Missing Home

Kabanata Trece

SHE was clinging into Ceilo's arms as they enter the hall. They were welcomed by a sweet music that filled their ears. Tahimik lang silang apat na pumasok sa bulwagan, some stared at them for a while but it didn't linger. Sino ba naman sila para pagmasdan? But she couldn't care less, what she wants this evening is to eat a world class type of food. They went straight to their table which is near the Maharlika's table. Syempre, ang pagsisilbi nila ay hindi nagtatapos. They must serve them with their food, they must give their needs and wants.

Ang bulwagan ay puno ng naggandahang mga palamuti. Mga, perlas mga bulaklak at kung anu-ano pa. But what took her attention was the flowers floating in the air. Gusto niyang abutin ang isa man lang sa mga ito, ngunit baka makasira siya kaya pinili na lamang niyang maupo at manahimik. She saw how Maharlika's threw them glances. Especially the goofy twins, who always annoys her. Everytime she is with Vard. Kamuntikan na nga niyang masapak si Alveon dahil sa kulit nito, pinipilit siya ng mga itong sumama rito. Ano siya hilo?

The Princes wore a dashing black suit, while the Princess wore a red dress, highlighting her small waist. Hindi niya tuloy maiwasang mainggit, sa maliit na bewang nito. She isn't fat, in fact her body is okay it's just that Princess Daiana's waist is too small. Samantalang siya last year, kahit anong pilit ma-achieve ang ganon kaliit na bewang ay pahirapan pa. She gained a lot of weight last year dahil nag-stress eating siya when she heard the news her parents will be home after almost two decades of being away. But, nah. Hindi pa nakakarating ang mga magulang niya ay namatay ang mga ito sa aksidente. The little hope she had, even just to see them for a minute is gone.

"Magandang gabi mga mag-aaral ng Ardeun. Ngayong gabi ay ipagdiriwang natin ang inyong bagong simula, dahil simula sa susunod na linggo mag-uumpisa na kayong mag-ensayo. Tapos na ang leksyon niyo para sa mahika, panahon naman ngayon upang pisikal na lakas ang inyong pagtutuonan."

It was the voice she heard talking to Ginang Victorina on her first day in Ardeun!

"Ngayong gabi ay nais kong magsaya kayong lahat, dahil umabot na naman kayo sa panibagong proseso. Kaunti na lamang at magdi-disesyon na kayo sa pipiliin ninyong daan. Nais kung sabihin, na lahat kami ay masaya dahil ang Paaralan ng Ardeun ang napili ninyo na humasa sa inyong mga kakayahan. Ngayong gabi, ay inaanyayahan ko kayong kalimutan muna saglit ang obligasyon niyo. Palayain niyo muna ang sarili niyo sa mga walang humpay na problema. Pero bago ang lahat ng iyon, ay nais ko munang ipakilala sa lahat ang ating mga bisita ngayong gabi. Upang magbigay ng inspirasyonal na salita, ating bigyan ng paggalang ang Hari at Reyna ng Ardeun, reyna Aniza Leviticus at haring Alkiron!"

Hindi na nagulat ang lahat sa pagpasok ng hari at reyna. Lahat ay napayuko upang magbigay galang, habang siya naman ay nalilito at kinakain ng kaba. Her body screams in panic as the

Queen and King glanced at her side. She immediately bowed down her head, as a sign of courtesy. The queen stare lingered at her, napalunok naman siya sa kaba.

The King went in front and took a glass of wine, she guess. While the queen stood beside him, flaunting her beautiful smile. The king on the other hand has a beautiful eyes. Kung siguro nasa mundo niya ang mga ito, they would pass as socialite. They'll probably own a company or whatsoever.

"Magandang gabi mga espesyal na mag-aaral ng Ardeun. Malugod kong tinanggap ang imbitasyon dahil nais ko kayong batiin, na nakarating kayo ngayon. Matapos ang ilang taon namg pag-aaral sa mahika, ngayon ay ang pisikal na aspeto na naman ang inyong pagtutuunan. Kami ng aking reyna, ay masaya sa narating niyo. Sana ay marami kayong natutunan sa ating paaralan at dahil niyo ito saan man kayo magpunta. Tandaan niyo, ang pisikal at mahikang lakas ay wala kung wala kayong tiwala sa sarili niyo."

Everyone was pleased and clapped their hands at what the king had said. The king's speech ended, everyone went to their own business. Ang iilan ay kumain, ang iba ay umiinom ng alak na gawa sa ubas. At ang iilan ay nag-uusap, other danced to the sweet music.

Silang apat ay inasikaso muna ang mga maharlika, saka sila kumain na apat. She was enjoying her food, wala na siyang pakialam kung ano ang ginagawa ng ilan. What got her is mouthwatering steak, it was already her second piece.

"Dahan dahan Missy, baka hindi ka matunawan." Paalala ni Aleira.

She just grinned and continued devouring the steak, "Huwag kayong mag-alala kumain nga kayo riyan."

After they ate, nagkanya-kanya sila. Someone asked for Aleira's hand to dance, noong una ay tumanggi pa ang dalaga. Pero dahil malakas siyang mang-asar at manghikayat ay napilit niya itong sumama sa lalaki. Mukha namang maayos kaya hinayaan niyang sumama, Berni and Ceilo went out for a while habang siya ay umiinom ng wine habang sa teresa. She was too tired smiling at everyone, puro irap naman na tatanggap niya. Sa ganda niyang 'to? Tatarayan pa siya?

She was sipping from the glass and sighed, the wine calms her nerve. Sana pala araw-araw na lang siyang uminom nang kalmado siya parati. Binabagabag pa rin siya ng panaginip niya. Kaya ginagawan niya ng paraan makaiwas sa prinsipe. Iniiwasan niya rin itong tignan sa mata. Tuwing kinakausap siya nito ay nakayuko siya. She just want to be careful, if she dies she will not have the chance to see her world again.

"Binibini!"

It was none other than, the pixie Santina. She smiled at the pixie who's swirling around her.

"Kumusta?" tanong niya, nagpalinga-linga siya kung may iba bang tao roon. When she saw no one nakampante siya.

"Maayos naman! Naging abala ako kaya hindi kita nadalaw. Napakaganda mo ngayong gabi, Binibini. Sigurado akong maraming puso ang iyong mabibihag," Santina said dreamily.

She smiled, "Wala nga eh. Walang nagyaya sa 'king sumayaw."

"Alam mo bagay kayo ng Prinsipe!"

She shook her head, "Malabo. Parati kaming nagbabangayan. Baka kalaban, pwede pa."

Umiling-iling si Santina, "Nakita kaya kitang binabantayan ng Prinsipe habang natutulog ka sa ilalim ng puno! Ang sarap niyong tignan."

Napangiwi siya, kung totoo man ang sinabi ni Santina. Binabawi na niya, may kabutihan pa rin pala ito sa puso. Hindi naman talaga itim ang budhi nito.

"Ang prinsipe!" Santina yelped.

"Asa'n?!" natataranta niyang tanong.

Inginuso ni Santina ang kinaroroonan ng Prinsipe. Nasa ibaba ito at kausap ang hari at reyna. His

expression seems dark, like he isn't happy. She gasped when she saw how the king slapped Vard. But Vard didn't care, her remained his unbothered expression. The queen was worried, kating-kati siyang pakinggan ang pinag-uusapan nila.

"Aalis muna ako, Santina!" paalam niya at tumakbo papasok ng bulwagan.

She was busy looking for the entrance, she passed the crowded area. She almost kissed the ground when she went out the hall, halos madapa siya sa pagbaba sa hagdan. She saw Berni and Ceilo at the hallway, but she don't have time to be nosy. Iba ang pakay niya. When she was finally out of the building, she was catching her breath. She saw Prince Vard with his dark expression. The carriage left already, he was left standing and his face was red.

She was thinking whether she'll approach him or not, but Vard turned to her direction. Sa gulat ay napaubo siya, and the Prince laughed at her reaction.

Halos hindi na siya makahinga sa pag-ubo. He was still laughing at her, but seconds later he realized she wasn't playing stupid games. He run towards her and caress her back.

"Huminga ka nang malalim!" he ordered.

Unti-unting umayos ang kanyang pag-ubo, she was already catching her breath.

"Pati sa sariling laway mo nabibilaukan ka!"

"Kasalanan ko bang lumingon ka bigla sa direksyon ko, kaya ako nagulat!" pangangatwiran niya.

"Baka kumain ka na naman kaya ka nabilaukan," pang-aakusa pa nito.

Pinandilatan niya ito ng mata, "Hindi ako tapos na kaya akong kumain!"

"Naka-apat na balikan ka sa karne, baka nakulangan ka pa."

"Che! Bahala ka sa buhay mo," she said and marched away.

Kanina naawa siya rito ngayon napalitan na naman ng pagkabwiset. He really has a thing in ruining her mood, naglakad siya sa hardin kasunod niya ang Prinsipe na tahimik pa rin. They entered the maze, made of a thousand roses. Under the moonlight, both of their lips curved a small smile. They both have silent battles, but no one had hear.

"Sa mundo ng Ardeun walang perpekto. Kahit man may mahika o kapangyarihan lahat, hindi pa rin perpekto." Vard said with a sad smile, "alam kong nakita mo ang pangyayari. Magulang ko ang hari at reyna, ngunit hindi pa rin ako nakakatakas sa hagupit ng tadhana."

She paused for a while and turned around to see his face, "Wala namang taong perpekto ang buhay. Lahat may depekto, lahat may kulang. Paumanhin kong nasaksihan ko ang hindi ko dapat masaksihan."

"Wala nakita mo na, may dapat pa ba akong gawin?" he said while his hand are on the pocket of his slacks.

"Wala, nga sabi ko 'di ba?" pagtataray niya ulit.

"Alam kong mahal ako ng magulang ko, pero alam kong mas may puwang sa puso nila ang nakakatandang kapatid ko. Sa panananaw ng aking ama, kulang pa ang kaya kong ibigay sa kaharian. Hanggat wala akong kapangyarihan ay kulang pa rin ako sa paningin nila—"

"Kakulangan ba ang turing kapag wala kang kapangyarihan? Paano ang mga taong walang kapangyarihan, abnormal ba silang maituturing? Magaling ka sa pakikipaglaban, walang halong biro. Hindi porque wala ka pang kapangyarihan, ay hindi ka na katanggap-tanggap o kamahal-mahal. Lahat ng tao may lakas at may kahinaan rin, normal iyon. Hindi porque wala ka ng bagay na meron sa kanila ay hindi ka na malakas, you're a hella good fighter! And a smart one, sigurado akong kung ikaw ang magiging hari ay walang dapat ipangamba."

"Nasasabi mo iyan dahil wala ka sa katayuan ko—"

"Mali ka! Nasasabi ko 'to kasi nakikita ko ang potensyal at determinasyon mo. Ako nga na wala lahat pero may tiwala ako sa sarili ko. Paniwalaan mo ang kakayahan mo. Hindi ka paniniwalaan ng iba kung hindi mo kayang paniwalaan ang sarili mo," inis niyang usal!

Sa loob ng maikling panahon na nakasama niya ang Prinsipe. Ngayon lang ito pinanghinaan ng loob, iba siguro ang epekto ng magulang nito sa kanya. Gaya ng epekto ng mga magulang niya sa pananaw niya sa lahat. The pain and betrayal her parents gave her, she had been strong to see things differently. Hindi siya madalas panghinaan ng loob, kaya niya nga na wala siyang magulang sa loob ng ilang taon. Paano pa kaya rito sa Ardeun? She had been a fighter all her life, kaya hinding-hindi siya susuko.

"Sino ka ba talaga?" he asked while his brows furrowed and he slowly close the distance between them.

"Missy nga, 'di ba?"

"Kakaiba ang iyong pananaw, kakaiba ang iyong pananalita. Hindi ka nga takot sa kung ano ang kaya kong gawin sa 'yo."

"Wala ka namang ginagawa, at wala akong masamang nagawa." Pangangatwiran niya pa, "eh 'di hindi ako nararapat sa kung anong parusa."

"Ang iyong buong pagkatao ay tila isang malaking palaisipan. Ni wala kaming alam sa kung saan ka nagmula, sa kung sino ang iyong magulang. O kung ano ang buong pagkatao mo. Lahat sa 'yo ay palaisipan!"

He stared at her like she was a puzzle with missing pieces. Na kahit anong pilit nitong buohin siya ay hindi nito magawa. She shook her head and smiled.

"Masyado mong iniisip kung ano ako. Normal na tao lang ako noon hanggang ngayon, ang kaibahan ay isa na 'kong taga-pagsilbi ng isang maharlika. Ang tanging masasabi ko ay hindi ako ang iyong dapat pagtuunan ng pansin, dahil walang kakaiba sa 'kin. Ang iyong dapat na isipin ay kung paano mo maipakita sa kanila na may halaga ka."

"Sa aming angkan, isang malaking kahihihiyan ang maging normal na tao, Missy." His voice sounds worried and sad at the same time.

She winked at him to cheer him up, "Mahalaga ka. Kahit sa araw na sa tingin mo ay hindi ka mahalaga. Hindi ka kahihiyan dahil wala ka namang nagawang masama, kahit na may kasamaan talaga ang budhi mo. Pero nay kabutihan naman kahit papaano."

May mga bagay talaga akala natin perpekto na. Na sa tingin natin ay wala ng magiging mali at kulang pa, but being imperfect in every aspect is perfectly fine. Everyone is flawed, everyone is perfect and unique. We just need to remind ourselves everyday.