Missing Home

Kabanata Diez

"MAGANDANG UMAGA, Missy!" bungad sa kanya ni Aleira nang makapasok siya sa kusina.

"Magandang umaga rin," tipid niyang bati.

She didn't had a good sleep, she wasn't really feeling simula pa kagabi. Her body aches badly, pakiramdam niya ay lalagnatin siya sa sama ng pakiramdam niya. Nagtungo agad siya sa imbakan ng mga pagkain, she took the ingredients for breakfast.

"Masama ba ang iyong pakiramdam?" Aleira asked.

Ngumiti siya, "Medyo lang. Baka mamaya ay mawala na 'to. Asa'n pala sila Berni at Cielo?"

"Umalis na kasama ang mga amo nila," sagot nito saka inayos ang mga pinggan. "Huwag ka nang magluto pa, dinamihan ko ang niluto ko. Kaysa iyon para sa apat na tao."

"Salamat, puntahan ko muna ang Prinsipe."

Paalam niya rito saka natungo sa silid ng prinsipe. She could remember what he said, masyadong nayanig ng mga salitang binitawan ni Prinsipe Vard ang sistema niya. It is one of the things that keep it up all night. She stopped at his front door, pinag-iisipan ng mabuti kung kakatok ba o hindi. But as her duty, she had to do it anyway.

She knocked softly, "Boss."

No one answered.

She knocked for the second time, "Boss Kamahalan, kakain na. Boss?"

When no one answered, pinihit niya ang sedura. As she entered the room, She Prince Vard, who was still sleeping on his golden bed. Nagdadalawang isip kung lalapit ba siya o hindi, but her body has its own mind. Ang kanyang paa ay nag-umpisang humakbang, huminto siya sa kama ng binata. He was sleeping soundly, like a baby with a pure heart. But she knows better, anak ito ng kadiliman. Lumapit siya nang mabuti upang pitikin ang noo nito pero bago niya magawa. Sinalubong siya ng kulay abo nitong mga mata. At hawak na nito ang kanyang kamay.

Her eyes widen in surprise, "Good—Magandang umaga! Gigisingin lang sana kita, Boss. Almusal—"

He pulled her closer to his, she was almost on top of him.

"Boss!" irit niya pa. Naasiwa siya sa titig nito. Pakiramdam niya ay namamawis ang ilong niya sa kaba. Nangangawit ang likod niya sa pagyuko.

"Anong ginagawa mo rito? May balak ka bang patayin ako o halayin?"

Umiling siya rito, "Wala nga! Nang-aakusa ka na naman ha." Hinablot niya ang kamay niya mula sa pagkakahawak nito. "Kung ayaw mong kumain, eh 'di don't!"

Prince Vard sat and stretched his arms flexing his biceps. She rolled her eyes, kahit maghubad ito sa harap niya ay wala siyang pakialam. Unless makakatulong iyon sa pagbalik niya sa totoong mundo.

"Anong akala niya sa 'kin? Madaling maakit? Over my dead body!"

"Mauna ka na, pagkatapos mong kumain ay maligo ka at magbihis. Pupunta tayo sa bayan," he said and went of the bed.

When she saw him removing his shirt ay kumaripas siya ng takbo. Baka sabihin na naman nitong pinagnanasaan niya ito. Lagi na lang siyang pinagbibintangan, sa ganda niyang 'to mukha ba siyang parating may masamang balak?

HALOS mamilog ang kanyang mata sa tuwa nang makarating sa bayan. Hindi kagaya sa mundo niya na naglipana ang mga building, kotse, motor, jeep at kung anu-ano pang uri ng transportasyon. Sa bayan ng Ardeun ay lipana ang mga tindahan ng pagkain, may mga kainan, mga prutas, mga palamuti at kung anu-ano pa. Hindi niya alam kung ano ang sadyang ng butihin niyang amo sa bahay. Pero masaya siya sa naging desisyon nito.

"Ihinto ang karwahe," Prince Vard ordered and tapped his wooden fence to the ground.

Awtomatiko naman itong huminto, hindi na niya hinintay pa na magsalita ang prinsipe. Mabilis pa sa alas kwarto ang pagbaba niya sa karawahe.

Napasinghap siya nang makita ang mga taong nagkukumpulan. She could hear, people humming to a lovely tone. She was about to run towards the small crowd. Prince Vard held her wrist.

"Mamaya na iyan, may kailangan pa tayong puntahan. Baka maligaw ka at mawala, kaya huwag kang lalayo sa 'kin."

She grimaced, "Che! Ang killjoy mo talagang." Parang bubuyog niya pang bulong.

Vard's hand swiftly moved to her smooth hand.

"Kailangan nating pumunta sa pamilihan ng damit para sa darating na pagdiriwang sa susunod na araw," pagpapaliwang pa ni Vard. "Kailangan ko rin pumunta sa pamilihan ng mga sandata."

"Hindi ba tayo mapapahamak rito lalo ka na?" nag-aalala niyang tanong.

Hindi naman lingid sa kaalaman niya na si Vard ay prinsipe at maaring taga-pagmana ng isang kaharian ng Ardeun.

"Sa ngayong araw na ito ay pareho tayong normal na tao. Kaya huwag kang lalayo sa 'kin at hindi mo kabisado ito. O may balak ka talaga?" he said while raising he left brow.

She rolled her eyes, "Ewan ko sa 'yo. Ikaw ata may saltik sa utak. Kung anu-ano pinaparatang mo sa ‘kin, wala ka namang basehan. Masyado ka lang praning Kamahalan. Wala kong masamang balak sa ‘yo."

Naglakad sila sa papunta sa isang stall. Her eyes twinkled, when she saw accessories. She remember her friends, hindi siya ang mahilig sa mga palamuti kundi ang dalawa niyang matalik na kaibigan. But Prince Vard pulled her to his side. Ngumiwi siya rito at pinandilatan ito ng mata.

"Titingin lang, eh." Reklamo niya pa.

"Uunahin muna natin ang sandata, isunod natin ang damit saka iyang palamuti mo." Vard negotiated.

"Weh? Walang halong biro?" nagduda niyang tanong.

Isang beses na siyang nauto nito. Noong nakaraang araw ay binigyan siya nito ng isang bulaklak, isa daw iyong simbolo ng malugod niyang pagtanggap sa kanya bilang serbidora nito. Masaya na sana, nang hawakan niya bulaklak ay bumuga ito ng mabahong amoy gaya ng utot. Sa inis niya ay hinampas niya ito sa pagmumukha ng Prinsipe at kumaripas agad ng takbo.

"Bilang tanda ng paghingi ko ng paumanhin," Prince Vard said.

"Sus! Lolokohin mo na naman ako. Huwag ako kasi nagtanda na ako sa kalokohan mo, Kamahalan!"

They went to a shop called, Sýmmachos sou. Hirap na hirap siyang bigkasin. Vard talked to the owner, while she busied herself looking at the weapons. Nang matapos na niyang tignan lahat ay nilapitak niya ang prinsipe. Masyado itong abala sa katitingin sa bawat sandata na nasa harap nito. She knew what he was doing, he is looking for his pair. The weapon that is destined for him, maihahalintulad ito sa soulmate kung tawagin.

"Boss," she uttered but Prince Vard didn't even budge so she had to make him notice her. Ihing-ihi na siya, sasabog na ang pantog niya.

Hinawakan niya si Prinsipe Vard sa braso. He jolted, nabitawan nito ang espadang hawak nito. It was a simple sword. Walang mga kung anong palamuti ngunit mukhang ito ay luma na.

"Maayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong niya. Baka dahil nagulat niya ito.

"Kukunin ko iyan," Prince Vard said with finality.

"Pero Ginoo, marami pa kaming espada na mas matibay pa riyan. Maari mo munang tignan baka sakaling magustuhan mo," suhestiyon ng matandang lalaki.

Umiling si Prinsipe Vard bago tumugon, "Kukunin ko ito. Magkano ba ito?"

Ang matandang lalaki ay tumango na lamang, "Sampung pilak lamang Ginoo."

May kinuha si Prinsipe Vard sa bulsa nito, inilabas nito ang isang supot. Binuksan niya ito at kumuha ng pilak. Namangha siya sa nakita.

"Pilak at ginto siguro ang pera nila rito. Ang bigat kaya niyan dalhin," she said to herself.

"Luma na ang sandatang iyan, hindi ko rin sigurado ang kalidad. Pero kung ipipilit mo Ginoo, na iyan ang iyong bibilhin. Sino ba naman ako para tumanggi." The old man said and smiled at Prince Vard.

She held Prince Vard arm but again he didn't budge. So she did what she had to do, kinurot niya ito sa braso.

"Aray!" reklamo pa nito saka sinamaan siya nang tingin.

"Naiihi na ako, saan ba ang banyo rito?" halos magmakaawa na siya sa Prinsipe.

Isang malutong na tawa ang pumukaw sa atensyon nila. The old man was laughing at her.

"Naku, Binibini. May palikuran kami rito, kung nanaisin mo dumiritso ka sa unang pinto." The old man offered.

She almost screamed in happiness at what he said. But her feet has it's own mind, kumaripas na siya ng takbo papuntang banyo. She almost kissed the door when she entered the room. After she peed, she went outside. She saw Prince Vard waiting for her. Nakasukbit sa balikat nito ang sandatang binili. Pinalitan na nito ang espadang gawa sa kahoy.

Prince Vard was staring at her like she was an unknown creature.

Pinandilatan niya lang ito saka inikutan ng mata. Buong araw na naman niyang kasama ang amo niyang may saltik. Hindi kaya maghalo ang balat sa tinalupan? Mabibilang lang sa daliri niya ang oras na payapa silang dalawang. Hindi kaya hindi lang kurot ang magawa niya ngayon araw?

She sighed as their gap closed.

"Ngayong araw na 'to, hindi ka serbidora at hindi ako Prinsipe. Kaya huwag na huwag mo 'kong tatawaging kamahalan sa harap ng maraming tao," bulong nito sa tenga niya.

"Ngayong araw na 'to, isa kang siraulo."

She declared which earned a glare from him. Who cares? Hindi ito Prinsipe ngayon.

She even flipped her hair.

"Lulubusin ko ang sinabi mo!" she thought.