Missing Home

Kabanata Once

"PWEDE bang hindi dumalo sa pagdiriwang?" she asked.

Prince Vard raised his brow at her, "Kailangan mong dumalo. Wala akong mauutusan."

She rolled her eyes, mauutusan? Baka mapagtripan. Hindi kompleto ang araw nito kapag hindi siya nito napagtitripan. Prince Vard and here were walking down the street, tumitingin-tingin sa paninda. Habang siya ay pilit na iwinawaglit ang nararamdaman, kung kanina ay medyo gumaan ang pakiramdam niya. Ngayon ay para na siyang binugbog sa sobrang sakit ng katawan at sakit ng ulo niya.

Huminto sila sa isang maliit na kainan. Sinalubong sila ng isang babaeng nakasuot ng hapit na hapit na damit. Iginiya sa isang upuan, hinila niya upuan at umupo. Hindi niya mapigilang mapatitig sa magandang babae, her golden hair was wavy.

When the girl noticed she was staring at her intently, tumingin ito sa kanya.

"Mayroon kaming talaan ng mga pagkain aming inihahanda rito."

The woman placed a huge leaf in front of them. As Prince Vard read the leaf, the cursive letters appeared. Hindi pa rin talaga siya sanay sa mga mahiwangan bagay rito sa Ardeun.

"Ibigigay niyo sa amin ang pinakamasarap niyong pagkain rito," Prince Vard said and handed her back the leaf.

The woman looked at Vard like he was the most handsome man. She grimaced at that thought. Biglang naglaho ang paghanga niya sa babae. Hindi niya maintindihan kung bakit sila nagkakagusto kay Vard e ang sutil at sama. Siya nga minsan, naiisip niya na yakapin si Prinsipe Vard nang mahigpit habang may hawak siyang lubid na nakatali sa leeg nito. Baka iyon, mas mangyari pa.

The woman left but her eyes lingered on Prince Vard.

"Wala bang milktea rito? O kaya fries?" she uttered. Sawang-sawa na siya sa tinapay.

"Milktea? Fries?" Vard can't even pronounce the world correctly.

She supress a laughter at what he said.

"Milktea nga, masarap iyon sa ka iyong fries masarap rin. Wala ba kayong streetfood din dito?" she asked.

She rolled her eyes, "Tanga. Hindi ata uso iyan rito."

"Ang mga iyan ay bago sa 'king pandinig. Siguro ay sa lugar niyo lamang mayroon niyan." He answered.

Minutes later, the food arrived. They let theirselves be drawn to it. Pareho silang hindi nag-usap hanggang maubos nila ang mga pagkain. Princw Vard decided to stay for a while, kailangan raw muna nilang pababain ang kinain nila. Siya naman ay inabala ang sarili sa pag-o-obserba sa mga dumarating. Mayroong kasing edad lang ata nila, may iilan rin na may edad na. Napansin niyang maraming nakatitig kay Prinsipw Vard, at hindi naman iyon problema sa kanya.

"Sanay ka pala pumunta rito sa bayan?" pag-uumpisa niya pa nang usapan.

"Matagal na, at sanay ako rito. Parati akong tumatakas sa amin noon, dito ako parating nagpupunta. Kaya alam ko ang pasikot-sikot rito." Paliwanag pa nito.

Prince Vard smiled for a second, he must be remembering something. It made her more curious about it, masyadong mailap ang Prinsipe Vard sa iba. Nakikita naman niya itong nakikipaghalubilo sa mga maharlika, sa kanya naman pang-aasar kadalasan ginagawa.

Matapos nang ilang minuto ay nagyaya na itong lumabas. So they did, they went outside the stall. Prince Vard walked beside her, napangiti siya kung saan sila patungo. It was the small crowd they saw when they arrived in town. The small crowd was still filled with lovely tune.

Tumakbo siya sa nagkukumpulang tao, a man was playing a harp. Pumuwesto siya sa harap, she saw a cat, in front of the man moving its head to the rhythm. Hindi niya mapigilang matuwa, some people danced to the tune. Ang iilan ay magkarelasyon 'ata. Damang dama ang saliw ng musika. Siya naman ay napapalakpak sa tuwa.

She jolted when she saw a mans hand in front of her.

"Bakit?" she asked by Prince Vard who was staring at her intently.

"Tanggapin mo ang aking kamay," ani nito sa tono na nag-uutos.

Tinaasan niya ito ng kilay.

"Tanggapin mo nga sabi!"

“P’wede namang mag-utos ng maayos. Kailangan pang galit,” she mumbled.

“Anong binubulong mo? Para kang bubuyog.”

She sighed and placed her hand in top of his. Hinapit siya nito sa bewang, his hand was on the back of her waist. His other hand, reach for her hand and slowly placed it to his shoulder.

"Ano ba 'to?" naiirita niyang tanong para maitago ang pagkakahiya.

"Sasayaw ano ba sa tingin mo?" pilosopong ani ng Prinsipe Vard. "Huwag mo itong bigyan ng kulay, tuturuan lang kita para sa pagdating ng araw ng okasyon, alam mo kung paano sumayaw."

"Eh, 'di hindi ako sasayaw sa susunod. Parang utang na loob ko pa sa 'yo," she spat and even rolled her eyes.

If Princess Daiana would see how close the Prince and her right now, she'll probably be did. Princess Daiana is too obvious with her feelings for him. Everytime she looks at him her eyes twinkle in happiness. Every small talk they have, ang laki ng ngiti nito sa labi. Everytime she saw Vard, her mood automatically lightens up. Ibahin naman siya, kumukulo ang dugo niya sa tuwing naaalala niya ang kabulastugan nito.

"Mahirap ka kaya hindi ka sanay sa mga ganoong pagdiriwang kaya dapat sa 'kin ka lang didikit. Dahil sa gabing iyon amo mo pa rin ako at uutusan kita," nang-aasar na ani ng binata.

"Paki ko? Kung papipiliin matutulog na lang ako. Nakakapagod magsayaw, ano. Saka maghanap ka ng ka-date nang hindi mo ako maabala!"

"Ka-date?" nalilitong tanong nito.

"Oo ka-date, kapareha, o hindi kaya nobya. O mas mabuting si Prinsesa Daiana ang ayain mo," suhestiyon niya.

"Ayaw 'ko, nakakapagod makipag-usap," pagdadahilan nito.

She crinkled her nose, "Jusko naman! Baka lang torpe ka kaya ayaw mo siyang yayain? Gusto mong maging wingman mo 'ko?"

"Kung ano man ang wingman na iyan huwag na," he dryly said. "Saka sa mundong ginagalawan ko, malabong makapili ako ng babaeng matitipuhan ko. Isa pa't ang aking mga magulang ang pipili ng aking makakapareha."

Ngumiwi siya bago tumugon, "Siguro rito sa Ardeun. Darating ang panahon na mababago ang sistemang iyan. Saka isa pa, si Prinsesa Daiana ay paniguradong matitipuhan ng iyong mga magulang. Maganda, mayaman, at matalino."

Napakalakas na palakpakan ang nagpahinto sa kanilang dalawa. Her cheeks turned crimson when she saw a lot of people staring at them, they were the only people who were dancing. The music already stopped, even the man who played harp was looking at them.

Vard chuckled.

"Nakakahiya!" she uttered.

Masyado silang abala sa pinag-uusapan, hindi na nila napansin na nakatuon pala sa kanila ang atensyon ng mga tao.

Vard, again offered his hand.

"Hawakan mong mabuti ang kamay ko at huwag kang bibitaw. Kundi ibabalibag kita," he said while waiting for her.

Maganda na sana, eh. Hinaluan pa talaga ng kabulastugan. Sa inis niya, sinapak niya ang prinsipe sa tiyan at ipinatong ang kamay sa kamay ng binata.

They may sometimes quarrel but Prince Vard is always there for her.

And if she'll return to the place where she belongs. She'll probably miss his antics, but she will not surely comeback. Because Ardeun isn't her home.