“นายจะฟังใช่ไหม ไม่รำคาญ...ใช่ไหม” ฉันถามเขาเสียงเบา ในหัวใจสั่นไหวรุนแรงจนไม่อาจระงับได้ สองมือของฉันจิกแน่น รู้สึกตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก
แต่คำพูดเมื่อตอนกลางวันของลิมทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าถ้าไม่รีบบอกเขา ทุกอย่างอาจจะสายไป
ตอนนี้ฉันนึกถึงแต่คำพูดของลิม ฉันเข้าใจสิ่งที่ลิมบอกนะ และเข้าใจอย่างถ่องแท้เลยด้วยว่าชีวิตของพวกเขาเหมือนเดินอยู่บนเส้นด้าย มีโอกาสตกลงมาได้สูงกว่าคนปกติ ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาหลายครั้งเมื่อหวนย้อนถึงคำพูดของลิม
‘ถ้าเธอชอบมันมาก...ก็สารภาพกับมันซะสิ ชีวิตของ ‘นักฆ่า’ น่ะมันไม่จีรังยั่งยืนหรอก จะตายวันตายพรุ่งไม่รู้’
‘...’
‘ทั้งมันและฉัน...ชีวิตสาละวนอยู่แต่กับความตาย หนีไม่พ้นเรื่องคุกเรื่องตาราง’
ฉันเม้มริมฝีปาก ย้ำทวนคำพูดของลิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะก้าวเท้าไปใกล้ร่างสูงของโฮคิที่ยังคงทำหน้าราบเรียบเช่นเดิม ริมฝีปากบางหยักสวยทว่าติดคล้ำตามประสาคนสูบบุหรี่เรียบตึ
