Missing Home

Kabanata Doce

NAGISING siya mula sa ilang oras napagkakatulog. She had been practicing with the Prince since morning, she doesn't know why but the Prince mood was sour the whole day. The friendly prince was gone, the grim prince is back. Busangot lang ang tanging alam nitong gawin, kahit pa ay nadadapa siya sa pag-e-ensayo nila. At first, the other Maharlika's were watching their training but when they notice Prince Vard's in a foul mood, they left. Leaving her in misery.

Medyo madilim na ang kalangitan, pinapak na siya ng nga lamok at hindi man lang nag-abala ang amo niya na gisingin siya. Mabuti kahapon ay gumaan ang pakiramdam niya. 'Yun naman pala ay mabubugbog siya ngayong araw. Umupo muna siya saglit, habang tinatanaw ang malaking bahay na tinitirhan niya.

Masyado siyang pagod ngayong araw para awayin ang amo niya ngayon. What's on her mind is to have a good heavy meal, and a good sleep. Plus, her anxieties in parties is rising.

The cold wind breeze fondled her skin, it was like someone was touching her. Nagpalinga-linga siya nang makarinig nang isang sitsit. Kinabahan naman siya bigla. She isn't fond of horror movies, never!

"Huwag tayong magtakutan ano? Nakikitulog lang ako rito! Aalis na agad ako," she blabbed.

She tried to stand up, but a force was holding her body. She couldn't stand, can't even lift her arms. Panic is evading her system, she tried to move again, lifting her arm but she can't. She was completely paralyzed.

"Lumingon ka," a cold soft voice spoke. Her breathing started to hitched.

She didn't try to look, she closed her eyes. But some was forcing her to open her eyes, kahit anong pilit niyang isarado ay hindi niya maisarado ang kanyang mga mata. And what scared her most was her body was moving on its own. Dahan-dahan gumalaw ang kanya ulo, her head was slowly moving.

She almost had a heart attack when she saw a woman wearing an all black dress. She was even wearing a dark make up, her face was white as the clouds. Her eyes were protuding. She wanted to scream, to cry for help but she couldn't do anything.

"Ikaw babae, layuan mo ang prinsipe. Layuan mo kong ayaw mong mamatay!" the lady screamed at her face.

Her hand reached for her neck, she was whimpering, her tears streaming down her face.

"f**k! This isn't what I am expecting," she said to herself. If she'll die today, she'll probably regret things she didn't tell her aunt.

Pahigpit nang pahigping ang pagkakahawak nito sa leeg niya. Pahirap naman nang pahirap ang pagginga niya, she was gasping for air. She was screaming inside her head.

"Isa itong babala. Lumayo ka sa Prinsipe, kundi kamatayan ay kakatok sa iyong pinto."

"MISSY!"

"Putang ina!" she screamed as she gasped for air.

"Binabangungot ka!" balisa nitong saad.

"Bangungot?" nalilito niyang tanong habang kinakalma ang sarili.

"Oo, pinagising ka sa 'kin ng Prinsipe. Baka raw kainin ka ng mga mababangis na hayop rito sa likod, nadatnan kitang umiiyak habang tulog. Pinagpapawisan ka, bigla ka ring sumisigaw ng tulong. Kaya ginising kita, sinubukan kitang yugyugin pero ayaw mo magising kaya kinurot kita nang malakas. Kaya pasensya," pagpapaliwanag pa nito.

Just like in her dream, darkness was slowly taking away the light. The moon, slowly appears at the sky. Nagpalinga-linga siya, ngunit wala siyang makitang bakas ng ibang tao.

Unti-unti naging malinaw ang lahat sa kanya, ang pagiging malapit niya sa prinsipe ay magiging kapahamakan niya. Pero paano? Ang Prinsipe ba ang may balak sa kanya? O ang ibang nilalang?

"Anong bang napanaginipan mo, Missy?" pag-uusisa ni Aleira.

She shook her head, "Wala. Hinahabol daw ako ng mga mais."

"Niloloko mo lang ata ako, eh." Aleira uttered as she crinkled her nose.

She chuckled, "Wala. Huwag mo nang alalahanin iyon. Nakapagluto na kayo?"

Tumango si Aleira. "Oo, huwag kang mag-alala. Dinamihan ni Cielo ang luto niya, para ngang may pagdiriwang kasi ang dami niyang niluto para sa lahat. Maayos 'ata gising niya."

She smiled. "Good for him, maayos ang gising niya. Eh, si Berni?"

"Ganoon rin naman, palaging nakangiti. Nakakahawa tuloy ang ngiti nila. Huwag kang mag-alala, kumain na rin ang Prinsipe. Nagkulong ito sa silid nito matapos ang hapunan. Ang ibang maharlika ay nagkakasiyahan sa salas. Ang Prinsesa naman naliligo na dahil kailangan niya raw magpahinga ng maaga. Kumain ka na at nang makapagpahinga ka, masyado nang madilim rito. Dapat bukas handa ka bukas," nakangiting usal ni Aleira habang tinutulungan siyang tumayo.

Humawak siya sa kamay nito at dahan dahang tumayo. Pinagpag niya ang sarili, may mga dahon kasing dumikit sa damit niya.

"Oo, nga pala. Bukas na ang pagtitipon, sana naman ay walang maraming iutos ang mga maharlika. Bugbog sarado ang katawan ko dahil sa ensayo, ngayong araw. Kahapon naman masama ang pakiramdam ko," she sighed heavily.

Naglakad sila sa ilalim ng buwan, but her thoughts swirled around her dream. Noong nag-aaral pa siya, she had read something that dreams are interpretations of what we truly desire. But she had read something that dreams is connected to present happenings. That dream could lead into something dangerous or a great luck. She has always been logical, but when she came in Ardeun.

Lahat ay possible, lahat ay maaring magkatotoo.

Lalo pa't pinagdududahan siyang Prinsipe. Paano kung may binabalak ito sa kanya? Paano kung nais siya nitong patayin dahil sa pag-aakalang isa siyang kalaban dahil sa asta niya?

Walang katapusan ang mga posibilidad na umiikot sa kanyang isipan. Maraming paano, bakit, walang humpay na katanungan.

Pero mas maraming sana.

Sana makabalik na siya sa mundo niya.

Sana maging normal ang lahat.

Sana.

Sana nga.

"KUMUSTA ang pag-aasikaso mo sa Prinsipe Missy?" usisa ni Aleira habang inaayos ang suot na flower crown.

Aleira was wearing a light blue dress hugging the curves of her body. While she was wearing a white simple dress, hugging her imperfections.

"Maayos na lahat, walang labis walang kulang!" she proudly answered.

Silang dalawa ay tapos ng mag-ayos at handa na para dumalo sa school party. Just like any ball in her world, ganoon rin rito ang kaibahan lang ay everything in here is filled with magic. Nauna na ang mga maharlika sa bulwagan, kung saan idaraos ang pagdiriwang. Gaya ng nakasanayan, ay pinauna nila ang mga Maharlika bilang tanda ng katayuan nito sa alta sosyalidad.

Lumabas na sila sa silid niya at bumaba sa salas. They saw the couple, Berni and Ceilo. What shook her was when Ceilo smiled at her. Ngumiti rin siya rito nang napakatamis. Sinalubong sila nung dalawa, inalalayan sila nang dalawa na bumaba.

"Handa na ba kayo?" Berni asked with his goofy smile.

Ceilo held her hand, "Opisyal ka na talaga estudyante sa paaralang ito. Ay opisyal ka ng kasama sa aming grupo."

Namilog ang mga mata niya sa tuwa pero saglit na natigilan, "Hindi pa pala ako kasali sa grupo niyo?"

The three laughed at what she said.

"Seryoso ako!" parang batang maktol niya.

"Ano ka ba! Kasali ka na nga, pero opisyal kasi nakatagal ka sa kamandag ng mga maharlika," ani pa ni Aleira.

"Sana maging masaya ka sa 'min, Missy." Pahayag ni Berni na ikinangiti niya.

"Ano ba kayo! Huwag kayong magdrama nga, pero ang totoo salamat sa inyong tatlo dahil sa malugod niyong pagtanggap sa 'kin. Sa pagtatama tuwing nagkakamali ako, at sa pagtulong tuwing napagbubuntungan ako ng inis ng mga masamang espiritu." Pagbibiro niya pa, ang tinutukoy niya ay ang dalawang maharlika na sina, Prinsesa Daiana at Prinsipe Vard.

Ang Prinsesa Daiana kasi ay wala na ring ibang ginawa kundi pahiyain siya. Lalo na sa harap ng mga maharlika, she had been yelled at even she cursed at her for ruining her day. When all she did was to smile at her, malapit na talaga pumutok ang pasensya niya sa Prinsesa na maldita. Pinaglihi rin yata ito sa sama ng loob.

"Salamat rin sa 'yo, Missy. Paumanhin kung nitong mga nakaraang araw ay nagsusungit ako sa 'yo. Paumanhin rin kung pinag-isipan kita ng masama. Sana, mapatawad mo 'ko," Ceilo sincerely said while caressing her hand. "Sana mahanap mo sa puso mo ang pagpapatawad at sana ay maari pa rin kitang maging kaibigan."

She smiled, a warm smile. "No harm done, masaya ako at nabigyan mo rin ng pagkakataon na magkaroon ako ng puwang sa buhay mo bilang kaibigan o kakilala."

"Yey!" Aleira yelped making them all laugh.

"Handa na ba tayong lahat?" Berni goofily uttered while showing his cute grin.

"Lets go!" pag-chi-cheer niya para sa kanila. "Let's go team muchacha."

"Minumura mo ba kami?" Aleira asked with her innocent smile.

She chuckled before she answered. "Hindi ano! Baka yung dalawang kampon ng diablo pa ang murahin ko. Ang ibig kong sabihin ay tara na, dahil tayo ang grupo ng mga muchachang magagand at guwapo!"

"Muchacha?" Berni confusedly asked.

"Muchacha nga, katulong, taga-pagsilbi. Pareho lang iyon," she explained.

Inilahad niya ang kanyang kamay sa harap ng mga ito. She motioned them to put their hands on top of her, masunurin naman ang tatlo at ginawa ang iningunguso niya.

"Pagbilang ko ng tatlo, sisigaw tayo ng team muchassie, okay?" she carefully said and the three were like kids. Listening carefully to every words she uttered.

"Isa, dalawa, tatlo. Team Muchassie!"

The end of the silent battle is another battle to fight.