออกมาภัยความสวยอีกอย่างหนึ่งคือโดนผู้ชายตามตื๊อตามจีบไม่เว้นวันซึ่งฉันสามารถสลัดคนพวกนั้นไปได้หมดยกเว้นก็แต่พี่วินเพราะเขาคือหลานชายอีกคนของคุณตาบุญธรรมของฉันเอง พูดกันตามตรงฉันกับเขาใช้นามสกุลภัทรเมธาสกุลเหมือนกันเติบโตมาด้วยกันถึงไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่ก็เหมือนพี่น้องกันแต่เขามันไม่รู้จักความเหมาะสมหรืออะไรเลยดื้อด้านจะเอาชนะใจฉันให้ได้ทั้งที่ฉันก็มองเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง “เออฉันเข้าใจแกคนที่มองว่าเป็นพี่ชายมาตลอดอยู่ดีๆ ก็มาบอกความในใจว่าไม่อยากได้เราเป็นน้องมันดูน่ากลัวอะ”นิด้ายกแขนขึ้นมากอดตัวเองแล้วทำน่าขนลุก “นี่แหละที่หนักใจแต่ช่างเถอะถ้าเขาไม่วุ่นวายมากฉันก็พอทนได้” “แต่แกจะไม่มีแฟนไปตลอดชีวิตนะยัยแฟ” “อืม..”จะให้ยังไงพอมีคนมาจีบฉันหน่อยเขามาอาละวาดระรานคนอื่นแล้วนิสัยโคตรแย่แต่ก่อนเขาก็ปกตินะแต่เรื่องมันเริ่มมาจากตอนฉันไปเที่ยวที่ผับแห่งหนึ่งแถวมหาลัยคิงเวลล์แล้วมีคนมาจีบมันทำให้อัศวินที่นั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนอยู่ชั้นบนโมโหและลงมือกับผู้ชายคนนั้นนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรับรู้ความรู้สึกของเขา และเริ่มระแวงเขาขึ้นมา…. “ปวดหัวแทนเลยแต่พี่วินก็หล่อนะหรือแกจะลองมองเขาใหม่..” “โอ๊ย..คบกับอัศวินน่ะหรอฝันไปเถอะให้ฉันไปคบกับคนบื้อใบ้ยังดีกว่าอยู่กับเขาฉันได้แก้วหูระเบิดพอดี”ฉันไม่ได้พูดเกินจริงนะแต่เป็นแบบนั้นจริงๆ เขาเสียงดังเอะอะโวยวายเก่งพูดตามตรงฉันรำคาญ “แกเรื่องมากอะ..เรื่องเยอะขนาดนี้ขอให้ได้แฟนบื้อใบ้อย่างที่พูดนะ” “มาเลย..เพี้ยง!!!” ฉันหัวเราะคิกคักก่อนจะยกมือขึ้นไหว้เหมือนขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรก็มาเถอะฉันจะได้หนีจากพี่วินสักที