บทที่ 5เป้าหมาย
1735 Words
หาวววว
ฉันยกมือปิดปากหาวอย่างหมดสภาพเพราะเมื่อคืนอ่านประวัติพี่นักรบทั้งคืนทำการบ้านเรื่องเขาหนักยิ่งกว่าเรื่องเรียนอีก
พ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์คงภูมิใจมากแหละ..
“โอ๊ยใต้ตาแกดำมาก”เสียงแหลมดังขึ้นข้างหูจนฉันสะดุ้งนี่บอกหลายครั้งแล้วว่าให้พูดเบาๆ
“อารายยย”ริมฝีปากบางตอบยานค้างก่อนจะแนบหน้าลงกับโต๊ะเรียน
“ก็ดูแกไม่สดชื่นทั้งที่เมื่อวานเป็นวันหยุดอย่าบอกนะว่าแอบไปเที่ยวผับไม่ชวนน่ะ”ฉันหรี่ตามองท่าทางมีจริตจะก้านของจิงจิงเพื่อนสาวคนสวยที่เรียนด้วยกันตั้งแต่ปีหนึ่งความสวยของเธอไม่เป็นรองใครรวมทั้งจริตด้วย
“บ้าน่าไปเที่ยวจะขาดดาวยั่วได้ไง”
“อย่ามาตอแหลวันเสาร์ยังเห็นไปเที่ยวผับกับเพื่อนแถวมอแอลอยู่เลย” จิงจิงลากเก้าอี้ข้างฉันมาก่อนจะนั่งลงต่อหน้า
“ขอโทษมันกะทันหันเลยไม่ได้ชวน”
“โอ๊ย ถึงชวนก็ไม่ไป”
“ทำไมอ่า..ไม่อยากไปแอ่วหนุ่มมอแอลหรอ”ฉันมองสบตาเพื่อนอย่างล้อเลียน
“ก็..ไม่อยากไปอะ”
“เอ้า..ทำไมขอเหตุผลได้ไหม”เออพูดเรื่องผู้ชายไวอย่างกับลิงพอชวนไปส่องหนุ่มแถมนู้นดันไม่อยากไป
“เออ..ช่างฉันเถอะแล้วสรุปเมื่อคืนทำไรทำไมถึงใต้ตาดำขนาดนี้”
“เอ่อ..”
ฉันหุบปากฉับสมองกำลังประมวลว่าควรจะเล่าแผนการให้เพื่อนฟังดีไหมแต่ไหนๆ ก็มีนิด้าที่รู้เล่าให้จิงจิงฟังด้วยอีกคนก็คงได้แหละ
“คืองี้..”
ฉันเล่าตั้งแต่ช่วงนี้ที่พี่วินเริ่มจะรุกฉันหนักขึ้นถึงขั้นเอ่ยปากกับคุณตาเรื่องหมั้นตอนแรกฉันแค่รำคาญธรรมดานะแต่ตอนนี้ถึงกับพูดเรื่องหมั้นมันทำให้ฉันอึดอัดและต้องหาทางทำทุกวิถีทางให้ตัวเองรอดพ้นจากเขาให้ได้แผนการคือแฟนหลอกๆ เพราะถ้ามีจริงๆ ตอนนี้คงจะหาไม่ทัน
“เรื่องก็ประมาณนี้แหละ”
“ไม่นะ..นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยแกถึงขั้นวางแผนอะไรแบบนี้เลยหรอ”
“ก็ฉันต้องทำทุกวิธีเพื่อหนีพี่วิน”
“แต่แกกำลังจะเล่นกับใจของคนอื่นนะ”
“เอาน่าถ้าได้จริงๆ ฉันจะยอมรับสารภาพกับเขาเองตอนนี้คือจะทำยังไงให้ได้เข้าใกล้เขา”
“โอ๊ยหาเรื่องตายมาก..แกรู้ไหมฉันได้ยินว่าบ้านเขาเป็นมาเฟียเลยนะ”จิงจิงยกมือป้องปากกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“แล้วไงฉันไม่กลัว”
“จ้ะแม่คนเก่งนี่อีกอย่างแกรู้ไหมแก๊งพี่เขาน่ะร้ายกันมากนะเรื่องผู้หญิงไม่อยากจะพูด”จิงจิงยังโน้มน้าวฉันไม่หยุดแต่คนอย่างฉันหรือจะสนใจ
“เพื่อนก็ส่วนเพื่อนไหมอย่างพี่นักรบหรอจะรับมือยากเห็นทำตัวนิ่งเหมือนพระไม่แตะสีกา”ท่าทางรังเกียจของเขาที่มีต่อฉันวันนั้นยังจำได้ฝังใจยิ่งคิดยิ่งรู้สึกรับไม่ได้เหมือนความมั่นใจที่เคยมีมาพังทลายลงเพราะเขา…ฮือ
“นี่ฉันโน้มน้าวแกไม่สำเร็จหรอเนี่ย..แกจะไม่ล้มเลิกจริงหรอหาคนอื่นเถอะมอเราเยอะแยะ”
“ไม่ได้สิแกก็รู้ว่าอัศวินน่ะร้ายมากในมอเราไม่มีใครต่อกรกับอัศวินได้นอกจากวาโยแต่ช่วงนี้เขาพึ่งจะกลับมาดีกันกับคุณตาไม่อยากลากเขาเข้ามาเกี่ยวหลานสองคนทะเลาะกันตาฉันหัวใจสลายพอดี”
“เออก็จริงของแก..งั้นเป็นคนอื่นก็ได้หนิไม่เห็นจำเป็นต้องหนุ่มฮอตเลย”
“ไม่ได้สิอัศวินขึ้นชื่อเรื่องความดังเขาหล่อเขารวยและมีฐานะดีถ้าฉันเลือกคนที่มีทุกอย่างด้อยกว่าเขาคนอารมณ์รุนแรงแบบนั้นได้ไปหักคอแฟนปลอมๆ ของฉันแน่”ฉันส่ายหน้าก่อนจะบอกเหตุผลการที่จะหาแฟนปลอมๆ ไม่ใช่จะสุ่มดวงมั่วนะฉันคิดมาแล้ว
“แล้วทำไมต้องพี่นักรบ..หรือแกแอบปิ๊งเขาโอ๊ยเจ็บนะ!!” จิงจิงเบะหน้าเมื่อพูดไม่ทันจบกลับโดนมือขาวผ่องของเพื่อนหยิกเข้าที่เอวอย่างแรง
“เจ็บสิดีคิดได้ยังไง..คนอย่างฉันจะไปชอบเขาทำไมกันแกนี่ไม่รู้จักคิดวิเคราะห์เลยนะ”
“วิเคราะห์ไรอ่า”
“โอ๊ยสมองทึบ!” ขอด่าสักที
“แรงมาก..แต่ไม่สนเหลามาเร็วๆ”
“อะแกคิดดูพี่เขาเป็นหนุ่มฮอตของมหาลัยเบ้าหน้าฟ้าประทานฐานะดีแบบดีมากบ้านมีเบื้องหลังมีอิทธิพลมากกว่าบ้านฉันที่สำคัญอยู่ต่างมหาลัยกันไปมาลำบาก”
“ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี”คนสวยเซ็กซี่ส่ายหน้าคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมต้องยุ่งยากขนาดนี้กับมีแฟนปลอมๆ
“เอ้า ก็แค่แฟนปลอมๆ ไงไปมาหากันลำบากไม่ต้องคอยไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนแฟนปกติ”
“มันก็ไม่ได้ไกลขนาดนั้นนะ”
“ให้พูดใหม่ว่าชั่วโมงกว่าไม่ไกล”
“เออไกลก็ได้”
ปวดหัวคุยกับยัยจิงจิงแล้วอยากจะเป็นบ้าให้ได้คนอะไรไม่คิดไม่อะไรทั้งนั้นเป็นคนที่ชิลและซื่อตรงที่สุดในสามโลกแต่ฉันก็รักนางเพราะนางเป็นแบบนี้แหละ
“เนี่ยแกก็ตั้งหัดคิดเยอะๆ คิดให้มันซับซ้อนบ้างเข้าใจไหม” อย่าให้พี่ต้องสอน!
“ไม่อะ..ชอบก็คือชอบ..ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากแบบแกด้วยกาแฟ”
“เออช่างฉันเถอะยัยคนโลกสวย!”
“เพราะฉันเป็นคนสวยที่รักโลก”
“เออตามนั้น!”
หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็พากันไปโรงอาหารคณะที่มีบรรดานักศึกษาเต็มไปหมดเพราะเป็นช่วงเที่ยงคนเยอะก็ไม่แปลกที่แปลกคือสายตาของผู้คนที่มองตรงมาที่เราสองคน
“คนมองแก”จิงจิงสะกิดแขนฉัน
“เออ..มองทำไม”
สายตาที่มองมามีทั้งตื่นเต้นระคนอิจฉาจนฉันสัมผัสได้และเริ่มระแวงคิดว่าตัวเองไปทำอะไรไว้รึเปล่า
“ตัวเล็ก..” เสียงทุ้มแหบดังขึ้นจากข้างหลังทำให้ฉันขนลุกเกรียวจะไม่ขนลุกได้ยังไงในเมื่อคนที่เรียกเธอว่าตัวเล็กมีคนเดียว
“พี่วิน..ทำอะไรเนี่ย” ฉันหันหลังกลับมาอย่างรวดเร็วนัยน์ตาเบิกกว้างมองคนตรงหน้าที่เรียกขานว่าพี่ชายมาตั้งแต่เด็ก
อัศวินอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนสีเข้มความสูงของเขามันโดดเด่นพอๆ กับหน้าตาเลยล่ะ
ดวงตาคมเฉี่ยวขึ้นอย่างร้ายกาจจมูกโด่งเป็นสันแต่พอยกยิ้มกลับดูละมุนขึ้นเพราะมีลักยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากเขาคือหนุ่มหล่อของคิงเวลล์ไม่ว่าใครก็ต้องพูดถึงและใช่เขาเป็นพี่ชายนอกสายเลือดของฉันเอง
“บานาน่าช็อกไงคะ..พี่ซื้อมาให้”เขายกยิ้มก่อนจะยื่นแก้วน้ำหวานมาตรงหน้าฉัน
“ขอบคุณค่ะแต่ทีหลังไม่ต้องหรอก”ฉันรับแก้วบานาน่ามาจากมือเขาก่อนจะกระแทกหลอดและคนช็อกโกแลตหนึบหนับในแก้วไปด้วยถึงไม่ชอบใจแต่ก็ไม่อยากหักหน้า
“ไม่เห็นเป็นไรเลยพี่ก็ดูแลเรามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”เขายิ้มก่อนวางมือบนผมยาวสลวยของฉัน
“เราคุยกันแล้วไม่ใช่หรอค่ะ”
“ค่อยว่ากันพวกไอ้จ๋ายมันรออยู่พี่ไปนะ”
“อืม”
ฉันพยักหน้าให้เมื่อเขารีบตัดบทและเดินกลับไปหาเพื่อนของเขาที่รออยู่ที่โต๊ะอาหารอีกฟากในกลุ่มของเขาก็มีทั้งพี่นินจาและพี่จ๋ายเป็นหนุ่มหล่อด้วยกันทั้งกลุ่ม
“เราก็ไปหาโต๊ะนั่งเหอะ”หลังจากเจออัศวินเล่นใหญ่ยื่นรอเอาของให้ฉันหล่อๆ ฉันก็รู้แล้วทำไมคนมองแปลกๆ
พวกเรานั่งกินข้าวกันจนถึงเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายทุกอย่างถูกดำเนินไปตามปกติเหมือนทุกวันเลิกเรียนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพราะฉันเหนื่อยเกินกว่าที่จะไปเดินช็อปปิ้งกับเพื่อน
“กลับมาแล้วหรอ” เสียงนิ่งสงบของผู้หญิงวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่าเอ่ยขึ้นมาเมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องโถงของบ้าน
“ป้าดวง..สวัสดีค่ะ”ฉันยกมือไหว้แม่ของพี่วิน
“จ้ะ..เข้ามานั่งก่อนสิป้ามีเรื่องจะคุยกับหนู”
ฉันเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพียงชั่ววูบก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าและรีบเดินไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามป้าดวงถึงแม้ท่านจะดูใจดีแต่ฉันรู้ดีว่าท่านไม่ได้ยินดีกับการมีตัวตนของฉันในบ้านหลังนี้
“ป้าดวงมีอะไรรึเปล่าคะ”
“หนูคงได้ยินจากคุณพ่อมาแล้วว่าอัศวินไปพูดไร้สาระอะไรกับท่าน”
“ค่ะ..คุณตาบอกแฟแล้ว”
“ป้าไม่รู้หรอกนะว่าหนูคิดยังไงแต่เรื่องนี้ป้ายอมรับไม่ได้จริงๆ อัศวินเป็นลูกคนเดียวของป้าจะให้หมั้นกับหนูมันคงจะไม่ได้..”ท้ายประโยคท่านพูดเสียงแผ่วแต่ฉันรู้ดีว่าท่านคิดยังไงก็นะ..ฉันมันเด็กกำพร้านี่ใครจะอยากได้มาเป็นสะใภ้แต่ก็ดีฉันก็ไม่ได้อยากหมั้นกับเขา
“แฟเข้าใจค่ะ..แฟรักพี่วินแบบพี่ชายคุณป้าสบายใจได้ว่าแฟไม่มีทางหมั้นกับพี่วินแน่นอน” ฉันตอบอย่างมั่นใจเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจว่าตัวฉันเองไม่ได้จะมาปอกลอกลูกชายท่านแน่นอน
“ถ้าหนูอย่างนั้นป้าก็สบายใจแต่เรื่องนี้ถ้าป้าออกป้าวินต้องโกรธป้าแน่..”
“ไม่เป็นไรค่ะแฟจะจัดการเอง”
“ก็ดีจ้ะ..ป้า”
“แฟขอตัวก่อนนะคะพอดีมีงานต้องทำ”ฉันเอ่ยตัดบทป้าดวงทันทีไม่อยากนั่งดูคนแสดงละครทำเป็นน้ำตาตกในต่อหน้าเลยทำตัวไม่น่ารักตัดบทผู้ใหญ่
เพียงพ้นหลังร่างบางหญิงสาววัยกลางคนก็กัดฟันจ้องเขม็งภายในใจไม่เคยยินดีที่เด็กคนนี้อยู่ที่นี่เลยถึงจะเกลียดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้!
เพราะทั้งพ่อและลูกชายเอ็นดูนังเด็กนี่เหลือเกิน
- Writer
