ราวประโยคล่าสุดของลิมคือจำนวนฝ่ามือนับสิบที่จงใจเขย่าหัวใจของฉันซ้ำไปซ้ำมันจนสั่นสะท้านไปหมด ฉันมองหน้าลิมด้วยคำถามที่พรั่งพรูออกมามากมาย เขากำลังจะบอกอะไรฉันกันแน่...เขาต้องการบอกอะไรฉันกันแน่นะ
“นายกำลังจะบอกอะไรฉันเหรอลิม?” ฉันเอียงคอพร้อมถามด้วยความฉงน ลิมยิ้มมุมปากแล้วยืดตัวขึ้นยืนพร้อมล้วงบุหรี่ขึ้นจุดสูบจนกลุ่มควันสีขุ่นเหล่านั้นลอยฟุ้งในอากาศ ส่งผลให้รอบกายคลุ้งเหมือนถูกไอหมอกปกคลุมก็ไม่ปาน
“เธอชอบมันมากไหมล่ะ!?” ลิมถามพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าชอบมันก็สารภาพกับมันซะสิ อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆ”
“...”
“ชีวิตของนักฆ่าน่ะไม่ค่อยจีรังยั่งยืนหรอกเว้ย จะตายวันตายพรุ่งไม่รู้ ทั้งฉันและมัน...สาละวนอยู่แต่กับความตาย หนีไม่พ้นเรื่องคุกเรื่องตาราง” ลิมพ่นควันบุหรี่ออกมาแล้วเลื่อนสายตาที่ถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอร์มายังฉัน
รู้ไหมว่าคำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนเขากำลังจะบอกว่าเ
